Gabinet Leandra

Zerwane zaręczyny były jednak kłopotem. Bo zawsze wydaje się, że należy znaleźć powód lub winnego, a to, że Burkeowie tak niespodziewanie podjeli się tego kroku nie było możliwe do łatwego wyjaśnienia, szczególnie kiedy sam nie rozumiałem powodu. Od razu zacząłem doszukiwać się winy w sobie, niestety nic nie znajdowałem. Absurdem było podejrzewać, że zrezygnowali z tak dobrego układu przez jakieś plotki. Ale może żyliśmy w czasach innych od tych, które mnie wychowały. Jeżeli by się zastanowić - tak było, ale odnosiło się przecież do wszystkich.
Odczułem, że i mój nestor jest zawiedziony tym zdarzeniem. Atmosfera w Sandal Castle nie mogła być gęstsza. Isabella została odesłana do Francji, natomiast moje plany wyjazdowe nie mialy szan być teraz brane pod uwagę. Ponadto od zerwanych zaręczyn zacząłem żyć w niepewności, czy moja była narzeczona nie zacznie rozpowiadać na prawo i lewo rzeczy które jej wyjawiłem, mając pewność, że będą u niej bezpieczne. Jeszcze tego brakowało, zeby sir nestor dowiedział się, że szukam sobie rezydencji w której mógłbym być daleko od niego.
Lęk zapijałem alkoholem, a ten w połączeniu z eliksirem, który przepisał mi mój medyk (nie, nie zamierzałem skorzystać z usług pani z Nokturna, jak mi poradziła panna Burke) sprawiał, że dni mijały mi w dość mętnych okolicznosciach. Nie dalej jak dwa dni temu wkradłem się z sir Traversem do piwnic jego zamku by zjeść Krakena, na prawdę tak było. Będąc przy Traversie, nie sposób nie oddać mu, że stanął na wysokości zadania jako wsparcie. Upił się za bardzo i przy nim nie wyglądałem aż tak żałośnie, jakbym mógł. Miło wiedzieć, że nie tylko Francis potrafił się tak wykazać.
Zupełnie innego wsparcia oczekiwałem od lorda Nott. Jego wiecznie reprezentatywna poza i świeży umysł był mi potrzebny, żeby uporządkować moje demony. Możliwe, że w obecnej sytuacji był jedyną osobą, która umiałaby przemówić mi do rozsądku i zawołać o to, bym po kilku dniach żałoby, zadziałał w odpowiedni sposób i raz na zawsze pozbył się tego kamienia, który ciąży mi na sercu.
- Sir Leandrze - witam się z drogim kuzynem serdecznie, po francusku całując go w oba policzki. Ta wylewność pozostała mi za sprawą dwóch szklaneczek burbona, które wypiłem przed wyruszeniem na spotkanie. Z drogim Leandrem mamy daleką przeszłość, która sięga czasów zamierzchłych. Wiem, że tylko takie znajomości mogą w obecnych czasach mieć wartość. Nawet po kilku kryzysach które przeżyliśmy - jak ochłodzenie relacji w czasie szkolnym, czy sytuacja z nieudanym małżeństwem Isabelli i zdrajcą z rodu Nott - wciąż miałem go za jednego z najbliższych. Mijam go, ciężkie spojrzenie zatrzymując na nim, kiedy wita się ze mną wyrzutem nieobecności. Odrazu chcę mu odpowiedzieć, że moja obecność tam i tak na nic by nie była widocznie, ale póki co szukam miejsca do posadzenia tyłka. Siadam, a Leander dochodzi właśnie do tego wniosku. Gratulacje składam, ręce składając przed twarzą i posyłając mu typowe moje spojrzenie, które świadczy o tym, że mam wieści, które zmiotą go z podłogi.
