Pracownia alchemiczna

The member 'Wendelina Selwyn' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 12

Lady Selwyn mieszała ostrożnie w kociołku, orientując się jednak szybko, że coś poszło nie tak. Zmarszczyła brwi; eliksir zaczął pachnieć nieodpowiednio, a jego barwa stała się mętna i nieprzyjemna. Zupełnie nie taka, jaka powinna być w przypadku eliksiru uspokajającego. Konsystencja jednak wydawała się odpowiednia…
Nie był to jednak przecież wcale trudny eliksir, dlatego Wendelina skrzywiła się, przeczuwając porażkę. Odsunęła się na chwilę od kociołka, spoglądając na skrzatkę, która w międzyczasie pojawiła się z jedzeniem. Położyła je na stole, a następnie przygotowała fiolki dla lady Selwyn. Dama położyła je na stoliku, na chwilę odchodząc, aby ochłonąć.
Co mogło pójść nie tak? Wróciła na chwilę do księgi, orientując się, że zapach ropy powinien być nieco inny, niż ten, który posiadała jej ingrediencja. Może po prostu była zbyt stara? Wendelina westchnęła przeciągle. Nie było co płakać nad rozlanym mlekiem…
Sięgnęła po niewielką kanapeczkę, jedząc ostrożnie, tak, aby nie pobrudzić księgi. Wiedziała doskonale, że nie ma przy sobie kolejnej porcji ropy, dlatego na nic zda się podejmowanie kolejnej próby stworzenia eliksiru. Nie miała jednak zamiaru tak szybko kończyć. Odczuwana przez nią inspiracja wcale przecież nie minęła, wciąż było jeszcze wcześnie, a ropa nie była jedynym składnikiem, który znajdował się w jej zbiorach.
Posiadała za to pewien zapas strączków wnykopieńki, dlatego postanowiła, że może wykorzystać właśnie je. Doskonale wiedziała, że wykorzystuje się je również do tworzenia prostych eliksirów leczniczych i podjęła decyzję, że stworzenie zapasu wywaru ze szczuroszczeta będzie dobrym pomysłem. Tak jak jednak wcześniej, najpierw zagłębiła się w lekturze, chcąc dowiedzieć się więcej o samej roślinie, którą wprawdzie potrafiła rozpoznać, ale ze szkolnych lekcji nie wiedziała wiele więcej niż fakt, że ona… cóż, że po prostu istnieje.
Roślina ta miała intrygujący mechanizm obronny. Pozostawiona w spokoju, przypominała zwyczajny pień. Jeśli jednak ktoś postanowił do niej podejść, ożywała, gotowa walczyć o swoje przetrwanie. Lady Selwyn uniosła brew na tę rewelację, przypominając sobie, że faktycznie na jednej z lekcji, lata temu, kazali im wyciągać coś z podobnej rośliny. Najwyraźniej to były właśnie wnykopieńki. Och, jak dobrze, że teraz nie musiała się w takie rzeczy bawić!
Wstała z miejsca, oczyszczając miejsce pracy. Licząc, że coś jednak ze wcześniejszego eliksiru będzie, przelała go do fiolek, dokładnie oczyściła kociołek i ponownie zabrała się do pracy.
Do kociołka dodała jeden strączek wnykopieńki, olejek różany, wodę miodową, ogon szczuroszczeta oraz jednego świeżego świerszcza. Praca alchemika wiązała się z używaniem różnorodnych składników, nie tylko tych pięknych i pachnących, jednak lady Selwyn po prostu przyjmowała to jako konieczność. Zaczęła mieszać w kociołku, pewna, że tak prosty eliksir po prostu musi jej wyjść.

| Tworzę wywar ze szczuroszczeta, st. 25, 28+5=33, aby eliksir wyszedł konieczne jest co najmniej k2

The member 'Wendelina Selwyn' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 30

