Winna Studnia

Lubił w takich chwilach myśleć o niej. Nie, lubił było złym określeniem, gdyż wprowadzało go to w czeluść udręki. Nie mógł się jednak powstrzymać, jej słowa nawiedzały jego niechroniony umysł. Mąciły, plądrowały i nie brały jeńców, pozostawał skazany na łaskę własnych kreacji. Miała słodką barwę głosu, prawie można było w powietrzu spróbować miodu, tak łatwo było zagubić zdrowy rozsądek w jej pobliżu. Mówiła zaskakująco dobrze po angielsku, z tym typowym akcentem, o którego oskarża się każdego Włocha. Zawsze rozmawiali ze sobą dzieląc się granicą angielsko-włoską, tworząc własny język, będący mozaiką ich natywnych.
Nie zgadzała się z Bradleyem, nie wiedział czemu właśnie owa koncepcja teraz odnalazła swoje miejsce w jego świadomości. Był piany, koherencja dawno straciła swoje znaczenia. Bradley twierdził, że prawda to zgodność myśli między sobą, lecz jego własne myśli bawiły się z nim w zabawę. Początkowo narodowa duma chciała bronić osiągnieć Bradleya, lecz nawet on sam musiał uznać niespełniony warunek niesprzeczności. Idealizm absolutny nie pozostawił po sobie wielkiego dorobku, może jednak zbyt częste czytanie Hegla nie przyniosło pozytywnych wpływów.
Myśl została urwana, jego ciało ponownie odmówiło współpracy, tym razem katem okazał się wystający korzeń drzewa. Ciężko dysząc, udało mu się zachować pozycje stojącą, lecz dla bezpieczeństwa przysiadł na jednym obalonych pni. Otarł dłońmi twarz w niedoli akceptując, że jego sytuacja była krytyczna. Intuicyjnie zaczął szukać po kieszeni różdżki, z ulgą czując jej pocieszającą obecność. Sięgnął po papierosa, walcząc z nieodchodzącymi zawrotami głowy. Świat się ruszał, a on był jedynym stałym elementem. Jedna z kobiet na przyjęciu była do niej bardzo podobna; oliwkowa karnacja, ciemne oczy, w których nie można było odróżnić źrenicy od tęczówki i równie ciemne włosy, kruczoczarne loki. Miała na sobie zieloną sukienkę, wyzywającą do skradania spojrzeń. Nie mógł odwrócić wzroku, musiał być nieudolnym towarzystwem owego wieczoru. Zagubionym w swoim świecie wspomnień, którym zwykle nie pozwalał zaistnieć. Może uznała to za pochlebstwo, męski wzrok pełen pożądania. Miał jednak wrażenie, że można było w nim odnaleźć inne emocje, które targały jego jestestwem. Alkohol osłabiał człowieka, sprawiał, że był bardziej podatny na złowrogie siły, nawet te własnego stworzenia. Jeśli miałby wysilić się na szczerość i pogodzić się z prawdą, nazwałby tę uczucia, które doprowadziły go do tego stanu. Była to prosta tęsknota. Głupie, żałosne uczucie, które obrzydza całą jego osobę. I pomimo własnej pogardy do tego, prawdą pozostawało, że tęsknił. Tak samo jak tęskni się za językiem ojczystym na obczyźnie, domowym obiadem na wyjeździe czy pocałunkiem ukochanej, gdy odejdzie. Podświadomie, absolutnie i dewastująco, nieskrępowanie prawdziwie. Był słabym człowiekiem, a tym co bardziej dusiło jego osobę nie był alkohol, ale destrukcyjna nostalgia. To ona sprowadzała go na drogi bezpowrotne, stopniowo niszczyła mięsień serca i trzeźwość umysłu. Wziął głęboki oddech, poczuł na twarzy pierwszy promyk słońca, sierpniowy poranek witał się z lordem Crouchem. Dookoła niego w lesie panowało życie, odgłosy obce i niebezpiecznie niefrasobliwe. Brakowało wiatru, słyszał każdego ptaka, który prezentował swój wyuczony recital. Położył dłoń na drewnie, czując jak wilgotny pień kształtuje się pod jego palcami. Musiał znaleźć drogę do domu. Podobno ucieczki są proste, a właśnie powroty sprawiały większą trudność. Tak tłumaczyła to jego matka, ona akurat w tej dziedzinie była ekspertką. Usłyszał odgłosy dobiegające się z lewej strony, możliwie ludzkie i równie możliwie wymyślone przez zmęczony umysł. Sięgnął po różdżkę, lecz poza tym nie ruszył się z miejsca. Nienaruszalna statua czekała na swój los.

