St. James's Park

Nie zdawała sobie sprawy, że i on mocno to przeżywa, może nawet mocniej niż ona. Alice, nawet, kiedy już mężczyzna wyzna jej nieprzyjemną prawdę, pewnie przez jakiś czas będzie chodzić przygnębiona i rozżalona, ale w końcu się z tym pogodzi i pójdzie dalej, starając się zaabsorbować swą uwagę czymś innym, by nie myśleć o gorszych momentach. Długotrwałe zamartwianie się, absorbowanie myśli smutkami i użalanie nad sobą nie leżało w jej naturze.
Niemniej jednak, sytuacja do najbardziej lekkich i przyjemnych nie należała. Nawet tak beztroska osoba jak Alice przeżywała to, bo przecież Glaucus nie był jej obojętny, i byłby to kolejny przypadek, kiedy została odrzucona ze względu na nieczystą krew. To był kolejny powód, dla którego tak nienawidziła tych absurdalnych podziałów i tak tęskniła za Ameryką, gdzie nikt nie traktował jej z góry tylko dlatego, że miała ojca mugolaka. To poczucie niesprawiedliwości ją raniło nawet mimo faktu, że na ogół rzadko kiedy się czymś mocniej przejmowała.
Atmosfera wydawała się nieznośnie gęsta, mimo że wokół nich panowało takie przyjemne, letnie popołudnie, a w połyskującej powierzchni stawu odbijało się niebo. Alice poruszyła się niespokojnie na ławeczce, czując, jak Glaucus mocniej ścisnął jej dłoń. Patrzyła na niego ukradkiem. Dlaczego on musiał tak na nią działać, tak absurdalnie dużo dla niej znaczyć? Byłoby dużo łatwiej, gdyby nadal traktowała go wyłącznie jako przygodną znajomość. Dlaczego w którymś momencie przestał nią być? Nie miała pojęcia.
Jeśli chodzi o rodzinę, nie mogła narzekać. Miała ojca, a także dobre kontakty z jego amerykańskimi krewnymi, u których też spędziła sporą część życia. Nie była też przez nikogo w żaden sposób ograniczana, pozwalano jej praktycznie na wszystko, oczywiście pomijając jakieś złe rzeczy, ale Alice nigdy nie ciągnęło w tym kierunku. Dla niej było więc trudno sobie wyobrazić sytuację, kiedy to rodzina decydowałaby, z kim wolno, a z kim nie wolno jej być. Choć oczywiście wiedziała, że to bardzo powszechny zwyczaj w brytyjskich rodach czystej krwi.
- Ja swoją też – odrzekła. – O tak, bardzo się ucieszył. Ostatnio mieliśmy głównie listowny kontakt – dodała cicho, ale po chwili posmutniała. – Nie czuje się ostatnio najlepiej, więc obiecałam mu, że na razie zostanę w Anglii. Regularnie go odwiedzam.
Sumienie nie pozwoliłoby jej teraz wyjechać, bez względu na to, co powie Glaucus. Czuła, że próbował stwarzać pozory, że jest tak jak przedtem, jednak nie dała się na to nabrać. Było inaczej.
A po chwili w końcu znowu się odezwał. Alice spodziewała się tego typu słów, ale i tak miała wrażenie, jakby w jej gardle utkwiła lodowata gula. Skrzywiła się nieznacznie, wolną dłonią potarła policzek i poprawiła łaskoczące ją irytująco włosy.
- Naprawdę szkoda... że tak wyszło – wymamrotała w końcu, zaciskając nieznacznie usta i zbierając chaotyczne myśli. – Może też zbyt dużo sobie wyobrażałam. Że niby ty, tak oddany rodzinie i tradycjom, porzuciłbyś to wszystko dla mnie, promugolskiej dziewczyny z Ameryki? Cóż... To było takie naiwne z mojej strony. Sama jestem sobie teraz winna, że uwierzyłam w te złudzenia.
Westchnęła. Za bardzo skupiła się na tym, że była z nim tak szczęśliwa, jaka nie była przy żadnej z tych kilku wcześniejszych przelotnych znajomości z mężczyznami. Było jej z tym ciężko, i to bardzo. Wiedziała, że w końcu jakoś ułoży sobie życie, nie mogło być inaczej, ale i tak czuła się niezręcznie. Patrząc na niego, czuła żal, smutek, złość, ale i może pewną akceptację takiego stanu rzeczy. Z jednej strony pragnęła na niego nakrzyczeć, żeby się ogarnął i przestał tak oglądać na jakieś przestarzałe zwyczaje, z drugiej, jakaś cząstka niej nie potrafiłaby go zmusić do tego, żeby porzucił dla niej rodzinę. Aż taką egoistką nie była. Więc ostatecznie ugryzła się w język.
Zmusiła się, by się uspokoić i znowu na niego spojrzeć.
- Mam nadzieję, że... że będziesz szczęśliwy – mruknęła w końcu. – I że nie zerwiesz ze mną całkowicie kontaktu, prawda?
