Kiedy w końcu pokonałem ostatni zakręt, wychynąłem zza pnia rozłożystego drzewa, dawny kompan już na mnie czekał. I, cóż, wyglądał na więcej niż rozluźnionego; przymykał oczy, grzejąc się w pojedynczych promieniach słońca niczym wiecznie spragniony ciepła kocur, prezentując przy tym opaloną już skórę.

Zamknąłem się dopiero w chwili, w której powiedziała te przedziwne słowa: zależało jej na mnie. Zapadła między nami głucha cisza, przerywana jedynie stukotem końskich kopyt, cichym rżeniem, szelestem skrzydeł.

Spojrzałem to na nią, to na majaczący w oddali brzeg, próbując oszacować dzielącą nas od niego odległość. Poprawiłem ustawienie stóp na podłożu, poczekałem na znak towarzyszki i gdy tylko rozbrzmiało trzy, ruszyłem do przodu.

Chciałem rozmówić się z nim jak mężczyzna z mężczyzną; spróbować pociągnąć go za język, zaangażować do tego mego sojusznika, alkohol, a w ten sposób wywiedzieć się, czy jego zamiary względem Ady były szczere.

Wtedy jednak wyjrzałem zza rogu i stanąłem jak wryty, z palcem wciąż zatkniętym za pasek przerzuconego przez ramię plecaka, a źdźbłem trawy przyklejonym do dolnej wargi; melodia zamarła mi na ustach, a brwi same wzniosły ku górze, gdy uparcie analizowałem zastaną scenę.

To moja wina. Spuściłem go z oka. Pozwoliłem odejść na bok, zbyt daleko, bym mógł mu pomóc lub przeszkodzić. Czy go bolało? Kiedy plecy wyginały się w nienaturalny łuk, a sylwetkę spowijała zabarwiona grozą światłość? Czy on w ogóle oddychał?

2, 3, 4, 5
Serce mi rosło na widok radosnego podniecenia, które tak wyraźnie odbijało się w szeroko otwartych oczach Jarvisa. Przyzwyczajony do naszego stosunkowo cichego zakątka lasu, do towarzystwa zwierząt oraz odwiedzin – może i częstych, wciąż jednak tylko odwiedzin – u dziadków czy ciotek, wyraźnie promieniał w gąszczu festiwalowych atrakcji, twarzy, czerpiąc pełnymi garściami z oferowanej przez obchody Lughnasadh beztroski.

– Riana? – zawołałem, wsuwając ściskaną do tej pory różdżkę do kieszeni spodni. Żwawym krokiem zbliżyłem się do drzwi wejściowych, błądzącym tu i tam wzrokiem wciąż poszukując ewentualnych uszczerbków czy zniszczeń, o których krewniaczka mogła przypadkiem nie wspomnieć. Co prawda w listach zaręczała, że jest cała i zdrowa, że wciąż ma gdzie mieszkać, mimo to musiałem przekonać się o tym wszystkim na własne oczy.

Evelyn. Tutaj, na moim progu. Nagle, bez zaproszenia – co akurat nie było wielkim problemem – i bez uprzedzenia. Musiałem wytrzeszczyć oczy, niezdolny do złożenia ust w uśmiechu, do przywołania na twarz względnie uprzejmego wyrazu. Jednak otępienie prędko ustąpiło zmartwieniu; coś musiało się stać, inaczej nie przyszłaby akurat do mnie, nie po tym wszystkim, co się wydarzyło.

Byłem ciekaw, co gospodyni może mieć do powiedzenia na ten temat – jakie były jej obserwacje, odczucia. Przede wszystkim jednak chciałem upewnić się w końcu, na własne oczy, że wciąż była cała i zdrowa, a do tego skonsultować się z nią w temacie, który stanowił jej specjalizację.