- Nie mogę się doczekać, kiedy mi tylko powiesz, któż taki był aż tak bezczelny
Wieczór, który powinienem był przeznaczyć na wspieranie przyszłej narzeczonej spędziłem w ramionach mojej tajemniczej kobiety, o której Leander wiedział wszystko, oprócz jej imienia. I tego, że darzyłem/darzę ją prawdziwym uczuciem, a nie tylko chucią.
- Ten wieczór był tak dawno i tak wiele rzeczy się wydarzyło od tego czasu... - zaczynam obserwując alkohol uzupełniający brakujące miejsce w szklankach z prawdziwego kryształu. - Powiem ci tak Leander: jeżeli ktokolwiek nie pasował do siebie bardziej niż ja i panna Burke, to może byc to tylko Isabella i twój tfu! kuzyn - a żeby to zaakcentować uniosłem kieliszek i po spojrzeniu przez niego na Leandra, który również go uniósł, przybiliśmy się, wypiliśmy i skinąłem głową.
- Ale to, czy się do kogoś pasuje to jeszcze nic. Jestem w absolutnym szoku, że Burke'owie to zrobili. Nie sądziłem, że się do tego posuną, sądzisz że to na prawdę może być kwestia tego spotkania kawiarnianego? - pokręciłem głową, bo zważywszy na to, że traktuję to wydarzenie wciąż niepoważnie, może faktycznie nie pasowałem do obrazka, który państwo Bukreowie chcieli wobec siebie namalować. - Nie byłem w najlepszym stanie po tej sytuacji z Francisem - przyznałem cicho, spoglądając uważnie na drzwi. Lepiej, zeby nikt nie usłyszał, że z uczuciem wypowiadam się o tym, którego inni nazywają zdrajcą. - Możliwe, że zaniedbałem moją narzeczoną jeszcze bardziej niż myślałem. Ale to było od początku skazane na porażkę... wiesz co się wydarzyło w noc naszych zaręczyn? - pokręciłem głową, gotów zrzucić wielką bombę na lorda Notta.

Jakiś nieprzyjemny dreszcz przeszedł mnie, kiedy usłyszałem kto stał za rozsiewaniem plotek o mnie. Lady Black, która jeszcze przed dwoma miesiącami wydawała się być chętną do zawiązania bliższej relacji, po tym jak poświęciłem się dla pogrzebu jej zmarłego bohatersko brata, okazała sie być więc podstępną żmiją. Nie powinno mnie to dziwić, w przeszłości Blackowie nie wykazali się nigdy lojalnością wobec Carrowów, dlaczego tym razem miało być inaczej? Myśl moja pobiegła prędko do lorda Rigela, z którym zawiązałem niedawno całkiem bliski stosunek, do lorda Perseusa, który zaoferował mi leczenie na prośbę drogiej Aurory i pojąłem, że ta żmijowatość musiała wynikać z czegoś innego, czegoś o czym jeszcze nie wiem, ale wtedy przypomniałem sobie, że przecież to była jedna z najbliższych przyjaciółek Primrose Burke. I nagle uderzyła mnie kolejna niesprawiedliwość, bo zrozumiałem, że zarówno ja, jak i Primrose byliśmy ofiarami knucia tej całej Lady Black! To na pewno przez nią nasze małżeństwo nie dojdzie do skutku! Odkryłem więc Amerykę i gotowy jestem do pognania i wygarnięcia młodej głupiej dziewusze, kiedy orientuję się, że przecież od kilku dni przekonuję wszystkich, jak to wcale nie zależało mi na układzie z Burke'ami i że nawet nie jest mi przykro, że to nie wyszło. Niekonsekwentny wydał mi się więc ten płomień, który zapłonął w mnie całym. Zalać go chcę innymi myślami, znów sam się przekonuję tak samo żarliwie jak postronnych, jak bardzo na rękę było działanie podstępnej lady Black. Nie mogę jednak pozbyć się tego wrażenia, że zostałem marionetką pod palcami osoby z którą nawet nie miałem żadnych zażyłości. Może się myliłem, ale jednak od kilku dni nie mogę przestać myśleć o tym, jak gwałtownie tuż po koncercie zmieniło się nastawienie mojej narzeczonej do mnie. Mogła być jedynie obrażona, ale gdybym zrobił w październiku to, co wydarzyło się w listopadzie, najpewniej odpuściłaby mi i zgodziła na zażegnanie kryzysu, ciesząc się z bukietu. A osoba lady Black tak idealnie wpasowuje się w teorię, która żyła w mojej głowie! Leander wydaje się jednak zupełnie nieporuszony tym odkyciem, ba, może dlatego, że było ono tylko w mojej głowie i wcale go nie powiedziałem na głos? - Na niektórych ludzi nie ma lekarstwa - skwitowałem, ale złość maluje mi się pomiędzy zmarszczonymi brwiami. - Czy w twojej ocenie, Leandrze... - zaczynam i zawieszam na chwilę spojrzenie na kuzynie, który sądził, że ten temat jest już zamknięty, - Te słowa były na tyle krzywdzące, że powinienem ubiegać się o ich sprostowanie?
