[bylobrzydkobedzieladnie]

mój kochany, mój żulię...

wparaduję w twoje życie, jak marchewa do rosołu

My to chyba się znamy jeszcze z Francji, ale zaczynam mieć wrażenie, że mógł mnie Pan oszukać... Chociaż...

przycupnę tutaj

Julien. Julek. JULEK. Wpisz moi tam pięknie

Juleczku

Dzieli nas co prawda spora różnica wieku, ale wspólnych wątków nie brakuje! Oboje pochodzimy z Francji i ukończyliśmy najbardziej zacną szkołę w najbardziej zacnym domu. Może mogłeś o mnie słyszeć, lub widzieć na starych szkolnych ogłoszeniach, byłam bowiem prefektem Smoków i członkiem drużyny Quidditcha. W podobnym czasie przybyliśmy do Anglii, wiedzeni przeczuciem nadchodzącego zła i niepokoju, a również i adresy zamieszkania okazują się podobne, Carlisle bowiem rezyduje w Devon.
Ostatecznie jeśli nic z tego nie wyjdzie, mamy jeszcze jedną wspólną i niepodważalną prawdę - Pogromcy Kafla z Quiberon są najlepszą drużyną na świecie.

Panie de Lapin, którego nazwiska nie potrafię przeczytać, niedługo odezwę się do Pana z listem aby nauczył Pan moją kuzynkę i syna mojego kuzyna sztuki pięknego pisania. No i oczywiście chciałbym, żeby powróżył Pan mojej żonie, bo chcę wiedzieć czy mogę oczekiwać silnego potomka, czy też pięknej córki. Będę potrzebować pewnie jakiegoś pięknego wiersza dla żony na Walentynki lub rocznicę zaręczyn

Jeżeli chodzi o Dorotkę, zapewne chciałabym się dowiedzieć kim Pan jest i dlaczego odbiera mi Pan pracę :/ Ale jeżeli okaże się Pan kochany, to pewnie nakarmię (choć pewnie starym chlebem i niezbyt dobrą zupą) i ucałuję jak własnego syna.

Nie potrzeba Ci może plasterka na serduszko po którymś zakochaniu?

Celinko, pamiętam o Tobie i Twych ruchach sprężystych, efemerycznie płynących po korytarzach Beauxbatons! Urok Twój i miękkie dłonie, nieraz koiły mnie do snu na zielonych połoninach, gdy razem pożywialiśmy się zauroczeniem. Z kosza maliny, z kosza jagody, z kosza poziomki, zapachem tłoczące rumieniec na Twej twarzy, gdym Cię otulał czułym słowem, szeptanym tuż przy Twej łabędziej szyi. Jestem zaszczycony będąc Twoim pierwszym zauroczeniem.

Susanne, promieniejąca z każdym dniem, jak gdybyś zamykała słońce samo w sobie we własnej osobie. Bądź marchewką w mym rosole, a ja utonę w słodyczy Twej pomarańczowej barwy, jeśli pozwolisz mi docenić Twe piękno. Nie tylko to zewnętrzne, które jest oczywistością, ale również dobroć Twego serca, delikatność i wrażliwość, których krople poskąpione zostały innym, a jakie Ty spiłaś w czarze stworzenia. Jak tylko ogarnę się z moich minusów i projektów na studia to poszybujemy na fabułę odkryć czy ten wywar będzie smakowity.

Lady Aquilo, wrażenie bywa złudne, a ja nie śmiałbym oszukać kogoś o tak perlistym uśmiechu i spojrzeniu, które może dorównać swą mocą jedynie takiemu - jak już niegdyś rzekłem - które płonie. Pożoga w oczach jest Pani przeznaczeniem, lecz nie są to moje oczy, nad czym mogę jedynie ubolewać. My wiemy co i jak, lady Black.

Lordzie Lestrange, czy bywał Pan w Paryżu? Zaznał Pan przyjemnych doznań w mym rodzinnym teatrze? Czy był Pan świadkiem mych sztuk, poruszających dogłębne uczucia, palące i rwące pierś widzów? Kiedyśmy się spotkali i co widzieliśmy, drogi Panie? A może dopiero się spotkamy, całkiem przypadkiem pośród wojennej zawieruchy? Przycupnij i mi powiedz czego ode mnie pragniesz, choć jeśli przeczytam w Czarownicy, że Twym idolem jest mój rywal, to nie ręczę za siebie, drogi Lordzie.

