Forsythia wciąż posiada swoją pierwszą różdżkę, którą kupili jej rodzice gdy wybierała się do Hogwartu. Dość sztywna, dwunastocalowa, ozdobiona licznymi, spiralnymi ornamentami. Wiśniowa o charakterystycznym zabarwieniu dla tego drewna. Rdzeń stanowi łuska smoka, a konkretnie opalookiego antypodzkiego.

Znaleziony przez Forsythię podczas jednej z interwencji Ministerstwa w portowym magazynie. Młody i osłabiony, został wzięty pod opiekę przez pannę Crabbe. Zabrała go do magiweterynarza, zajęła się jego dietą i pielęgnacją, a także - rzecz jasna - tresurą. Rumianek ma dosyć łagodny charakter, podatny na naukę, choć bywa strachliwy, dlatego stara trzymać się jak najbliżej swojej pani. Często nosi kobaltową chustę lub torebkę, aby łatwiej było go znaleźć, gdy postanowi zniknąć.

Pewnego lipcowego wieczora panna Crabbe została odurzona przedziwną substancją, która spowodowała, że przez wiele, wiele godziny uważała się za Księżniczkę. Oprócz poszukiwania swojego jednorożca, prosiła obcych jej ludzi o rzucenie na nią zaklęcia fae Feli. Jedną z tych osób była Wren Chang, która również występowała wówczas w roli Rycerza na Białym Koniu, ratując Forsythię przed gwałtem. Panna Crabbe chcąc podziękować kobiecie za jej bohaterski czyn (a przede wszystkim za opiekę tego wieczora), napisała do niej list z zaproszeniem. W odpowiedzi dostała również list, a także woreczek ze srebrzystym pyłem wyczarowanym przez zaklęcie.

Aquila oraz Forsythia będąc w szkole, często grywały po kryjomu w kościanego pokera. Jednej pamiętnej rozgrywki panna Crabbe wygrała dwa galeony, które trzymała przez lata jako pamiątkę. Niedawno jednak dziewczęta umówiły się na ponowną rozgrywkę, a na szali została pozostawiona bezcenna pamiątka. Wszystko wskazywało, że Forsythia tym razem przegra z Aquilą, lecz w ostatnim rzucie kostki pokazały karocę, którą dziewczyna dojechała do zwycięstwa, wygrywając kolejne dwa galeony, które ukryła w puzderku pamięci.

Primrose postanowiła spełnić prośbę Forsythii i przeczesała swoją rodzinną bibliotekę w poszukiwaniu ksiąg traktujących o oklumencji oraz innych technikach zamykania umysłu przed nieproszonymi gośćmi - zaklęciami. Po spotkaniu kobiet w domku na drzewie, lady Burke pozwoliła pannie Crabbe zatrzymać księgi na pewien czas, dzięki czemu młoda czarownica mogła wziąć je do domu, aby zacząć studiować je w spokoju - tam przepisała interesujące ją fragmenty, które mogły jej pomóc w rozwijaniu magii.

"Zapach jabłkowej tarty i kompotu z rabarbaru roznosił się po pałacowych korytarzach, wypełnionych kwiecistymi wiązankami krzewów różanych, a strażnicy już dawno odstąpili od gardy drzwi Królowej Świata, aby spożyć szarlotkę zapakowaną przez ich żony na drugie śniadanie. Wtem stukot srebrnych kopyt rozległ się echem, przeskakując między jasnymi ścianami. Zaraz za nim rytmicznie odbijał się dźwięk obcasów, których właścicielką była prawa ręka Królowej Świata. Strażnicy leniwie zerknęli w kierunku zbliżającej się pary i natychmiast podnieśli się do pionu, zdając sobie sprawę, kto do nich podąża. Ich zbroje błyszczały, stworzone z najznamienitszych kryształków i szkiełek, służące w pełni do ozdoby, a nie walki. Wszak w tym świecie nie było wojen, był pokój, w każdym zakamarku i zakątku, emanujący dobrobytem i pogodą ducha. Broni nie mieli, a ich mocą była miłość i dobro, to nimi mieli walczyć z nieproszonymi gośćmi. Ale czy tacy goście istnieli? Nie w tym świecie."