Bądź co bądź, podkopywanie wartości lordowskiej mości to coś za co niekiedy odbiera się życie! Jasne, że plotki wcale mnie nie ruszaly, ale dopóki nie szkodziły interesom, a jednak zerwane układy z Burke'ami to wiele straconych galeonów. I może tych powinienem się domagać z kieszeni Blacków teraz?
Niebezpieczna bestyja ten Nott, nic dziwnego, skoro pochodzi z tak politycznej rodziny. Wpatruję się w jego przenikliwe oczy i wiem, że nie umknie mu żadne słowo, które wypowiem. I chyba właśnie tego oczekuję, niech mnie zanalizuje.
- Nie powiem, że ucieszyła mnie ta wieść, Leandrze. Szykowało się bardzo szybkie rozwiązanie moich problemów. Widzisz, lady Burke zgodziła się na ślub w lutym, co oznacza, że już za trzy miesiące miałbym nestora z głowy, nie musiałbym wiecznie odbywać tej samej rozmowy o moim chaniebnym zachowaniu. Przy dobrych wiatrach za rok mielibyśmy już dziedzica, a ja byłbym ustawiony do końca . Nie brzmiało to dla mnie źle, uwierz mi lordzie drogi - prezentuje to bardziej pragmantyczna część, natomiast tu moje spojrzenie rozmarzone, jak na obrazach mej zmarłej matki - ciemne oczy przepływają przez przestrzeń, nie szukając niczego prawdziwego, ale raczej snując się wokół marzeń i snów o romantycznej historii, której pragnę - Ale jednak to nie ja decydowałem o tym, że to właśnie ona zostanie moją żoną i nie ja zdecydowałem, że nią już nie zostanie. W tej rzeczywistości zakazów, wojny i niepewności, chciałbym chociaż raz podjąć swoją własną decyzję, która zostanie wzięta pod uwagę przez lorda Aaarona, rozumiesz co mam na myśli?
Nieco zmieszany poczułem się reakcją na moje wyznanie, a już na pewno tę pokutę, którą mi zadał mój spowiednik postanowiłem odbyć i skinąłem głową, mając nadzieję, że nie potępi mnie, tylko odbierze moje cierpienie.
- No więc widzisz. Mam nauczkę, żeby podobne cyrki robić dopiero po bezpiecznym zawiązaniu umowy małżeńskiej - żartuję wtórując Leandrowi w jego poglądach. Mamy je bardzo podobne, trudno więc byłoby mi nie wyjawić mu wszystkich moich przemyśleń. No i wydarzeń, które mnie spotkały. Mówiąc o nich uśmiecham się lekko, niegrzecznie też, bo wiem, że stapam na granicy przyzwoitości. Skupiam się i ściskam miejsce nad nosem, a w końcu uznaję, że skoro powiedziałem A to musze i B.
