Miasteczko Clovelly

Clovelly cierpiało. Dało się to wyczuć na pierwszy rzut oka, pierwszym wdechem świeżego morskiego powietrza. Ronja nie odwiedzała Devon często, ale widok, z jakim się spotkała przy znajomej uliczce bielonych domów, potwierdzał obawy. Wioska nigdy nie leżała na typowym, tłocznym szlaku kupców, czy zwiedzających, głównie utrzymując się z połowu ryb i okolicznych upraw, ale oblicze wojny dodało do kolorytu mieściny znacznie więcej szarości. Na miejscu pojawiła się przed czasem, jak miała to w zwyczaju, czarne włosy spięte w gładki kok i skromna sukienka o wysokim kołnierzu. Na pierwszy rzut oka wyróżniała się pośród nielicznych obecnych na drodze mieszkańców Clovelly. Po Fancourt nie widać było biedy. Plecy trzymała prosto, żołądek miała pełny od porannych kromek pszennego chleba ze słoniną, a w mięśniach łydek czuła znajome ciepło wykonanych po obudzeniu się ćwiczeń wushu.  Mogłaby równie dobrze nazwać przypadkiem swoje zaangażowanie w problemy młodej Gabrielli, co zaangażowanie wróżbity, o którym usłyszała z ust znajomej zamieszkującej Dolinę Godryka. Młody chłopak, Francuz, który najwyraźniej swoim talentem w dziedzinie wróżbiarstwa wprawiał w zachwyt nie takie znów wąskie grono zaufanej klienteli. Szczególnie żeńskiej jej części. Ronja westchnęła cicho pod nosem, zadzierając głową na jednopiętrowy dom Tuckerów. Pani Tucker miała znajomego pracującego w Peak District, który podczas jednej z rozmów zaproponował kobiecie kontakt z uzdrowicielką. Owocem tego, była wyjątkowo długa i łzawa ze strony tamtej prośba o pomoc w ocenie stanu ich najmłodszej córki, siedemnastoletniej Gabrielli. Problemy zaczęły się kiedy konflikt zbrojny osiągnął kulminacyjny punkt, a pana Tuckera zwolniono z pracy. W rodzinie nie działo się najlepiej, zwłaszcza że pani Tucker sama mierzyła się z ciężkim przypadkiem zakażenia rany przy obsłudze krosna. Byli prostymi rzemieślnikami pracującymi na zlecenie, a córka odziedziczyła po nich talent manualny. Z opowieści matki wynikało, iż od zawsze miała smykałkę do malowania, ale z biegiem tygodni dawna pasja przekształciła się w niezdrową obsesję. Podczas pierwszych kilku sesji dość szybko Ronja zauważyła, że Gabriella nie odstępuje szkicownika na krok, unika kontaktu wzrokowego i ogranicza ilość słów w wypowiedzi na rzecz nieczytelnych obrazków. Część z nich dostarczono do gabinetu londyńskiego Fancourt, ale nie ulegało wątpliwości, że dojście do sedna problemu wymagało obserwacji malunków w naturalnym środowisku pokoju dziewczyny, gdzie zresztą podobno miała ich najwięcej.
Czarnowłosa podejrzewała, czego mogą oczekiwać po przekroczeniu progu skromnego domu, na całe szczęście Gabrielle spędzała teraz większość czasu u swoich dziadków daleko od centrum miasta, gdzie ryzyko nagłego napadu agresji było znacznie mniejsze. Nie znała de Lapina, ile dziwów spotkał w swojej karierze wróżbity? Ufała wprawdzie posłyszanym opiniom, ale rozsądek, oraz minione doświadczenia kazał zachowywać zdrowy dystans, do czasu gdy nie przekona się o odpowiedzialności czarodzieja. Z ramienia zwisała duża teczka, do której spakowała wszystkie rysunki Gabrielli, jakie dokonała już w trakcie terapii, miała nadzieję, że uda się je połączyć z tymi znajdującymi się w domu i wysnuć pewną diagnozę, lub przynajmniej przyuważyć jej konkretne podstawy. Szybko pokonując dystans dzielący ją od wejścia, sięgnęła pod glinianą doniczkę, gdzie pani Tucker schowała klucz. Obejście nie było bogate, ale zabezpieczone niskim płotem, pyszniły się w nim donice zadbanych roślin. Ronja z zainteresowaniem pochyliła się nad jedną z nich, wdychając zapach żółtych kwiatów, najwyraźniej w stanie kwitnienia podtrzymywanych jakimś prostym zaklęciem. - Rudbekia. - Wyszeptała, muskając delikatne, żółte płatki.

Część nocy spędził na czytaniu atlasu anatomii i założeniach ludzkiego umysłu w pożyczonym od Alexandra tomiku. Część tekstów wydawała się dla niego absolutnie niezrozumiała, natomiast z innych dowiedział się coś niecoś o zachowaniach – co więcej, niektórych nawet zaczął dopatrywać się u siebie, co przerażało go ze strony na stronę. Może jednak był szaleńcem? A może dlatego właśnie w tak dziwny sposób niektórzy reagowali na jego zachowanie? Te i inne rozważania plątały się w jego głowie, gdy niewyspany przeglądał szafę w poszukiwaniu względnie odpowiedniego odzienia na dzisiejsze spotkanie. Pani Fancourt zabrzmiała w swym liście nad wyraz profesjonalnie, a nadając taki ton ich początkowi znajomości, nałożyła również na młodzieńca pewien rodzaj ambicji – nie chciał rezygnować ze stworzonego poważniejszego obrazu jego osoby. Wybrawszy białą koszulę i zieloną kamizelkę, wybrał do tego szare spodnie prasowane w kant i równie szarą marynarkę, a na to wszystko narzucając żółty płaszczyk. W lustrze – wedle jego gustu – prezentował się dosyć dojrzale i przeczesawszy loki, bezskutecznie próbując je ujarzmić, wybył z Makówki z butelką maślanki, popijając ją w trakcie lotu na miotle do Clovelly.
Na miejscu pojawił się… mocno spóźniony. I to by było na tyle z profesjonalizmu. Wylądował nie przy tej uliczce, jakiej powinien, przez swoją własną pomyłkę ulic, które miały do siebie wybitnie podobne nazwy. Zmniejszoną miotłę wpakował do kieszeni marynarki, czyniąc ją niewiele większą od zwykłego ołówka, a pustą butelkę po maślance podrzucił do kosza na butelki po mleku, stojącego przy jednym z progów. Zaraz potem puścił się pędem między uliczkami, ażeby wreszcie dotrzeć pod właściwy adres i dostrzec ciemnowłosą kobietę o dosyć specyficznym typie urody. Zatrzymał się raptownie, a jego dłoń powędrowała do karku, gdzie niespełna dwa tygodnie temu w proroczej wizji trzymała go mocnym chwytem dłoni elegancka dama o podobnej posturze i egzotycznym wyglądzie. – Ochłonęła rozogniona egzotyczna dama – wymruczał pod nosem słowa własnej przepowiedni i wciągnął powoli powietrze. Czy to była ona? Z daleka właściwie nawet bardzo, lecz gdy podchodził bliżej, zdawał sobie sprawę, jak wiele różniło dwie kobiety. Pani Ronja miała łagodniejsze spojrzenie, pełne troski i współczucia, na próżno było tam szukać surowości czy gniewu, który tłoczył strach pod skórą młodzieńca. – Bonjour – przywitał się, skłaniając w pas i wykonując finezyjny gest ręką. – Julien de Lapin, we własnej osobie! Madame Fancourt? – dopytał zaraz po tym, gdy raczył sam się przedstawić. Wymalowany uśmiech na zarumienionych od pędu kroku policzkach nie zelżał ni odrobinę. – Błagalnie proszę o wybaczenie za zwłokę, pomyliłem ulice i domy, i kolory, i świat – zaśmiał się pod nosem, poprawiając poły żółtego płaszcza o kwiecistych wzorach. Jednak niepewnie czuł się w szarości spodni, czemuż nie przywdział purpury? I nawet wypłowiałe skarpetki miał do pary! Tyle włożonych starań w profesjonalizm, którego zabrakło w rozłożonym czasie. Już nawykł do nadmiernego spóźniania się, typowy Francuz. Uśmiechnął się szeroko, wodząc spojrzeniem po twarzy kobiety, upewniając się, że na pewno nie była czarownicą z jego prekognicyjnych wyobrażeń. Zaraz potem zieleń wejrzenia umknęła na kwiaty, płot i dom, analizując pobieżnie przestrzeń – było tu… przyjemnie. Równie swojsko co w kochanej dolinie, a jednak kwiaty wydawały się pachnieć inaczej, żywiej i świeżej – jeszcze nie obumarły przed zimowym kocem, pragnącym otulić ziemię. – Czy… zechce mi nadobna Pani rzec cokolwiek więcej o pacjentce? – zapytał niepewnie, wsadzając dłonie do kieszeni. Jedną z nich wymacał znany kształt różdżki z berchemii, na którym ostatecznie oparł dłoń w razie wypadku. Dziwne uczucie jeżące się na karku wciąż nie ustawało i nasilało się za każdym razem gdy oczy padły znów na twarz, tak podobną do tej z wizji – lecz inną, tak zupełnie inną. Każda emocja jednak była wypisana na twarzy i w drobnych gestach młodzieńca, co z pewnością nie mogło umknąć uwadze tak wprawnego oka, jakie należało do stojącej przed nim czarownicy.   

