Oaza Harolda

Oaza Harolda (lub po prostu: Oaza) powstała w grudniu 1956 roku, po tym, jak Zakonowi Feniksa udało się okiełznać ukryte tu źródło anomalii, a wyspa, na której stał Azkaban, odwróciła się do góry nogami; magicznie zabezpieczona, od tamtej pory stanowi schronienie dla prześladowanych przez władzę czarodziejów i mugoli, rozrastając się z miesiąca na miesiąc. Jedynym sposobem na dostanie się na położoną gdzieś na Morzu Północnym wyspę jest otworzenie czarodziejskiego portalu zlokalizowanego na Czerwonej Polanie w Irlandii; wcześniejsze wejście, umieszczone w Zakazanym Lesie, już nie istnieje – zostało przeniesione we wrześniu 1957 roku po odkryciu jego położenia przez Rycerzy Walpurgii.

Mapa
Poniżej znajduje się mapa wyspy, na której zlokalizowana jest Oaza. Większą jej wersję można obejrzeć tutaj. W celu rozeznania się w odległościach, należy przyjąć, że jeden heks na mapie to około 250 metrów w terenie, pamiętając jednak, że pojedyncze elementy – chaty, drzewa, jaskinie, pomniki – nie są zaprezentowane w skali, ani pod względem wielkości, ani ich ilości.

Mapa jest interaktywna, po najechaniu myszką na konkretne miejsce, wyświetli się jego nazwa i krótki opis, a kliknięcie spowoduje przeniesienie do odpowiedniej lokacji.

Teren i pogoda
Oaza położona jest na niewielkiej skalistej wyspie zlokalizowanej na Morzu Północnym – i z uwagi na tak dalekie wysunięcie na północ, panują na niej warunki o wiele surowsze niż te spotykane w pozostałych częściach Wielkiej Brytanii. Silny wiatr wieje tu niemal nieustannie, niosąc ze sobą wilgotne, morskie powietrze, a temperatury są na ogół od pięciu do dziesięciu stopni niższe niż te występujące w danej chwili w Anglii (choć z uwagi na wyspiarski klimat, rzadko spadają poniżej zera). Deszcz pada stosunkowo często, czasami zamieniając się w śnieg z deszczem lub sam śnieg, który jednak jeśli zalega, to krótko – i tylko na drzewach oraz dachach budynków. Panująca na wyspie magia sprawia, że ziemia przez cały rok promieniuje przyjemnym ciepłem; sprawia to, że niektóre tereny, zwłaszcza te położone w dolinach, są nieustannie zasnute unoszącą się na wysokości kolan mgłą, która dodatkowo zdaje się emanować lekkim, przyjemnym blaskiem. Oazę od czasu do czasu nawiedzają gwałtowne sztormy, nadciągające znad Morza Północnego zwłaszcza wiosną i latem; w trakcie tych najgroźniejszych przebywanie na zewnątrz jest niebezpieczne.

Choć wyspa, wcześniej mieszcząca czarodziejskie więzienie, zbudowana jest głównie ze skał, to na płytkiej warstwie zalegającej gdzieniegdzie ziemi, dzięki białej magii, wyrosła bujna roślinność, w niektórych przypadkach niespotykana nigdzie indziej – czyniąc to miejsce jeszcze bardziej niezwykłym. Najwyższym punktem wyspy jest wypływające spod ziemi źródło, wodospadowymi kaskadami spływające w dół, ku północnemu wybrzeżu; mówi się, że jego wody mają lecznicze właściwości. Oprócz niego w Oazie można znaleźć kilka mniejszych źródełek oraz staw. Sama bryła wyspy poprzecinana jest ciągnącymi się w nieskończoność jaskiniami, niektórymi oświetlonymi magicznym, błękitnym światłem i wypełnionymi wyraźnie wyczuwalną, białą magią; część z nich, tych łatwiej dostępnych, zostało zagospodarowanych, mieszcząc w sobie szpital polowy i pracownię alchemiczną. Brzegi wyspy są na ogół strome i wysokie, poznaczone klifami, o które rozbijają się fale; miejsc, w których ląd schodzi do wody łagodnie, jest niewiele. Jedynym śladem po wcześniejszym przeznaczeniu wyspy są wystające ponad jej powierzchnię ruiny Azkabanu; zasypane schody i przejścia zdają się prowadzić w głąb, do znajdujących się pod wodą resztek zabudowań, ale póki co nikt ich nie zbadał. Mieszkańcy Oazy wolą trzymać się od nich z daleka, zgodnie twierdząc, że wyryte na nich runiczne znaki budzą w nich trudny do opisania niepokój.

Obóz i warunki mieszkalne
Główne obozowisko w Oazie składa się z kilku części, wyrastających jedna obok drugiej – dobudowywanych stopniowo, w miarę wzrostu liczby mieszkańców. To najstarsze zlokalizowane jest na niezalesionej połaci terenu po zachodniej stronie wyspy, i to tam warunki są najlepsze: drzewa otaczające chaty skutecznie osłaniają je przed wiatrem, podłoże jest wyrównane, poprzecinane wygodnymi ścieżkami; budynki ułożone są równo, z dostępem do wydrążonych w ziemi studni – woda w nich jest ciepła i ma charakterystyczny, trudny do określenia posmak, ale nadaje się do picia również bez przegotowania. Kolejne szeregi chat, wzniesione na obrzeżach wioski, znajdują się już znacznie dalej od źródeł wody, wyprawy po nią często wymagają dłuższego spaceru; położone bliżej wybrzeży, narażone są też na stale wiejący od Morza Północnego wiatr, zdolny przedrzeć się nawet przez najszczelniejsze drzwi i okna. A te często szczelne nie są – część schronień wybudowano w pośpiechu, podczas gdy Oaza ulegała stopniowemu przepełnieniu. Inne wciąż są w budowie – a oczekujący na nie czarodzieje i mugole mieszkają w rozstawionych na terenie obozowiska namiotach, powiększonych magicznie, ale niezbyt wygodnych ani przestronnych. Ci, którzy nie mogli pozwolić sobie nawet na to, śpią w posłaniach rozłożonych na gołej ziemi, korzystając z bijącego od niej ciepła oraz ratując się zaklęciami chroniącymi przed warunkami atmosferycznymi. W tej sposób czekają – czasem przez kilka dni, czasem tygodni – aż osobom odpowiedzialnym za rozbudowę Oazy uda się załatwić dla nich tymczasowe namioty lub dokwaterowanie w chatach – nowych i istniejących.

