10-calowa, poręczna i odpowiednio giętka.
Wykonana z drewna cyprysu, ze rdzeniem ze smoczej łuski. Delikatna, o orzechowym kolorze lakieru, z subtelnymi zdobieniami przy rękojeści.

Kilkukrotnie cerowany, nieco wyleniały, przybrudzony, o naciągniętych splotach czerwono-musztardowej wełny.

Bezimienne, małe zwierzątko, które przygarnęła pewnego razu; dziwnym trafem po kilkukrotnych próbach wypuszczenia go "na wolność" wciąż wraca - finalnie więc zajmuje miejsce w jej torbie.

Zaopatrzenie spożywcze
Kryształ.
Kryształ.

...

Żyli wśród róż, nie znali burz, rzecz najzupełniej pewna - przez chwilę zastanawiała się, czy są jeszcze miejsca, w których róże wciąż kwitną, burze nie nadchodzą, a liście nie spadają smętnie z wielkich drzew, tak jak ten, który właśnie osiadł na złotawych pasmach zaplecionych w gruby, długi warkocz.

Może były jakieś zaklęcia, które dodawały brokatu czy innych świecidełek, ale finalnie stwierdziła, że chyba nie jest to jej potrzebne; szykowało się prawdziwe przyjęcie, a powód samej jego organizacji w dość niespodziewany dlań sposób sprawiał, że uśmiechała się, zupełnie szczerze 1, 2, 3, 4, 5, 6

Coś było nie tak.
Wyraźna na buzi konsternacja i zbyt długie milczenie nie pasowało do niej; ograniczała słowa do krótkich odpowiedzi na pytania, wzrokiem otaczając okolicę niźli samą Fancourt, paradoksalnie chcąc porozmawiać z nią jak najszybciej.

Wstrzymując oddech, uskoczyła na bok, między rzędy wysokich pnączy uśpionych w zimowej hibernacji róż, starając się uspokoić dudnienie serca i własną paranoję - bo musiało jej się wydawać, prawda?

Nie wiedziała czego się spodziewać. Nie wiedziała jakie pytania i komu powinna zadać, ani czy jest gotowa na odpowiedzi.
Chciała się tylko upewnić.
Upewnić, że nic mu nie jest, że jest cały i zdrowy. Że żyje.

Podczas kiedy kobieta odpakowywała zawiniątko, Beddow rozglądała się po pomieszczeniu niemalże beztrosko; ale beztroska prędko zbledła, kiedy ekspedientka wyjawiła cenę za naprawę uszkodzeń.
Znacznie przewyższającą wartość schowanych w płaszczu monet.

Zwlekła się z łóżka niechętnie, choć w pośpiechu; nie mieszkała już tutaj, niegrzecznym było nadużywać gościnności, tym bardziej w momencie, kiedy tak wielu mogło potrzebować skorzystać z dobrodziejstw i schronu, jaki oferowała lecznica.

I choć ona nigdy nie miała wiele, w ostatnich miesiącach miała wrażenie, że bywa głodna zdecydowanie zbyt często. Odgłos łamanego w zębach pożywienia zagłuszył pierwsze kroki; kolejne już usłyszała, by zaraz potem zastygnąć w bezruchu.

Pszeniczne włosy spływały luźno wzdłuż pleców, skórzana torba obijała się o biodro i kawałek uda, kiedy dziewczyna przyspieszyła kroku dostrzegłszy sylwetkę nieopodal rozłożystej tafli wody. Pogoda niezbyt wskazywała na idealną do kąpieli w jeziorze, ale kto wie?

Zastanawiała się, czy w latającej sylwetce faktycznie widać Iana – ale to musiał być on, nawet jeśli minęły długie miesiące, a ona, stojąc pod nim w pomarańczowej, nieco znoszonej sukience, nijak przypominała młodszą koleżankę z pokoju wspólnego Gryffindoru.

... przepaść jaka ich dzieliła; kulturowa, może światopoglądowa. Ale tyle było rzeczy, które w młodej dziewczynie ciekawiły! Poza tym miło było móc porozmawiać z kimś o świecie, który istniał tylko wewnątrz zatęchłych pergaminów.

