Brona oznacza smutek. Nigdy nie lubiła tego imienia. Było jak samospełniająca się przepowiednia dotycząca jej życia - wszystko co ją czeka to smutek. Wolała drugie imię, nadane jej na cześć jakiejś odległej krewnej. Morrigan. Imię bogini. I to nie byle jakiej! Wrona wojny, królowa koszmarów - kobieta, która w oczach młodej Brony nigdy nie musiała obawiać się nikogo i niczego. A już zwłaszcza mężczyzny. Jej matka była silnie związana ze swoją rodzinną Irlandią. Pierwszym językiem, w którym porozumiewała się Brona był właśnie irlandzki, na angielski czas przyszedł dużo później. Pani Fletcher otaczała córkę kokonem utkanym z baśni i legend Zielonej Wyspy. Być może łudziła się, że w ten sposób uchroni ją przed ponurą rzeczywistością w jakiej przyszło im żyć.
Opowieści snute przez matkę pozostają jedynymi wspomnieniami do których Brona wraca z uśmiechem, nawet jeśli nie mogły ochronić jej przed prawdą wymalowaną siniakami na jej skórze.

Nigdy nie dowiedziała się dlaczego jej rodzice byli razem. Czy kiedyś się kochali? Czy był moment, w którym świadomie zdecydowali się pójść razem przez życie? Odpowiedzi na te pytania przepadły wraz z jej matką. Ojca nie odważyłaby się przecież o to zapytać. To stało w sprzeczności z jej podstawową zasadą, by nie zwracać na siebie jego uwagi jeśli nie jest to absolutnie konieczne.
Pan Fletcher był stanowczym człowiekiem, który ponad wszystko umiłował zasady. Role w ich rodzinie były bardzo wyraźnie wyznaczone, a jakiekolwiek wykroczenie było surowo karane. Robię to dla Twojego dobra. - powtarzał jej wielokrotnie, owijając jednocześnie pasek wokół dłoni. - Kiedy dorośniesz, będziesz mi za to dziękować. Jego gniew nie przejawiał się w pełnych emocji wybuchach. Nie był ogniem, a jego przeciwieństwem; czymś zimnym i metodycznym. Jak kolejny obowiązek do wykonania. Jakby faktycznie postawił sobie za cel wychować ją na porządną kobietę. Wyplenić z niej wszystko co uważał za niewłaściwe dla swojej córki. Są chwile, w których wciąż przychodzi jej do głowy, że może to faktycznie było coś na co zasłużyła? Wina za którą należało zapłacić. Musi się bardzo wysilić żeby przypomnieć sobie błysk satysfakcji w jego oczach, mściwy uśmieszek czający się na ustach. Powtarza sobie, że to on był w błędzie. To on był winny. Za każdym razem zajmuje jej to kilka sekund mniej i to daje jej powód do dumy.

Jedno trzeba było przyznać panu Fletcherowi - umiał zapewnić swojej rodzinie materialny byt. Jego praca była dochodowa, choć nikt tak na prawdę nie wiedział czym się zajmował. Pojawiał się i znikał o nieregularnych porach i nigdy nie mówił kiedy należy się go spodziewać z powrotem. Godziny jego nieobecności były czasem spędzanym wspólnie przez matkę i córkę na nauce, obowiązkach domowych i - jeśli nieobecność pana domu się przedłużała - zabawie. Matka była świadkiem jej pierwszych przejawów magicznych umiejętności, jedyną opiekunką i pociechą. Innych ludzi widywały tylko wtedy, gdy udawały się po sprawunki do najbliższego miasteczka, a i to nie wydarzało się zbyt często. Brona szybko nauczyła się czytać i książki stały się jej ucieczką od samotności i często przykrej codzienności. Drugą dozwoloną przyjemnością były spacery. Latem potrafiła godzinami przesiadywać na pobliskiej plaży wpatrzona w ocean, który nigdy nie zamierał. W tych krótkich momentach wydawało jej się, że jest na tyle szczęśliwa na ile potrafi być ktoś od urodzenia naznaczony smutkiem.  

