[bylobrzydkobedzieladnie]

Aquila usiadła w bryczce spoglądając jeszcze przez okno. Było zimno i wydawało się jakby ostatnie lato odeszło w całkowite zapomnienie i jakby coś odcięło je grubą kreską. Wszystko się zmieniło i było już zwyczajnie inaczej. Spoglądała na resztę swojej rodziny. Wyglądali inaczej niż zwykle.
- Czy na pewno o niczym nie zapomnieliśmy? - powiedziała cicho do Rigela. - Oby nie...

Pojawił się w powozie zaraz gdy upewnił się, że wszyscy goście weszli do swoich. Chciał aby cała ceremonia przebiegła bez szwanku, więc czuł się w obowiązku czuwać nad wszystkim. Liczył na to, że wszystko przebiegnie gładko, bez zbędnych problemów.
Zasiadł przy oknie i wyglądał za nie. Pogoda idealnie odwzorowywała jego aktualny nastrój. Eh... czuł w kościach że to będzie ciężki dzień, nie tylko dla niego, ale dla wszystkich innych.

Wejście Cygnusa do powozu zwiastowało, że wszystko idzie w porządku. Aquila znała brata, wiedziała, że wszystkiego będzie chciał dopilnować. Sama jednak nie była w stanie stać na ulicy i patrzeć dłużej na trumnę brata i spoczywające przy niej kwiaty. Uroczystość miała być piękna, jednak wolałaby by nigdy nie musiało do niej dochodzić. Alphard zasługiwał by żyć.
- Cygnusie - powiedziała cicho, zwracając się do brata. - Myślisz, że wszystko pójdzie dobrze? - musiało, to była zbyt ważna uroczystość by przerwał ją atak Zakonu albo inna niefortunna sytuacja.
Siedzenia były nad wyraz wygodne, o wiele wygodniejsze niż mogłaby się spodziewać, jednak spięcie wszystkich mięśni wzdłuż kręgosłupa nie pozwalało na rzeczywisty odpoczynek.

Niezwłocznie udał się do jednego z powozów - po potwierdzeniu swojej tożsamości zasiadł w środku, dostrzegając sylwetki kuzynostwa. Pogrążeni w żałobie nie przypominali psocących w młodości dzieciaków; dorosłość odbijała się na każdym z nich siatką zmartwień. Powstrzymał się od niemal nostalgicznego westchnięcia, gdy pozwolił miękkim obiciom otulić otumanione mięśnie.
Nie istniały słowa mogące wyrazić odpowiednią dozę żalu za człowiekiem, który powinien być między nimi, nie zaś bohaterem uroczystości pogrzebowych. Zaniechał więc wyrzucania z siebie pustych zdań; nic nie mogło być dzisiaj pociechą. - Jeżeli będziecie potrzebować jakiejkolwiek pomocy, jestem do waszej dyspozycji - powiedział po krótkiej chwili ciszy podczas której zbierał rozpierzchnięte myśli. Mówił szczerze, zamierzał wspierać Blacków jak tylko potrafił. Chciał, żeby o tym pamiętali, chociaż takie deklaracje mogły zostać łatwo zapomniane w gąszczu ponurych myśli. Nie zrażał się tym, chwilowo pozwalając sobie na odwrócenie uwagi - w końcu nie mógł nie docenić roślinnych motywów żałobnego wozu. W każdej innej sytuacji pozwoliłby sobie na dokładniejszą kontemplację, ale powstrzymał flintowskie zapędy; zamiast tego skoncentrował myśli na toczącej się dookoła rzeczywistości, nieważne jak bardzo przykrej.

-Przypilnowałem, żeby wszystko było, jak należy. - odpowiedział cicho Aquili, opierając czoło o zimna szybę wozu. Po chwili poczuł, że zabrzmiał oschle.
-Wybacz, proszę, po prostu… też się obawiam. Ale wierzę, że wszystko przebiegnie tak, jak zaplanowaliśmy.
Żałował, że nie miał przy sobie piersiówki. Jednak od tamtego felernego wypadu do Kent, wolał ograniczyć alkohol.
-Dziękuję, kuzynie. - uśmiechnął się do Oleandra. - Może… wybierzemy się nazbierać roślin? Albo… cokolwiek.
Tak bardzo chciał wyrwać się legalnie z miasta. Zabrać rodzeństwo. Spędzić miły czas razem. Potrzebowali być teraz razem.

