Brzoskwinia i ambra, i niespokojne sny.

Tak pachnie jego matka. To ten zapach czuje, kiedy budzi się w nocy i na palcach zakrada pod na wpół przymknięte drzwi do jej pokoju i nasłuchuje; czy tej nocy wróciła do domu? Czy tej nocy wróciła tu sama? Czy znowu jest tam z kimś, kto obiecał ją kochać, i och, przez te kilka godzin kocha ją aż do bólu, do granic, a potem szarpie za złote włosy, zaciska potężne dłonie na mlecznej szyi, który potem wychynie zza drewnianych framug jak potwór z bajek dla niegrzecznych dzieci i w akompaniamencie jej krzyków będzie tłukł go aż do krwi?
Ale nie, nie dziś. Dziś spod krawędzi drzwi, z wyszczerbionej dziurki od klucza sączy się tylko brzoskwinia, ambra i cisza.

Dziś oboje mogą spać.

Jego matka jest damą. Ujmować to tak jest łatwiej. Ładniej. Z pewnością krócej; właśnie dlatego przedstawiając ją, skraca wybujały tok myślowy, Moja matka jest damą, i uśmiecha się skromnie, do towarzystwa, dodaje już tylko w swojej głowie. Nikt nigdy nie dopytuje. Tej sztuczki nauczyły go jedne z ciotek-mateczek, które mieszkają w ich domu. Lubi je i ich izby, pachnące różem i piżmem, i sypkim, miękkim pudrem, który osiada na jego policzkach jak gwiezdny pył, kiedy ciotki-mateczki całują go po twarzy.
-Niewielu chłopców ma tak piękną matkę, jak ty, Chłopcze- Szczebioczą, ich głosy prawie zagłuszają skrzypienie łóżka w jego pokoju i jego piękną matkę, jej długie och i miękkie ach. -Masz prawdziwe szczęście.

Do piątego roku życia ma na imię Chłopiec. Kiedy pyta o to panią matkę, wiele, wiele lat później, z jej ust wydobywa się kolejne och, tym razem krótkie, szorstkie, pełne słabo skrywanej urazy.
-Wszystko, co kocham, tak szybko umiera, a ty byłeś taki, taki drobny... Złamałoby mi serce, gdybyś odszedł, przecież wiesz. Przecież wiesz, jaka jestem wrażliwa, pomyśl tylko, co byś mi zrobił, gdyby coś ci się stało, bałam się, że przywiążę się do ciebie zbyt mocno, Merlinie, dlaczego zadajesz mi takie pytania teraz, naprawdę aż tak bardzo mnie nienawidzisz?

Drugi akapit, etc.