Niedługo miał nadejść zmierzch, ale póki co miały jeszcze dużo czasu; kiedy domostwo pojawiło się przed oczami Anne, nie potrafiła powstrzymać uśmiechu, związanego z dobrymi wspomnieniami z tym miejscem i radością, że znowu mogą stworzyć się kolejne. 1, 2, 3, 4, 5

Uskoczyła gdzieś na bok, w plątaninę mniejszych i większych głazów, pozwalając szumowi morza zagłuszyć własne kroki. Czy naprawdę mieli się w końcu spotkać? Po roku nie widzenia jego twarzy, nie słyszenia jego słów - czy miał do niej wrócić?

Skrawka celu, powodu lub źródła. To nie było już istotne, kiedy wzrok napotkał zgliszcza, a postać, mimo widocznej tabliczki o zakazie wejścia, przekroczyła na wpół zniszczone ogrodzenie sierocińca, krocząc w tak dobrze niegdyś znanym kierunku.

Nie było go nigdzie. Nigdzie nie spoczął, nie miał spokoju, ciało rozpłynęło się gdzieś w tym świecie, jakby zupełnie nie istniało – jak gdyby Peter Beddow nigdy nie był prawdziwy.
Nie mogła go zobaczyć, nie mogła pochować, nie mogła odwiedzać.

Gryząc środek policzka wwiercała spojrzenie w brudny chodnik, idąc zwartym krokiem do miejsca, w którym miała spotkać mężczyznę o imieniu Michael; tylko tyle o nim wiedziała, poza dziwaczną tendencją do odwiedzania starych miejsc.

Zabrać ją do Tower, udusić i wyrzuć do wód Tamizy, rozłupać czaszkę o mur i wystawić Londyńczykom jako pokaz tego, co robiono z brudnymi szlamami – widziała to wszystko przed własnymi oczami, kiedy duża, brudna dłoń zacisnęła się na kawałku swetra i z impetem szarpnęła jej ciało w tył. Dopiero wtedy pozwoliła samej sobie na krzyk.

Największym jednak strachem był moment przechwytywania z konkretnych stoisk niektórych produktów – jabłek, kawałka sera, dwóch bułek, a później nawet woreczka kaszy; chowała produkty do skórzanej torby, by zaraz potem znów zanurzyć się w morzu sylwetek, z dudniącym sercem, drżącymi dłońmi i natrętnymi myślami.

Las zapewniał schronienie przed nadmiernym ciepłem, ale i towarzystwem – od tego drugiego dużo łatwiej było uciec, nawet jeśli sowa przynosiła listy, na które adresatka bała się odpisywać.
Wstydziła.

W całym tym rozgardiaszu Anne uderzyła plecami w nogi krzesła, a te runęło - wraz z nim ona. Na dokładkę cały talerz suszonych śliwek poszybował wprost na jej klatkę piersiową i głowę, gubiąc się w krzywo ściętych, krótkich włosach.

Cała otoczka ekscytującego dla ludzi Festiwalu była jej całkowicie odległa, nie wiedziała nawet do końca czym są uroczystości i z jakiej okazji są organizowane - jedynie słowo miłość które pojawiało się raz po raz, o którym słyszała z ust podekscytowanych, wybijało się najczęściej i - co gorsza - strofowało Anne odrobinę bardziej. (1, 2, 3, 4, 5, 6)

I kiedy blondynka faktycznie szła już w tamtą stronę, z nieco przygładzonymi włosami i oczyszczoną twarzą i dłońmi, nie musiała wcale długo się rozglądać, by zaczynać rozpoznawać znajome sylwetki. Twarze. Uśmiechy. Wspomnienia. (1, 2, 3, 4, 5)

Słona tafla pojawiła się przed jej spojrzeniem momentalnie, jakby ktoś rzucił na nią natychmiastowy urok; kiedy dwa ciała zderzyły się ze sobą, nie potrafiła dłużej trzymać tego, co rosło w jej płucach, gardle, sercu. (1, 2, 3, 4, 5)