First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

- Och, nie trzeba, nie jest ciężki... - Florence już zaczęła protestować, ale kosz z praniem i tak został zabrany z jej rąk. Kobieta tylko pokręciła lekko głową z rozbawieniem. Fakt że była w ciąży wcale nie sprawiał, że trzeba ją było we wszystkim wyręczać! Panna Fortescue i tak brała się tylko za takie prace, które była w stanie wykonywać w sposób bezpieczny. Ilekroć podchodziła do jakiegoś trudniejszego zadania, przypominała sobie jak przez parę tygodni leżała w domku Sproutów - właśnie z powodu nadmiernego przemęczenia i stresu. Wtedy ambicja pracusia szybko jej przechodziła i kobieta szła poprosić o pomoc któregoś z domowników. Leżenie do góry brzuchem absolutnie do niej jednak nie pasowało, musiała z resztą wyrobić sobie jakąś formę, jeśli miała później zajmować się dzieckiem. - Dziękuję. - bo Gwen jednak należały się podziękowania za tę pomoc.
Świadomość tego, że żuk postanowił iść za nimi - do tego tocząc swoją kupkę łajna - średnio napawała Florence zadowoleniem, ale nie powiedziała ani słowa. Już nawet nie chodziło o samego zwierzaka, a bardziej o zapach, który ze sobą niósł. Musiała jednak zaufać słowom panny Grey.
- Zupełnie jak pies - spróbowała zażartować Florence. Właściwie nigdy nie zastanawiała się nad tym co myślą i czują takie żuki. Ten jednak ewidentnie przywiązał się do swojej właścicielki, skoro chodził za nią tak krok w krok. - A zawsze myślałam, że takie stworzonka to samotnicy. - dodała jeszcze, przyglądając się jak żuk mozolnie toczy swoją kulę, za nic w świecie nie chcąc się rozstać ani z nią, ani z Gwen.
Gdy znalazły się już pod lasem, Florence pozwoliła sobie odetchnąć pełną piersią, zamykając na krótki moment oczy i chłonąc cały spokój który ją otaczał. Gdzieś daleko, wśród koron drzew ćwierkały ptaki, liście i wysoka trawa szumiały śpiewając swoją własną pieśń, coś czmychnęło pośród krzaków, wystraszone ich nadejściem. Przez lata marzyło jej się, żeby kiedyś zamieszkać na wsi, czerpać z tego spokoju, z darów natury, bez jednoczesnego niszczenia jej. Nie spodziewała się, aby to marzenie kiedykolwiek się spełniło - wdzięczna była jednak, że tak się stało. Nawet jeśli ziściło się w tak dramatycznych i niesprzyjających okolicznościach.
- Na niebie ani jednej chmurki, nawet jeśli miałoby padać, to dostrzeżemy oznaki dużo wcześniej i wtedy będzie można ściągnąć pranie - uznała kobieta, pocieszając Gwen. Spojrzała z satysfakcją na rozwieszone prześcieradła. Powinny przejść wonią sosnowego igliwia, bo to właśnie te drzewa rosły tuż na skraju lasu - czekało ich więc tej nocy spanie w czystej, pachnącej pościeli. - Jeszcze raz dziękuję za pomoc - Florence posłała swojej towarzyszce serdeczny uśmiech. Złapała pod pachę pusty kosz, ruszając z powrotem ku domkowi. Przyjemnie byłoby napić się naparu tutaj, na skraju lasu - kobieta nie chciała jednak ryzykować że Pan Darcy znów zatoczy swoją kulkę gnoju w okolice świeżo wypranego prania.