| maślanka 1l, miotła, różdżka

Nie przejęła się czekaniem na jego przybycie. Zdawała się czekać na coś całe swoje dotychczasowe życie, w jednostajnej akceptacji mijającego czasu. Cicha obserwacja otoczenia dostarczała satysfakcji, kiedy z czasem oko nauczyło się wyróżniać niewidoczne dla przeciętnego spojrzenia różnice w zachowaniu, ekspresji i sposobie poruszania się. Subtelne zmiany, do których nie przyznawali się nawet przed sobą. Już jeden szybki wgląd wystarczył, by wiedzieć, że nie o takie delikatne wrażenie chodziło Julienowi. Zarumieniony, o poszarpanej wiatrem czuprynie i ostentacyjnych ruchach emanował młodością w najlepszym tego słowa znaczeniu. Sama dokładnie nie wiedziała, czego spodziewała się po poleceniu wróżbity, ale dopiero kiedy znaleźli się w tak bliskiej odległości, dostrzegła, że musiała ich dzielić dosyć spora różnica wieku. Przygryzła wargę w chwili zwątpienia, ale zaraz potem odzyskała pewność, uśmiechając się uprzejmie do swojego kompana. Nie było sensu oceniać jego umiejętności na podstawie pobieżnych obserwacji, co zresztą wyraźnie miała w pamięci na przykładzie spotkania pani Wrońskiej w wieży astronomów. Wiek, w pewnym przypadkach istotny, częściej okazywał się wyłącznie liczbą w żaden sposób nieodzwierciedlającą doświadczenie swojego właściciela.
- Tak jest, Ronja Fancourt. Nic się nie stało panie de Lapin. Dom jest pusty, tak by nasza inspekcja odbyła się bez żadnych przeszkód. - Zaczęła, gestem dłoni wskazując wejście do środka i przekręcając klucz w zamku. Już przy wejściu po plecach przebiegł niepokojący dreszcz, a powietrze zapachniało aromatem, który nawet jej kojarzył się z intensywnym zapachem farb. - Pomylić światy to fortunny wypadek, ten nasz, ostatnio nie należy do najjaśniejszych miejsc. - Szepnęła ciszej, bardziej do siebie niż młodzieńca, wkraczając do wnętrza domku. Jako wróżbita z pewnością wszystkie duchowe sygnały musiał odbierać ze zdwojoną siłą, ale też nie mieli czasu na sprawdzenie całego domu. Nie byli magicznymi strażnikami, a jedynie obserwatorami, którzy mieli nadzieję na lepsze zrozumienie sytuacji. Kiedy wzrokiem odnalazła schody na piętro, odwróciła się delikatnie do rozmówcy i oczami wiodąc po twarzy czarodzieja, odświeżyła resztę historii.
- Pacjentką jest siedemnastoletnia Gabriella, jej rodzice stracili pracę, wojna dość intensywnie odbiła się na jej psychice. Zawsze była delikatnym dzieckiem, utalentowana artystycznie maluje i rysuje. Chciała nawet uczęszczać do Beauxbatons, ale nie była w stanie przetrwać tak długiej rozłąki z rodzicami, jest bardzo związana z domem. Niecałe pół roku temu zaczęła miewać ataki paniki, histerii kiedy zostawała sama. Niepokój, pogorszenie apetytu i koszmary. Interesuje się astronomią, jakiegoś rodzaju wróżbiarstwem, które łączy z tworzeniem obrazów. Prowadziłyśmy regularne rozmowy, ale przez jakiś czas mieszkała u swojej dalszej rodziny, dopiero teraz rodzice nawiązali ponowny kontakt ze mną, a stan Gabrielli się pogorszył. Uważa, że przewiduje przyszłość, jest wieszczem złych nowin i katastrof, chociaż nigdy nic nie wskazywało na umiejętności jasnowidzenia. - Przerwała, by dać chwilę ułożonym myślom, wspomnienia terapii przelewające się przez kalkulacyjne spostrzeżenia wpisywane do akt. Dopiero w trakcie swojej przemowy, gdy wspólnie wspinali się po schodach na piętro, zauważyła, jak różnił ich sposób mowy. Poetycko i rzetelnie, kurtuazja i łagodność. Kiedy dotarli pod zamknięte drzwi sypialni, dłoń zatrzymała się na klamce. - Zdaję sobie sprawę, że to nie jest pańskie typowe zlecenie wróżbiarskie. Nie jestem też pewna, na co możemy się tam natknąć, zatem proszę otwarcie mówić jeśli coś pana zaniepokoi lub skłoni do opuszczenia pomieszczenia. Zawsze też służę swoją pomocą i wiedzą na tyle, na ile będę umieć. - To mówiąc, popchnęła drzwi do przodu, wolno i ostrożnie, czekając jeszcze na potwierdzenie swoich słów u młodego wróżbity.

Na korytarzy rozległy się kroki, a zaraz potem zza rogu wyłoniła się kolejna postać - szczupła blondynka, której delikatne rysy i jasne spojrzenie wskazywały na wilą albo zagraniczną urodę. Jaka to była prawda, mało kto wiedział, bo Elizabeth niechętnie się obnosiła ze swoim pochodzeniem - w tych czasach był to raczej podryg rozsądku niż wyniosłości. Pochmurne oblicze jednak odruchowo pojaśniało na widok panny Fancourt, bo chociaż sprawa, którą miały się dziś zajmować, była poważna, tak zawsze było dobrze widzieć koleżankę po fachu. Nigdy nie były gorzej traktowane w tym miejscu przez wzgląd na swoją płeć, ale magipsychiatra, jako świeża dziedzina nauki, wciąż jeszcze borykała się z wieloma problemami - w tym z faktem, iż więcej w tej profesji było mężczyzn. Dlatego panna Olsen na pewno o wiele chętniej witała znajomą niż kolegów po fachu, zaraz też przemierzając tę krótką przestrzeń by stanąć tuż przed Ronją i jej gościem, poświęcając mu jednak niewiele czasu, poza prostym skinieniem głowy na powitanie.
- Moja droga, bardzo dobrze cię tu spotkać. Zajmujesz się młodą Gabriellą, prawda? - Pytanie zawisło w powietrzu kiedy drobne palce Elizy przerzucały kolejne pergaminy zapisanych drobnym maczkiem informacji, zaraz też doszukując się tego odpowiedniego zanim nie wyłuskała go ze sterty, podając go Ronji i stając tuż obok, wskazując poszczególne pozycje które miała zaraz wyszczegóławiać i tłumaczyć.
- Porozmawiałam z dalszą rodziną u której mieszkała przez chwilę pacjentka, tak aby upewnić się, jak zachowywała się na miejscu. Z tego, co mi przekazali, wynikało, że Gabriella nie brała żadnych substancji, przynajmniej nie w ich obecności - musieliśmy od razu wykluczyć możliwość zmiany stanu przez zewnętrzne czynniki. Sama rodzina zaś zwraca uwagę, iż "rzekome wizje", jak to nazywają, nasilały się zawsze wieczorami, za dnia Gabriella zaś była spokojna i bezkonfliktowa. Incydent z jednego dnia jednak mocno ich zaniepokoił - to jest sytuacja, kiedy jednego dnia młoda pacjentka wyszła z domu bez żadnej informacji, gdzie się udaje, wracając dopiero pod wieczór. Niby nic się nie stało, co zwróciłoby od razu uwagę, a sama dziewczyna twierdziła potem w rozmowie, że zbłądziła w lesie, rodzina jednak wskazuje na to wydarzenie jako potencjalny początek pogorszenia się tego całego stanu. Jeżeli chcesz, możemy dokładniej przeprowadzić badania, ale myślę, że trzeba będzie wziąć pod uwagę, że tak naprawdę wyjazd tylko pogorszył tę sytuację. - Nie mogła się jednak Elizabeth dziwić, że zdecydowano się wysłać dziewczynę gdzieś dalej, bo może to okrutne rozważania, nie każdy jednak dawał sobie rady z członkiem rodziny, do którego nie umiało się dotrzeć. Dobrze, że byli jeszcze magipsychiatrzy.

