Zakupiona w sklepie Ollivandera krótko przed rozpoczęciem nauki w Hogwarcie. Mierzy szesnaście cali i została wykonana z drewna pekanu, które wybiera tylko czarodziejów ambitnych i dążących do celu swoją ciężką pracą, mogących wywalczyć sobie sukces. Rdzeń stanowi łuska kappy - przeznaczona dla czarodziejów pamiętliwych i pozornie łagodnych, którym nie wadzi oglądanie cierpienia innych. Różdżka jest sztywna i przy machnięciu towarzyszy jej niekoniecznie miły dla ucha świst. Z biegiem czasu okazało się, że posiadana różdżka idealnie odzwierciedla swego właściciela i wyznawane przez niego wartości.

Opasły dziennik, zwykle zamykany za pomocą zaklęcia. To właśnie w nim Atticus tworzy projekty zarówno biżuterii, z której słynie rodzina Blythe, jak i talizmanów, o których wiedzę zyskał sam. Projekty zajmują zwykle sporo czasu; stronnice szkicownika wypełnione są przeróżnymi pomysłami i wzorami, które w przyszłości miały zostać przywołane do życia za pomocą ciężkiej pracy i wytrwałości.

Rodzinna pamiątka, przekazywana mężczyznom z rodu Blythe z pokolenia na pokolenie. Dawne opowiastki głoszą, że został wykonany przez samego założyciela rodziny, chociaż historia poddaje to w wątpliwość. Sygnet wygląda niepozornie; wykonany ze złota, ze zdobieniami wykutymi po bokach i literą B wygrawerowaną na samym przodzie, nie stanowi raczej popisowego dzieła słynnych jubilerów. Na wewnętrznej stronie obrączki wypalone zostały słowa rodzinnej sentencji, Gutta cavat lapidem. W teorii pierścień zawsze otrzymywał pierworodny syn; w rzeczywistości, z woli dziadka i ojca, Atticus otrzymał go na dwudzieste urodziny.

...

...

...

...

...

...

"Czasem przerażała go myśl o tym, jak wiele Ronja wiedziała; czasem obezwładniała świadomość, ile zdołał przed nią ukryć.
Teraz czuł się żałośnie odsłonięty, wybity gwałtownie ze stałego, utartego rytmu jestestwa; zupełnie, jakby nagle przebudził się po długim, niekoniecznie przyjemnym śnie. Teraz już wiedział, dlaczego wcześniej nie dążył do spotkania, dlaczego w listach ograniczał się jedynie do wyuczonych, kulturalnych zwrotów; nagła bliskość Fancourt wywracała uporządkowany świat do góry nogami i sprawiała, że najchętniej oddałby się we władanie wyniszczających emocji.
Mógł pozwolić sobie na chwilę swobody, na wyrywkową szczerość i pozorne dobro podejmowanych intencji; nigdy jednak na utratę kontroli."

...

...

...