- Stała się rzecz niesłychana. Nikomu dotąd o tym nie mówiłem, myślę, że ona też... - jeszcze nigdy nie było mi tak trudno powiedzieć Leandrowi o czymkolwiek, tak jak teraz, a todlatego, ze... - Mowa o twojej siostrze. Spotkałem się z Eurydice tego wieczora. - wyznaję i czekam na reakcję Leandra. Czy nasza przyjaźń jest w tym momencie zagrożona?

Upokojony - nieco - przez Leandra, postanowiłem zlecić Danielowi (jeżeli ten raczy w końcu wrócić na jego usługi) wybadanie i przebadanie owej sprawy. Skinąłem głową.
- Skoro tak mówisz, ufam ci. I dziękuję za świecenie oczami przed ciekawskimi gośćmi. Wiesz, że zrobiłbym dla ciebie to samo - gdybym tylko mógł, dopowiadam sobie w głowie po czym przechodzimy do kwestii bardziej delikatnej.
Do moich romantycznych uniesień, których szukam i za którymi błądzę i w których sie gubię. I na zgubę całego gatunku lordów Yorkshire pracuję. Tak, i ja zawsze powtarzałem, że nie czeka mnie nic dobrego w małżeństwie, że nie bierze się go przecież z powodu uczuć, a raczej dobrego układu rodowego. A teraz nagle ujawniam to, co mnie budziło w nocy, co napędza mi koszmarów, kiedy wracam z sabatu, uświadamiając sobie, że po raz kolejny, żadna dama nie poruszyła mego serca . I obawiałem się, że pytanie Leandra trafiło celnie w serce moje, bo gdy spytał mnie o sytuację t e r a z, łączymy się spojrzeniami.
Było w moim życiu wiele kobiet. Dzieliłem je na te ciekawe i na te nieciekawe. O nieciekawych nie mówimy. Dalej ciekawe kobiety dzieliły sie na te do których potrafiłbym coś poczuć i na te, które sa niedostępne. Tutaj odrzucamy kategorię niedostepnych, bo moja droga Evandra już dawno dziecię powiła z wrogiem wielkim (zaszłości historyczne rodów) - panem Rosierem z krwi i kości. I zostają panny dostępne, które następnie muszę znów podzielić. I tutaj zaczynają się schody, bo wiem, że muszę odsiać panny z domów nieszlacheckich. I muszę nagle pożegnać się z miłością mojego zycia, a kiedy wyobrażam sobie, że Aurora znika w czeluści ciemnego zapomnienia, nagle bunt we mnie wzbiera i wiem, że nie pójdę dalej. Jestem uparty i wciąż, wciąż mam nadzieję. Moje spojrzenie utkwione w drogim Leandrze smutną ma nutę, bo znów wróciłem do tego podziału i znów zatrzymuję się w miejscu.
- Leandrze, trafiłeś w samo sedno, bo tak jest - usta moje przestają mówić, boję się dalej kontynuować tę rozmowę. Pomiędzy naszymi rodami była już jedna taka sytacja. Wcześniej wspomiany Percival, już nie Nott, ale działający pod innym nazwiskiem, wyrzucony przez towarzystwo, pozbawiony wszystkich udogodnień i tytułów, poszedł za głosem serca, podobnym do tego, który i mnie woła. Ten syreni śpiew, zgubny dla takiego romantyka jak ja - nie mogę go słuchać, zatykam uszy woskiem. - Ale to jest niemożliwe, nie w obecnej sytuacji politycznej - chociaż czy przed wojną nie było podobnie? Odsuwam się na bezpieczną odległość od rozgrywek wojennych, nie umiem jednoznacznie poświęcić się idei czystości, kiedy wiem, że moje serce pragnie tej która jest niżej urodzona. To, że właśnie Ona jest powodem mojego wstrzymania, to mój największy sekret. - Leandrze, nie myśl o mnie źle, postarałem się, by to zakończyć. Tej relacji już nie ma, nie zagraża mojej pozycji. Ale uwierz mi, że gdyby tylko była taka możliwość, bym zachował swój tytuł będąc z nią, z miejsca bym się na to zdecydował.