Ciężkie chmury przysłaniały niebo tworząc nieco klaustrofobiczną aurę, zamykając w swych objęciach pozornie uśpione o tej porze roku miasteczko Clovelly. Obłoki otaczały wioskę niczym krawędzie zabawkowej kryształowej kuli, skrywając ją w swoim wnętrzu: wydawało się, że wystarczyłby delikatny wstrząs, a gęste płatki śniegu posypałyby się ponownie z nieboskłonu, odsuwając w niepamięć depresyjną aurę, tworząc w zamian nieco bajkowy nastrój, do którego Isaiahowi było jednak bardzo daleko. Chociaż styczeń jeszcze się nie skończył, wydarzenia tego roku już teraz odcisnęły na nim wyraźne piętno. Zmęczenie wciąż rysowało się na jego twarzy, bo od paru tygodni nie był w stanie przespać całej nocy, nieprzerwanie przewracając się w łóżku z boku na bok, z obawą rozmyślając o tym, co miała przynieść im przyszłość. Jeszcze miesiąc temu wyśmiałby kogoś, kto próbowałby go przekonać, że dawne koszmary pełne ognia, znikającej w płomieniach Isoldy, tak po prostu znikną, ustępując miejsca nocom pozbawionym snów, pełnym jednak niepokoju o losy przynależnych do Greengrassów hrabstw. Dola Stafford stała się ostatnimi czasy wspólnym mianownikiem rozmów, zmartwień i prowadzonych nocą konwersacji z samym sobą.
James Waffling, dawny zielarski mentor Isaiaha, jeszcze przed kilkunastoma laty pracujący na terenach posiadłości Greengrassów jako ogrodnik, dzisiaj zbliżający się już do osiemdziesiątki, stanowił również nieoderwalny element tego nieprzewidzianego równania. Zapewne nigdy nie podejrzewałby, że przyjdzie mu spędzić ostatnie lata swojego życia z dala od ukochanych ziem, stając się jedną z wielu ofiar okrutnej działalności Rycerzy. Isaiah od kilku dni robił wszystko, aby zlokalizować miejsce pobytu Jamesa i jego niemałej rodziny, początkowo obawiając się, że wieści, którego do niego dotrą złamią mu serce. Zginęło tak wielu niewinnych ludzi, a myśl, że pośród nich mógł znaleźć się mężczyzna, który zasiał w jego duszy miłość do roślin i zielarstwa, łamała mu serce. Odetchnął z ulgą, gdy w końcu otrzymał list zapewniający go o tym, że James był bezpieczny. Chociaż udało mu się skryć wraz z najbliższymi u dalekich krewnych na terenach Devon, jego bliscy wcale nie wyszli z całej potyczki bez szwanku. Wiedział, że sam Walffing czuł się nie najgorzej, jednak zarówno jego syn jak i kilkuletnia wnuczka mocno ucierpieli w kontakcie z ogniem podłożonym przez Rycerzy, który znienacka opanował ich domostwo. List Jamesa dotarł do niego poprzedniego wieczoru i chociaż mężczyzna zarzekał się, że zdołali opanować sytuację, Isaiah wyczuwał w nakreślonych na papierze słowach obawę i niepewność. Zwłaszcza los małej Mathlidy wydawał się go wyjątkowo niepokoić. Nie wahał się ani chwili, zwracając się bezpośrednio o pomoc do Roselyn, której dobroć serca i umiejętności cenił sobie od wielu lat, wiedział więc, że może zawierzyć jej w tej kwestii, a jej wsparcie z pewnością okaże się w tej sytuacji nieocenione.
- Jeszcze raz bardzo ci dziękuję, że zgodziłaś się mi dzisiaj towarzyszyć - powiedział, stając przed drzwiami niewielkiego domostwa. Knykcie palców uderzyły rytmicznie w chropowatą powierzchnię drewnianych drzwi, a sam Isaiah nachylił się w ich stronę, chcąc wychwycić z ciszy zbliżające się zza nich kroki. - Pan Waffling - niemal wykrzyknął, gdy drzwi otworzyły się, a w nich pojawił się jego dawny mentor. Zamknął w objęciach swoich dłoni rękę starca, oddychając z ulgą. Był naprawdę cały i zdrowy. -Nie mogłem do pana nie zajrzeć. Przyprowadziłem ze sobą wybitną uzdrowicielkę. Roselyn Sorensen - Przedstawił swoją towarzyszkę, przezornie przemilczając jej prawdziwe nazwisko. - Przyszliśmy sprawdzić jak się miewa się pan i pańska rodzina.
- Lordzie Greengrass - wyszeptał staruszek, poklepując dłonie Isaiaha, wyraźnie nie mogąc ukryć wzruszenia. - Ależ to bardzo uprzejme z lorda strony, że się lord u nas pojawia. Taki kłopot… Taki kłopot…
Niezdarnie wycofał się nieco w przejściu, zapraszając ich drżącym gestem do środka.[bylobrzydkobedzieladnie]

Zimno przeszywało do samych kości. Dłonie otulone materiałem cienkich rękawiczek utkwiły w kieszeniach wysłużonego płaszcza. Powiew mroźnego wiatru wślizgnął się pod starannie zawiązany szalik, wykradał czekoladowe pasma spod ucisku czapki. Kroki chociaż pośpiesznie, należało stawiać ostrożnie. Pod zwodniczą powłoczką śnieżnego puchu kryła się warstwa lodu. Rytm równo stawianych kroków odbijał się cichym echem wśród pozornie opustoszałych domostw.
Świat malował się zimowymi barwami. Niemalże bajeczny, jak wyrwany z kadru ruchomego zdjęcia, artykułu opiewającego piękno angielskiej prowincji. Jego piękno było jednak fasadą. Doskonale skrytą pod śnieżną, ulotną maską. Świadomość obdzierała z baśniowych iluzji. Zdawała sobie sprawę, że nic nie jest już takie jak było kiedyś.
Swoboda nie wkradła się pomiędzy dwójkę starych współpracowników. Ciężar przeprawy był zaledwie wymówką, aby milczeć. Niegdyś słowa zabijały mozolny upływ czasu, skracały długie chwilę wyczekiwania, znajdowały ucieczkę od prozaiczności mijających dni, powtarzalnych czynności, stert papierów, które wymagały wypełnienia, najzwyklejszej nudy, która z rzadka wślizgiwała się do szpitalnej dyżurki. Dziś dzielili ciszę. Słowa utkwiły w ścianach umysłu, nie znajdując zeń drogi ucieczki.
Dostrzegała szaro-blady cień malujący się pod zieloną tęczówką, zmęczenie rysujące ślad na twarzy alchemika z Derbyshire. Piętna niespokojnych czasów, które odbijały się również na licu uzdrowicielki. Długie nieprzespane noce i dni tak krótkie, że umykały z jej uścisku. Czy i on tkwił w podobnym potrzasku? Sojusznicy ministerstwa uderzyli w ziemię, nad którymi pieczę przypisywano jego rodowi. Miasta Staffordshire zapłonęły, jak i stosy, na których spalono przeciwników nowej doktryny, mugoli. Posiadłości rodowe z pewnością były zabezpieczone na tyle,, aby chroniły ich mieszkańców. Na jak długo? Jak wiele czasu miało zabrać wdarcie się za bramy zamku zbuntowanego rodu, by uczynić z niego przykład. Słowa wciąż jednak nie opuszczały ust, tkwiły na krańcu języka, pewnego tego że wywołałyby burze emocji, przemyśleń, z którymi nie powinni się teraz mierzyć.
Styczeń mijał w nieskończoność, zebrali pierwsze tegoroczne wojenne żniwa. Zdawać się mogło wieki temu zwabiona krzykami, wkradła się do salonu Jaydena, by zastać tam dwójkę chłopców, przetrzymywanych i torturowanych przez obecny wymiar sprawiedliwości. Wieki temu kroczyła ścieżkami Doliny Downs Bank, mijała barowe lady, aby pomóc mieszkańcom Taunton. Całe godziny temu leczyła rany kobiety, którą Lucinda sprowadziła do lecznicy. Dni jawiły się bólem jej pacjentów, wojenną rzeczywistością zmaterializowaną w twardych rysach ludzi męczonych głodem i strachem przed kolejnym dniem - przed niebezpieństwem, w panice o własny byt. Chłonęła a ich świat, ich krew pozostawiał na jej skórze niezmywalne plamy. Nie było przed tym żadnej ucieczki. To dominowało jej umysł. Wracało w nocnych koszmarach, wytrącało z równowagi ilekroć towarzyszyła jej ciepło rodzinnego ogniska. Uroczo szczebiocząca Mel, elementarz wypełniony szkicem nowo co poznanych znaków, matematycznych działań - łakoma uwaga dziecka ciekawego świata wypełniająca ją dumą. Nawet wtedy myślała o tym co będzie. Co już się działo. O tym wszystkim na co nie miała wpływu i o tym co zrobić jeszcze mogła.
Umysł znów zatopił się w zawiesinie ciężkich myśli. Podążała za nim niemal machinalnie, dopiero gdy zatrzymali się u progu domostwa, gdy słowa Isaiah przecięły zastygłą między nimi ciszy, spojrzała na mężczyznę.
Wargi przybrały kształt uprzejmego uśmiechu. - Nie ma za co. Mam nadzieję, że będę mogła pomóc - odpowiedziała, potrząsając głową. - Kim jest dla ciebie ten mężczyzna? - zapytała, wchodząc za nim po schodkach.
Nie minęła dłuższa chwila, a w drzwiach pojawiła się sylwetką wiekowego już czarodzieja. Jak się okazało samego pana Wafflinga.
Usta mimowolnie ułożyły się się w niezręcznym grymasie skrępowania jakie wywołały słowa Isaiah, na chwilę skrzyżowała z nim spojrzenia, by po chwili poświęcić pełnię uwagi poświęcić panu Wafflingowi - Uzdrowicielką. Na wybitność muszę jeszcze zapracować, lord Greengrass zbyt hojnie obdarzył mnie tym atrybutem - odpowiedziała z uśmiechem. - Miło mi pana poznać - powiedziała, przekraczając próg domu.
Podążała śladami mężczyzn. - Słyszałam, że pana wnuczka potrzebuje wizyty medyka. Czy mogłabym się z nią zobaczyć? - zaczęła, ściągając wełniany szalik.

