Kerstin znalazła go przy drodze między Doliną Godryka a Wrzosową Przystanią. Był maleńki i zupełnie zabiedzony, bardzo możliwe, że mieszkańcy omijali go szerokim łukiem z uwagi na ciążące na czarnych kotach stereotypy. Ciemna kuleczka chowająca się pod krzakiem w Kerstin nie wzbudziła jednak żadnych obaw - wręcz przeciwnie, wiedziała, że musi mu pomóc. Zabrała go ze sobą do domu, wyczyściła i nakarmiła. Od tej pory stał się jej wiernym towarzyszem i przyjacielem. Nazwała go Tom. Jest kotkiem energicznym, nieco złośliwym i bardzo wygodnickim - odmawia drzemek w miejscach innych niż wielka poducha przed kominkiem lub łóżko Kerstin. Nosi się z dumą i wysoko uniesioną główką, więc Kerstin zdarza się pieszczotliwie nazywać go "Czarnym Lordem" albo "Czarnym Panem".

Sztuk obecnie dziesięć, ale może wykluć się więcej. Kerstin kupiła je w Dolinie Godryka od lokalnego gospodarza, który w zamian za komplet ciepłych zimowych skarpet oraz dziergany szalik zaoferował wyjątkowo okazyjną cenę. Ich imiona brzmią kolejno; Brenda, Bernadeta, Beata, Nira, Szymona, Leona, Inka i Teodozja oraz dwa koguty Sulibor i Izydor!