"- Johny! – odmachała prędko wypadając z drzwi wraz z jedną Krukonką, przez którą to się spóźniła, a przecież panna Crabbe była zwykle chorobliwie punktualna! Nawet nie spostrzegła śnieżki, zbyt zaaferowana samym widokiem przyjaciela. Zbiegła po schodach, niemal się wywracając, potem zahamowała na jakimś rosłym Puchonie, ze śmiechem prosząc go o wybaczenie, niemal kurtuazyjne dygając, tak jak uczyła ją mamusia. W końcu jednak dotarła do jej ulubionego Gryfona, choć to raczej on dotarł do niej. Przywitała go ciepłym uściskiem, zarzucając ramiona niezobowiązująco na jego szyję i tuląc go ciepło, jakby te kilka godzin, przez które się nie widzieli, było całą wiecznością. "
 

"Nie narzekała na pomaganie innym, niezależnie kim byli i jak zaleźli jej za skórę, tak gdy widziała kogoś wyraźnie potrzebującego pomocy to nie wahała się ze swoim działaniem. Natomiast pomoc kuzynce stanowiła przyjemne zajęcie, szczególnie, że cała sytuacja sięgała ulubionego przedmiotu piętnastolatki. Poza tym była fanką profesora Kettleburna, więc chętnie zaanonsowała mu, że pomoże uczniom, których mogłoby przerosnąć zadanie złapania ryby. Czasem zastanawiała się, że być może jej chęci były zbyt nachalne, ale z drugiej strony nigdy nie odczuła niechęci od profesora. Niestety jej kuzynka miała nieco inne podejście do tak wspaniałego przedmiotu, jakim była opieka nad magicznymi stworzeniami."
 

"Przez to wszystko panna Crabbe nie wiedziała od czego zacząć, chciała po prostu zniknąć jak sen, rozpłynąć się i nie wracać, pozwolić aby o niej zapomniano. Bez bólu i bez cierpienia. Ślepota jej miłosnego uniesienia i przyjaźni, trąciła teraz wonią jakiej się obawiała. Nie dlatego, że jej się nie podobała – bała się ją stracić. Wiedziała, że kłujące ostrza rozpaczy, będą ranić ją za każdym razem gdy choć część tych pięknych wspomnień z minionych lat przegalopuje przez jej głowę. Może wystarczyło rzucić obliviate? A jeśli będzie chciała wrócić, chociażby ulotną myślą? Skrzywiła się, czując jak ciśnienie rozsadzało jej głowę. Zawsze trzeba było podjąć ten cholerny wybór, tak trudny i niemiły dla serca."
 

"Nigdy nie przeszkadzało jej bujanie statku, zdaje się, że miała we krwi trzymanie się morskiego rytmu, uderzania o fale, toteż poczuła się jak w domu, gdy postawiła swe stopy na drewnianych deskach okrętu. Morska bryza dodawała jej animuszu i smakowała przedziwnym poczuciem wolności, jakby mogła dosłownie wszystko, a londyńskie życie, konwenanse i ojcowskie czujne oko nie mogło jej dosięgnąć. I tak jak w pierwszą stronę mogła rozkoszować się błogą ciszą oceanu, przerywaną mewim śpiewem, tak w drodze powrotnej była zmuszona do znoszenia obecności kogoś, kogo szczerze nie chciała widzieć. Na szczęście nikt nie nakazywał jej uprzejmości względem dawnego obiektu pożądania, więc mogła z wyższością, spoglądać jak raz za razem przyszło mu wykonywanie podlejszych obowiązków, a ona w tym czasie mogła leniwie oddawać się lekturze. Nie było uprzejmości. Za to były kłótnie i sprzeczki. Nie hamowała też względem niego swojego języka, nie siliła się na dobre wychowanie, szczególnie gdy byli sami."
 

"Kilka godzin później skierowała swoje kroki do szpitala św. Munga, licząc, że być może ktoś będzie mógł zaradzić cokolwiek na jej dolegliwości lub wpisać jakiś eliksir, który postawi ją do pionu. Stała pod budynkiem przez dobre kilkanaście minut wahając się czy powinna w ogóle sięgać po jakąkolwiek pomoc. W pracy zwrócono jej wielokrotnie uwagę, że zaczęła wyglądać niezdrowo, a przełożony pytał, czy przypadkiem kobieta nie potrzebuje dłuższej przerwy."  

