Frensham Ponds

Ile znaczą słowa otuchy w obliczu katastrofy? Bólu, który wypełnia całe jestwo, tworzy nowy byt, człowieka-nieczłowieka. Strata, która śni się po nocach, jakby własna ręką została utracona. Niby niewiele, znikoma była ich waga, ale zarazem ich brak był nawet bardziej uderzający. Minęło już prawie miesiąc od wydarzeń sierpniowych, lecz jej echo nadal było między nimi. Poczucie osamotnienia w cierpieniu, porzucenia przez ludzi i instytucje. Samemu wśród trosk i żałości, pozbawiony przywództwa, który wskaże drogę i ratunek. Właśnie teraz gdy cierpieli najbardziej potrzebowali wsparcia ministerstwa, państwa i szeroko pojętych elit. Bartemius wiedział, że słowa mają moc, choć stanowią tylko szczyptę możliwości czynów w ich sytuacji. Trzeba było jednak wyjść do ludzi, stanąć przed nimi, spojrzeć im w oczu i przemówić prosto do ich dusz. Uspokoić, ulżyć i nakierować ich złość i cierpienie na inne cele. Czekały ich trudne miesiące, wiedział, że najbliższy miesiąc będzie wyjątkowy trudny, a przyszłość pozostawała nieobliczalna.
Nie byłby sobą, gdyby nie dostrzegał w tej sytuacji również szansy. Młody panicz pomagający cierpiących i głodnym - był to wyjątkowo atrakcyjny obraz. Łączył pożyteczne z potrzebnym, pomagał i tworzył aurę, która miała podążać za nim na każdym kroku. Dlatego mimo początkowej niechęci, zdecydował się pomóc w działaniach ministerstwa osiemnastego sierpnia. Wskazane było, żeby pojawić się takim miejscu i służyć jako wzór młodego obywatela. Nawet jeśli jego talenty były marnowane, a uczestnictwo w amputacji kończyny zmusiło go do ugaszenia myśli wieczornym kieliszkiem. Na propozycje Corneliusa zgodził się o wiele chętniej, zdecydowanie leżała bliżej jego umiejętności i możliwości. Ubrał się odpowiednio do zadań, które zostały mu powierzone, jak zawsze eleganckie i szykowne czarne szaty, ale zarazem podkreślające praktyczność i skromność odzienia. Młody panicz na swoich włościach, każdy sygnet na palcu mógł poznaczyć o jego prawach i zobowiązaniach. Wyruszyli z ministerstwa idealnie w czas, wszystko było pod kontrolą.
– Szlag! – przeklął pod nosem, gdy jego oczy ujrzały zieleń terenu i pobliskie jeziora, które przebijało się przed okoliczne korony drzew. To zdecydowanie nie było Chiddingfold, do którego mieli się udać. Katastrofy wpłynęły na magie, na równowagę która istniała w świecie. Wiele osób podkreślało trudności z teleportacją od kiedy meteoryty znalazły się na ich niebie. Byli kolejnymi ofiarami tego procederu.
– Będziemy musieli się przejść, nie jesteśmy daleko – poinformował towarzyszy, jak na mieszkańca ziem przystało (choć przecież był rodowitym Londyńczykiem). Kojarzył okolicę, swego czasu była to jedno z urokliwszych miejsc Surrey. Ruszyli przed siebie, świadomi, że żywność, którą mieli hucznie dostarczyć i zrobić z tego swoiste przedstawienie było już na miejscu. Zrównał się krokiem z mentorem, w odpowiedniej odległości od otaczających ich towarzyszy. – Czy po tym czasie jesteśmy bliżej odkrycia, co wywołało wydarzenia z trzynastego sierpnia? Krąży wiele teorii spiskowych między ludźmi.
Wszelkie możliwe opowieści, wyobraźnia zdecydowanie nie umarła wśród mieszkańców wysp. Od astrologów po czarną magie aż po karę od nieznanych bogów – wszystko pozostawało możliwe. Usłyszał trzask, który spowodował, że odwrócił się w prawą stronę, lecz nie ujrzał nic poza serią krzaków. Nie spodziewał się zwierząt w tej okolicy, lecz może kolejne katastrofy miały ich sięgnąć. Jeśli nie wiadomo co stało się miesiąc temu, to i nie było pewności, że się nie powtórzy.