Wnętrze wagonu

8 XII 1957

Wiatr porusza jasnymi kosmykami, chłodem przemykając po jasnej skórze, dreszczem linię kręgosłupa znacząc. A mimo to nie kryje się w ciepłym wnętrzu, nie znika w czeluściach wagonu, by móc spędzić południe na gorączkowym przeglądaniu zebranych notatek, z których i tak nic nie wynika. Rezerwat został zamknięty przed zwiedzającymi, do Kent nie było jej spieszno, długie języki ucichły przez akcje z Pasażerem i nie wiedziała, co robić. Może nie powinno mnie tu być, zastanawia się mimowolnie, głaszcząc śpiącego na jej kolanach kota. Może powinna po prostu zrezygnować z Londynu i ponownie wędrować po kraju w ślepej nadziei, że może natrafi na jakąś poszlakę. Tylko to jakieś głupie było, porzucać wszystko, kiedy wojna przejęła pod swoją władzą rzeczywistość, wypaczając i niszcząc wszystko. Tutaj miała dach nad głową, dostęp do jedzenia, w miarę porządne ubranie na grzbiecie oraz znajome twarze, które samą swoją obecnością zapewniały, iż nie jest tak do końca sama, nawet jeśli w sytuacji, w jakiej się postawiła - jak najbardziej była. A poza tym...obiecała. Być oczami i uszami, spojrzeniem bacznym, czułym na każdy ruch tafli martwego Londyńskiego morza istnień. Więc nie ma uciekania. Odchodzenia na dłużej w nieznane. I jest jej dziwnie, bo chyba nie przypuszczała, że kiedykolwiek poskromi tę potrzebę odwrotu, że będzie trwać bez twierdzeń, że to tylko na chwilę, tylko na trochę. Ale siedząc teraz na schodach wagonu, otulona płaszczem oraz kocem, z Costi, tym wstręciuchem, wpatrzona w namioty majaczące w oddali, utwierdziła się w przekonaniu, że jednak się stało. Zmieniła się, nie jakoś znacznie, ni diametralnie, po prostu pewne kwestie postawiła wyżej niż coś, czego nigdy nie zdoła osiągnąć.
- Musisz iść, gdzie jest mnie brak - spomiędzy rozchylonych ust dobiega cichy śpiew, smukłe palce nadal przeczesują biel sierści - Pangur Bán Pangur Bán. Nil sa saol seo ach ceo, Is ni bheimid beo, ach seal beag gearr... - nie ma nic poza mgłą, nic na co mogła czekać, nic odnośnie czego mogłaby się łudzić. A mimo to wciąż siedziała w bezruchu, cierpliwa jak nigdy.