"- Wolne? – zapytała szarmanckim tonem i nie czekając na odpowiedź, usadowiła się na krześle, ściągając okulary. – Co taka młoda lady robi sama o tej porze? – zagaiła teatralnie, rozwiązując kobaltową chustę i wkładając ją do torebki. Przez chwilę w niej grzebała, aż udało jej się wyjąć niewielkie metalowe puzderko. Zamachała nim lekko, by już po chwili ukazać Aquili jego wnętrze. – Dwa galeony, zgodnie z umową – dodała, brzmiąc niczym postać wyjęta z gangsterskiej literatury."

"Spotkania towarzyskie zawsze miały w sobie pewien czar, a te z panną Burroughs w szczególności. Forsythia od kilku tygodni nie widziała się z koleżanką i kłamstwem byłoby powiedzieć, że nie tęskniła za nią. Blondynka uratowała ją nie tylko w szpitalu, od przemożnej, żałobnej rozpaczy, ale też później stanowiła ogromne wsparcie, szczególnie, wtedy gdy inni postanowili obrócić się do Forsythii plecami."

"Wiedziała, że przyszła znacznie wcześniej, niemal godzinę przed czasem, ale wolała na kogoś oczekiwać, będąc pewną, że nie zawiodła danej osoby i nie marnowała jej czasu. Sama nie przywiązywała wagi do tego, czy ktoś się spóźniał, czy nie. Chciała być po prostu fair ze swojej strony – nic więcej. Usytuowała się na ziemi, kładąc na dywanie, brzuchem do dołu. Poduszkę podsunęła pod łokcie, aby było jej wygodnie i splotła ze sobą kostki, unosząc mimowolnie nogi do góry. Wybrała pierwszą lepszą książkę, traktującą o technikach obrony przed czarną magią, zatapiając w niej wzrok. Zwrócona w kierunku wejścia do domku, oczekiwała w ten sposób przyjaciółki."

"Praca magizoologa nie zawsze ograniczała się do pomagania innym w zajmowaniu się zwierzętami czy innym ich pacyfikowaniu, rozpoznawaniu, tudzież – w najgorszym wypadku – humanitarnym pozbawianiu życia dla oszczędzenia cierpienia. Istniał też inny aspekt tej profesji, jakim była ciągła edukacja. Świat się zmieniał i rozwijał, należało gonić za wiedzą, a Forsythia jako krukonka miała w sobie ten dziwnie szalony pociąg do zagłębiania się w przeróżne rejony. Nic więc dziwnego, że zaintrygowała się plotkami o smoku, jaki urodził się w rezerwacie Rosierów. Nie był też to jej pierwszy raz, gdy odwiedzała to wspaniałe miejsce, choć mogła mieć swoje zdanie względem poczynań szlachty, tak niebywale dbali o te magiczne stworzenia, zapewniając im dogodne miejsce nie tylko życia, ale także do ich badania."

"Doskonale znała przekonania panny Zabini, wielokrotnie odznaczającej się umiłowaniem dla konserwatywnych poglądów. I choć chciała udawać przed samą sobą, że nie przyjdzie jej o tym rozmawiać, tak wiara w to była równie silna co domek z kart, któremu wystarczył najmniejszy wstrząs, aby runął w osobistej rozpaczy. Forsythia nigdy nie uważała się za lepszą czarownicę od innych z powodu statusu swojej krwi, a przynajmniej nie sądziła tak, będąc szczerą. Udawanie przy innych stanowiło coś zupełnie innego, natomiast po prawdzie, dla niej o wartości danej osoby stanowiło jej osobiste „ja”, pasje i to, co miała do powiedzenia. Wielokrotnie miała styczność z czystokrwistymi gburami, którzy swoim chamstwem sięgali poziomu poniżej dna. Zaś innym razem spotykała wyjątkowo inteligentnych i pełnych pasji mugolaków. Oczywiście, zdarzały się też odwrotne przypadki, ale dla niej świadczyło to tylko o jednym – to nie krew determinowała człowieka. Takie myślenie przysporzyło w jej życiu nazbyt wielu kłopotów, o których wolałaby nie pamiętać… Łatwiej było kłamać. W kłamstwach żyła i na kłamstwach opierała się jej rodzina. Wzdrygnęła się na tę myśl, spoglądając ku swojemu odbiciu w witrynie. "

"Również i jej dłuższą chwilę zajęło, nim poznała znajomą twarz. – Luna… - mruknęła miękko pod nosem, na głos przywołując imię, które kojarzyła z twarzą. Uniosła lekko kąciki ust i spuściła wzrok z niewielkim rozbawieniem. – Nic się nie stało, w porządku – dodała, poprawiając plik pergaminów, jakie miała w rękach. Zerknęła przez ramię kobiety na innych petentów, po czym kiwnęła głową znacząco, popychając uchylone drzwi od swojego biura. – Zapraszam – rzuciła, przechodząc przez próg. Położyła papiery na biurku, a potem westchnęła, przeglądając arkusze."