Wyjawienie tego sekretu było dla mnie trudne. Nie mówiłem o nim nawet zmarłemu Francisowi Lestagne o tym, że kobieta z którą romansuje to jest jedna kobieta, a nie jakieś przypadkowe kochanki a do tego, że poczułem do niej coś więcej niż tylko pożądanie. Leander znalazł na mnie zupełnie nowy sposób i podszedł mnie pytaniami tak, że momentalnie uległem i powiedziałem mu wszystko.
- Właśnie dlatego, wiem że muszę wziąć ślub niezwłocznie, ale sam rozumiesz, że kiedy posmakowałem raz uczucia... nie umiałbym bez niego obyć się w małżeństwie. To już niemożliwe - moje rozterki teraz jeszcze bardzo ważne dla nas obu, po kilku minutach okazały się zupełnie nieistotne.
Bo wyjawiłem kuzynowi, że ja, drapieżnik poszukujący miłości , który zwiedził pół świata i poderwał wiele kobiet, spędził wieczór, noc może całą, z jego młodszą siostrą. Nierozważne wyjawienie sekretu? Mogłem je przypłacić życiem. Widzę te emocję wzbierającą w Leandrze i odrazu orientuję się, że nie mogę zatrzymać szczegółów tego spotkania tylko dla siebie, bo przyjaciel gotowy jest wyobrazić sobie, że niewiadomo jak skrzywdziłem jego małą siostrę.
Unoszę ręce, ale nie jak tchórzliwa fretka. Jeżeli Nott był lwem, to mnie przypada koń. I ta wrodzona elegancja, spokój, idzie zaraz obok czujności. Wiem, że jeżeli zrobię o krok za daleko, stanę się ofiarą. Dlatego ostrożnie i ze spokojem wycofuję sie na swoje miejsce.
- Spokojnie, nic się nie wydarzyło. Nic, co mogłoby ją pohańbić. Lady Eurydice to prawdziwa dama, ale... Leandrze - tutaj jestem znów przyznającym się do błędu jegomościem, a serce bije mi mocno, bo wiem, że muszę mu powiedzieć coś, co mu się nie spodoba. - Tego wieczora, chociaż wiedziałem, że dopiero co zaręczam się z inną, obiecałem Twojej siostrze, że gotowy jestem dla niej rzucić pannę Burke. Nie wiem co we mnie wstąpiło, czułem się jak pod wpływem zaklęcia, ale kiedy tylko ujrzałem Twoją siostrę... To takie niezręczne. Wydaje mi się, że nawkładałem do głowy tej młodej dziewczyny nadziei, które powinny zostać teraz spłacone. I przyszedłem dziś do ciebie również po to, by wyjaśnić to. Nie chcę, żeby jej serce było złamane, żeby czekała na mnie teraz na mój ruch. Bo chociaż nie wyobrażam sobie lepszej rodziny z którą mógłbym się związać, obiawiam się, że byłaby ze mną ogronie nieszczęśliwa. - w tej całej przemowie nagle odnalazłem swoją świadomość i już wiem, że teraz faktycznie, najbardziej cnotliwe byłoby, gdybym poprosił o rękę Eurydice, skoro moje poprzednie narzeczeństwo się rozpadło. -Wnioskuję, że ona niczym się nie zdradziła...
A więc wydałem nasz sekret, a przecież prosiła, bym nikomu nie mówił.

Leander, jak każdy Nott, dobrze prowadził rozmowę i nie dawał powodów, by grubociosany Carrow mógł odkryć jego prawdziwe uczucia. A jednak wydawało mi się, że nie uświadczę dziś Leandra skaczącego pod sufit, cieszące się na moje rewelacje. Przełknąłem więc pierwszą, nieprzyjemną łyżkę, słysząc że i on zgadza się, ze "dobrze, że to ukróciłem". Wiem, że dobrze. Tak mi się wydaje, że dobrze. A jednak chyba wolałbym, by chociaż jedna osoba na świecie powiedziała, że zrobiłem głupio i powinienem rzucić wszystko dla tej miłości.
