Ta historia ma swój początek na chłodnym wybrzeżu Northumberland, w niewielkim domu położonym przy granicy z plażą. Jeżeli wysiliłby wspomnienia, pewnie wciąż byłby w stanie przywołać uczucie przesypującego się między palcami piasku, zapach słonej bryzy, wiatr przeczesujący ciemne włosy, które jako dziecko nosił związane w końską kitę. Urodził się tam i spędził pierwsze lata życia, zbierając muszelki, brodząc stopami w zimnej wodzie i towarzysząc starszej siostrze na dalekich wyprawach do okolicznych zagajników. Niedaleko była farma, na niej pasły się konie i jeden podstarzały kudłoń, przeganiający każdego małego intruza. Nie było w tym dzieciństwie nic, na co mógłby narzekać. Pani Morrigan i Lorcan, bo tak nazywają się jego rodzice, byli i są małżeństwem zgodnym, nieco tylko osobliwym z uwagi na swą wszechpotężną potrzebę zmian.
Elric urodził się w kwietniu jako drugie i ostatnie dziecko, co także zmianę zapowiadało. Świeżo po narodzinach jego pięć lat starszej siostry Magdalene przenieśli się na to piękne wybrzeże, a pięć lat po jego narodzinach mieszkali już na wyspie Skye, na obrzeżu pasterskiej wioski. Najlepiej z wczesnych lat życia zapamiętał to, że nigdy nie mieli swojego stałego miejsca; co kilka lat wyruszali w podróż, zwiedzając Szkocję, Irlandię i Wielką Brytanię, szukając nowego domowego ogniska, w którym mogliby zagnieździć się na dobre - i nigdy nie będąc z żadnego w pełni zadowolonym.
Miał sześć lat, kiedy Magdalene zaczęła naukę w Hogwarcie. Tęsknił za nią, bo była jego najszczerszą towarzyszką zabaw i powiernikiem tajemnic, ale przeczuwał, że wkrótce do niej dołączy. Jeszcze zanim objawiła się jego przypadkowa magia, nie miał wątpliwości, że jest czarodziejem. Często je miał, te przeczucia, które matka z tajemniczym uśmiechem nakazywała mu pielęgnować. Czasami śniły mu się smoki splecione w ognistym tańcu, innym razem: odłamki szkła, po których stąpał, krwawiąc sobie boleśnie podeszwy stóp. Każdy sen, który zadawał cierpienie, zwiastował złe wydarzenia, a wtedy akurat pokłócił się śmiertelnie z najlepszym przyjacielem. Jako dziecko uznawał je za rzecz normalną wśród młodych magów, a o tym, jaka jest prawda, dowiedział się dopiero, gdy sam otrzymał list po jedenastych urodzinach.

W roku, w którym rozpoczął naukę w Hogwarcie, Lovegoodowie zdążyli przenieść się w okolice Peak District; Elric nie przywiązywał się zbytnio do przytulnego poddasza kamienicy, ponieważ był przekonany, że gdy wróci na wakacje, rodzina znajdzie sobie już zupełnie nowe miejsce. O tym, że uznawał błędnie i że przyjdzie im mieszkać w tej okolicy przez następne dwadzieścia lat, wtedy jeszcze nie wiedział. Był entuzjastycznym dzieckiem, przyzwyczajonym do nieustannych zmian i oczekującym przygód. Tiara Przydziału wahała się między Gryffindorem, a Ravenclawem, ale w ostateczności zwyciężyły błyskotliwość i potrzeba poszerzania wiedzy. Do Hogwartu uczęszczał jako Krukon, nie wchodząc z nikim w większą zwadę i realizując swe pasje z cichej ostoi biblioteki oraz zamkowych błoni. Rzadko wpadał w kłopoty, a jeżeli już, zwykle za sprawą współuczestnictwa w psikusach swoich przyjaciół. Rozwijał umiejętności, doskonale radząc sobie na obronie i opiece nad magicznymi stworzeniami, mając za to dwie lewe ręce do eliksirów i powszechną wśród uczniów niechęć do historii magii. Na dodatkowe przedmioty poza opieką wybrał także wróżbiarstwo i numerologię. To właśnie na zajęciach dodatkowych zetknął się po raz pierwszy z definicją jasnowidztwa; zrozumiał, że jego umiejętności nie były wyłącznie wyjątkowym nastoletnim przeczuciem.
Prorocze sny z upływem lat ciążyły mu jednak coraz bardziej; popadał w paranoję, próbując analizować symbolikę z sennikami, a potem uważnie obserwując otoczenie w poszukiwaniu odpowiadającego zdarzenia. Nie czerpał żadnej przyjemności z tego, że przeczuwał przed czasem, kiedy zerwie z nim dziewczyna lub kiedy nauczycielka wypije nieświeżą miksturę i pójdzie na chorobowe. Przed piątym rokiem w Hogwarcie dowiedział się od matki, że jej babka przejawiała podobne zdolności i miał do niej żal, że dowiedział się o tym tak późno. Męczył się z genetyczną przypadłością już do końca szkoły, uzależniając od eliksirów zapewniających noc bez snów, a przez to zdając ostateczne egzaminy z wynikiem niższym niż by sobie marzył. Nie dostał się na staż do Departamentu Tajemnic, gdzie celował pierwotnie, chcąc poświęcić życie nauce i dowiedzieć się, jak zatrzymać wizje. Najlepszy stopień - wybitny - otrzymał z przedmiotu, który dotąd postrzegał wyłącznie w kategoriach pasji; z magicznych stworzeń.

