A jednak był – rozpoznałam jego sylwetkę od razu, gdy wyłoniła się zza porastających ścieżkę drzew, w pierwszej sekundzie nie będąc jednak w stanie ruszyć się z miejsca.

Strumień gorącej wody chlusnął na blat, a później też na mnie i na posadzkę, parząc dłonie i mocząc przód prostej, długiej do kostek spódnicy.

Czasami tylko – nieczęsto – nieznane okazywało się brzmieć przyjemnym głosem, rozlegającym się wyraźnie w jesiennym powietrzu.

– Czasem czuję się, jakby minęły całe lata – wtrąciłam, uśmiechając się ciepło, choć gdy o tym myślałam, ogarniała mnie też dziwna, trudna do opisania melancholia.

– Keat – wyrzuciłam z siebie na wydechu, przelewając w głoski wszystko, co kotłowało się gdzieś za moim mostkiem(...).