Witajcie w świecie Dorei!

W czasach Hogwartu patrzyłam na niego z wyższością, czułam się od niego lepsza i ważniejsza, ale on potem... rozkochał mnie w sobie. Jego uśmiech, śmiejące się oczy i energia absolutnie mnie rozbroiły. Moja rodzina nie cieszyła się, kiedy za niego wyszłam.
Ale oni nie są ważni, kiedy Charlus jest obok mnie.

Zakochałam się w nim, kiedy wrócił ze swoich wielkich podróży, by pochować brata i ojca. To był... dość burzliwy moment mojego życia. Potem wszystko się pokręciło, pomieszało i poprzewracało. Zniknęliśmy sobie z oczu.

Od maleńkości Cassio stanowiła dla mnie prawdziwy przykład do naśladowania. Razem grałyśmy na fortepianie, razem tańczyłyśmy, razem siedziałyśmy na łóżku, kiedy guwernantki czytały nam bajki. Jednak później każda z nas zaczęła dorastać i wybrała ścieżkę, która wydawała jej się najbardziej kusząca. Nie mogę uwierzyć w to, jak bardzo się teraz od siebie różnimy.
Kiedyś nasza miłość była mocna niczym łańcuch. Teraz ten łańcuch pękł.

Kiedy Charlus przedstawił mnie swojemu bratu, myliłam ich. Wyglądali bardzo podobnie - te same oczy, ten sam szczery, rozbrajający uśmiech i okulary. Czasami zdarza mi się zawołać Finnicka imieniem jego brata.

Ja i Isolde znamy się niemalże od kołyski. Jestem od niej o cztery lata starsza, ale to nie przeszkodziło nam razem uczyć się szlacheckiej etykiety i obserwować tańczące na balach pary zza spódnic guwernantek. Czułam się w obowiązku dbać o nią i jej stan zdrowia, kiedy przyjechała do Hogwartu. Jest moją kuzynką, ale także najlepszą przyjaciółką i bratnią duszą.

Niestety przyjaciel z lat dzieciństwa. Złapaliśmy wspólny język, lubiliśmy się przekomarzać. Jestem jego ciotką, ale wciąż mamy po tyle samo lat. Dobry kontakt straciliśmy, kiedy związałam się z Charlusem.

Tutaj sytuacja jest łudząco podobna. Nie jesteśmy do siebie pozytywnie nastawione, o nie. Odebrała mi Cygnusa, nastawiła przeciwko mnie, jakby to miał być cel jej szlacheckiego życia. Musze mieć się na baczności, jeśli Druella stanie mi na drodze. Nie daj się sprowokować.

Podziwiałam cię, gdy byłam dzieckiem. Teraz się ciebie boję. Jesteś jedyną osobą, która wznieca taki strach w moim sercu.
Matko chrzestna.

Tekst w środku

Tekst w środku

Tekst w środku

Garrett to najlepszy przyjaciel Charlusa, a skoro on przyjaźni się z moim mężem, to i ja będę przyjaźniła się z nim. Jego ciepła dusza pozwoliła mi się odnaleźć w tym wielkim świecie. Przyjął mnie z otwartymi ramionami.

Lyra jest młodszą siostrą Garretta Weasleya, co automatycznie daje jej status mojej bliskiej "rodziny". Znalazła moją obrączkę i oddała mi ją, za co jestem jej ogromnie wdzięczna.

Nie pamiętam momentu, w którym poznałam Bastiana, ale jedno jest dla mnie pewne - tam, gdzie był Anthony, był też i on. Ceniłam sobie kontakt z nim. Zawsze żartował, że jeśli ja i Tony dalej będziemy utrzymywać takie kontakty, to staniemy w końcu przy ślubnym kobiercu. Śmialiśmy się z tego.

Tekst w środku

Tekst w środku

Tekst w środku

Przy nim czułam się wolna. Biuro Aurorów było dla mnie odskocznią od myśli o narzeczeństwie albo Charlusie, który siedział całkiem niedaleko mnie, ale tak naprawdę znajdował się absolutnie poza moim zasięgiem. Ja i Russell... byliśmy blisko. Zawsze biurko dalej, w czasie każdej akcji i składaniu raportu u Rogersa. I przy każdym treningu naszych umiejętności.
Do dzisiaj pamiętam smak jego ust. Czarna kawa posłodzona dwiema łyżeczkami cukru.

Przyjaźń z Marie cenię sobie bardziej niż pozostałe. Wszystko zaczęło się w Hogwarcie. Jeden rok, różne domy. Rywalizowałyśmy o każde przychylne spojrzenie profesora, każdą celną odpowiedź, każde lepiej zaprezentowane zaklęcie. A potem, za ciąganie się za włosy, obie dostawałyśmy szlaban. Na kursie aurorskim okoliczności odwróciły się o 180 stopni. Ona chodziła przygnębiona, stłamszona, dziwnie zmęczona. Obudziło to we mnie jakiś dziwny instynkt, który mówił mi, że powinnam się nią zaopiekować. Umówiłyśmy się na kawę i ciastko, a potem... potem wszystko samo się potoczyło w tym dobrym kierunku.
Jesteśmy przyjaciółkami, prawda?

Był trzeci do kompletu. Ja, Samuel i Crispin stanowiliśmy zgrane trio aurorów, świetnie ze sobą współpracujących i doskonale zdających sobie sprawę z odpowiedzialności, jaka na nas ciążyła.

Chrząknięcie - dorzuć mandragory.
Lubiłam chodzić do Slughorna, żeby ćwiczyć swoje umiejętności alchemiczne i przyglądać się, jak sobie radzą młodsi. Elisabeth radziła sobie gorzej niż inni, więc pozwoliłam sobie nieco ułatwić jej sprawę. Spotkałyśmy się ponownie na kursie aurorskim. Ona go zaczynała, ja powoli kończyłam. Dobrze się znamy.

Tekst w środku

Tekst w środku