Sagitta Black przyszła na świat pierwszego grudnia 1934 roku i od samego początku sprawiała swoim rodzicom problemy. Bez przerwy płakała, do momentu aż nie zmęczyły jej własne łzy i nie zasnęła. Uzdrowiciele przewidywali, że nie dożyje swoich pierwszych urodzin, lecz żaden nie potrafił wytłumaczyć, co jej dolegało. Mimo to przeżyła i jako kilkulatka przypominała zachowaniem rówieśników - była wesoła i pełna energii, przy tym jednak posłuszna wobec rodziców, których darzyła szacunkiem. Cierpiała na wiele alergii żywieniowych i łatwo zapadała na choroby. Szybko biegała, co jak jej się wydawało, zawdzięczała wyższemu niż przeciętna wzrostowi. Pilnie obserwujący jej dorastanie rodzice podejrzewali u niej charłactwo, gdyż jej umiejętności magiczne nie ujawniły się do dość późnego wieku. By uniknąć ośmieszenia, zamknęli Sagittę na poddaszu swojej londyńskiej posiadłości i izolowali od wszystkich, poza najbliższą rodziną. W pewnym momencie samo jej istnienie owiane było mgiełką tajemniczości, a dalsi krewni gotowi byli przysądz, że Acrux Black miał tylko dwoje dzieci.

Sagitta dorastała w ciągłej niepewności uczuć własnych rodziców, a ryzyko wydziedziczenia wisiało nad nią niczym klątwa. Obawiała się nawet o swoje życie nie mając najmniejszych wątpliwości, że ród Black mógłby ją go pozbawić. Choć ostatecznie jej magia dała o sobie znać to była na poziomie znacznie niższym niż u starszego rodzeństwa i rodzice zdecydowali się nie posyłać jej do Hogwartu wymawiając troską o jej słabe zdrowie. Dla każdego w rodzinie oczywistym jednak było, że zwyczajnie obawiali się, że przyniesie im wstyd. Jak można się spodziewać, ta świadomość miała druzgocący wpływ na jej pewność siebie sprawiając, że całkowicie unikała używania różdżki. Swoje wczesne dzieciństwo Sagitta wspomina przez pryzmat panicznego lęku przez własnym ojcem, którego unikała jak ognia oraz poczucia poniżenia na tle rodzeństwa.

Dar jasnowidzenia Sagi dał o sobie znać w wieku dziewięciu lat, po upadku z konia, który zakończył się dla niej poważnym poturbowaniem. Widziała we śnie, jak z dużej wysokości spada jej wuj, a kilka dni później zginął tragicznie w podobnych okolicznościach. Takie przypadki zdarzały się wyjątkowo rzadko w młodości Sagitty i zwykle dotyczyły najbliższych jej osób, którym groziło niebezpieczeństwo sprawiając, że zaczęła się obawiać swoich wizji nawet jeśli z dużą dozą prawdopodobieństwa uratowały jej one życie. Dopiero w dorosłości nie zawsze równały się zapowiedziom czegoś strasznego, co miało przydarzyć się jej rodzinie. Czasami przewidywała ciąże oraz płeć dziecka, będącego jeszcze w łonie matki, w późniejszych latach również swojego. Pierwszych technik wróżbiarstwa nauczyła się od swojej matki, która nie chciała pozwolić na wykluczenie swojego najmłodszego dziecka z czarodziejskiego świata. Wiedza ta pozwoliła jej kontrolować lepiej dar i nakierowywać na interesujące ją wydarzenia i osoby.

Zachęceni tym rodzice zatrudnili dla niej przysięgłych do dyskrecji nauczycieli pod których pieczą Saga poczyniła niewielkie postępy w kontroli nad magią. Zaklęcia nadal przychodziły jej z trudem, przy czym transmutacja kończyła się każdorazowo katastrofą. Znacznie lepiej odnajdywała się w rzemiośle: zielarstwie oraz - w szczególności - eliksirach. Do tej jednej dziedziny magii miała niezaprzeczalny talent. Potrafiła się skupić i oddać pracy, która niekiedy pochłaniała jej całe popołudnia. W zgodzie ze swoim imieniem i znakiem astrologicznym, była uparta i pracowita, a w dodatku miała silną wolę życia, która motywowała ją na każdym kroku. Z innych nauczanych przedmiotów interesowały ją również starożytne runy oraz numerologia, nie miała za to cierpliwości do historii. Jej prawdziwą pasją okazała się być astronomia, którą kultywowała nawet w czasie wolnym dzięki wychodzącemu na północne niebo oknie swojej komnaty na poddaszu. W lecie często szykowała sobie posłanie z koców na ziemi i wpatrywała w gwiazdy i planety do późnych godzin nocnych, aż nie zmorzył jej sen. Choć jej rodzice byli rozczarowani niskimi umiejętnościami magicznymi córki to pochwalali jej zainteresowanie kosmosem widząc w tym jej jedyną wartość. Zapewne za ich sprawą Sagitta zaczęła zbyt bardzo zawierzać gwiazdom i planetom, niejednokrotnie oddając im kontrolę nad własnym życiem. Nauczyła się przewidywać przyszłość i postępowała zgodnie ze swoimi wróżbami, co często kończyło się niewychodzeniem przez nią z komnaty przez wiele dni. Odpychała od siebie osoby, które według jej obliczeń astrologicznych miały przynieść jej nieszczęście. To było jedyne, co sprawiało, że czuła się w jakikolwiek sposób wyjątkowa na tle swojej rodziny i przyszedł dzień, gdy jej praca została doceniona i nikt nie mógł wątplić w jej dar.