Lasy nie były mu domem, choć znajdywały się w hrabstwie, które należało do jego nazwiska. Nie zwykł jednak ich zwiedzać, poznawać czy angażować się w ich istnienie. Były dla niego zbiorem (w sensie logicznym) drzew, nie posiadały żadnego emocjonalnego wyznacznika dla niego. Chowany był w surowych pomieszczeniach ich crouchowskiej posiadłości, chłodem i stylem wpawane miał kanony szlachectwa. Zwykł do powietrza stolicy, tego charakterystycznego zapachu gospodarki przemysłowej i smogu, produkcie mugolskiej głupoty. Mimo, że zawsze separowali się od tych niemagicznych stworzeń to szkaradność ich polityki sięgnęła również ich. Nikt na początku nie zdawał sobie sprawy z konsekwencji grudnia 1952, lecz stan zdrowia jego matki pogorszył się znamiennie w tamtym okresie. Problemy z oddychaniem stały się normalnością, nigdy nie potrafiła poradzić sobie z życiem w Londynie, a tamto zatrucie tylko mocniej ją osłabiło. Wydarzenia 1952 były kolejnym dowodem, dlaczego nie mogą zostawić mugoli samych sobie, w swej głupocie gotowali byli otruć ich wszystkich. Czasem rozmyślał, czy mogli zrobić to specjalnie, elity krzywdzące naród dla własnych korzyści wcale nie były rzadkością, lecz tutaj winne były lata zaniedbań (to również powinno być karalne). Mimo, że nie posiadał wiedzy jak doprowadzili do zanieczyszczenia powietrza, to wszyscy zgodnie uznali, że to była ich wina. Całe miasto cierpiało, a oni nie mogli nic zrobić. Teraz nie będzie to już możliwe, nigdy więcej czegoś takiego nie zrobią. Miasto pozostawało czyste od nich i ich szkaradztw. Teraz gdy wdychał powietrze, czuł tylko las. Tlen docierał do krańca oskrzelików, wypełniał całe płuca. Mógł wziąć głęboki oddech, nacieszyć się pełnością wydechu. Czyste, zdrowe, tylko wymieszane z smrodem alkoholu. Nawet w tym stanie potrafił stwierdzić, że nie prezentował obrazu godnego lorda Croucha. Bliżej było mu do pospolitego Macmillana, gdzie spodziewał się, że podobne ekscesy były normalnością. Piękny strój i drogie obuwie nie potrafiło załagodzić patetyczności jego wyglądu. Nie poznawał lasu, nie rozpoznawał, gdzie był, lecz nie spodziewał się, żeby zbłądził we wrogie regiony. Domyślał się, że był blisko domu, nawet jeśli miejsce w ogóle nie przypominało centrum miasta. Jakże tęsknił do ulic Londynu, gdzie mógł wiecznie się gubić, gdyż zawsze odnajdywał swój cel. Każda dzielnica miała swój charakter, była nazwana i kochana. Tutaj pozostawał ślepy, trochę głupi i zupełnie nieporadny. Nie lubił tego stanu, permanentnego braku kontroli, zależności od czynników zewnętrznych. Nienawidził nie wiedzieć i nie umieć rozwiązać, zguba każdej osoby. Nie mógł nawet w pełni skupić się na rozwiązaniu problemu, gdyż w jego myślach wciąż wiwatowały ciemne oczy, oliwkowa karnacja, zielona sukienka – wraz z mijającym czasem oddalały się od niego, zapominał. Jego mózg zaczynał pracować na wyższych obrotach, ponownie stawał się Bartemiusem Crouchem. Gdy usłyszał zbliżające się kroki, oprzytomnienie przyśpieszyło. Nie miał przed sobą ciemnych oczu, oliwkowej karnacji, zielonej sukienki. Włosy był ciemne, lecz niedostatecznie; karnacja była jasna, a ubranie