Powinien docenić intensywność ostatnich tygodni, tak odmiennych od poprzedzających je miesięcy, gdy tkwiąc w zawieszeniu żył wyłącznie z dnia na dzień, a rzeczywista wojna, choć zabrała ze sobą już niemałe żniwo, dopiero wisiała w powietrzu, migocząc niebezpiecznie na horyzoncie. Tak długo żył w szlachetnej bańce pozornego pokoju panującego w magicznym świecie, który tak naprawdę dopiero podnosił się z kolan po poprzedniej wojnie, że niedawne obrazy i doświadczenia wywierały na nim zapewne o wiele większe wrażenie niż na osobach bardziej obytych z obecną sytuacją. Odkrył, że przez miesiące, które spędził w zamknięciu, z jego umysłu zniknęła gdzieś dawna brawura, odwaga wzrastająca bez względu na okoliczności, niegdyś tak chętnie przez niego łączona z charakterystyczną cechą wychowanków domu Godryka. Teraz próbował na nowo odnaleźć w sobie tę dawną śmiałość, chociaż wobec heroizmu czarodziejów ginących w starciach ze złymi siłami, nieco tłumił w sobie rodzący się na nowo hard ducha. Obawiał się tego uczucia, świadomy, że od dwóch lat był odpowiedzialny podwójnie: nie tylko za samego siebie, ale i za małego Felixa, którego nie chciał swoim nagłym zrywem męstwa pozbawić jedynego rodziciela jaki mu na tym świecie pozostał. Ważył więc w myślach każdą kolejną decyzję, analizując wszystkie za i przeciw, dobrze wiedząc, że niedługo najprawdopodobniej nie będzie mógł sobie pozwolić na podobne luksusy: nieprzewidywalność wydarzeń zmusi go do natychmiastowej reakcji.
Wszystkie te myśli ciążyły mu w głowie, napęczniałe od obaw refleksje nie znajdowały dla siebie ujścia, dudniąc w w otaczającej ich ciszy. Czuł przy tym jednak dziwny spokój, odnajdując na twarzy uzdrowicielki przebłysk podobnego zmęczenia i świadomości czyhającego na nich na każdym kroku niebezpieczeństwa, jakby uzmysłowienie sobie, że nie był jedynym, którego zaprzątały podobne kwestie wgryzające się swą prawie namacalną zgryzotą w niemal wszystkie przemyślenia. Uprzytamniało mu to, że jego umysł nie posiadał wyłączności na podobne dręczące go kwestie.
- Nie wątpię, że zrobisz wszystko, co będzie w twojej mocy - odparł zupełnie szczerze, świadomy nieprzewidywalności zdarzeń i ran, z którymi mieli się dzisiaj zmierzyć. - Kimś, kto otworzył mi oczy na naturalną magię płynącą z ziół i odpowiednio pielęgnowanych roślin. - Uśmiechnął się ciepło na samo wspomnienie tamtego szczególnego momentu z przeszłości. - Równocześnie uświadamiając mi, że nie były mi pisane smoki. To on uśmierzył ból ran wywołanych przez oparzenia tych wspaniałych stworzeń, gdy jako mały chłopiec zbliżyłem się do nich nieuważnie.
Podejrzewał jednak, że rany jakie odnieśli syn Jamesa i jego wnuczka wykraczały poza jego zdolności. Nie wszystkie obrażenia były w stanie wyleczyć proste okłady z ziół i naprędce przygotowane mieszanki roślin. Tym bardziej, że Waffling na przestrzeni ostatnich lat nieco utracił dawną przenikliwość umysłu, skupienie przychodziło mu o wiele trudniej niż kiedyś, a pamięć, nawet dotycząca tak drogich sercu roślin, płatała mu figle, zmuszając do zdroworozsądkowej ostrożności.
- Mnie również miło mi panią poznać. - James przemówił do niej z nieśmiałym uśmiechem błądzącym po pomarszczonej twarzy. W jego oczach zalśniły na moment dawne ogniki, blednąc jednak równie szybko jak się pojawiły, gdy ostrożnym ruchem pomagał jej ściągnąć z ramion ciężki zimowy płaszcz i odwieszając go na stojący nieopodal wieszak. - To zaszczyt gościć państwa w naszych skromnych progach - dodał dobrotliwie. Skłonił się lekko, a w nieco rachitycznych gestach wciąż odbijał się charakter dawnego dżentelmena. Waffling tylko pozornie wydawał się niezwykle prostym człowiek, sam Isaiah jednak doskonale wiedział jak wielką krył w sobie wiedzę i subtelną elegancję. - Tak, leży w pokoju na piętrze. Syn czuje się już zdecydowanie lepiej - odparł, wskazując dłonią schody i unosząc głowę, spoglądając w kierunku rysującego się u ich szczytu korytarza. - Cieszę się, że cię widzę, Isaiahu. - Jeszcze raz poklepał Greengrassa serdecznie po dłoni i ruszył w stronę schodów. Położył rękę na drewnianej poręczy i zaczął powoli się po nich wspinać, uśmiechając się do nich przez ramię. - Niestety od kilku godzin nieco majaczy. Jest mocno rozpalona… Zresztą, sama pani zobaczy.
Isaiah wyswobodził się z ciężkiego ubrania, podwijając następnie rękawy ciepłego swetra, który nałożył na siebie przezornie, świadomy chłodów panujących w ostatnich tygodniach w Anglii, a więc i w zamieszkiwanych przez ludzi domostwach. Odsłonił tym samym wciąż widoczną po latach bladą bliznę po oparzeniu od smoczego ognia, tę samą, którą James przed laty prowizorycznie mu opatrzył posługując się jedynie ziołami i roślinami dostępnymi w ogrodach rezydencji w Derby.
Przepuszczając przed siebie Roselyn, podążył za gospodarzem i wspiął się na piętro. James przeprowadził ich do znajdującego się po prawej stronie pomieszczenia, w którym stało drewniane, dziecięce łóżku. Pośród pościeli majaczyła drobna, dziewczęca sylwetka. U jej boku, ściskając jej drobną dłoń, siedziała drobna, nieco rozczochrana kobieta. Podniosła na nich swój zmęczony wzrok.
– To lord Greengrass i panna Sorensen - zwrócił się do niej, przestawiając swoich gości pokrótce. Zbliżył się następnie do łóżka. - Agatho, obudź się proszę, państwo przyszli rzucić okiem na twoje rany. - Staruszek nachylił się nad dziewczynką, delikatnie gładząc ją po twarzy. W jego rysach czaił się umyślnie tłumiony niepokój, jakby mężczyzna bał się, że wnuczka dojrzy jego cień i jej samej udzieli się nagły lęk. - Napiją się państwo czegoś ciepłego? - Nie czekając na odpowiedź, James wycofał się z pomieszczenia. Po chwili do ich uszu dotarły ciężkie, powolne kroki. Mężczyzna ponownie schodził na parter, gdzie prawdopodobnie znajdowała się kuchnia.[bylobrzydkobedzieladnie]