Dalsza znajomość z nim pewnie będzie niosła ze sobą bolesne wspomnienia i żale, przynajmniej na początku. Ale mimo to nie chciała definitywnie jej przerywać. Tak niewiele znajomości miała w tym kraju.

Problem polegał na tym, że nie potrafiłem się otworzyć. Tak do końca. Musiałbym chyba pochłonąć sporą ilość rumu, ażeby Alice mogła uświadomić sobie jak bardzo cierpiałem. Prawda była taka, że miałem uczucia, tylko nie umiałem sobie z nimi radzić. Nie byłem człowiekiem bezdusznym, pozbawionym empatii czy poczucia winy. Ojciec pomimo wszystko wychował mnie na wrażliwą względem drugiego człowieka jednostkę. Kłopot pojawiał się w momencie zderzenia dwóch różnych światów, poglądów można by rzec - ponieważ nie wypada także publicznie okazywać słabość. Jak by nie patrzeć, jestem mężczyzną, to niedorzeczne, abym się mazgaił, szczególnie w miejscu publicznym. Gdyby spotkanie toczyło się z dala od potencjalnych gapiów, być może byłbym bardziej skory do pokazania pannie Elliott, że naprawdę mi zależy i naprawdę szalenie żałuję. Tymczasem jedyne, co do mnie dopływało, to fala goryczy i porażki, które starałem się stłumić i wyciszyć. Z jednej strony chciałem dla postronnych osób wyglądać zwyczajnie, jak gdyby nigdy nic się nie stało, z drugiej zaś pragnąłem, aby moja towarzyszka mogła czytać we mnie jak w otwartej księdze. To była niesamowicie trudna sztuka, której niestety nie potrafiłem wykonać. Być może problem tkwił w moim braku zdolności do wyważenia emocji, sam nie wiem. Nie chciałem poświęcać temu nadprogramowej ilości czasu. Chciałem go poświęcić na spotkanie z piękną i bliską memu sercu osobą. Niby nie pierwszy raz okazuje się, że nie mogę być z ukochaną przeze mnie osobą, lecz za każdym razem doprowadza mnie to do szewskiej pasji.
To nie jest tak, że jestem maszyną, która nie ma swojego rozumu i idzie za tym, co mu mówią. Mimo wszystko spędziłem mnóstwo czasu w Anglii, wśród arystokratów. I pomimo tego, że zawsze od nich odstawałem (już sam fakt przydzielenia mnie do Hufflepuffu był uważany za mocno niecodzienny wśród osób szlacheckiego pochodzenia), to niejako zżyłem się z tym otoczeniem. Przesiąkłem tym światem. Jednak naprawdę gdyby to ode mnie zależało, wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej. Wierzę w to i chcę w to wierzyć. Dla mnie mogłoby nie być tych wszystkich regulacji statusu krwi, lecz co ja jeden sam mogłem uczynić?
Często myślałem o tym, czy by nie rzucić wszystkiego i wyjechać z Alice stąd na zawsze. Niestety, pomimo cudownie spędzonego z nią roku, coraz mocnej tęskniłem za rodziną, za przyjaciółmi. Gdybym znalazł sposób, aby oni wszyscy przenieśli się z nami do Ameryki... nie wahałbym się ani chwili. Wciąż jednak pozostawałem w tej materii bezsilny. Dlatego też teraz wyglądałem na zrezygnowanego i zasmuconego całą tą sytuacją. Chciałbym powiedzieć, że moje spojrzenie prosi o wybaczenie, ale nie widzę go i tego nie wiem. Z pewnością zaś chciałem to przekazać.
- A co się stało? Potrzebuje pomocy? - spytałem, wyrwany z rozmyślań o naszym beznadziejnym położeniu. Ceniłem sobie rodzinę Elliott pomimo wszystko, dlatego wolałem za wszelką cenę im pomóc. Poruszyłem się nieco niespokojnie, lecz mój uścisk nie zelżał. Dopadła mnie myśl, że wybrałem fatalny moment na tego typu rozmowę. I że powinienem być przecież wsparciem, a nie kolejnym problemem, kulą u nogi.
- Nie mów tak - przerwałem jej, zbliżając się ku niej nieco bardziej na tej ławce. - Zasługujesz na wszystko, co najlepsze Alice. Naprawdę. Moim problemem jest chyba to, że chciałbym mieć i ciebie i ich, a tak się najzwyczajniej w świecie nie da... tu nie ma twojej winy. To ja powinienem był pomyśleć, przecież podobno jestem już dorosłym mężczyzną... - dodałem, z goryczą w głosie. Byłem sobą najzwyczajniej w świecie rozczarowany.
- Nie chcę z tobą zrywać kontaktu - stwierdziłem stanowczo. Zdobyłem się nawet na to, by objąć Alice ramieniem. Tak jak wcześniej mając wszystko gdzieś.
Nie wiedziałem jak to wszystko naprawić.