nie stanowiło eleganckiej sukienki. W oczach nie dostrzegł czułości, zaintrygowania, raczej irytacje. Varya Mulciber zawsze wygląda tak samo jak go spotyka – jakby bardzo nie chciała, aby to się stało. Zwykle owe uczucia towarzyszą jego oponentom, w końcu stanowił niewygodnego wroga, lecz Varya była tylko czystokrwistą przyjaciółką (doprawdy?) Imogen, czyli osobą, która nie powinna stanowić miejsca na liście osób wartych odnotowania. Nie była wrogiem, wspólnikiem czy kochanką, lecz mimo to na liście się znajdywała. Zapewne z powodu swego trudnego do interpretacji zachowania, lekkie zaintrygowanie, tak to można było nazwać. Nieszczęście w szczęściu. Spotkał kogoś w środku lasu o poranku, lecz ta osoba, zapewne wolałaby go nie znaleźć.
– Varya Mulciber – powiedział na głos, badając słowa na swym języku. Nadal był zesztywniały, nadal nie w pełni współpracował z mózgiem. – Co za przyjemność spotkać Cię tutaj. Dosyć niespodziewanie.
Zignorował ostrość jej tonu, pochmurność spojrzenia. Wstał, starając się ze wszelkich sił zachować równowagę, co okazało się sukcesem. Poprawił swój strój, stawiając kilka kroków do niej. Mógł być piany, osamotniony w lesie, lecz nadal był Bartemiusem Crouchem i to stanowiło jego największy walor.

Wiedział kim była jego ratowniczka, wybawicielka z leśnych opresji. Varya Mulciber nie posiadała potęgi nazwiska czy wielkości sławy, która rozświetlała, by wszelkie drogi. Wyróżniała się rosyjskim akcentem, posępnym spojrzeniem oraz ostrością języka, jeśli już w jego towarzystwie postanowiła się odezwać. Była urodziwa, w ten niepospolity sposób, który zawsze wymuszał ponowne spojrzenie. Oczy odpowiadały barwie trawiastych terenów, włosy mieszały się z ciemnościami odchodzącej nocy- pani lasu, nigdy równie mocno nie wydawała być w domu jak teraz.
Była przybyszem z terenów pokrytych lodem, prawdziwej dziczy z dala od ich brytyjskiej wyspy. Miała wszelkie znamiona obcości, naznaczoną inność, której tylko czas pozwoli jej zgubić - jeśli na to pozwoli. Niektórzy nigdy nie chcieli pożegnać się z terenami, z których się wywodzili, nie wszyscy musieli. On sam będąc we Włoszech nigdy nie wyzbył się brytyjskości, pragnienia natywnego języka w ustach innej osoby, zasmakowania herbaty w południe. Będąc w Rzymie tęsknił za Londynem, będąc w Londynie marzył o Rzymie, cóż tez serce mogło wiedzieć. Doświadczył co oznaczało być przejezdnym, wchodzić na nowy teren i próbować pojąć jak się tam znalazło. Odnaleźć swoje miejsce na nieznanej ziemi, nieprzyjaznej z samego faktu odległości od domu. Znał tych, którzy pragnęli uciec i właśnie o te poczucie obcości zabiegali. O to, by zapomnieć skąd się pochodziło i gdzie się miało swoje korzenie, początek życia wymazać z istnienia. Rozpocząć z czystą kartą, pełnymi możliwościami i wielkimi wyzwaniami – nie mieć balastu przeszłości, lecz również kontaktów przodków. Dojdziesz tam, gdzie twoja praca i talent się poprowadzą. Było w tym poczucie samotności, musiało być. Człowiek zupełnie sam, bez historii i osób, z którymi tą historie mógłby dzielić. Ze wspomnieniami, których nie chce i z marzeniami, które wydają się niemożliwe.