"Siedem. – Słucham? - parsknęła nerwowo śmiechem, nie wierząc do końca w taki cud narodzin. Zwykle ciężko było dostać nawet dwa szczeniaki, a tu było siedem? – Narko… co? Pan jest trzeźwy? – zapytała zapobiegawczo, lustrując całą sylwetkę lorda, doszukując się jakichkolwiek oznak pijaństwa lub bycia w jakimkolwiek innym stanie psychicznej nieważkości. - MATKO JEDYNA – akurat dzięki uprzejmości ojca, miała dwie, tylko tej drugiej nie uznawała – przecież była prawie w jej wieku. - NA GACIE MERLINA… - wymsknęło się z jej ust, widząc rozróbę, jaką poczyniły sobie szczenięta."

"Wrześniowy poranek smagał wiatrem rant płaszcza, wiszącego na ramionach kobiety. Kolejne podmuchy sprawiały wrażenie, jak gdyby materiał miałby ześlizgnąć się i upaść na miękkie, wilgotne podłoże. Na tle szaroburego lasu, płaszcz zdawał się kobaltową dziurą, wywierconą w naturze i wypełnioną soczystą farbą, która swój kolor utrzymywała jedynie dzięki płynnej formie, nie blednąc nawet o ton."

"A ghul? One były drobnostką, proste szkodniki, do których potrzebowano odpowiedniego podejścia – jej przełożony zaledwie machnął ręką, gdy zaoferowała się, że sprowadzi ghula do odpowiedniego biura, jak tylko go złapie. Co prawda nie należało to do jej codziennych obowiązków, ale uznano, że skoro kobieta była skora do zajęcia się ghulem swej znajomej, to mogła tego dnia nie pojawiać się w Ministerstwie, a przyjąć ten dzień jako dzień pracy w terenie. I tylko dlatego miała ze sobą skórzaną aktówkę, gotową do spisania raportu na miejscu. Toteż wyglądała z lekka komicznie, gdy stanęła przed drzwiami wraz z butelką i „pracą” w rękach." ➤KONTYNUUACJA

"Westchnęła przeciągle, wrzucając zioła w ogień. Nie była już sama, ale mogła oddać się ciszy, lecz mimo to, ciekawska natura popychała ją do zadania pytania. Był turystą? A może dostał się do Londynu przypadkiem? Kto zresztą przybywa w obecnej sytuacji do stolicy Anglii? Z drugiej strony, mógł przebywać tu już dłuższy czas, dopiero ucząc się języka, lecz jakimś cudem przetrwał ten chaos… Tyle pytań, a tak mało odpowiedzi, które być może nigdy nie miały zostać jej ofiarowane. – Pan nie stąd, prawda? – zagaiła, zerkając na przybysza. Ogień tańczył w jej oczach, lecz nie było w nich złośliwości. Ton również nie wnosił, jakoby miała być niemiła przez swoje pytanie, a nawet, zaraz potem uśmiechnęła się delikatnie. – Akcent – dodała krótko, starając się ułożyć słowa w jak najprostszy sposób. Mimowolnie przemknęła palcami po ustach i brodzie, chcąc najwyraźniej wskazać młodzieńcowi bardziej, o co jej chodziło, gdyby słowo mogło zabrzmieć nie do końca zrozumiale. Doskonale zdawała sobie sprawę, jak trudnym było posługiwanie się nieznanym za dobrze językiem. Ileż trudności sprawiał jej chiński oraz francuski? Wpatrywała się jeszcze przez chwilę w młodzieńca, aż wreszcie powędrowała ciemnymi oczami ponownie do ognia, by obserwować przedstawienie teatralne pomarańczowych języków, pożerających pęczek ziół."