Tak jak się spodziewała, tak się i stało. Eliksir szybko nabrał odpowiedniego koloru, a lady Selwyn uśmiechnęła się pod nosem. Może nie był to wielki sukces, takie podstawy opanowała jeszcze za czasów szkolnych, ale w dalszym ciągu sukces, prawda? Wendelina przelała eliksir do fiolek, prosząc skrzatkę o uzupełnienie braków.
Miała w zanadrzu jeszcze przynajmniej jedną sztukę strączków, jednak nie była pewna, czy chce ich tego dnia używać. A może jednak powinna? Zamyśliła się na chwilę. Ciotka ostatnio narzekała na kaszel, więc może taki eliksir wcale by nie zaszkodził. Z tego co pamiętała, nie miała go w swoich zbiorach, a krewna raczej powinna być w stanie sama go zażyć. Lady Selwyn wciąż brakowało wiedzy z dziedziny anatomii, jednak miała nadzieję, że w niedługim czasie ulegnie to zmianie.
Wzdychając, zrobiła sobie chwilę przerwy, znów na chwilę zagłębiając się w lekturze i sięgają po kolejną kanapeczkę. Niewiele więcej znalazła o wnykopieńkach. Co prawda księga opisywała dokładny sposób pozyskiwania strąków, jednak wiedząc, że to mogłoby spowodować zadrapania, Wendy nawet nie brała takiej możliwości pod uwagę. Naprawdę, na Merlina, jej rodzinę stać było na kupowanie ingrediencji. Nie musiała sama ich pozyskiwać, nie była tak szalona, jak Bella.
Wróciła więc na stanowisko, przygotowując eliksir, który był chyba jeszcze łatwiejszy w stworzeniu od poprzedniego. Nie każda sesja jednak musiała polegać na tworzeniu trudnych i skomplikowanych przepisów, czyż nie? Zabrała się więc za tworzenie eliksiru na kaszel, dodając do kociołka jego serce, czyli strączki wnykopieńki, a także imbir, jeden mniszek lekarski, pióro białego gołębia oraz piżmo.
Zaczęła dokładnie mieszać w kociołku, czując jednak, że tak proste wywary nie realizują jej inspiracji. Niemal zawsze się udawały, więc brakowało przy ich tworzeniu tej ekscytacji i poczucia, że nie wie jeszcze wszystkiego, że może się wciąż i wciąż rozwijać… Ale z drugiej strony, przecież właśnie się rozwijała, prawda? Nie zawsze w trakcie warzenia douczała się z dziedziny zielarstwa, a tym razem starała się być świadomą alchemiczką, która wiedziała, po jakie dokładnie ingrediencje sięgała.

| tworzę eliksir na kaszel, st. 10, bonus 28+5=33, musi wypaść minimum k2

The member 'Wendelina Selwyn' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 48

Nie mogło być inaczej. Eliksir przybrał odpowiedni kolor i lady Selwyn przelała go do fiolek niemal natychmiast. Trudno w tym przypadku mówić jednak o zadowoleniu z siebie; to zadanie było dla niej zdecydowanie zbyt proste.
Wzdychając, wyczyściła kociołek, a następnie wróciła do stolika, myśląc, co mogłaby przygotować na koniec swojej pracy. Miała wśród swoich składników kwiat paproci, jednak aby stworzyć płynne szczęście, musiałaby posiadać również krew jednorożca, a ponadto obawiała się, że wymagał on zbyt trudnych obliczeń astronomicznych, których niestety nie potrafiła wykonać. Jej wiedza w tej dziedzinie była szeroka, jednak wciąż wymagała rozwinięcia. Wiedziała więc, że nie byłby to dobry wybór.
Miała jednak w swoich zbiorach ślaz, który mógł posłużyć jej do stworzenia nieco trudniejszego eliksiru. Adiamentum pomagało wykryć źródło zatrucia organizmu, jeśli to było magiczne, a lady Selwyn chyba i jego nie miała w swoich zbiorach. Dlaczego więc miałaby go nie stworzyć? Przezorny zawsze zabezpieczony, w końcu nigdy nie wiesz, co ci doleją do wina w trakcie wyjścia, a nie było co liczyć na to, że uzdrowiciel zawsze będzie miał go przy sobie. Posiadanie zapasu w pałacu było zdaniem lady Selwyn co najmniej rozsądne.
Najpierw jednak należało poszerzyć swoje horyzonty, zwłaszcza że wspominany eliksir może i był całkiem skomplikowany, ale zdecydowanie nie był wyjątkowo trudny i nie wymagał, aby Wendelina dowiadywała się na jego temat czegoś więcej. Otworzyła więc księgę, dowiadując się, że ślaz był bliskim krewnym zwyczajnej kapusty. Szczególne właściwości osiągał, gdy był zbierany w pełnię księżyca i to właśnie taki najlepiej sprawdzał się do tworzenia eliksirów. Zamyśliła się na chwilę. Taki specyfik mogłaby nawet kiedyś spróbować zebrać… Choć nie, nie było sensu się tym przejmować. Naprawdę nie musiała samodzielnie chodzić po rośliny do swoich eliksirów. Miała na głowie ważniejsze rzeczy, czyż nie?
Doczytała, że w niektórych dziełach ślaz może nosić również łacińską nazwę Malva silvastris. Skupiła się na tym, aby te słowa zapamiętać. Wszak w innych dziełach może się pojawiać, a jeśli się na nie natknie, będzie wiedziała, że chodzi o zwyczajną i dość popularną w świecie czarodziejów roślinę.
Lady Selwyn wzięła więc głęboki oddech, zamknęła księgę i wróciła na stanowisko, tworząc kolejny leczniczy eliksir. Adiamentum wymagało nie tylko ślazu, ale również kilku innych składników. Dlatego już po chwili do kociołka dodała szałwię, lawendę, język kameleona oraz jego łuski. Jedno serce i cztery dodatkowe składniki powinny bez problemu stworzyć eliksir, nad którym Wendy właśnie pracowała.