Warunki mieszkalne w samych chatach także dalekie są od luksusowych. Budynki są małe – zaprojektowane tak, by na jak najmniejszej przestrzeni zmieściło się jak najwięcej osób – ich wyposażenie ogranicza się więc do najistotniejszych i najbardziej niezbędnych elementów. Zazwyczaj składają się z jednego głównego pomieszczenia, do którego wchodzi się bezpośrednio z zewnątrz, z wydzieloną częścią kuchenną i mieszkalną. Niektóre, zwłaszcza te zamieszkałe przez całe rodziny, mają dobudowane piętra w postaci antresol – te, z uwagi na ograniczoną przestrzeń, są jednak niskie, zlokalizowane tuż pod spadzistym stropem, i niezbyt wygodne; ponieważ są pozbawione jednej ze ścian, trudno liczyć tu też na prywatność, choć czarodziejskiej części mieszkańców zdarza się zastępować brakującą przegrodę zaklęciami maskującymi i zagłuszającymi. W chatach czasami udaje się wygospodarować miejsce na maleńką spiżarnię przystosowaną do dłuższego przechowywania żywności oraz toaletę (w niektórych przypadkach znajduje się ona na zewnątrz), brak w nich jednak łazienek oraz bieżącej wody; tę trzeba przynosić ze źródła lub wydrążonej w ziemi studni. Kąpiele również odbywają się pod gołym niebem – obok części chat można zauważyć drewniane balie (służące również do prania ubrań, rozwieszanych później na linkach rozciągniętych pomiędzy chatami) lub zaczarowane prysznice. Choć mieszkalne budynki mogą względnie komfortowo pomieścić najwyżej dwie osoby, większość zamieszkuje od czterech do sześciu; mieszkańcy radzą sobie z przepełnieniem wynosząc na zewnątrz stoły i gotując wspólnie – w kociołkach zawieszonych ponad paleniskami.

Zaopatrzenie
Wyspie, na której położona jest Oaza, daleko jest do samowystarczalności – próżno szukać na niej dzikich zwierząt, na które można by zapolować, warunki są zbyt surowe na uprawę większości roślin, a drzew jest zbyt mało, by na dłuższą metę można było pozyskiwać z nich drewno; zdecydowana większość niezbędnych do przeżycia surowców i produktów dostarczana jest więc z zewnątrz, przez członków Zakonu Feniksa oraz tych sojuszników, którym zaufano na tyle, by pokazać im drogę do wioski. Transporty, zawierające drewno, żywność, ingrediencje, ubrania i przedmioty codziennego użytku, w pierwszej kolejności trafiają na polanę rozładunkową, żeby następne zostać rozdysponowanymi pomiędzy najbardziej potrzebujących mieszkańców. Nie ma tu mowy o zbytku, dostawy są najczęściej zbyt małe, by wystarczyło dla wszystkich, ale pełniący nad nimi opiekę czarodzieje dbają o to, żeby każdy mieszkaniec otrzymał przynajmniej niezbędne minimum. Nic się nie marnuje – ubrania i przedmioty, nawet jeśli okazują się zniszczone, trafiają w ręce czarodziejów i mugoli biegłych w krawiectwie lub majsterkowaniu, którzy robią wszystko, by dać im drugie życie, nie oczekując za to niczego ponad proste dziękuję.

Chociaż w Oazie w gruncie rzeczy brakuje wszystkiego, to najbardziej deficytowym towarem jest rzecz jasna żywność – tym bardziej, że liczba mieszkających na wyspie ludzi już dawno przekroczyła jej możliwości zaopatrzeniowe, a wraz z nadejściem zimy coraz trudniej jest zdobyć zapasy. Sama Oaza produkuje niewiele, jajka i mleko z nielicznych zwierząt gospodarskich znikają w mgnieniu oka, podobnie jak warzywa z maleńkich, przydomowych ogródków; choć okoliczne wody pełne są ryb, póki co brakuje łodzi i odpowiedniego sprzętu do ich połowu. Cała reszta pochodzi z pochodzących z zewnątrz przydziałów, składających się w przeważającej większości z najbardziej podstawowych produktów, z których część nie jest rozdawana, zamiast tego trafiając do wydrążonych w skale ziemianek i zabezpieczonych magicznie spiżarni, mających zapewnić mieszkańcom Oazy przetrwanie w razie nagłego ustania dostaw. Oprócz pożywienia, wyczerpaniu stopniowo ulegają eliksiry lecznicze; choć czarodzieje z zasady są odporniejsi, to zamieszkujący wioskę mugole, ze względu na trudne i surowe warunki, chorują często – a rosnąca gęstość zaludnienia utrudnia opanowanie rozprzestrzeniających się chorób.

Na terenie Oazy panuje zakaz spożywania alkoholu.