OPIS

OPIS

Dźwięk, który przedarł się przez niespokojne szelesty szat i znudzone mruknięcia urzędników był tak niespodziewany i niepasujący, że zwrócił jego uwagę od razu, zmuszając go do oderwania spojrzenia od twarzy Sintas, w próbie odszukania źródła hałasu. Odnalazł je niemal natychmiast, przesuwając wzrok tą samą ścieżką, którą podążyła uwaga pozostałych czarodziejów w promieniu kilku metrów: przezroczyste odłamki rozproszone na posadzce, smugi mieszających się ze sobą eliksirów - i stojący ponad nimi chłopak, niezgrabnymi ruchami starający się opanować wywołane zamieszanie.

Gdyby wzdłuż wilgotnych ścian poniósł się czyjkolwiek inny głos, nawet nie zwróciłby na niego uwagi. Ciemne zaułki od zawsze były lubianym miejscem nielegalnych transakcji, nie miał więc żadnego powodu, by odczuwać niepokój związany z czyjąś w nich obecnością – a raczej nie miałby go, gdyby niewyraźny szept nie należał do niej. Znał go doskonale; to ten dźwięk budził go w końcu w późne poranki, rozbrzmiewając tuż przy jego uchu i łaskocząc gorącem oddechu; to on wracał też do niego w snach – pełnych majaków i nieodżałowanych decyzji, słonecznych promieni i powiewów lodowatego wiatru. Zatrzymał się. Nie potrafił inaczej – i zanim zdążyłby się zastanowić, stopy same skierowały go do źródła dźwięku, budzącego emocje tak skrajne, że wydawało się to niemożliwe.

Był ciekaw, ile wspólnego z tym dysonansem miało ich – jego i Caelana – dzisiejsze spotkanie, zresztą – to właśnie ta ciekawość, częściowo wrodzona, a częściowo nabyta latami mozolnego zdobywania informacji, kazała mu porzucić ulotne marzenia o przedpołudniowej drzemce, rozbudzając go nieco, gdy pewnym krokiem podchodził do karcianego stolika, odsuwając sobie krzesło i opadając na nie swobodnie. Pełną jeszcze szklankę odstawił na blat, a spojrzenie unosząc na twarz kuzyna – upewniając się, że mimo upływu czasu rozpoznaje jego zmienione rysy. – O co gramy? – rzucił spod uniesionej brwi, pytając zarówno o leżące na blacie karty – czekające tylko na rozdanie – jak i niewypowiedziane jeszcze słowa, póki co unoszące się fantomowo gdzieś w przestrzeni ponad noszącym ślady licznych bitew stolikiem.