[bylobrzydkobedzieladnie]

Spodziewał znaleźć się w którejś z sal tymczasem przejście doprowadziło go na taras. Dobre i to. Przyda się parę minut samotności. Żadnego lawirowania między gośćmi. Żadnych ploteczek o zbiorze unikalnych książek jakie podobno pozostały po zmarłym. Żadnych ludzi, z którymi siedzenie przy jednym stole byłoby katorgą nawet w czasie stypy.
Tylko on i rozpościerająca się przed nim pusta przestrzeń. Okazja w sam raz do wyciszenia się oraz powspominania szkolnych lat, kiedy Slughorn jeszcze żył. O, przypomniał sobie lekcję na której uczył się ważyć eliksir zmieniający kolor włosów. Podobnie jak koledzy miał przy tym kupę zabawy; zwłaszcza w trakcie testowania wyrobów. Tamtego dnia w klasie wybuchło nie lada zamieszanie. Chłopaki ryknęli śmiechem na widok czerwonych, niebieskich czy różowych czupryn. Część dziewczyn piszczała, bo wydawało im się, że efekt eliksiru był nieodwracalny. Staruszek Slughorn nie przywidział takiego obrotu spraw i resztę zajęć spędził na bieganiu od kociołka do kociołka i próbach zapanowania nad rozbrykaną młodzieżą. Tak. To były miłe wspomnienia. Utrzymywanie ich w pamięci było najlepszy hołdem, jaki uczeń mógł złożyć profesorowi.  
Wieczór powoli ustępował nocy. Słońce chowało się za horyzontem, a cienie rzucane przez drzewa stawały się coraz dłuższe.  W konarach zaświergotał drozd, zaraz odpowiedział mu kos. Nieco niżej, w trawie odzywały się świerszcze. Powietrze, za dnia parne i ciężkie, nareszcie zelżało i stało się chłodniejsze. Ziemia oddawała nagromadzone ciepło, więc nie było aż tak zimno. Intensywny zapach listowia i kwiatów docierał pod okna restauracji. Wieczorna pora zachęcała do dłuższej przechadzki po okolicy. Jeśli zapomnieć o opowieściach krążących wśród mugoli (i poniektórych czarodziejów), to odkrywało się pewien urok tej zacisznej, a zarazem posępnej części Londynu. Le Revenant ze swoim przygnębiającym wyglądem nie było w stanie wytrącić go z sentymentalnego nastroju. Możliwe, że pogrzeb nauczyciela zrobił na nim większe wrażenie niż początkowo przypuszczał. Zazwyczaj nie bywał ckliwy.
Tak od niechcenia przesunął stopą po spękanej płytce posadzki. Zastanawiał się czy nie wrócić do środka. Przy odrobinie szczęścia napotka znośne towarzystwo. Takie z którym da się pogadać o czymś innym niż kto z rodziny będzie dziedziczył po Slughornie.
Powinien wrócić na stypę albo powinien zwyczajnie, bez przejmowania się opinią pozostałych gości, wrócić do domu. Zobaczymy; jak na razie nigdzie nie śpieszyło się mu wracać.

Nie ulega wątpliwości, że restauracja Le Revenant pełna jest osobliwych przejść, równie osobliwych istot oraz stworzeń zamieszkujących najróżniejsze zakamarki. Większość czarodziejów, którzy mieli przyjemność spędzić choć jeden wieczór w tym miejscu, zgodnie twierdzi, że restauracja pełna jest wszelakich dziwactw… Nawet tych dotyczących pogody. Nierzadko zamiast zwykłego tarasu widuje się tutaj plażę w środku zimy lub widok rodem z Antarktydy, oczywiście, w samym środku lata.
I tym razem zawirowania nie oszczędziły jedynej osoby, która znalazła się przed budynkiem. Po kilku chwilach dało się słyszeć uderzanie o popękane płytki ni to deszczu ni to drobnych kamyków. Gałęzie drzew, w promieniu dziesięciu metrów od tarasu, zaczynają istny taniec z silnym wiatrem. Pierwsze drobiny, wcześniej uderzające tylko o płytki koło drzwi, spadają teraz także na reprezentanta rodziny Longbottomów, nieprzyjemnie wbijając się w odsłoniętą skórę oraz materiał wyjściowej szaty. Naprawdę, co ci Slughornowie myśleli zapraszając w takie miejsce, gdzie goście ranieni są przez niezwykle drobny grad, lecz ostrością dorównujący małym igłom.