Pamiętaj kim jesteś

Zawsze pamiętał te słowa, nigdy go nie opuszczały. Kiedy pierwszy raz wyruszył do Hogwartu i kiedy postawił pierwszy krok na włoskiej ziemi. Zawsze był Bartemiusem Crouchem, z dumą i tragedią wpisaną w te litery. Varya Mulciber również nigdy nie ucieknie przed własnym naznaczeniem, rosyjską imigrantką, czystokrwistą czarownicą. Świat nigdy nie pozwoli im puścić w niepamięć ich jestestwa. On również nie miał zamiaru pozwolić światu zapomnieć kim jest, wręcz przeciwnie, będzie krzyczał tak głośno, że usłyszą to na krańcach wyspy. I tak stali naprzeciwko siebie z dwóch różnych wszechświatów. Dopiero kierując kroki w jej stronę zauważył jej strój, uśmiechnął się pod nosem. Jakże bajronicznie z jej strony, zawsze przeciwko przewidywaniom. Będąc jednak w stanie upojenia alkoholowego sam nie stanowił moralnego wzorca, zwłaszcza, że w tym wybitnie mało go obchodziło jaki strój miało na sobie. Teraz najważniejsze, że chciała mu pomóc, nie spodziewał się, żeby ktokolwiek inny był zdolny.
– Prowadź, o Pani – zamachnął zachęcająco dłonią, odpowiadając równie zdawkowo co ona. Skazany był na śledzenie jej osoby, podążanie za wytyczonymi przez nią szlakami. Powinien pozwolić ciszy trwać, lecz alkohol nadal dawał mu nieodpowiednie rady, jakby chcąc go skusić na pokuszenie. – Znajdujemy się daleko od miasta?
Jak długo przyjdzie mu błądzić z nadzieją, że jego przewodnik nie zabierze mu ostatków nadziei? Domyślał się, że znajdowali się na jego terenach (jakże niepasująco brzmiały te słowa), lecz Londyn był duży, mogli być wszędzie. Nie rozumiał jak tak mocno mógł pomylić się z teleportacją, a może bardziej szokującym było, że nadal był w całości. Słysząc ostrzeżenie, chciał odpysknąć, że nie jest z nim tak źle, gdy poczuł atak ze strony o wiele mniejszej rośliny. Różany krzew owinął się wokół jego nogi, zapraszając go na głośne spotkanie ze glebą. Upadł mocno, nieprzyjemnie odczuwając to na kończynach. Gdy spojrzał w dół, część jego szaty była porwana przez kolce różanego krzewu. Przeklął głośno, kolejne niegodne zachowanie szlachcica. Gdy jednak wstał, zupełnie nie myślał już o złowieszczej roślinie.
– Czy tak las wita się ze swoim domownikiem? – zapytał Varye, poświęcając jej krótkie spojrzenie. Właśnie przed nimi objawił się kolejny dar magii, szczypta jej wspaniałości. Powoli ruszył w kierunku studni, zapraszająco pięknej i oczekującej na swoich gości, kielich był tego dowodem. Przysiadł przy na jej brzegu, wpatrując się w głębie ciemności. – Słyszałaś kiedyś opowieści o winnej studni?
O tych dziecięcych historiach opowiadanych sobie przez dzieci Crouchów. Tych sławetnych opowieściach osób zagubionych, nieroztropnie spacerujących po tych terenach. Nie wierzył w ich prawdziwość, teraz miał jawny dowód na jej istnienie.

