[bylobrzydkobedzieladnie]

Pierwszy!

Urocza Ido, nie musisz na mnie stosować wilowego czaru i tak zrobię wszystko o co poprosisz. Pomogę jak tylko będę po mugolsku umiał. Możecie na mnie z Lexem liczyć!
A jak chorowałaś, to pewnie dotrzymywałem ci towarzystwa zza drzwi i grałem na gitarze co tylko chciałaś.
A odwołanym ślubem się nie przejmuj, zorganizujemy jeszcze lepszy niż miał być teraz!

Ido w szkole niemal się minęliśmy, dzieli nas sześć lat, mogłem jednak znać Twojego brata; może na tyle, że w wakacje zdarzało mi się odwiedzać Was w domu pod Londynem, gdzie razem z Benjim urządzaliśmy podwórkowe mecze Quidditcha, w których czasami nam towarzyszyłaś? Kiedy Twój brat wyjechał żeby zostać łamaczem klątw, a ja skończyłem szkołę, też zamieszkałem na obrzeżach Londynu; może gdzieś po sąsiedzku, może czułem się w obowiązku, żeby czasami sprawdzać, czy wszystko było u Was w porządku - zwłaszcza, gdy zostaliście z ojcem tylko we dwoje? Nie bywałem w domu często, większość czasu uciekała mi na treningach i meczach, byłem wtedy jeszcze dumnym Jastrzębiem; mogłem jednak wpadać od czasu do czasu z prośbą o pomoc w uporaniu się z dokuczającą mi kontuzją, w ramach wdzięczności czasem naprawiając drzwiczki w kuchennej szafce, czasem pomagając z przemalowaniem pokoju albo w budowie szopy na narzędzia (już w młodości miałem rękę do majsterkowania); przy okazji tych wizyt, jeśli Cię zastawałem, mogliśmy grywać w eksplodującego durnia; może w pewnym sensie stało się to naszą małą tradycją, może dalej mam gdzieś pergaminy z tabelami, w których tworzyliśmy swój prywatny ranking, skrupulatnie zaznaczając, kto ile razy wygrał? Mogliśmy (nie musieliśmy) przy okazji tych rozgrywek czasami rozmawiać o tym, co nam dolegało, oboje mieliśmy swoje problemy, zazwyczaj zupełnie różne, choć nie zawsze. Później na jakiś czas zniknąłem - pochłonął mnie Zakon, dowiedziałem się, że mam córkę, musiałem zabrać ją z kraju; przestałem przychodzić, odzywać się - nie miałem więc pojęcia o tym, że Twojego ojca zamordowano, a Ty musiałaś uciekać z domu. Ja też musiałem, Londyn przestał być bezpieczny dla mugolaków; gdy już wróciłem do Anglii, moje mieszkanie nie było już moje; odwiedziłem je tylko raz - może próbowałem zajrzeć też do Was, ale dom zastałem pusty; zamieszkałem w Oazie. O tym, że Ty zamieszkałaś w Kurniku, pewnie dowiedziałem się przypadkiem; czasami bywam w Dolinie, pomagam mieszkającym tam ludziom, miałem być też gościem na Twoim ślubie - tym, który nie doszedł do skutku. Jak to teraz z nami jest? Pogonisz mnie miotłą, jak wpadnę z przeprosinami i talią kart do eksplodującego durnia (ostatnią partię przegrałem; jesteś mi winna rewanż), czy pogadamy jak za dawnych czasów?

(to tylko luźna propozycja, zmieniaj i wyrzucaj śmiało <3)

Ido, przychodzę do ciebie, bo jak mogłabym nie przyjść? w jednym czasie byłyśmy w szkole, dziś praktycznie jesteśmy sąsiadkami, więc nieśmiało zgłaszam się po pozytyw. czytałam, że lubiłaś przebywać w skrzydle szpitalnym i eksperymentować z magią leczniczą, co podsunęło mi pomysł, że może - kiedy kolejka do szkolnej pielęgniarki była zbyt długa - pozwalałam ci poeksperymentować na sobie? zdarzało się, że zleciałam z drzewa na błoniach czy nadwyrężyłam kostkę szaleńczym biegiem po korytarzu w ucieczce przed wściekłymi ślizgonkami, którym wycięłam psikusa, a ktoś musiał mnie potem ratować. myślisz, że to byłaś ty? teraz mieszkamy nieopodal siebie w dolinie godyka, powiedz, przyjaźnimy się? może szyję dla ciebie sukienki, także tę najważniejszą, białą, na twój wielki dzień? mogę służyć ramieniem jeśli będziesz potrzebowała się wypłakać przez ponure wspomnienia utraty ojca, mogę być obok po to, żeby znów postawić cię do pionu i przypomnieć, że mimo wszystko świat jest okej. co o tym sądzisz? <3

Iduś Ukochałem Cię najpewniej od pierwszego wejrzenia i będziesz mą muzą - razem z Alexem. Będę o Was pisać poematy! Pierwszy raz pojawiłem się w Kurniku pod koniec września, chociaż pewnie Farley już Ci o mnie opowiadał. Jak mnie odebrałaś? To pozostawiam Tobie, ale zagrajmy coś przed Twoją groszopryszczką, zobaczmy jak to między nami jest i czy zawrzemy między sobą sojusz dbania o Lexa? BO ON PRZECIEŻ NIE MOŻE SIĘ TAK NARAŻAĆ. Możemy go trochę poobgadywać, opowiem Ci jaki był w szkole i różne inne ciekawe historie! Zawsze znajdziesz u mnie w Makówce miejsce dla siebie, tego możesz być pewna. Chcę Cię pokochać jak siostrę, żonę mego - wybranego, a nie rodzonego - brata.

jedna krew <3