Pod koniec XVIII wieku wysunięto pierwsze przypuszczenie, jakoby w kosmosie miały istnieć ciała tak masywne, iż nawet światło nie byłoby w stanie z nich zbiec. Dwa wieki później koncepcja odżyła, stając się niejako centrum naukowego świata z pogranicza astronomii i numerologii. Wizja tajemniczych kolosów pochłaniających wszystko na swej drodze i nieoddających niczego z powrotem pasjonuje i przeraża jednocześnie. Podczas gdy mugolscy uczeni pozostają ograniczeni jedynie do przypuszczeń, czarodzieje mogą przejść z teorii do materii i spróbować rozwiązać zagadkę wciąż nowej wśród naukowców idei czarnych dziur.

Wcześniejsze badania sugerują, jakoby istniała możliwość przemieszczania się cząsteczek wpadających do otchłani. Hipotezy, istniejące jeszcze w czasach Anaksagorasa, głoszą o równowadze absolutnej rządzącej światem - nic nie powstaje ani nic nie ginie, znajdując się w nieustannym, odnawiającym się ciągu. Sumując oba zagadnienia, autor wysunął tezę przeciwieństwa czarnej dziury - skoro istnieje wejście, musi istnieć również wyjście. Transmisja cząsteczek przekraczających horyzont zdarzeń musiałaby więc zajść zgodnie z zasadą równowagi. Badania mają na celu nie tylko sprawdzenie istnienia hipotetycznego tworu, jego przeciwieństwa, lecz również próby przemieszczania się pochłanianej materii.

• Specjaliści od transmutacji statystyka min. 25
  
• Specjaliści od numerologii na IV poziomie