Nie była przejednaną przewodniczką. We wzroku, posturze i słowach jawnie komunikowała niezadowolenie z sytuacji, w której się znalazła. Nadal zakładał, że gdyby nie bliskie kontakty z Imogen, zostałby zostawiony na pastwę lasu. Nie zależało jej na jego zdrowiu, osobie a tylko przyjacielski obowiązek skłaniał ją do działania. Może również sumienie, ale o to nie ważył się ją posądzać, zbyt dalekim była mu człowiekiem, by mógł wyłożyć rządzący nią etos. Język też ich ograniczał, zarówno jego jak i ją. Próba komunikacji zawsze była żmudna, niewidzialna bariera uniemożliwiała spotkanie w połowie drogi. Pozostawały domysły, namiastka możliwości ich obojga, krucha forma dialogu. Przewrócił tylko oczami słysząc niedorzeczność jej słów, nie mogli być bardzo daleko. Może pozostawała mu nadzieje, przeświadczenie, że nie będzie tak źle, którą z nieoczywistych względów chciała podkopać. Domyślał się, że robiła to z czystej satysfakcji, skromnej złośliwości, przecież nie darzyła go ciepłym uczuciem. Nie wierzył jej, gdyż owa wiara nie przyniosłaby mu żadnych korzyści. Preferował oszukiwać siebie i umysł, że dom był bliski. Prócz zmęczenia, które zaczynał odczuwać w całym ciele oraz nadziei na szybkie zakończanie wędrówki, odnajdywał w sobie inną emocje.
Wdzięczność miała dziwny smak w ustach. Słodko-gorzki, niedostępny do głębszego badania. Znajdujący się na granicy zmysłów, ledwo zauważalny, ale nie zawsze obecny. Wdzięczność z definicji była krótkotrwałą, lecz intensywna, reakcja organizmu na akt dobroci. Niezależnie czy był to prezent, pomoc czy nawet miłe słowo. Ludzie byli zaprojektowani, by doceniać pozytywne wysiłki innych. Niejednokrotnie wykorzystywał ową ludzką słabość, tą chęć otaczania się serdecznością. Gdy miało się odpowiednią sumę pieniędzy, obdarowywaniem dobrem nie stanowiło wyjątkowo trudnego zadania. Raczej zdroworozsądkową inwestycją w ludzkie ułomności. Varya może również czegoś zapragnąć, zażądać w pełni mocy o swoją zapłatę, gdyż nawet czas miał swoją cenę w ich świecie. Jeśli miałby jej doradzić, czego nie miał zamiaru robić, zasugerowałby zapłatę odroczyć i wykorzystać w lepszym momencie. Wtedy kwota dojrzeje, przysługa stanie się istotniejsze, a jego pozycja wyższa. Za błędy się płaci, pomyłki naprawia, a na porażkach się uczy – takie były losy młodych szlachciców, jeśli odpowiednie neurony połączone były ze sobą. Miał zamiar uczynić każdą z tych rzeczy, gdy tylko powiedzie mu się misje uwolnienia z krwiożerczych róż. Zawsze twierdził, że rożom ufać nie wolno, teraz dostał dowód.
– Las również jest moim domem, tak mnie kocha, że nie chcę mnie puścić – zasugerował z niegodnej pozycji na ziemi. Jeśli to nie była oznaka toksycznej miłości, pewna doza zalotów ze strony natury, to jak powinien na to spojrzeć? Zapewne odpowiedzią byłoby realistycznie, lecz magia umiała niejeden realizm spustoszyć dogłębnie. Studnia była tego przykładem, piękna i siły. Zbagatelizował ostatnie wołania Varyi, która zdecydowanie nie była pasjonatką pomysłu, by zbliżyli się do tajemniczego obiektu. Nie rozumiała jednak, co też im się objawiło, eudajmonia w najczystszej postaci. Znała zapewne setki rosyjskich legend, które próbowały tłumaczyć ten ich zimny kawałek ziemi, lecz Anglia miała swoje sekrety i pokusy. Przysiadł na brzegu studni, nadal z zafascynowaniem wpatrując się w jej głębie.