| próbuję stworzyć Adiamentum, st. 50, bonus 28+5=33, muszę wyrzucić min. 17

The member 'Wendelina Selwyn' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 25

Stworzenie i kolejnego eliksiru Wendelina mogła określić sukcesem. Adiamentum bulgotało w kociołku aż miło. Lady Selwyn zgasiła płomień, który znajdował się pod kociołkiem, po czym odeszła jeszcze na chwilę, aby ten ostygł. W tym czasie zagłębiła się na moment w lekturze, pozwalając sobie jeszcze chwilę poleniuchować, nim będzie musiała oddać się dworskim obowiązkom. Och, czy był wspanialszy sposób na rozpoczęcie dnia, niż poranne ważenie? Zdaniem Wendeliny zdecydowanie nie.
Przekartkowała księgę, szukając interesujących faktów i informacji, które mogłoby przydać jej się w czasie ważenia w przyszłości. Zainteresowała ją roślina o jakże (nie)wdzięcznej nazwie, mimbulus mimbletonia. Posiadała ona bąble, które po nakłuciu wydzielały śmierdzącą substancje. Odorosok był ciemnozielony i konsystencją przypominał błoto. W warunkach naturalnych rosła między innymi na terenie Asyrii, choć Wendy była przekonana, że znalazłaby ją również w niektórych szklarniach. Czyż magiczne rośliny nie miały intrygujących systemów obronnych? Jak dobrze, że ona sama nie musiała się nimi bezpośrednio zajmować… Obserwacje i wiedza teoretyczna w większości przypadków były dlań zupełnie wystarczające.
Z takim przekonaniem lady Selwyn wstała z miejsca, kierując się do miejsca pracy i zaczynając robić odpowiednie porządki. Przelała eliksir do fiolek, a następnie zaczęła czyścić kociołek. Widząc kątem oka, że skrzatka się nudzi, rozkazała jej umyć podłogę w całej pracowni, a także zetrzeć kurze. Lepiej było, by sprzątanie w tym miejscu odbywało się pod jej czujnym okiem. Nie było sensu ryzykować, że ktoś zrobi coś źle, naruszy cenny składnik, albo zajrzy przypadkiem do szuflad pełnych trucizn, które Wendelina trzymała w celach eksperymentalnych.
W końcu, gdy wszystko było gotowe, trzeba było ruszyć, aby rozpocząć dzień pełen arystokratycznych obowiązków. Lady Selwyn rzuciła tęskne spojrzenie w stronę swojej pracowni, po czym wyszła wraz ze skrzatką, ostrożnie zamykając drzwi. Przynajmniej dziś mogła się czegoś nowego nauczyć, czyż nie? Gdyby tylko mogła spędzić tak cały dzień… Nie była jednak już nastolatką i doskonale zdawała sobie sprawę z wymagań i wyzwań, jakie stawiał przed nią świat.

| zt