Wciąż trwała ze sobą w zażartej walce. Na każdym kroku kwestionowała słuszność podjętych decyzji. W każdym świetle była winna. Winna temu, że za każdym razem narażając siebie, naraża i przyszłość swojego dziecka. Winna temu, że za każdym razem odwracając wzrok postępuje wbrew sobie, wbrew temu co wierzy. Że nawet to co robi nie jest jedynie aktem nacechowanym czystą dobrocią. Ten koncept należał jedynie do baśni. Zło i dobro mieszały się. To co zdawało się słuszne i niesłuszne nie zawsze jawiło się bajkową prostotą. Moralne. Niemoralne. Nawet prawo przestało być wyznacznikiem, podzielone na dwie skrajne myśli. Zmieszane do tego stopnia, że zdawać się mogło zaczęli stanowić o nim sami. Jej świat nie był jednak ani czarny, ani biały. Barwy nie miały swoich granic, rozlewały się impresjonistycznym konturem. Nie było dobrych decyzji. Ilekroć opuszczała Mel, ilekroć zapuszczała się tam gdzie groziło jej niebezpieczeństwo, handlowała losem swojego dziecka. Ilekroć trzymała dystans, pilnowała własnego nosa, coś w środku rozpalało wnętrza, piekło jak rozżarzone węgle, paliło jej wnętrza. Nie potrafiła być obojętna. Nie potrafiła nie winić za bierność. Wszakże urągało to temu czym była. Kobietą wykształconą, by leczyć, by ratować życie, łagodzić ból. Czymże była nie czyniąc z tego żadnego pożytku? Teraz. Gdy całe rzesze mugoli wypędzane były ze swoich domostw, gdy czarodzieje o nieodpowiednim statusie krwi traktowani byli jak bydło. Nigdy nie chciała wojny, lecz ta rozpoczęła się poza jej kontrolą. Jej przyszło decydować jak ma zareagować. I każda z tych decyzji wiązała się z poczuciem winy. Takiej, z której nie potrafiła sobie zmazać. Takiej, która wypalała w niej piętna. Nie potrafiła nie czuć. Nie utożsamiać się. Nie czuć złości, a ta zdawała się palić równie mocno jak wina. Przerażała do kości. Budziła lęk przed samą sobą, kwestionowała pojęcie o samej siebie. Wierzyła, że istnieć musi granica. Między nią, a nimi. Tymi, którzy palą wioski, rozniecają stosy. Gniew był jednak uniwersalny. Prowadził tam w miejsca, których nie chciała eksplorować. Bała się własnej wściekłości. Poczucia, że ci, którzy zranili Hannah powinni za to odpowiedzieć. Że ten, który wyrwał język Benjaminowi powinien szczeznąć w ogniach piekielnych. Że ci wszyscy, którzy nieśli strach i terror, sami powinni go poczuć. Te rwące trzewia emocje, szarpały ją od wewnątrz. Niewypowiedziane. Nigdy. Zbyt bardzo się ich bała. Zbyt bardzo obawiała się tego jakim człowiekiem ją czyniło. Kimś kim nie chciała być.
Być może dlatego trwała wciąż w milczeniu. Już raz dzieliła ich cień z Isaiah. Chociaż na tak wiele sposobów odrębni, zdawała sobie sprawę z tego, że oboje stawiają czoło tym samym demonom. On również był rodzicem. On również był zły. On również starał się czynić użytek z własnych atrybutów. I on również zdawał się być zmęczony. Nie była jedyna. Nie posiadała wyłączności na zmaganie się z ciężarem rzeczywistości. Być może zdrowym było pozwolić sobie dzielić go razem. Być może chorym było podżegać w sobie złość i żal.
Cień uśmiechu zatańczył na wargach. Nie byli sobie równi. Nie przystoiło jej z niego kpić. Nawet w żartach. Mimo to, zuchwale zdarzało jej się spoglądać na niego jak na równego. - Wciąż nie potrafię wyobrazić sobie ciebie w starciu ze smokiem - odparła niemal żartobliwie, korzystając z ostatniej chwili gdy byli sam na sam.
Później pozwoliła, aby słowa poprowadziły ją dalej. Z uprzejmym uśmiechem podziękowała za ściągnięcie płaszcza, podążał za mężczyzną raz po raz oglądając się za swoim towarzyszem. Czuła się tu obca, a on był jedynym pierwiastkiem tego było znane.
Kilka kroków. Kilka spojrzeń na wąski korytarz, malowane pędzlem obrazki i ruchome fotografie. Zaledwie kilka chwil sprawiło, że lekkość prowadzonych w grzeczności rozmów opuściła jej ciało. Nadeszło napięcie. Uścisk krtani, który nie pozwalał na wyduszenie słów.
Pod cienkim prześcieradłem, w oparach zielarskich maści kryła się skulona sylwetka dziecka. Ile mogła mieć lat? Z pewnością niewiele więcej niż Melanie. Pszeniczno-złote pasma, takie same jak jej córki, rozpłynęły się po poduszce, zlepione niczym macki meduzy.
Poczuła opór. Chwilowy. Niespotykany. Ten jej niepodobny. Spojrzenie przez chwilę szukało tego Isaiah.
Jeden głęboki oddech pokonał paraliż. Kolejne kilka kroków zbliżyło ją do łóżka dziecka, dłoń delikatnie musnęła rozpalone dziecięce czoło. - Jestem Roselyn. Twój dziadek mówił mi, że jesteś chora. Jestem uzdrowcielką. Mogę zobaczyć? - głos zaskoczył swoją pewnością, łagodnością, która zdawała się być zarezerwowana dla jej dziecka. Odchyliła prześcieradło. Gorączka musiała wywołać dreszcze. Chcieli ja ogrzać. Materiał jednak musiał drażnić rany.
Piekło ją. Coś w środku. Coś co sprawiało, że Rose nie potrafiła wydusić z siebie kolejnych słów, ujrzawszy niezagojone oparzenia. Niemal czując ból, który musiały wywoływać.
To było tylko dziecko.
- Nie, dziękuję - odparła, wkładając wszelkie starania w to, aby jej głos ponownie zabrzmiał pewnie, by nie zdradził szoku jakie wywołały w niej obrażenia dziecka. - Będziemy potrzebować czystych pościeli, Agatha musi dużo pić, gorączka odwadnia. Je? - zapytała kobiety. - Rany się zapaliły. Oczyszczę je i wyleczę zaklęciem, ale dotyk wciąż będzie bolesny. Nie chciałabym podawać jej eliksiru przeciwbólowego. Eliksir słodkiego snu nie powinien jej zaszkodzić, przynajmniej odpocznie - spojrzała na Isaiah. Eliksiry były przeznaczone dla dorosłych, nie dla dzieci. Ich organizmy były słabsze niż te dorosłych. To wiedziała jako uzdrowicielka, mężczyzna był jednak doświadczonym alchemikiem być może znał środki, które mogły uśmierzyć ból, nie zagrażając dziecku. To było jednak rozwiązanie jedynie na teraz.
Dostrzegła drżenie dłoni kobiety. Jak zaciskają się desperacko na dłoni jej córki. Uzdrowicielka drgnęła lekko, palce nieśmiało musnęły ramię kobiety. Czy mogła od niej oczekiwać spokoju? Czy zachowałaby go, gdyby na łóżko leżała córka Rose? - Mogę? - zapytała, a kobieta posłusznie pokiwała głową, odchodząc od łóżka, zapewniając Agathę, że wszystko będzie dobrze.
Cichy trzask drzwi pozostawił w sypialni tylko ich trójkę. Zaklęcie znieczulające, miało przynieść ulgę chociaż na kilka chwil, wprowadzając dziewczynkę w błogi stan bez cierpienia.
- To tylko dziecko - uciekło spomiędzy warg. Jakby nie potrafiła powstrzymać tego prostego stwierdzenia. Czegoś co budziło ból, niepokój. Oni wojowali. Oni podejmowali decyzję. Mała Agatha była jednak zaledwie dzieckiem. Niewinnym bytem skazanym na cierpienie w wojnie tych, którzy powinni ją chronić.

Tej nocy nie mogła zasnąć. Poprzedniej także. Niewidzialny głaz, który osiadł na jej klatce piersiowej dwa dni temu, wcale nie zniknął ani nie zmalał — wciąż z uporem utrudniał jej złapanie oddechu. A mimo to musiała znaleźć w sobie wewnętrzną siłę. Chciała ją znaleźć, by zobaczyć, czy miała rację. Czy to nie był sen. Przesunęła więc głowę delikatnie na poduszce, by móc spojrzeć na okno znajdujące się u węzgłowia łóżka — i uśmiechnęła się przez łzy, które ponownie zaszczypały wyschnięte już oczy. Grymas bólu wykrzywił natychmiast usta, gdy ukłucie znów odezwało się w okolicach serca. Ale zrobiła to. Zobaczyła. Chciała zobaczyć łapacz snów, który zrobiła jej babcia. Ten, który zdawało się jej w kolejnym stadium delirium, że zawieszała. Kolorowy, ozdobiony opadłymi piórami Brzęczka. Chociaż zrzucone, wciąż były piękne i intensywnie lśniące. Wciąż tam był. Unoszący się na nikłym powiewie wiatru, który wkradał się do małego pokoiku poprzez uchylone okno. Zamknęła oczy, czując w jakimś stopniu zadowolenie. Pomimo bólu.
To tylko dziecko.
Może i miała tylko osiem lat, ale rozumiała więcej, aniżeli wielu się wydawało. Aniżeli wydawało się jej rodzinie i przybyłym nieznajomym. Miała długo czasu na to, aby pogodzić się ze swoją chorobą. Wpierw w końcu zaczęło się od bólu w klatce piersiowej, o którym nic nie mówiła, nie chcąc niepokoić rodziców oraz dziadków. Potem przyszło odrętwienie palców i chłód w stopach. Uciekali, martwili się o wojnę, nie mieli co jeść. Co dopiero mówić o lekach. Tatuś i mamusia musieli mieć siły na inne rzeczy. Nie zamartwiała ich więc tym, co czuła. I tak po prostu posłusznie szła tam, gdzie jej wskazywali. Aż w końcu już nie mogła wstać. Po prostu praktycznie wsiąkła w materac, na którym leżała — zatopiła się w hektolitrach potu, które się z niej wylewały, powodując nieprzyjemny zapach, duchotę i fakt, że po prostu nie mogła złapać oddechu. Było jej zimno, dyszała jak zwierzę. Aż w pewnym momencie nie czuła już nic. Odszukała spojrzeniem zamglonych oczu sylwetkę kobiety. Uzdrowicielki. - Wiem, że umieram. - Jej głos był ciężki, każdy oddech sprawiał jej przecież trudności, a trzymanie się w takim stanie od paru dni wyczerpało ją zupełnie. Nie miała na nic sił. Nawet przełknięcia wody sprawiały jej trudności. I chociaż zapewne została potraktowana zaklęciem, to było dobre uczucie. Takie, które mogło jej już pomóc sobie ze wszystkim poradzić. Z końcem. - To nic - mruknęła cicho, czując, jak zamykały się jej powieki.