– Nikt nie wie, gdzie dokładnie znajduje się winna studnia, można znaleźć ją tylko przypadkiem. Zapewne nigdy więcej nie będziesz mogła tu wrócić – zauważył cicho, nie zważając na ostrość jej tonu, nieprzyjazną aurę. – Według pogłosek zamienia ona wodę w najpyszniejsze wino jakie można sobie wyobrazić. Nasz czarodziejski nektar.
Nie był pewien na ile go rozumie. Musiała jednak wyczuć magię tego miejsca, fortunę ich zdarzeń. Smak przygody i triumfu, możliwość empirycznego sprawdzenia legend. Czyż nie była zainteresowana? Nie było w niej nuty ciekawości? On sam ledwo mógł odwrócić wzrok od obiektu, choć ruch jej dłoni zmusił go do zwrócenia uwagi na kielich.
– Pokaże Ci – zaproponował szepcąc, jakby nie chciał przestraszyć otoczenia lasu. Wyciągnął dłoń do kielicha, jego palce zetknęły się z jej, gdy złożył nieformalny wniosek o ruch. Zaangażował ich w milczącą batalię na siłę woli. Dłoń do dłoni, wzrok do wzroku bezkompromisowość kontra niezłomność. – Proszę.

Wysublimowana prośba, która z lekkością opuściła jego usta. Dobrana w odpowiednim momencie, nawet mająca cechy szczerości. Nie kalkulował kolejnych ruchów, nie miał zamiaru walczyć. Dowodził nim głód poznania, pragnienie tak rzadkie, że możliwe, że nigdy nie do zaspokojonia.

Niektórzy oskarżali ich, Europejczyków, o umiłowanie destrukcji. Gdziekolwiek się nie pojawili, przywozili ze sobą zniszczenie oraz dewastację, zapowiedź wielkiego końca. Pozbawieni szacunku do wszystkiego co inne, pierwotne, tubylcze. Pogarda do nienowoczesności, złego pojmowania skansenu myśli i kultur. Słynne trzy hasła angielskiej ekspansji „chrześcijaństwo, cywilizacja i handel” słusznie oddają ideę, propagandę wyższości i celów, z którymi zabijano dla pokoju. Miały wyznaczać one korzyści, jakie miały uzyskać brytyjskie kolonie. Znając historie i burzliwe końca ostatnich lat, król okazał na nagi.
Kapitalizm oraz industrializm przyniosły złote oblicza Anglii; potęgę gotową podbijać cały świat, dumę, która powinna być krzewiona w każdym potomku. Zabrały wszystko, to co naturalne, dzikie i nietknięte. Nawet las, w którym się znajdywali był mierną kopią połaci puszczy, która rozciągała się wieki temu na tych terenach. Zakazany las był jednym z nielicznych prastarych miejsc, w którym nadal rządziły siły nieludzkie. Świetność miała swoją cenę, wielkość była tylko dla wytrwałych. Stracili dziewiczą dzikość, zyskali homeryczny rozwój cywilizacyjny oraz bogactwo, które zapewni im stabilizacje. Oczywiście, wojna domowa wiele z tych sławetnych planów pozbawiła sensu oraz możliwości, lecz idea wielkości pozostała wśród nich. Brzemię białego człowieka, był pewien, że nawet Cornelius byłby dumny z tak pięknej propagandy.
Może więc Varya miała rację, las go nie lubił, gdyż dzielił krew tych, którzy gnębili go przez wieki. Była bliższa jego istocie, eterycznie dzika i niepokojąco burzliwa, choć zarazem stoicka, jakby dwie siły walczyły w niej, gromadziły się wszelkie emocje.