Wiem też o czym mówi Leander. O mojej pozycji, o moim przeznaczeniu. Ono jest również powodem dla któego zaprzestałem relacji z Aurorą. Niestety, będąc narzeczonym, mając do czynienia ze światem nestorów i głów rodzin, zorientowałem się, że wcale nie odnajduję się w tym świecie.
- Myślę, że jest wyjście akurat z tej sytuacji - wziąłem wdech, sprawdzając po raz ostatni czy to mądre mówić komuś spoza rodziny o moim planie. Ale nie miałem już Francisa, a Leander był mi najbliższą osobą, jeżeli nie jego, to kogo mam się poradzić? - Ikar - przywołuję imię mojego młodszego brata, który nie dość, że ma już żonę to ma również kilkuletnie bliźniaczki. Jest idealnym ojcem, dobrym politykiem. - Ikar zajmie moją pozycję. Nada się dużo lepiej, a i nestor traktuje go już praktycznie jak następcę. Właściwie czeka się tylko na mój ruch i... myślę, że to zrobię - wyjawiam w końcu Leandrowi, a jakiś ciężar spada z moich barków. On wie, że tu nie chodzi o styl życia, ten jest wynikiem ciężkich przemyśleń. Nie zdaje sobie sprawy, ze to kwestia psychologiczna. Ale Leander musi domyślać się moich ciemniejszych momentów, kiedy potrafiłem zniknąć na kilka miesięcy, lub bez słowa wyjść z imprezy i pojawić się dopiero po kilku tygodniach. Ustąpienie w tym momencie, aby nie starszy, ale lepszy kandydat był wskazany na kolejnego nestora, było najmądrzejszym, co wpadło mi do głowy w czasie tych ciężkich dni.
- Nie wykluczam, że zauważyli, że nie posiądą oczekiwanej władzy, wiążąc swoje nadzieje ze mną - przyznałem, ukazując jak małą wiarę mam w swoją własną wartość. Z podobnym podejściem nie mogłem być przywódcą rodu, nie kiedy przez wszystkich wokół jestem uznawany za słabego. Jasne, że odpowiednia dama u boku, mogłaby to wszystko zmienić, ale czy takie kobiety się jeszcze rodzą? Szczerze wątpię.
Obserwując narastające emocje w Leandrze, pojąłem, że kiedy ja wycofuję się, by stać z tyłu, on jest tu by pokazać mi, jaki powinien być przywódca. Jak lew, pewny siebie i władczy. Obserwuję jego złość wzburzającą całą jego postać, czując zawstydzenie tym absurdalnym czynem, który popełniłem w Noc Duchów.
- Masz absolutną rację, popełniłem błąd - pragnę mu wytłumaczyć, niestety wydaje mi się, że to będzie trudna rozmowa, a ta sytuacja będzie największym sprawdzeniem naszej przyjaźni. Czy przetrwamy, kiedy w tak bezmyślny sposób postanowiłem zranić jego rodzinę. - Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, może oprócz tego, że... wybacz mi, ale jestem prawie pewny, że Twoja siostra mnie uwiodła tamtej nocy. Poczekaj - zatrzymuję go, nim rzuci się i odgryzie mi głowę, jak to robią lwy - Pojawiłem się nagle w restauracji, nie wiem co mnie tam przeniosło, ale to musiał być świstoklik. Później byłem odurzony, tak że dwa dni dochodziłem do siebie. A wiesz kto nam towarzyszył na tym spotkaniu? Jakiś skrzat przebrany za cherubina. Myślisz, że ja rozumiem co się wtedy wydarzyło? Nie myślałem logicznie, Leandrze, jestem prawie pewny, że mnie odurzono jakimiś elkisirami. - wyjaśniam, chociaż to nie było może dla mnie oczywiste, to może dla Leandra bardziej? Pewnie już kiedyś ktoś mu podał eliksir miłosny. - To mnie nie tłumaczy i jeżeli pozwoliłem sobie na taką słabość, to wiem, że teraz nie mam innego wyjścia, jak zrobić to do czego się zobowiązałem tamtej nocy.