Jak przystało na magiczne dziecko doczekała się swojego wymarzonego listu z Hogwartu. Początek szkoły był dla niej jednocześnie trudny i cudowny. Tiara Przydziału bez większego zastanowienia przydzieliła ją do domu Roweny, w którym po kilku miesiącach aklimatyzacji odnalazła się stosunkowo dobrze. Była oszołomiona ilością ludzi, którzy codziennie mijali ją na szkolnych korytarzach, w Pokoju Wspólnym i w Wielkiej Sali. Tyle twarzy, tyle imion, tyle głosów! Nieustannie zaskakiwało ją jak różnorodni są jej rówieśnicy. Nie wszyscy byli dla niej mili (najwyraźniej młode pokolenie drapieżników szybko wyczuwało w niej ofiarę, którą uczynił ją ojciec), ale znalazła też kilka koleżanek, które w razie potrzeby były gotowe stawać w jej obronie. Nauka sprzyjała jej przyjemność, a nagła wolność od nieustannej kontroli ojca była czymś czego nigdy wcześniej nie doświadczyła. Wciąż była cicha, przesadnie ostrożna i mimowolnie wypatrywała w dorosłych zagrożenia, ale Hogwart stał się dla niej spokojną przystanią, którą do końca życia będzie wspominać jako najlepsze lata swojego życia.

Matkę po raz ostatni zobaczyła w czasie przerwy świątecznej na drugim roku nauki. Z tamtych kilku dni spędzonych w rodzinnym domu pamięta teraz tylko bardziej niż zwykle napiętą atmosferę i dziwną desperację w oczach swojej rodzicielki. Jakby zbierała się w sobie na jakiś niemożliwy czyn. Czy planowała odejść od męża? Tego Brona nigdy się nie dowiedziała. Miała tylko swoje przypuszczenia i pełne żalu A co by było gdyby..?
Dwa tygodnie po powrocie do szkoły otrzymała suchy list od ojca informujący ją o nieszczęśliwym wypadku i śmierci matki. Domyślała się o jaki wypadek mogło chodzić. I wiedziała, że nikt jej nie uwierzy. Że nie będzie sprawiedliwości ani kary. Zawsze były przecież bezsilne wobec ojca. Najwyraźniej nie tylko ich życie, ale i śmierć należały do niego. Panicznie bała się powrotu do domu, bycia z nim sam na sam przez całe wakacje. Ale jej lęki okazały się bezpodstawne - kiedy wróciła do domu nie byli sami, bo miejsce jej matki zajęła już nowa pani Fletcher.  

Początkowo zarówno ona jak i macocha robiły wszystko by nie wchodzić sobie w drogę. Ojciec zachwycony nową małżonką, nie poświęcał córce najmniejszej uwagi (co przyjmowała z ogromną ulgą). Marzyła, że może już tak zostanie - wolałaby być niewidzialna dla ojca aż do ukończenia szkoły. Oczywiście los nie był dla niej tak łaskawy. Po kilku latach sytuacja zaczęła wracać na znane jej tory. W tym czasie przybyło jej młodszego rodzeństwa i razem z macochą zawiązały ciche porozumienie, by w miarę możliwości chronić maluchy przed ich ojcem. Brona przypominała sobie wszystkie opowieści matki, które kiedyś były dla niej ucieczką od rzeczywistości. I choć kochała swoje przyrodnie rodzeństwo, a w macosze znalazła niespodziewaną przyjaciółkę, wiedziała, że jedyną drogą dla niej jest ucieczka. Musiała tylko skończyć Hogwart. A kto wie? Jeśli jej się powiedzie może zdoła ich również wyrwać z tego piekła?