– Zdecydowanie nie jest to prosta relacja – zawyrokował z westchnieniem, czując na sobie kolejne z mroźnych spojrzeń. Bezkompromisowe, chłodne, wzgardliwe, jakby była kimś lepszym, a przynajmniej tak o sobie sądziła. Może nie był najlepszą wersją Bartemiusa Croucha, może nawet najgorszą, lecz czyż zasługiwał na ten pełen pogardy wzrok? Nie robił na nim wrażenia, był nim nawet na swój sposób zaintrygowany. Inne sprawunki zaprzątały jego myśli. Zwłaszcza gdy legendy dzieciństwa okazywały się prawdą, słodkie powieści plecione z ust do ust. Teraz miał przed sobą potwierdzenie tych magicznych właściwości lasu, akceptacje jego magicznego statusu. Nie wierzyła mu, słyszał jej słowa, lecz jej nie słuchał. Poświęcił całą swoją uwagę studni i naczyniu, w głowie zapamiętując każdy szczegół. Nigdy więcej jej nie znajdzie, na zawsze ostatnie się jako prozaiczne wspomnienie nietrzeźwego umysłu, lecz czuł, że wszystkie roztropności wracają do niego. Gdy przysiadł na brzegu studni, wiedział, że czeka go jeszcze jedna bitwa.
Varya zdawała się niezachwianie pewna swoich racji. Kamienna twarz, harde oczy i charakter nawołujący do walki, nie zamierzała odpuszczać. Zamiast bójki uraczył ją cywilizacją, prośby zamiast zaklęć czy pieści. Taktyka powinna być dobrana pod przeciwnika, a nigdy nie należał do fizycznych tytanów. Częściej wybierał słowa jako swój oręż, o wiele sprawniej potrafił nimi władać. Zasiał w jej umyślę zwątpienie. Jej dłoń lekko drgnęła, poczuł to opuszkami własnych palców, lecz nie zdecydował się opuścić gardy. Wątpliwości pojawiły się na jej twarzy, cicha walka miała miejsce w jej umyślę. Zaskoczyła go jednak, jak zawsze wybrała własną drogę. Spojrzał zaraz za nią w otchłań z studni, z nieskrywanym zainteresowaniem obserwując jak czerwona ciecz pojawia się w kielichu. Magia kolejny raz zaprezentowała im swój dar, doprawdy, była to jak witanie domownika po długiej podróży w nieznane.
– Jednak wino – można było wyczuć lekki triumf w jego głosie, znajdywał się na końcu krtani, ledwo objawiał się w barwie odgłosów. Ułożył się w wygodniejszej pozycji, głód jego wiedzy został częściowo zaspokojony, chwilowy spokój. Sięgnął dłonią po kielich, kolejny raz wdając się w pojedynek spojrzeń. – Jeden łyk.
Nie powinna ciągle grozić, któregoś dnia, ktoś podważy istotę szantażu i wystawi ją na działanie. Ona zapewne to wtedy zrobi, a konsekwencje będą bolesne, bo w ich świecie takie bezmyślne słowa mają swoje konsekwencje. Nie potrzebował jednak więcej niż jeden łyk. Pociągnął kielich do siebie, badając jego ciężar i strukturę w dłoni. Przyjrzał się cieszy, pięknie krwistej i kuszącą wytrawnej. W końcu spróbował wina, tego dobrodziejstwa niebios. Słodki, gorzki, wytrawny, trwały, anielski, prawdziwy. Seria smaków i emocji, najlepsza możliwa mieszanka. Siłą charakteru jednak było zaprzestaniu na jednej próbie, ostatecznym doświadczeniu. Położył kielich na studni, eksperyment się powiódł.
– Możemy udać się dalej – oznajmił pogodnie, z czystym stoicyzmem, którym ona również władała. Nie podzielił się z nią doświadczeniem, nie zdradził wyjątkowości smaku. Nadal mogła się poddać ciekawości i spróbować, lecz to do niej należała decyzja.