15 czerwca 1958

— Okropna jest ta pogoda — burknął niezadowolony, podnosząc dłoń do góry, próbując osłonić zmrużone oczy od słońca. Najpierw przeraźliwie zimny kwiecień, który znacząco wpłynął na cykl rozwojowy roślin, ciągle dokuczająca mgła plącząca się między nogami, później chwila wytchnienia w maju, a ostatecznie burze i gradobicia, które przeczesywały angielską ziemię od początku czerwca. Dzisiaj z kolei towarzyszyło im — Oliverowi i Neali — palące słońce. Z tejże okazji pojawił się w Devon w białej koszuli z podwiniętymi do łokci rękawami, jasnobrązowych spodniach i oczywiście z rozwianym włosem, przykrytym tylko jasnym, słomkowym kapeluszem. Dziś jego miodowe loki wydawały się lśnić w promieniach słońca jeszcze intensywniej niż zazwyczaj.
— A ty jak? Żyjesz jakoś? — szaroniebieskie spojrzenie skupiło się na spacerującej obok dziewczynie. Gdyby potrzebowała chwili przerwy i odpoczynku w cieniu jednego z domów, nie miałby nic przeciwko. — Masz gdzieś schowany kapelusz? Nie chciałbym, żebyś dostała udaru, trochę czasu nam zejdzie w tych ogródkach... — dodał po chwili, spoglądając na szereg jednorodzinnych domków stojących przy głównej ulicy. To właśnie tam, a raczej za nie mieli dziś dotrzeć. W kwestii komunikacji z mieszkańcami nie ukrywał, że liczył przede wszystkim na Nealę i jej zdolności interpersonalne (nie będąc do końca pewnym, czy było to odpowiednie rozwiązanie, zakładał także możliwość, że gdyby autorytet Weasleya nie wystarczył, mógł dopomóc koleżankę i porozmawiać z ludźmi samemu, tak jak robił to w początkach kwietnia w Exeter czy Lynmouth). Dziś pojawił się w Clovelly w roli, której nie miał okazji występować szczególnie często. Na co dzień był przede wszystkim twórcą talizmanów i eliksirów, a mówiąc krócej — alchemikiem. Większość jego wypadów poza Dolinę Godryka, w tym najbardziej pamiętny, a oddalony już o dwa tygodnie, orbitowała wokół jego roli jako członka Zakonu Feniksa. Dziś był jednak przede wszystkim zielarzem, mającym przyjrzeć się stanom przydomowych upraw.
— Już po anomaliach ludzie mieli ręce pełne roboty, a to rok, wyobrażasz sobie? Dwa lata rozregulowanej pogody odbije się głodem, jakiego jeszcze ten kraj nie widział... — może jego raczej wisielczy i czarnowidzący nastrój nie przystawał do żaru lejącego się z nieba, intensywnie błękitnego, a przez to też pozbawionego chmur, ale dzielił się z Nealą, jak z dorosłą, swymi faktycznymi obawami. — Ludzie myślą, że zielarstwo to tylko wsadzenie nasiona do ziemi, podlewanie i słońce, ale nic bardziej mylnego. Odrobinę się obawiam, że jeżeli dotarła tu fala powodziowa, będziemy mieli zdecydowanie więcej pracy — przystanął na moment. Lewa ręka zaciśnięta w pięść oparła się na kościstym biodrze, prawą dłonią starł z czoła skrzące kropelki potu. — Fala powodziowa nie dość, że niszczy strukturę gleby, to jeszcze wypłukuje z niej mikroskładniki i obniża jej kwasowość. Są rośliny, które lubią się w kwaśnej ziemi, ale to raczej rośliny ozdobne, hortensje na przykład. Tylko borówki i żurawiny z jadalnych, ale tym nie wykarmisz rodziny, chyba, że dasz radę narobić słoików dżemu... — wytłumaczył ściszonym głosem, chyba już bardziej z nawyku niż konieczności. Wolał jednak, aby Neala miała świadomość, że w zależności od tego, co czeka ich w ogródkach mieszkańców miasteczka, będą mieli zadanie albo średniowymagające, albo wymagające wielotygodniowego wysiłku. Niestety, w świecie roślinności czas był kluczowy — częściej grając na niekorzyść, niż korzyść zielarzy.
Dotarli wreszcie do pierwszego z domów, które mieli odwiedzić. Wskazał Neali drzwi, samemu zatrzymując się o krok za nią.
— Panie przodem.

- Hm? - zdziwiłam się na padające z ust Castora słowa. - Okropna? - powtórzyłam z niezrozumieniem rozglądając się wokół. Słońce świeciło radośnie, jakby samo poczuło nadzieję na to, że złe w końcu uda się przegnać i ponownie, będzie dobrze. Miałam na sobie letnią sukienkę z krótkimi rękawami w motywie kwiatów całość opierała się o żółcie i pomarańcze. Włosy - zgodnie z sugestią Celine - zaplotłam dzisiaj w warkocz, na którego końcu znajdowała się czerwona wstążka. Ta jedna, najważniejsza, którą zawsze miałam ze sobą. - Jak możesz tak mówić? - zapytałam go rozkładając na boki dłonie, przesuwając się do przodu, żeby zrobić obrót wokół własnej osi. - Jest cudownie! - zachwyciłam się ciepłem, którym obdarzyło nas słońce. Przystanęłam jednak, kiedy z jego ust wypadło kolejne pytanie wydymając na chwilę usta. Przesunęłam jasne tęczówki w jego stronę. Przekrzywiając głowę.
- Jakoś? - powtórzyłam marszcząc odrobinę brwi, by zaraz wzruszyć ramionami łagodnie. - Mam większe szczęście niż wielu. - oznajmiłam zgodnie z prawdą spoglądając przed siebie. Miałam dom, ciepły kąt, jedzenia zawsze tyle, by nie czuć głodu. Troskę, która wędrowała do mnie od wujostwa. Splotłam dłonie za plecami, łapiąc jedną ręką za nadgarstek drugiej. - Mam w torbie. Na razie chciałam nacieszyć się słońcem. - przyznałam zgodnie z prawdą, wystawiając twarz ku niemu mocniej. - To tragedia straszna, wiesz? Tak bardzo je kocham, a ono uwydatnia moje piegi mocniej. - mruknęłam wykrzywiając usta w . widocznym niezadowoleniu wzdychając nad tym ciężko. Mimo to nie przestałam powolnego maszerowania na ślepo z twarzą wystawioną ku słońcu i lekko przymkniętymi powiekami. Opuściłam brodę dopiero, kiedy podjął inny temat poważniej całkiem. Strapienie wsunęło się na moją twarz, bo nie było żadną tajemnicą, że losy mieszkańców Devon nie były mi obojętne. Czułam się zżyta z każdym, kto wybrał tą ziemię i chciał uczynić ją swoim domem. Pokręciłam głową z westchnieniem.
- Nie umiem. - sobie tego wyobrazić. Bo nigdy wcześniej też nie musiałam się tym przejmować. A może, byłam zbyt młoda, by to zrozumieć. A może wszystko na raz trudno było powiedzieć. Wysłuchałam jego dalszych słów, by zaraz zawinąć jedną z dłoni w pięść i uderzyć nią o rozpostartą drugą. - Ogrom pracy nie ma znaczenia. - zapewniłam go a zawziętość pojawiła się na moim licu. Nie miała. - Ważne, by zaradzić problemom i pomóc tym, którzy tego potrzebują. Prawda? - zapytałam, przystając, kiedy i on to zrobił. Spoglądając jak układa rękę na biodrze. - Dżem to nie do końca… to. - mruknęłam po wprowadzeniu, które zapowiedział. Pewnie, lubiłam dżem. Sporo dzieci i dorosłych też. Ale jasnym było, że potrzebne było coś więcej a i ja wątpiłam, że jesteśmy w stanie zebrać tyle borówek i żurawiny by pokryły zapotrzebowanie mieszkańców. No i - ile można było jeść dżem? - Da się je jakoś wiesz… namikorskładnikować i skwasowić? - zapytałam zanim doszliśmy do pierwszego z domów. Specjalnie chciałam, żebyśmy zaczęli od dokładnie tej strony. Kiedy wskazał mi drzwi zafalowałam lekko w miejscu, skinając uprzejmie głową, jakby czynił mi wielką przyjemność, po czym zapukałam do drzwi wejściowych, splatając dłonie przed sobą. Chwilę trwało, zanim te otworzył się ukazując przed naszymi oczami kobietę już zdecydowanie starszą, ale nie starą.
- Oh, jesteś skowroneczku. - przywitała się ze mną rozciągając usta w uśmiechu.
- Dzień Dobry, pani Dollvay. - odpowiedziałam uprzejmie, dygając lekko. Uśmiechając się do niej promiennie. - To mój przyjaciel Ca... - Oliver. Prawdziwy fachmistrz i znawca. Pozwoli Pani, że zaczniemy? - zapytałam jej, przedstawiając Castora - znaczy, Olivera. Nie byłam pewna, kiedy się do tej zmiany przyzwyczaję. Pani Dollvay uśmiechnęła się też i do mojego towarzysza, gestem ręki nakazując iść za sobą i prowadząc nas za własny dom. - Rozmawiała Pani z resztą mieszkańców jak prosiłam? - zapytałam jej jeszcze, stawiając kolejne kroki. Poznaliśmy się już wcześniej. Na jesieni, kiedy razem z wujostwem jeździliśmy po Devon. Zdawała się sercem najbliższej okolicy - i oczywiście znawczynią każdej informacji. Jej mąż został zabity podczas wojny, ale nie zdawała się tracić wigoru - raczej przekazywała go więcej i dalej.