Szybko zrozumiała, że magiczna medycyna jest tym co interesuje ją najbardziej i postanowiła rozwijać się w tym kierunku. Jakby nie było miała już sporo doświadczenie w opatrywaniu tak swoich jak i cudzych obrażeń. Widok krwi nie był jej straszny. Poświęciła się więc nauce, swojej drodze do wolności.
Ten jeden raz w jej życiu wszystko poszło zgodnie z planem. Egzaminy zdała śpiewająco i zakwalifikowała się na kurs uzdrowicielski. Jedna ze starszych koleżanek zgodziła się gościć ją w swoim pokoju na Pokątnej przez pierwszy miesiąc, póki nie znajdzie pracy i własnego kąta. Jeśli ojciec jej szukał, to nie udało mu się jej znaleźć. Była pod tym względem bardzo ostrożna - o tym gdzie mieszka i pracuje mówiła tylko najbardziej zaufanym, a było to grono niezwykle wąskie. Dla kogoś innego klitka na skraju mugolskiego Londynu i kiepsko płatna praca pewnie nie byłyby szczytem marzeń, ale ona była zachwycona. Po raz pierwszy w życiu była przecież wolna.
Rok 1955 obfitował jednak w wiele niefortunnych wypadków, które odbiły się również na niej. Godzenie nauki z pracą przestało być takie proste. Kurs wymagał wiele zaangażowania, na które ona nie zawsze mogła sobie pozwolić jeśli chciała mieć co jeść i gdzie spać. Po drugim semestrze jeden z wykładowców uprzejmie zaproponował jej przerwę od nauki - co było łagodną próbą przekazania jej, że oblała większość egzaminów. Wróć do domu, odpocznij i spróbuj za rok. - poradził jej jeszcze, a ona niemal wybuchnęła mu śmiechem w twarz. Wróć do domu, dobre sobie! Została w Londynie i dalej pracowała, obiecując sobie, że odłoży dość pieniędzy, by wrócić na kurs.

W tym czasie sytuacja w kraju robiła się coraz trudniejsza. Nawet z jej statusem krwi, trudno było znaleźć gdzieś pracę na dłużej. Oszczędność zamiast przybywać ubywało. Do tego każda kolejna kontrola niosła za sobą ryzyko, że ktoś postanowi zweryfikować słowa o jej czystym rodowodzie u źródła - czyli u ojca, któremu wtedy nie zdołałaby się już ponownie wyrwać. Podejrzewała, że jeśli udałoby mu się ją teraz dopaść to zdarzyłby się kolejny nieszczęśliwy wypadek. O to nie jest przecież trudno w czasie wojny.
Była coraz bardziej  przerażona i zdesperowana. Owa desperacja zaniosła ją w miejsce, którego dotąd unikała - Nokturn. Ale tam też odsyłano ją z kwitkiem. Nikt nie chciał nieznanej dziewczyn do pracy. Tutaj chyba bardziej niż gdziekolwiek indziej liczyły się znajomości. Wreszcie ulitowała się nad nią czarownica w obskurnym sklepiku z eliksirami. Słyszałam, że Cassandra szuka kogoś do pomocy. - powiedziała i wskazała jej drogę.

Stając przed drzwiami Nokturnowej uzdrowicielki nie liczyła na wiele. Zapadał już zmrok, Nokturn z każdą minutą przerażał ją coraz bardziej i kusiło ją żeby uciec. Spróbować znowu poszukać na Pokątnej, może akurat coś się zwolniło? Mimo wszystko zapukała i drżąc czekała na odpowiedź. Kiedy drzwi wreszcie się otwarły, mimowolnie skuliła się pod przenikliwym spojrzeniem swojej przyszłej nauczycielki.
- Słyszałam, że szukasz kogoś do pomocy w lecznicy. Nazywam się Morrigan.

Brona oznacza smutek. Ale Brona umarła w chwili, gdy Morrigan przekroczyła próg lecznicy na Nokturnie. Może Wrona wreszcie wysłuchała cichych modlitw swojej imienniczki?