Locus Nihil

Korzystanie z czarnej magii, szczególnie wtedy, gdy miało się o niej nikłe pojęcie, było dla Zachary'ego czymś, na co porwał się po raz kolejny i, tym razem, nie odbiło się sukcesem. Niesprawna ręka, osłabienie oraz postępujące zmęczenie dawały się uzdrowicielowi we znaki zbyt mocno, zbyt szybko, jak jął uważać w otoczeniu Locus Nihil, aby być w stanie dokonać w tak odległej mu dziedzinie cudu. Mimo to, przytykając własną różdżkę do ołtarza, tkwiło w nim poczucie spełnienia obowiązku, wsparcia pozostałych najlepiej, jak potrafił, nawet jeśli finalnie zawodził.
Artefakt odbierał mu siły. Czuł to. Każda sekunda poświęcona na utworzenie i przelanie plugawej magii w kamień odbijała się czkawką. Tętno przyspieszyło – serce lada moment miało wyrwać się z jego piersi i tak już wymęczone wcześniejszymi doznaniami. Pot spływał po skroniach, znaczył policzki i kapał na kamienie wraz z każdym kolejnym, łapczywym oddechem Shafiqa. Choć zamknął oczy, z trudem zajmując pozycję pomiędzy innymi, blask zdobytych odłamków wdzierał się przez cienką warstwę powiek. Usilnie zaciskanie ich było zbędne; i tak nie był w stanie powstrzymać przejmującego uczucia, które ogarniało go coraz mocniej, nie pozwalając zachować spokoju, wywołując uporczywe zagryzanie dolnej wargi mocno i boleśnie, jakby ranienie samego siebie miało w jakikolwiek sposób pomóc w spełnieniu polecenia Czarnego Pana.
Wciąż klęcząc, słuchał słów odbijających się echem nie tylko w komnacie, lecz przede wszystkim w jego głowie. Nie poruszył się ani przez moment, nie drgnął, gdy padła formuła najokrutniejszej i najdotkliwszej z klątw. Nie podniósł wzroku przerażony nie tylko karą, która spotkała nieszczęśnika, ale również własnym brakiem wyczucia czy jakiegokolwiek poruszenia. Był świadkiem śmierci sojusznika z rąk samego Lorda Voldemorta; kogoś, kto miał w dłuższej perspektywie wspólnie z nimi siadać przy stole, kto miał zasłużyć się i wzmocnić Rycerzy jako całość. Żałował straty, uświadomił to sobie, bezbrzeżnie przywołując ze wspomnień tych pacjentów, którym nie potrafił pomóc – boleśnie doznając wtedy klęski we własnej wiedzy i umiejętnościach. Na swój sposób każdy taki zgon przeżywał, poświęcał więcej czasu na naukę, która finalnie spotykała się z barierą niezdolną w jego opinii do przełamania konwencjonalnymi metodami. Te musiały jednak wystarczyć, by był w stanie przywrócić utracone siły pozostałym. Pomóc im, zwłaszcza tym najbardziej poszkodowanym.
Z przyklęknięcia podniósł się powoli, z trudem powstrzymując grymas dostrzegany wcześniej jedynie w oczach najstarszych ludzi doświadczonych wiekiem oraz starczymi dolegliwościami. Lata nauki obfitowały w wiedzę, z czym mógł się spotkać, lecz konsekwentnie wypierał tę myśl z własnej głowy, tłumacząc objawy czasem spędzonym w podziemiach oraz długotrwałą ekspozycją na czarną magię. Cały ten czas milczał, powoli spoglądał na każdego z żywych, we własnej świadomości upewniając się, że byli w komplecie. Jednocześnie podjął wstępną analizę stanu Rycerzy oraz Śmierciożerców, oceniając, ustalając priorytety w planie działań, aby udzielenie pomocy było jak najbardziej efektywne. Z potoku myśli wyrwało go jego własne imię z ust Ramseya. Powoli zwrócił się ku niemu, przez moment ważąc odpowiedź, którą zamierzał udzielić.
— Tak. — Potwierdził, obracając powoli różdżkę w palcach, tym razem za cel obierając jeden z wolnych świstoklików. — W szpitalu mam wszystko, czego potrzebuję. — Przytaknął, w zasadzie do samego siebie, zmierzając do pucharu pozostawionego przez Czarnego Pana. Wystarczyło go dotknąć, by ponownie znaleźć się na bezpiecznej powierzchni. Nie zrobił tego od razu. Wiedział, że inni potrzebowali pomocy i to na nich zamierzał zaczekać, gotów im jej udzielić w szpitalnych murach własnego oddziału. Noc jeszcze się nie skończyła.

