Kuchnia

Rzadko ktokolwiek się tutaj zapuszczał, dom stał wystarczająco daleko od przetartych szlaków i miasta, które też nigdy nie było, jakoś tłumnie odwiedzane. Może dlatego, kiedy ktoś pojawiał się w pobliżu, nie krył niezadowolenia z zaistniałej sytuacji, a mimo to nadal nie nałożył żadnych zabezpieczeń na teren wokół. Musiał to zmienić, ale jeszcze nie dziś. Kiedyś, kiedy będzie miał tu cokolwiek dość cennego, aby chciało mu się tracić czas. Teraz jednak miał gościa, dziewczynę, która o dziwo nie rozbudzała żyjącego w nim wiecznie rozdrażnienia. To był ten przypadek, gdy orientował się, że ktoś nie kręcił mu się po werandzie czy terenie przed domem, a postanowił niespodziewanie zawitać już w środku. Widział, jak ostrożna była od samego początku, nawet teraz siedząc w salonie w jego płaszczu, obserwowała go. Drobne i niepozorna, a jednak dość mądra, by uważać. Słysząc słowa, te przesadnie uprzejme, które ludzie wypowiadali mimochodem, nawet jeśli nowa znajomość nie była im miła, cicho parsknął. Nie odpowiedział podobnie, decydując się na cisze w tej kwestii. A tak naprawdę czy było mu miło? Nie, to nie była znajomość, którą mógłby tak określić. Była mu obojętna, niewnosząca niczego, bo co mogła mieć do zaoferowania zagubiona panienka. Niby wspomniała, że była krawcową, ale dla kogoś takiego, jak on to całkowicie bezwartościowa informacja. Ich drogi najpewniej już nigdy się nie przetną, gdyż nie istniał ku temu powód.
Obserwował, jak cofnęła dłoń na jego słowa. Mógł milczeć i obserwować reakcję Dante, ale po co był mu dziś rozlew krwi, kiedy sowa nie tolerowała dotyku. Czarodzieje bardzo często mylnie oceniali sowy, uznając, że skoro były z kimś związane, nosiły czyjąś pocztę, to musiały być milutkimi stworzeniami. Cóż to był błąd.- Nie martw się, jak podasz jej list, to nie skoczy ci do gardła.- mruknął, żeby jednak Sheila nie myślała, że ten list będzie ostatnim w jej życiu. Dante nie była aż tak straszna, chociaż stroszyła już się i wyglądała, jakby nie do końca wiedziała, czy chce zabić, czy uciec.
Skinął głowa w stronę stolika stojącego niedaleko okna. To na nim lądowała wszelka korespondencja, ale również tam pisał wszystkie szybkie listy, które nie wymagały od niego chwili zastanowienia. Przeklną pod nosem, kiedy dziewczyna niespodziewanie zniknęła. Najwyraźniej mówiła prawdę, ale nie to go zajęło, a całkiem inny fakt.- Mój płaszcz...- mruknął w przestrzeń. Był na tym spotkaniu bardziej stratny, niż chciał. Mimo to wrócił do swoich spraw, nie zamierzając gapić się w pustkę, jak dureń.

| zt