— Cudownie? — powtórzył po dziewczynie z niedowierzaniem, mrugając jednocześnie kilkukrotnie, jakby próbował przystosować oczy do tej feerii kolorów, którą emanowała Neala, a która uwypukliła się jeszcze w parzącym bezlitośnie słońcu. — Usmażyć się tu idzie albo rozpuścić. Albo jedno i drugie — dodał mrukliwie, nie podzielając oczywiście entuzjazmu swej towarzyszki. Zdecydowanie temperatura oscylująca wokół trzydziestu stopni celcjusza nie była tą, do ktorej był przyzwyczajony jego brytyjski organizm. Częściej chciało mu się spać, musiał porzucić wreszcie swetry i optować za luźnymi, materiałowymi koszulami, a i tak za każdym razem, gdy tylko wystawiał nogę poza cień miał wrażenie, że jeszcze chwila, a zmieni się w mokrą plamę na wydeptanej ścieżce.
Teraz jednak mógł przynajmniej schować się trochę pod kapeluszem, przez to słuchać opowieści Neali. Nie odpowiedział nic na słowa o tym, że ma lepiej niż inni — jego mina sugerowała zresztą, że zgadza się z tym stwierdzeniem, jednakże nie było w tym żadnych emocji. Ani negatywnych, ani pozytywnych — tak czasem było, że niektórzy ludzie z samego urodzenia mieli lepiej od innych, ale o hierarchii nauczył się najwięcej, gdy sam znajdował się bardzo blisko jej szczytu. Teraz, gdy prawda wychodziła powoli na jaw — gdy próbował najmocniej, jak tylko mógł oswoić nie tylko siebie, ale i swoje otoczenie z myślą, że oto nadszedł kres Castora, a przyszedł czas Olivera wiedział już, jak kruche potrafią być przywileje i jak prosto je stracić.
— Jak wejdziemy do ogrodów to załóż je, bez marudzenia — otrzepał jasne spodnie z resztek kurzu, który towarzyszył ich wędrówce. Ostatnimi czasy było naprawdę sucho, a to jeszcze bardziej wzbudzało jego obawy. — Jest coś złego w piegach? — spytał wreszcie, delikatnie zaskoczony. Samymi opuszkami palców dotknął swoich policzków. Na skórze wysokich kości policzkowych rysowały się piegi, wchodząc jeszcze na nos. — Też mam. Ludziom się podobają, chyba, że są jakimiś snobami — powiedział zupełnie szczerze, w życiu jeszcze nie spotkał się z sytuacją, gdy piegowata dziewczyna była z tego powodu wyśmiewana. Z drugiej jednak strony nijak blisko było mu do szlachcica i przystawiał do tej sytuacji własne, małomiasteczkowe standardy.
— Jesteśmy tu właśnie dlatego, że się pracy nie boimy — wreszcie uśmiechnął się szeroko, jakby nagle został porażony jakimś impulsem elektrycznym, który rozwiał ciemne chmury znad jego głowy. — I masz rację, kto by chciał w kółko jeść dżem. Od tego mogą zęby pognić i wypaść — uniósł lekko brwi, przyglądając się z ciekawością reakcji Neali. Było to oczywiście duże uzdrowicielskie uproszczenie, ale do tego to wszystko mogło doprowadzić. I do szeregu gorszych rzeczy. — Oczywiście, że się da. Tylko to bardzo czasochłonne i męczące — ruszył znowu przed siebie, czekając oczywiście, aż Neala pójdzie w jego ślady, nim kontynuował. — Przede wszystkim trzeba najpierw wiedzieć, że to na pewno ten problem, a nie jakiś inny. Pierwsze, co powinno zaniepokoić przezornego zielarza to większy niż zazwyczaj wykwit chwastów, które lubią kwaśną ziemię. Polne mlecze, stokrotki, złocienie polne, podbiał pospolity, tego rodzaju. Kiedyś pisano jeszcze o skrzypie polnym, ale on akurat potrafi się zaklimatyzować i rosnąć dobrze też w zasadowej, więc powiedziałbym, że szanse z nim są takie pół na pół — podniósł powoli dłoń do policzka, po którym podrapał się w trakcie mówienia. Później poprawił jeszcze okulary, odetchnął ciężko i kontynuował. — Gdy już jesteśmy pewni, że to to, odkwaszanie trzeba przeprowadzić wczesną wiosną albo jesienią, po zbiorach. Inaczej plony mogą być jeszcze bardziej niejadalne niż normalnie. Jeżeli kwasowość nie jest duża, wystarczy na przykład dolomit. Pokruszyć na bardzo malutkie części, wmieszać w ziemię, na przykład przy przekopywaniu rabatek. Odkwasza co prawda wolno, ale mineralizuje całkiem dobrze, przy okazji napowietrza ziemię i inne takie... — gdy chodziło o zielarstwo, potrafił paplać naprawdę przez całe dnie. Na całe szczęście końcówka wywodu zbiegła się w czasie w zapukanie w drzwi pierwszego z domostw. — Ale najlepiej według mnie zadziała popiół drzewny. Można zbierać ten, który zostaje po drewnie, którym pali się w domu zimą i jakieś trzy, cztery tygodnie przed zasiewem posypuje się tym glebę i odpowiednio miesza. Tylko broń Merlinie nie młode rośliny!
Gdy tylko drzwi się otworzyły, a w progu stanęła pani Dollvay, Oliver ściągnął z głowy kapelusz i ukłonił się przed starszą kobietą, uśmiechając się szeroko.
— Bardzo miło mi panią poznać i że zgodziła się pani na naszą pomoc — oznajmił od razu, kapelusz trzymany w obu dłoniach przyciskając chwilowo do klatki piersiowej.
— Och, oczywiście, skowroneczku. Wyjście na ogród jest tam, na końcu korytarza, z kuchni — kobiecina wskazała głową kierunek, blondyn ukłonił się jej raz jeszcze, po czym ruszył w tamtym kierunku, chcąc nie marnować czasu przed tym, jak przyjdzie im pracować. Starsza pani tymczasem przeniosła pełnię swojej uwagi na Nealę. — Tak, rozmawiałam, ale póki co dziś w domu są tylko Cloverzy, Harrisonowie i Freemanowie. Reszta wyjechała nad morze, cudowna pogoda, nie ma co im się dziwić. Ale to ich strata — kobieta westchnęła krótko, po czym poprowadziła Nealę do kuchni. — Przygotować wam może coś do picia, moi mili? — zapytała, sięgając po szklanki do niewielkiej szafeczki zawieszonej nad zlewem. Z pobliskiego okna widać było, jak klęczący na ziemi Castor zabiera się do roboty, szczególnie zainteresowany kilkoma krzewami. Po podejściu bliżej widać było, że były to pomidory, a zielarz zgromadził przy sobie także kilka chudych, choć długich patyków.
— Neala! Spytaj proszę pani, czy nie ma jakiegoś sznurka i nożyczek!