Oschły głos Rigela zadziałał na dziewczynę jak płachta na byka, uspokoiła się jednak szybko. Czy naprawdę nie widział jak bardzo jej zależało, by wszystko się udało?
- W porządku - powiedziała cicho. - Wszystko będzie w porządku... - recytowała jak mantrę od samego poranka.
Do powozu wsiadł ich kuzyn, Oleander. Nie widziała go ostatnio, a to nie był najlepszy moment na wspominki rodzinne. Musieli się spotkać ponownie, w innych okolicznościach.
- Dziękujemy Oleandrze - kiwnęła mu głową. - Wiemy, że możemy liczyć na wsparcie Twoje i Twego rodu - wypowiedziała jeszcze smutnym głosem.
Kuzyn pasjonował się zielarstwem, z pewnością wiedział o wiele więcej niż Aquila na temat kwiatów. Sama ciekawa była co niektórzy myśleli składając swoje bukiety. Czy widzieli w nich znaczenie inne niż tylko symbole?

-Nikt nie ośmieli się zakłócić tego wydarzenia. - powiedział twardo. Było tu wielu potężnych czarodziejów. Na pewno nikt z wrogów nie będzie na tyle szalony, żeby próbować swoimi plugawymi czynami zepsuć tornad czym tak pracowali. Co było dla nich aż tak ważne. Z drugiej strony podczas egzekucji również robili rzeczy szalone.
Dlaczego wojna tak zmienia ludzi? Po co rozpętali to piekło?
Rigel wydobył jedną z książek o historii magii, którą miał pod siedzeniem. Chciał jakoś pomóc siostrze, spróbować w jakiś sposób odciągnąć jej myśli od trosk. Przynajmniej na chwilę...
-Pamiętasz naszą zabawę - historyczna prawda czy fałsz? Może chcesz zagrać?

Nie była pewna czy to dobry moment na gry. Właściwie to wydawał się to być jeden z najgorszych momentów na gry. Aquila zdawała sobie sprawę z tego, że Rigel robi wszystko by ją uspokoić, jednak czy naprawdę należało zabijać nudę w ten sposób?
- To nie jest dobry moment... - powiedziała jedynie cicho, starając się nawiązać kontakt wzrokowy z Cygnusem i Oleandrem. - Jedyne o czym myślę to ten czarny całun, Rigelu. Jedyne... - powiedziała dusząc emocje w gardle.
Od kiedy na Grimmauld Place znaleźli się mężczyźni z ciałem Alpharda nie była w stanie zapomnieć tego widoku. Zabrała od brata książkę i przez chwilę wpatrywała się w okładkę, a to przypomniało jej jedynie o planach na własną pracę.
- Myślisz, że jakie on miał plany? - zapytała ściszonym głosem.

Cressida przez dłuższą chwilę nie odzywała się, zasiadając w powozie i początkowo jedynie w zadumie przyglądając się twarzom krewnych. Choć po ślubie przybrała inne nazwisko, niegdyś była Flintem i to krew Flintów łączyła ją z Alphardem. Och, tak bardzo za nim tęskniła! Nie rozumiała, dlaczego musiał umrzeć tak wcześnie, o wiele za wcześnie, pozostawiając w żalu całą rodzinę.
Potem spojrzała na Oleandra, który się odezwał. A później przeniosła wzrok na Aquilę.
- Ja również jestem do dyspozycji, gdybyście potrzebowali pomocy albo po prostu rozmowy - uzupełniła jego słowa. Jeśli ktoś z Blacków chciałby z nią porozmawiać, była gotowa okazać wsparcie na tyle, na ile potrafiła, biorąc pod uwagę że sama bardzo przeżyła odejście Alpharda. - Strasznie mi go brakuje. Trudno mi uwierzyć, że już nigdy go nie zobaczę.
Mimo wszystko trudno jej było mówić o tego typu emocjach w tym gronie, tym bardziej, że pan ojciec ją obserwował, a wiedziała, że nie pochwalał nadmiernej słabości i miękkości nawet u córek. Sam podchodził do życia bez większych emocji, chłodno i rzeczowo, a jego twarz wydawała się teraz nieprzeniknioną maską. Jej samej ukrywanie uczuć zawsze przychodziło dużo trudniej i musiała się bardzo skupić, żeby po jej policzkach nie zaczęły płynąć łzy. Jedynie jej usta nieco zadrżały, ale zacisnęła je.