W dorosłość wkroczył na chwiejnych nogach; uzależnienie dawało o sobie znać jeszcze przez kilka kolejnych lat, gdy łapał się prac dorywczych i walczył sam ze sobą, wspierany opiekuńczym ramieniem siostry. Magdalene zawsze wiedziała, jak do niego dotrzeć; choć dzieliło ich sporo lat i cała przygoda w Hogwarcie spędzona osobno, gdyby nie jej nieustające wsparcie, pewnie ciężej byłoby mu uwierzyć w to, że nie istnieje nałóg, z którego nie da się wyjść. Magdalene w tamtym czasie kończyła kurs uzdrowicielski w Londynie, Elric natomiast wiódł życie prawdziwego Lovegooda - w drodze. Dorabiał na farmach i hodowlach, jako łowca i opiekun, podróżując po Wyspach Brytyjskich oraz krajach zachodniej Europy, gdzie przypominał sobie wyuczone przez ojca w dzieciństwie umiejętności pływania, czy latania na miotle. Nie odnalazł się na pierwszym froncie niebezpieczeństwa, im dalej w las, tym silniej rozumiał, że pociąga go praca badawcza, opieka, behawiorystyka zwierzęca - na terenach wschodniej Walii odkrył swoją złotą drogę - smoki. Rozpoczął karierę smokologa, wspomagając rezerwaty teoretycznymi oraz praktycznymi badaniami w tematyce życia smoków, opieki nad nimi, ich wpływu na ekosystem oraz zastosowania smoczych hodowli w rozwoju magicznego świata. Życie w biegu i podążanie za kolejnymi przygodami go napędzało, ale właściwe sobie miejsce w świecie odnalazł dopiero, gdy dokonał pętli i powrócił w rodzinne strony Peak District. Bezdzietny i bezżenny - w przeciwieństwie do starszej siostry - zaopiekował się starszymi rodzicami, podejmując pracę smokologa w okolicznym rezerwacie. Drużyna, z którą spędził następne kilka lat stała się mu bliska niczym druga rodzina, nie poszukiwał niczego innego, nie odczuwał najmniejszych śladów żalu.
Zadrę na życiu obfitym w przygody stanowiło jedynie - wciąż - niezrozumiałe obciążenie, jakie los zesłał na niego wraz z dziedziczną mocą. Choć uzależnienie od silnych środków to dla niego pieśń przeszłości, na przestrzeni lat nie zaakceptował nocnych wizji, nie nauczył się żyć z nimi w zgodzie ani rozważnie wykorzystywać - to, co może, wypiera, jedynie garstka najbliższych znajomych zna prawdę o jego umiejętnościach. Nie chce się do nich przyznawać, nie chce być wieszczem ani kimś, do kogo ludzie udają się z pytaniami o swoją przyszłość. Nie ma nad tym kontroli.

Żadna piękna rzecz wiecznie nie trwa, a ułożonym światem ostatecznie coś wstrząśnie; choć wojnę z Grindelwaldem przetrwał bez echa, przebywając wówczas głównie poza granicami kraju, dziwaczne czasy społecznego niepokoju i anomalii wprawiały go w głęboką, kierowaną przeczuciem ostrożność. Jak większość członków swej rodziny, uznawał słuszność życia bez przemocy i równych szans bez względu na krew. Nie zaangażował się jednak w działania na początku wojny, zachowując lovegoodowską bezstronność nawet wówczas, gdy jego półkrwi siostra została biernie zmuszona, aby opuścić Londyn. Nastroje w ich rezerwacie były jednoznaczne i zgodne, a niejeden spośród jego braci zdecydował się zaangażować w walkę rebeliancką. Sam nie był pewny, czy jest gotowy się na to zdobyć; pokój jednak nie widniał na horyzoncie, sytuacja pogarszała się z miesiąca na miesiąc i jeżeli spojrzeć na to obiektywnie...