- Cudownie. - potwierdziłam, kiedy powtórzył po mnie rozciągając usta w uśmiechu. Wystawiając twarz do słońca, zbierając je do siebie. Było moim sojusznikiem, w jakiś sposób też kolorem moim chociaż bliżej mi do niego było, kiedy opuszczało nieboskłon. Uchyliłam tęczówki, które z rozbawieniem skierowałam ku swojemu towarzyszowi a na jego stwierdzenie zaśmiałam się krótko.
- Szczerze wątpię, by którykolwiek było prawdziwie możliwe. - pocieszyłam go na swój własny sposób splatając dłonie przed sobą. Postanowiłam odnajdywać w słońcu radość i sprzymierzeńca, niźli wroga największego. Tym bardziej, że one trochę było moje. Kiedy schodziło niżej, kiedy zaczynało chować się za horyzontem nabierało moich kolorów - a może to ja z nich stworzona byłam w jakiś sposób.
- Aj, aj, kapitanie - oznajmiłam na potwierdzenie własnego postanowienia jeszcze przytakując głową i unosząc rękę, żeby wziąć i zasalutować myląc kompletnie wszystko. No trudno. Zerknęłam znów w jego kierunku kiedy z ust padła krótka komenda. Oczy mimowolnie zatoczyły mi kółko.
- Nie zamierzałam marudzić. - mruknęłam. Zresztą, czy ja kiedyś przy nim marudziłam? Zastanowiłam się marszcząc na chwilę brwi. Kolejne pytanie sprawiło że zmarszczyłam brwi jeszcze mocniej. - Zależy dla kogo. - dodałam wzruszając łagodnie ramionami. Odwróciłam spojrzenie, spoglądając znów przed siebie. Uniosłam zaraz wzrok żeby na niego zerknąć. Miał? Przekrzywiłam głowę, wspięłam się na palce zbliżając głowę ciekawsko. Żeby po krótkiej chwili opaść znów na palce. - Rzeczywiście masz. - potwierdziłam jakby ktoś tego mojego potwierdzenia potrzebował w ogóle. Zaśmiałam się po chwili, ale trudno powiedzieć, czy rozbawienie mi towarzyszyło, czy bardziej nerwowość. - Dama powinna mieć skórę jasną i zdrową podobno, nieskalaną defektem albo słońcem. - wyjaśniłam pomimo własnych słów znów wystawiając twarz w stronę padającego słońca. Nie pasowałam nigdzie tak naprawdę, wiedziałam to już od jakiegoś czasu.
- Wolałabym mieć zęby całe i nie zgniłe za bardzo jednak. - mruknęłam na chwilę marszcząc brwi i poważnie zastanawiając się, czy nie powinnam jednak dżemu ograniczyć całkiem. Co jak co, ale zęby jednak się przydawały. - Oh, to budująca informacja! - ucieszyłam się, kiedy Castor, znaczy Oliver, zapowiedział, że jednak da się naprawić wszystko. Nie przerażało mnie zmęczenie czy czas, który trzeba było poświęcić. Byłam gotowa do pełnego zaangażowania, jeśli w ten sposób mogłam pomóc Devon. Pokiwałam głową. Zdiagnozować dobrze problem, odhaczyłam w głowie, wpisałam na listę.
- Oh! Popiół, naprawdę? Tylko go zmarnowałam! - przeraziłam się nagle nie wiedząc nawet, ze popiół mógł zdać się na coś w ogóle. To dopiero było coś, czego się w ogóle nie spodziewałam. Uniosłam rękę żeby zacisnąć na chwilę wargi na palcu. - Muszę rozpowszechnić tą wiadomość. - orzekłam w nagłym postanowieniu. - i zapamiętać: Wykwit chastów większy znak to nie najlepszy! - klasnęłam w dłonie wskakując do wejścia do domku, którego mieszkańców wybrałam by nawiedzić jako pierwszych.
Pani Dollvay jak zwykle była kochana. Moje usta mimowolnie od razu rozciągnęły się w uśmiechu, a wzrok rozpromienił jeszcze bardziej na przywitanie mojego towarzysza. Oliver ruszył od razu na ogród.
- Wrócimy i do nich, trzeba korzystać z takiego lata. - zaśmiałam się lekko, nie przestając się uśmiechać. Ruszyłam obok niej do kuchni gotowa, żeby wziąć się za pracę i nauczyć czegoś o tym, jak o ogrody dbać. - Wody może? Oliver już zajął się pracą. - zaśmiałam się. - Chyba pójdę asystować. - powiedziałam, ale jego pytanie zawróciło mnie z powrotem.
- Sznurek i nożyczki? Mam mam, oczywiście, zaraz wam gołąbeczki przyniosę. - oznajmiła pokiwałam zadowolona głową ruszając w kierunku Castora, ale zaraz już po drodze mina mi wzięła i zrzedła trochę. Gołąbeczki? Gołąbeczki?! Odwróciłam się energicznie żeby zobaczyć gdzie jest a potem podeszłam do chłopaka i nachyliłam się.
- Nazwała nas gołąbeczki, dasz wiarę?! - szepnęłam do niego kręcąc głową na panią Dollvay. Westchnęłam ciężko kucając obok. - Co mam robić? - zapytałam go, przekrzywiając trochę głowę. Zaraz jednak ściągnęłam z ramienia torbę odkładając ją obok. Wyciągnęłam z niej kapelusz słomkowy, który wcisnęłam na głowę.

Westchnął tylko cicho, porzucając tym samym próby tłumaczenia, że nie ma na myśli dosłownego usmażenia lub zmiany stanu skupienia. Czas nauczył go, że bywają momenty, w których należy odpuścić, nawet jeżeli serce mówiło inaczej. Zamiast drążyć więc kwestie wyjątkowo nieprzyjemnej dla niego temperatury, uśmiechnął się szerzej, gdy po krótkiej egzaminacji istnienie jego piegów zostało oficjalnie potwierdzone.
— Są na to kremy i eliksiry — odparł od razu, delikatnie wzruszając przy tym ramionami. Nie znał się na tych wszystkich standardach piękna ani na tym, co to oznaczało być damą. Wiedział tylko, że jeżeli jakiś problem istniał w świecie czarodziejskim, na pewno było na to remedium w postaci eliksiru. Sam znał takie, na przykład eliksir ognistej urody, czy łatwiejszy w przyrządzeniu eliksir upiększający. Gdzie problem, tam rozwiązanie. — Zresztą, są podobno takie damy, których nikt nie chce wziąć za żony, ale myślałem, że to dlatego, że mają garba, czy brodawki większe od nosa, a nie piegi... — to znów obraz wprost z pobudzonej domysłami sfer niższych wyobraźni. Miał nadzieję, że Neala jakoś go oświeci, a może potwierdzi, że piegi to jednak problem małego kalibru w porównaniu z, chociażby wcześniej przywołanym garbem. — Brak zębów jest gorszy od piegów — pokiwał głową w zrozumieniu, chociaż kąciki ust drżały w rozbawieniu i wydawało się, że ledwo powstrzymuje się przed chichotem. Nabrał większy oddech, wznosząc swe szaroniebieskie oczy do góry, aż po kilku chwilach ciszy mógł ponownie powiedzieć, siląc się przy tym na powagę — Ale i na to są eliksiry.
Szkiele—wzro uratowało zęby niejednego człowieka, począwszy od klepiącego biedę cygana do bogatej, odzianej w atłasy i jedwabie lady. I dla Neali, gdyby zdążyła jej się podobna sytuacja, starczyłoby. Nie był to szczególnie trudny w przyszykowaniu eliksir.
— Dawno temu pola uprawne szykowano do siewu paląc całe połacie lasu, wyobrażasz sobie? Właśnie dlatego, że popiół drzewny ma akurat takie właściwości — spojrzał na nią, ciekaw jak przyjmie tę informację. W dzisiejszych czasach podobne zabiegi były nie do pomyślenia, ale jeszcze w czasie młodości ich pradziadków podobne praktyki bywały na porządku dziennym, zwłaszcza na mniej zaludnionych terenach. — Pył powęgielny z kolei pomaga utwardzać glebę, więc jeżeli masz wokół domu jakieś kałuże — chyba miała, nie pamiętam — To można je nim zasypać, wciągnie wilgoć.
Dwóm wędrowniczkom najwyraźniej bardzo sprzyjała fortuna. Tak bardzo, że postanowiła ich nagrodzić rymem wypływającym — umyślnie, czy nie? — z ust Neali. Na to Castor—Oliver musiał się już zaśmiać, choć nie było w tym nic złośliwego. Cała sytuacja po prostu bardzo go rozczuliła.
I wolałby być dalej taki rozczulony, niż pochylony nad krzakami pomidorów, czekając na ratunek w postaci sznurka i nożyczek. Gdy rude włosy Neali znów zalśniły w słońcu, od razu podniósł głowę, posyłając jej spojrzenie z kategorii tych naglących. W świecie pomidorów każda sekunda była na wagę złota.
— Gołąbeczki? — powtórzył z niedowierzaniem wymalowanym na twarzy jasnymi barwami, mrugając kilkukrotnie, wyraźnie zbity z tropu. Przynajmniej do czasu, w którym Neala nie spytała, co powinna robić. To akurat wiedział, mógł ją poprowadzić przez trudną sztukę wiązania roślin. — Chwyć łodygę, tylko ostrożnie i podnieś ją do góry. Jeżeli jest splątana z innymi, broń Merlinie, niech ci nie przyjdzie do głowy szarpanie. Trzeba rozplątać pędy, gdy leżą tak bez wsparcia lubią się plątać, jak włóczka chociażby — wytłumaczył, a gdy Neala złapała w palce jeden z pędów, rozwinął sznurek, nawinął go sobie na dłonie i przeciął, gdy uznał, że miał odpowiednią długość. — Teraz przystaw łodygę do kijka i obserwuj, jak podwiązuję. Zaraz wymienimy się rolami, żebyś wiedziała, jak to się robi — i przez to, że był obserwowany, podwiązywanie zajęło mu trochę czasu. Chciał wykonać tę czynność na tyle porządnie i powoli, aby Neala miała szansę na zobaczenie wszystkich szczegółów tego pozornie prostego zabiegu. — Jeżeli nie podwiąże się pomidorów, łodygi pękną pod naporem owoców. A wtedy już nic nie urośnie, zaś owoc rozplaszczy się na ziemi i tyle z tego będzie — dodał, spodziewając się nieco podobnego pytania o cel takiego wiązania. Gdy tylko się z nim uporał, przesunął się kawałek dalej, do kolejnej rośliny. Wręczył też Neali sznurek i nożyczki, samemu chwytając jedną z łodyg i przystawiając ją do patyka. — Teraz ty spróbuj.