Ciężka atmosfera żałoby osiadła z impetem w powozie i Oleander sądził, że przyjdzie im milczeć całą drogę. Wydawało mu się, że usta też stały się jakieś cięższe; poruszanie nimi sprawiało trudność. Suchość w gardle potęgowała ten efekt, ale nie chciał poddać się ponuremu nastrojowi całkowicie. Umysł musiał pozostać rześki, zmysły wyostrzone - emocje lubiły zaburzać logiczne osądy.
Na pytanie Rigela uśmiechnął się nieznacznie, chociaż kąciki ust zaraz osunęły się w dół. - To idealna pora na grzyby, śliwy i orzechy - przyznał spokojnie. - Zawsze jesteście mile widziani w Charnwood - zapewnił, wystosowując w ten sposób zaproszenie. Nie podał konkretnej daty, nie wiedział, kiedy kuzynostwo będzie miało czas oraz ochotę na chwilową ucieczkę od zgiełku miasta i politycznego szaleństwa, ale on był gotów wziąć nawet wolne w pracy.
Zainteresował się wspomnianą grą, ale doskonale zrozumiał obiekcje Aquili. Nie chciał się wtrącać, chociaż wydawało mu się, że oderwanie myśli od ziejącego smutku byłyby zbawienne zarówno dla zmęczonego ciała jak i umysłu. Oderwał od nich wzrok, żeby przenieść go na piegowatą twarz Cressidy. Pokiwał w zadumie głową nad jej słowami. Był niemal pewien, że kiedyś wszyscy się z nim zobaczą. - Teraz wszystko wydaje się nierealne i niesprawiedliwe. W żałobie kluczowy jest czas. - Niestety mówił z własnego doświadczenia. Pierwsze ciosy są zawsze najgorsze, ale rana wreszcie zabliźnia się i zostają jedynie wspomnienia. Niekiedy delikatne poruszenie serca. Ale ostatecznie wszystko blednie, nawet poczucie straty. Nikt i nic nie jest w stanie przeciwstawić się działaniom czasu. Zostali jego niewolnikami.

-Chciałbym to wiedzieć, siostro. Wiesz jaki był. Jak labirynt. - westchnął. Alphard zawsze był dla niego zagadką, mimo że dogadywali się bardzo dobrze. Za każdym razem, kiedy miał pewność, że go rozgryzł, ten robił coś kompletnie sprzecznego.
-Napiszę do ciebie sowę, jak tylko… - chciał odpowiedzieć kuzynowi, ale urwał. W końcu nie wiedział, ile jeszcze spraw będzie do załatwienia po ceremonii, ile spraw wypłynie jeszcze. - Będę mógł.
Postarał się dokończyć dyplomatycznie.
Rigelowi ciężko było budować zdania. Wiele nieprzespanych nocy, strach i smutek zrobiły swoje.
Podniósł głowę, żeby spojrzeć na Cressidę.
-Według niektórych wschodnich wierzeń, nawet po śmierci się spotykamy, tylko w innych okolicznościach, innych ciałach - kiedy odradzamy się na nowo, nie pamiętając niczego ze swoich poprzednich wcieleń. Ale czy mają rację? Nie wiem.
Dowiemy się w praktyce - chciał dodać, ale w porę ugryzł się w język, żeby nie pogarszać atmosfery panującej w powozie.

Nie chciała płakać tu, przy krewnych. Nie była już dzieckiem, któremu wybaczono by takie publiczne okazywanie słabości. Tęskniła, ale kto z nich nie tęsknił? Alphard był wspaniałym czarodziejem i członkiem rodziny, na którego można było liczyć, który akceptował ją nawet z jej odmiennością. Dobrze, że woalka i tak częściowo ukrywała jej lekko zaszklone oczy. Może właśnie po to wymyślono tego typu nakrycie głowy?
Pokiwała głową na słowa Oleandra i Rigela. Może rzeczywiście potrzebowali wszyscy czasu? Nie zapomną, ale może ból zacznie się zmniejszać, aż w końcu przyjdzie akceptacja.
- Pewnie wszystkiego dowiemy się, gdy... gdy przyjdzie czas - rzekła cicho. Nie wiadomo w końcu, co dokładnie działo się po śmierci, nawet duchy nie wiedziały wszystkiego, bo nie ruszyły dalej, a zostały na progu pomiędzy jednym światem a drugim. Czy po drugiej stronie będą na nich czekać zmarli krewni? Nie wiadomo. Może? Poprawiła materiał sukni, spoglądając teraz w stronę okna powozu, ku londyńskim ulicom. Dziwnie było tak jechać przez Londyn jawnie w czarodziejskich powozach, nie ukrywając się przed mugolami tak jak kiedyś. Miała też świadomość, że tuż za ich powozem jechało ciało Alpharda i znowu musiała zacisnąć usta, skupiając się, by żadna łza nie popłynęła po jej policzkach. - Ale musimy dbać o te dobre wspomnienia związane z nim. - Bo kiedyś, gdy myślenie o nim przestanie być bolesne i przywoływać poczucie straty, będą mogli mile wspominać chwile spędzone z Alphardem.