Chwilę mi zeszło zawinięcie z powrotem do tego portu, ale kupuję od Ciebie wszystko, spróbuję dorzucić jeszcze jakiś konkret

Wygląda na to, że byłeś mi prawie bratem - pewnie wierzyłem, że razem dokonamy czegoś wielkiego, bo jeśli tylko połączymy siły, nic nie stanie nam na przeszkodzie. Pisałem ci o wszystkim: wiedziałeś o moich wycieczkach do portu, o tym, że zamiast przygotowywać się do przejęcia ciepłej posadki u ojca, szkolę się na wiedźmiego strażnika, i o tym, kim jest Marcus; nie zastanawiałem się zbyt długo przed odwróceniem spojrzenia w drugą stronę, jeśli mnie o to poprosiłeś, moja lojalność wobec ciebie wszak zawsze była większa niż ta, którą żywiłem wobec swoich szefów w ministerstwie. W końcu razem się w coś zaangażowaliśmy - sprawa była śliska, wymagała sporo ryzyka, ale miała przynieść też korzyści nam obu; obaj zostaliśmy też zdradzeni - przez kogoś, komu również ufałem, na tyle, by uwierzyć, kiedy mnie przekonywał, że to przez ciebie wszystko się posypało. Wywinęliśmy się cudem, mało brakowało, a skończyłoby się tragedią - a ja nie zastanawiałem się zbyt długo przed próbą posłania w ciebie jakiegoś paskudnego zaklęcia, łamiąc tym samym jedną z niewielu niepisanych zasad, które między nami obowiązywały: że nie podniesiemy na siebie nawzajem różdżki. Pewnie mogliśmy sobie wtedy to wyjaśnić, ale tak, jak piszesz - odcięliśmy się od siebie, unieśliśmy dumą. Pewnie w głębi ducha wiem, że nie byłem w tym wszystkim święty, może ty też - ale tkwimy w tym zawieszeniu już tak długo, że chyba trudno nam z niego wyjść.
Co dalej, to już zobaczymy w praniu, na pewno będzie mi bardzo niewygodnie ze świadomością tego, ile o mnie wiesz. A z całą resztą to przyjdę już na pw

Deirdre - Mogły to być całe wakacje, im więcej czasu, tym więcej Friedrich pokazać bądź nauczyć języka, a w oczach ojców oznaczało to więcej czasu abyśmy się do siebie zbliżyli. Powinniśmy wiedzieć, oboje jesteśmy bystrzy z pewnością więc zauważyliśmy, że tatusiowe zachowują się dziwnie. Pewnie sadzali nas koło siebie, posuwali pomysły wspólnych aktywności, czy wychwalali drugą stronę do swoich pociech. Friedrich zapewne byłby na to obojętny. Deirdre jest piękną i mądrą kobietą, nie czułby się więc urażony wyborem ojca. Zwłaszcza, jeśli znleźliby wspólny język. Nie chciałby jednak, aby się przy nim męczyła - zapewne któregoś razu podczas jakiejś wycieczki gdy mogli być sami zapytałby ją co o tym sądzi, by wspólnie obrać jeden front. Zapewne cały ten czas, dopóki Dei nie urwała kontaktu wymieniali się listami - czasem częściej, czasem rzadziej. Pewnie słyszał plotki, zapisały się gdzieś w jego głowie, jednak jak zareaguje okaże się, gdy się spotkają. Wołaj, jak będziesz chciała coś zagrać

no to pięknie <3 musimy porozmawiać już na zupełnie innym, rycerskim gruncie ;> wolna pewnie nie będę przed najbliższy czas, ale...to nie stoi na przeszkodzie, żeby zagrać, jeśli nie będzie ci przeszkadzało trochę wolniejsze tempo jestem otwarta zarówno na jakieś retro, jak i teraźniejszość. wal na pw

Podrzucam Lyannę! Widzę że masz jakieś relacje z jej byłym, czyli Theo, jesteś też sojusznikiem rycerzy, wyznajesz słuszne, konserwatywne wartości. To chyba za mało na jakąś głębszą relację z przeszłości (czy to pozytywną, czy negatywną), zwłaszcza że Friedricha jakiś czas nie było w kraju, ale może dałoby się ukręcić coś w teraźniejszości. Możemy na przykład oboje trafić przypadkiem w to samo miejsce, do domu jakiejś zeszlamionej rodziny, gdzie Fred przyszedł w nadziei na schwytanie jakiejś szlamki, a Lyanna gdzieś przypadkiem usłyszała, że głowa owej rodziny posiada jakiś ciekawy przedmiot, który warto byłoby przygarnąć, w końcu aż szkoda by marnował się w niegodnych rękach? Chyba że masz inną wizję spotkania naszych postaci ^^.