Nie była już jedynie powodem do wstydu, a inwestycja rodziców, którzy nie wyrzekli się jej przez te wszystkie lata właśnie przez wzgląd na jej niezwykle rzadki dar miała się zwrócić. Dla kobiety oznaczało to tylko jedno: gdy skończyła dziewiętnaście lat, w jej rodzinnym domu zaczęli pojawiać się niespodziewani goście. Sagitta nawet się nie obejrzała, jak wyrosła na bardzo ładną dziewczynę i był to bez wątpienia jej atut, który szkoda byłoby zmarnować. Uparcie odrzucała kolejnych zalotników, zasłaniając się niekorzystnymi wpływami planet na ich ewentualny związek. Nawet przy swojej niebanalnej urodzie i nazwisku nie mogła jednak robić tego w nieskończoność. W końcu padło na nieco starszego od niej lorda zaprzyjaźnionego rodu Rowle, który wydał się jej rodzicom szczególnie atraktycjny przez swój izolacjonizm. Chcieli wydać córkę za mąż, ale nie szczególnie zależało im, by stała się nagle centrum zainteresowania arystokracji. Ślub odbył się kilka tygodni po ich poznaniu się w kwietniu 1954r., a zaraz po nim Sagitta została zabrana do jego zamku w hrabstwie Cheshire. Choć jej własna rodzina nie zapewniła jej poczucia bezpieczeństwa i szczęśliwego dorastania to nadal wydarzenie to w swoim własnym sercu traktuje jak uprowadzenie. Po spędzeniu całego swojego życia w centrum stolicy kraju, bardzo ciężko było jej przyzwyczaić się do prowincji. Również styl życia i chłodne podejście jej nowej rodziny było dla niej trudne do zaakceptowania sprawiając, że stała się bardziej wyobcowana.

Jej mąż okazał się sadystycznym tyranem, który otwarcie wyrażał swoją nieufność wobec niej i poniżał ją za niewielkie umiejętności magiczne jednocześnie starając się wymusić na niej używanie daru jasnowidzenia. Sagitta próbowała go zadowolić i nigdy nie skarżyła na swoje traktowanie, uciekając od niego na swoją ulubioną wieżę, gdy nie mogła z nim dłużej wytrzymać. Niekiedy starała się z nim walczyć, gdyż kryła w sobie ognisty temperament i waleczność, która dawała sobie znać szczególnie wtedy, gdy natrafiała na opór. Jej mąż szybko wybił jej to z głowy, a choć bała się go to nie potrafiła znienawidzić, skoro ze związku z nim w dniu jej dwudziestych pierwszych urodzin (1955r.) narodził się ich ukochany syn Serpens. Spełnienie małżeńskiego obowiązku zaskarbiło jej nieco szacunku lorda Rowle sprawiając, że znaleźli wspólny język. Po raz pierwszy Saga miała nadzieję na szczęście w życiu, lecz to również nie trwało długo. We wrześniu 1956r. Została wdową, po tym jak jej mąż zginął tragicznie w trakcie polowania. Kilka dni przed tym zdarzeniem prosiła go, by towarzyszył jej w odwiedzinach jej rodziny w Londynie, co obiecywał jej od tygodni, jednak w ostatniej chwili zmienił zdanie. Sagitta doznała wtedy wizji, według której miał zginąć tego dnia, lecz on uznał, że była to jedynie jej próba zmanipulowania go i bardzo się pokłócili. Tego ranka zabrała swojego syna i udała się siecią fiuu na Grimmauld Place, a gdy wróciła do Cheshire następnego popołudnia, jej mąż już nie żył.

Kolejne miesiące były dla niej chaotyczne. Sagitta stała się wdową mając niespełna dwadzieścia trzy lata, a jej mąż zostawił ją z rocznym synem. Przez rok nosiła po nim żałobę, zajmując się jedynie opieką nad dzieckiem oraz astronomią, spędzając przy tym sporo czasu w rodzinnym domu. Pragnęła do niego wrócić, jednak doskonale wiedziała, że nie pozwolonoby jej na to. W końcu jej rodzice doszli do porozumienia z nestorem rodu Rowle, że ponownie zostanie wydana za mąż za czarodzieja noszącego to nazwisko. Nikomu nie podobała się sytuacja, w której tak młoda kobieta zdana jest na samotność, szczególnie, że została wżeniona do rodziny swojego męża z nadzieją, że da mu kilkoro dzieci. Ród Rowle był niechętny obcym i takie rozwiązanie wydawało się bardziej sensowne, niż sprowadzanie do Beeston Castle kolejnej młodej kobiety.