Zamilkłem i czekam, ale Leander dobrze to przetrawi i powtórzyłem:
- W takim razie, powinienem zachować się tak jak należy i zrobić to. Powinienem się jej oświadczyć teraz w oficnalnej drodze... - przekładamy się pustymi spojrzeniami, chociaż moje na chwilę się ożywia, by znaleźć w twarzy kuzyna zaprzeczenie, chociaż w połowie tak gwałtowne jak wcześniej. Że nie, że nie muszę brać ślubu z jego siostrą. Że przecież to była głupota wieczorowego czaru, że ani ona, ani jej rodzina by tego nie chciała.
Bo kto by chciał go, po tym, jak przyznał, że nie zamierza być nikim istotnym w śmietance arystokrackiej. Czyż diament, którym jest Eurydice, nie powinien błyszczeć w koronie najbardziej utytułowanego mężczyzny?

To co dla Leandra wydawało się karą, w moich oczach wyrastało na najwyższą nagrodę. Odsunięcie od polityki, zejście na margines. I w tym marginesie, to ciepłe miejsce w którym mógłbym do końca dni przejmować się jedynie tym, czy dany zwierz ma odpowiednie warunki, by sie rozwinąć. Na szczęście Leander mnie znał i zgadł, że o to właśnie mi chodzi. Uśmiecham się skromnie, potwierdzając jego przypuszczenia. Jeżeli z kimkolwiek rozmowa mogła iść tak lekko, to był to właśnie Nott i to jemu zwierzać się potrafiłem.
Walka, którą musiał stoczyć w sobie mój przyjaciel i mnie dotknęła. Tkwiłem w tym momencie, gdy czeka się na wyrok, niczym przed sądem z azkabanu. Może to właśnie tak czują się ci wszyscy złoczyńcy, zanim usłyszą, że za pomoc mugolom poniosą śmierć? Tylko, że oni robią to bo chcą, a ja... ja nie wiem co mnie opętało.
- Dostosuję sie do tego co uważasz - odetchnąłem nieco z ulgą i widać to, kiedy opieram się znów w fotelu, a po chwili moja ręka wędruje do głowyi masuję sobie nasadę nosa. Przemyślenia dotyczące ewentualnego ożenku z młodą i nieokiełznaną lwicą, mogły prysnąć, ale jak na złość wcale nie chciały i wciąż miałem przed oczami ten widok - ten koszmarny widok, w którym jedynie Leander jako przyszły brat jawił mi się pozytywnie. Nagle zmarszczyłem czoło i skupiam się znów na Nottcie.
- Ktoś inny? - to właśnie mnie zastanowiło, nawet do tego stopnia, że ja, który od kilku godzin przekonany byłem, że Eurydice zostanie moją żoną, poczułem się trochę zazdrosny. Natychmiastową ulgę przyniosła myśl, że mimo wszystko, żoną moją na szczęście nie będzie i nie mam być o co. Ciekawość nie dała mi jednak ominąć tego tematu. - Znaleźliście dla niej męża w tym sezonie? - moje zdumienie staram się kryć, bo biorąc pod uwagę to jak złej reklamy narobił rodzinie Nott Percival, nie sądziłem, że uda się znaleźć siostrze Notta tak prędko męża. Wystarczyło się tylko cieszyć, bo patrząc po Calypso, mam wrażenie, że jeżeli da się kobiecie możliwość niewychodzenia za mąż, to później bardzo trudno jej dobrać kogokolwiek. Jeden za niski, drugi za brzydki, trzeci ma króliczą wargę, kolejny łysieje, a jeszcze inny sepleni. A lordów coraz mniej!