Gawain, chyba nie masz innego wyjścia jak przejście do środka. Jeśli zdecydujesz się na powrót, po otwarciu drzwi prowadzących do budynku z tarasu, znajdziesz się w pustej sali.

Nie oszukujmy się - nie tego się spodziewała, gdy przechodziła pod kotarą. Miała nadzieję na jakieś miłe towarzystwo, ciepłe światło świec i muzykę w tle. A co dostała? Chłodny podmuch wiatru, który rozwiał jej misternie ułożone loki, ostre ukłucia na jasne skórze i ogłuszający huk jaki wydawał żywioł. Zamarła w progu, wciąż czując za plecami materiał kotary i bijące z wnętrza lokalu ciepło, choć miała wrażenie, że poczuła też dziwną zmianę ciśnienia - najwyraźniej magiczne przejście prowadziło już gdzie indziej. Na jej obliczu malowało się zdziwienie, które płynnie przeszło w oburzenie zaistniałą sytuacją.
- Chyba zupełnie powariowali, urządzając stypę w takim miejscu. - fuknęła pod nosem, mrużąc oczy dla ochrony przed gradem, który zaciekle atakował jej fryzurę i piękną czarną szatę o koronkowych rękawach. Trzeba było zatrzymać ten płaszcz! Wydawało jej się, że dostrzegła ruch gdzieś z boku... Ale to równie dobrze mogło być przywidzenie. Nie zastanawiając się długo, obróciła się na pięcie i znów zniknęła za kotarą.

/szukamy dalej - zt/

The member 'Beatrice Nott' has done the following action : Rzut kością

'Le Revenant' : 5

– Żartujesz? – zapytała z rozbawieniem, patrząc na Gray’a ze zdziwieniem w oczach, ale nie zadała więcej żadnego pytania. W sumie kto tam te arystokratki wie. Chociaż to już musiał być jakiś całkowity szczyt głupoty i chyba próżności – Marie nawet nie wiedziała jak to określić. Podsumować zresztą też nie, więc postanowiła po prostu pominąć to milczeniem.
Taras, na który trafili po przejściu z sali ze stolikiem, również nie okazał się być zbyt szczęśliwym miejscem. Pogoda uległa znacznemu pogorszeniu, właściwie Marie nie wyobrażała sobie gorszej – zerwał się silny wiatr oraz spadł grad. Dość niezwykły, bo kiedy tylko Burroughs przekroczyła próg tarasu, poczuła, jak coś ostrego przecina jej policzek i nieprzyjemnie wbija się w ciało przez ubranie. – Tu też nie – stwierdziła od razu, natychmiast przechodząc z Dianą i Gray’em z powrotem do środka.

The member 'Marianne Burroughs' has done the following action : Rzut kością

'Le Revenant' : 8

Wskutek anomalii londyńska pogoda oszalała - aby uchronić gości przed niespodziewanym gradobiciem tudzież pustynną suszą, obsługa restauracji nałożyła na taras wiele zaklęć chroniących przed zmiennymi warunkami atmosferycznymi.

Przemieszczanie się między tematami w trakcie stypyObsługa Le Revenant obiecała, że - pomimo charakteru lokalu - umożliwi gościom swobodne przemieszczanie się pomiędzy pomieszczeniami. Zazwyczaj goście restauracji nie mają kontroli nad tym, dokąd trafią, przechodząc przez drzwi. Teraz miało ulec to zmianie - coś jednak poszło nie tak.