z/t z kolejnym świstoklikiem, jeśli ktoś chce się zabrać (sic!) to zapraszam

Robił co mógł - jak wszyscy pozostali z resztą, wkładając całą swoją siłę i magię w to, by ożywić ołtarz tak, jak im przykazano. Nie pytał, protestował. Nietrudno było jednak dostrzec, że ich wysiłki są zbyt słabe. Nie był pewny czym było to spowodowane. Czy zwyczajnie brakło im sił, bo umęczone przez niebezpieczną podróż ciała i umysły nie potrafiły z siebie wykrzesać dość mocy? Czy może wśród nich znajdowali się tacy, którzy nie starali się wystarczająco? Kątem oka dostrzegł, że istotnie, nie każda z różdżek została uniesiona - co tylko napełniło złością, jednakże jego rozdrażnienie było niczym w porównaniu do tego, co musiał odczuwać Czarny Pan.
Ołtarz jednak ożył - czy też magia, którą przelali okazała się wystarczająca, czy może zadziałał jakiś inny czynnik o którym nie wiedzieli... nie był pewny i nie chciał w tym momencie tego roztrząsać. Najważniejsze, że cały ten koszmar miał się w tym momencie skończyć... a przynajmniej taką żywił nadzieję.
Błysk morderczego zaklęcia wziął go z zaskoczenia. Przez krótką chwilę spoglądał na ciało Theo, które upadło z głuchym odgłosem na zimną, kamienną posadzkę. Zmarszczył brwi. Nie mógł się powstrzymać przed tym, że w jego umyśle pojawiła się drobna iskierka niezadowolenia. Nie znał Wilkesa zbyt dobrze, niemniej podczas ich podróży przez mroczne korytarze i labirynty, Theodore okazał się bardziej niż przydatny. Bystry, posłuszny, rezolutny. A jednak w ostatniej chwili postanowił odmówić wykonania rozkazu i za to spotkała go kara. Burke nie mógł powstrzymać się przed rzuceniem krótkiego spojrzenia na Goyle'a. Właściwie, nawet mu współczuł. Zdążył polubić Wilkesa, poza tym, gdyby nie on, wyjście z pułapek celtyckiego pseudo-boga mogło okazać się niemożliwe.
Gdy Czarny Pan zniknął, atmosfera wyraźnie się rozluźniła. Jego obecność była bardziej przytłaczająca nawet niż śmierć. Przykro było patrzeć na dwa (trzy?) ciała spoczywające na posadzce. Ta misja rzeczywiście okazała się być wyjątkowo trudną. Myśleli, że przygotowali się do niej należycie. Nie mogli się bardziej pomylić.
Obserwując jak rycerze powoli znikają, łapiąc za świstokliki, nie mógł odnieść wrażenia, że wyglądają zdecydowanie mniej jak dumna organizacja, walcząca o sprawiedliwość dla czarodziejów czystej krwi - a bardziej jak banda patałachów, jak psy z podkulonymi ogonami. To miejsce było złe. Odczekał więc tylko tyle, ile musiał - by upewnić się, że wszyscy byli w stanie złapać się świstoklika. Dopiero wtedy pociągnął Edgara za sobą, stając tuż przy boku Shafiq'a. - Wynośmy się stąd. - mruknął, unikając wzroku towarzyszy. Ta wycieczka niestety na długo wyryje się im wszystkim w pamięci.

zt z Edgarem

Rzeczywiście, Hella zlekceważyła artefakt. Chciała dać z siebie tylko część mocy, przekonana, ze tyle wystarczy. Nie celowała w setkę, opierała się na mocy innych i zignorowała fakt, że część z nich poległa w boju. Egoizm był jej kolegą, który namawiał ją do ograniczania się z wysiłkiem, a dzisiejszego dnia szczególnie dobrą perswazją się cechował. Podstępny był to kumpel i dobrze o tym wiedziała, a mimo to wciąż szła z nim pod rękę, prowadzona jego wybiórczym spojrzeniem. A zatem Hella i jej dobry kolega czekali na jakiś cud.
 Ten faktycznie nadszedł, choć jak się z czasem okazało, to nie był koniec - kamieniom będą potrzebne dodatkowe pokłady mocy, ktoś znów tu będzie musiał przyjść. Nie była pewna, czy chce być w tej roli, dość wrażeń już nabyła w tych zdradliwych podziemiach Banku.
 Przysłuchiwała się słowom Pana, a gdy jednego z nich tak po prostu, jednym skinieniem i jedną inkantacją, uśmiercił, z niedowierzaniem zamarła w bezruchu. Był bezwzględny, przeszył ją dreszcz, a potem zapulsowało w niej coś w rodzaju szczęścia. Bo dobrze było być sojusznikiem tak potężnego czarodzieja. Od teraz zwracała uwagę na jego każdy kolejny gest i każde wypowiadane słowo. Przelękła się, zdała sobie sprawę z tego, że była ranna, choć miała przy sobie eliksiry i mogła więcej od siebie dać. A więc zawiodła.
 Gdy odszedł, przez pewien czas stała jeszcze w bezruchu. Przyglądała się emanującemu z artefaktu światłu, rejestrowała jak po kolei pozostali znikają za pomocą pozostawionych pucharów, a kiedy zauważyła, ze ostała się ich już tylko garstka, momentalnie podbiegła do jednego z nich - Zacharego i stojącego przed nim przedmiotu.
 - Zabiorę się z Tobą - odparła i trochę żałowała, że się odezwała, bo suchość w gardle była nieznośna. Odczuwała też coraz bardziej zmęczenie, a głowa ciążyła od mnogości myśli, wrażeń i przede wszystkim słów Lorda, które gdzieś tam się odbijały echem pod jej czaszką. Pragnęła odpoczynku i kilku dni spokoju, choć wątpiła w to, że pozwoli sobie na taką błogą sielankę. Hella nie lubi pozostawać bez odpowiedzi, bez wiedzy o tym, co się dalej wydarzy lub dzieje się już teraz. I pewnie będzie szukać odpowiedzi i kontaktować się z niektórymi z nich. Tymczasem wyczekiwała powrotu w bezpieczne miejsce na powierzchni.

z/t z Zacharym