ALEX, mon petit chou! Tu nie trzeba nawet słów, (a wiesz jak słowa są mi drogie!), tu jest wszystko.  

Isabella, piękna... przepiękna damo, co pośród kwiatów ogrodu kwitniesz okazalej, niż niejedna róża. Twe usta czerwieńsze niż płatki, a zapachem swym przyciągasz mnie, pszczołę pospolitą, łakomą na Twój nektar, lecz wiem, że skosztować go nie mogę, więc zaledwie wiszę tuż obok, podziwiając z daleka i prowadząc niemy dialog z rozkosznym wdziękiem Twych oczu. Mówmy razem pięknie, ale wiem, że wiele więcej nie mogę, bo mnie Steffen pobije.

Carlisle, lata dzielące pokolenia są niczym w porównaniu do porozumienia, które może zabłysnąć między spojrzeniami dusz. Pewien jestem, że widziałem Pani sylwetkę nadobną w archiwach szkolnych, a i zapewne było Nam dane zamienić słów kilka jeszcze w rodzimym kraju. Być może to Pani zawitała do teatru moich rodziców, a może kojarzy Pani również dramaty spisane mą ręką, zalegające w nielicznych księgarniach Paryża? Skądkolwiek się znamy, zapewne utonąłem w błękicie Pani oczu niejeden raz. Natomiast czy odnajdziemy się w Anglii i jak się spotkamy, to okaże się co więcej można wyłuskać z tej relacji, hm?

Lordzie Macmillan, Pański uśmiech ociepla mą duszę w tych niepewnych czasach! Słowo pisane bywa cenniejsze od wszelakiej broni i zaszczytem dla mnie będzie, jeśli zalśni na horyzoncie możliwość, wprowadzenia w arkany prozy i poezji Pańskich krewnych. Wróżby, przepowiednie i wiersze, ach! Lordzie! Współpraca z Panem będzie dla mnie przyjemnością! Chętnie podjąłbym też może stałą współpracę? Pogramy, zobaczymy!  
Pani Boyle, jakże śmiałby odbierać pracę tak cudownej, nadobnej... wyjątkowej kobiecie? Niech ma Pani dla mnie litość i nie skazuje mnie na niechęć, na którą sobie nie zasłużyłem! Chcę móc Panią adorować, Pani ciemne loki i piwne oczy, w których dostrzegam bratnią duszę. Spójrzmy razem w przyszłość, zobaczmy to czego nie dostrzeże nikt inny. Mogę być i synkiem, bylebym mógł rozwodzić się nad elegancją Pani osoby, a i chętnie każdą zupę przyjmę! Tylko... ja nie chadzam do Londynu, droga Pani!

Elizabeth, me serce wiecznie rozdarte, pośród tylu cudów świata! Ulecz mnie i pozwól mi uleczyć siebie! Chcę ulać miodu poezji do Twych pełnych ust, chcę móc zanurzyć nos pośród czekoladowych fal włosów, pachnących wiosenną słodyczą. Chcę trzymać Twą dłoń, choć na chwilę, gdy spojrzę w Twój los, spisany pośród linii tnących różaną skórę. Chcę powiedzieć Ci to co chcesz usłyszeć, lecz czy mi na to pozwolisz? Daj się adorować Lizzie. Nie mogę obiecać wiele, lecz na pewno dostrzegę Twój urok!  

Dzień dobry! My się chyba znamy, co? Chociaż to taka świeża sytuacja, poznajmy się lepiej, bo wszystkich przyjaciół Alexandra traktuję jak swoją rodzinę .

Ida, największy Skarbie Alexandra! Oczywiście, że się znamy i wciąż poznajemy, a ja zachwycam się Tobą, wszak skradłaś me serce już w wizjach we Francji! Widziałem, że stałaś u boku mego przyjaciela, wspierając go każdego dnia. Cenię Cię i adoruję, a gdyby nie fakt, że jestem honorowy względem Alexa, to najpewniej chciałbym porwać Cię dla siebie. Zacieram ręce na wąteczki i opowiem Ci wszystkie historie ze szkoły, w których Lex robił coś głupiego.

"W twoje cudne oczy wpatrzona,
nie szukam w nich nieba błękitu,
ty masz oczu kolor zieleni
bezkresem marzeń i zachwytu.

To kwiatów, drzew i traw odcienie
straciły poblask swój uroczy,
gdy zakochałam się szalenie,
patrząc w zielone twoje oczy."