Nie oczekiwała od niego rozklejenia się. W końcu był mężczyzną. Który normalny facet płakał z byle powodu niczym nieopierzona panienka? Sama Alice też bardzo nie lubiła się rozklejać. Była przecież silna, dzielna, za taką się uważała i tak chciała być postrzegana. Więc się pilnowała, trzymała w ryzach, bo była przyzwyczajona do ukrywania słabości, duszenia smutków w sobie, a na zewnątrz okazywania raczej tych dobrych, pozytywnych emocji. Negatywnych czasami też, kiedy ktoś działał jej na nerwy.
Niemniej jednak, i ona szczerze żałowała, nawet jeśli wyobrażanie sobie, że Glaucus ją wybierze, było tak bardzo naiwne, ignoranckie, a może nawet i egoistyczne. Nawet, jeśli sam także nie wierzył w zasadność podziałów na tle statusu krwi, to jednak rodzina oczekiwała po nim wpasowania się w schemat i wybrania bardziej odpowiedniej partnerki. Pewnie był mocno rozdarty, Alice zresztą też. Swoją drogą ciekawe, jak potoczyłoby się ich życie, gdyby jednak byli razem. Czy w ogóle potrafiliby być ze sobą szczęśliwi, czy może dla Glaucusa fakt zdradzenia ideałów rodziny stanowiłby na tyle dużą zadrę, że nie potrafiłby w pełni cieszyć się z tej znajomości, wiedząc, czego musiał się dla niej wyrzec? To nie byłoby dobre, bo na dłuższą metę oboje cierpieliby w takim związku. Czy znajdą szczęście z kimś innym? Okaże się. Alice na ten moment nie wybiegała tak daleko w przyszłość.
Kiedy temat zszedł na ojca, można było wyraźnie wyczuć, że jest przygnębiona i zaniepokojona.
- Właściwie sam nie chce powiedzieć, co dokładnie mu dolega. Nie chce mnie martwić – powiedziała z żalem. Nie lubiła być zbywana, nie lubiła gdy ktoś próbował przed nią coś ukryć, zwłaszcza ktoś bliski. Podejrzewała jednak, że może podczas którejś ze swoich podróży zetknął się z jakąś nieznaną klątwą lub przedmiotem o niepokojących właściwościach, które mogły wywołać jakiś negatywny skutek. Bo przecież wcale nie był stary, zwłaszcza jak na realia czarodziejów. Podzieliła się z Glaucusem swoimi podejrzeniami, zaznaczając, że nie ma pewności, czy są słuszne.
Poczuła, jak mężczyzna przysunął się bliżej niej. Nie chciała obarczać go swoim problemem z ojcem, ale mimo wszystko było jej miło, że się na swój sposób przejął. Pozwoliła, by objął ją ramieniem, i mimo całej niezręczności prowadzonej przez nich rozmowy, wtuliła się w niego niemal tak, jak za dawnych czasów. Była na tyle bezpośrednią osobą, że tego typu gesty przychodziły jej bez większych oporów. Nawet teraz, zwłaszcza że w gruncie rzeczy potrzebowała tej bliskości ponad tymi schematami i podziałami. Zwłaszcza że nikogo z jego znajomych tu nie było.
- Szkoda, że nie można tego wszystkiego jakoś ze sobą pogodzić. W tym świecie to niemożliwe – powiedziała cicho. – Nie ma sensu się oszukiwać. Z jednej strony, w pierwszej chwili byłam na ciebie zła, a nawet trochę się bałam tej wieści, ale z drugiej... Nie mogę od ciebie wymagać, że zrezygnujesz dla mnie ze swojego życia i z rodziny. Ja też nie potrafiłabym wyprzeć się dla ciebie mojego ojca i odciąć od własnej rodziny, mimo że jako mugolacy nie byliby kimś godnym uwagi w twoim świecie. Ale nie obwiniam ciebie. To nie twoja wina, a tych chorych schematów i zwyczajów sprzed wieków, których brytyjscy czarodzieje tak kurczowo się trzymają.
Amerykańska część rodziny Elliottów składała się głównie z mugolaków, a nawet mugoli. Alice to nie przeszkadzało, ale Brytyjczykom mogło.
- Ja też nie chcę – powiedziała. – Możemy spróbować pozostać przyjaciółmi.
Nie wiedziała, jak to będzie funkcjonowało, ale cóż... okaże się. Przynajmniej nie czułaby się tak samotna, wiedząc, że nadal mogą mieć ze sobą jakiś kontakt, bardziej neutralny i nie narażający go na przykrości ze strony rodziny. Jeśli będą za bardzo się męczyć w takim układzie, wtedy pewnie w końcu prędzej czy później rozejdą się w swoje strony. Ale to też odległa przyszłość, którą nie warto się przedwcześnie zamartwiać.

Lubiłem być silny, lubiłem również silnych ludzi. Ceniłem ich. Alice również, bez względu na to, co mogli mówić o niej inni. Nie interesowała mnie "czystość krwi", co to w ogóle za chory termin? Już dawno przekonałem się, że nie ma czegoś takiego jak błękitna krew. Na statku przyszło mi zmierzyć się z mnóstwem osób, z ich ranami, niektórymi nawet trudnymi do opanowania. Bez względu na poziom umiejętności magicznych, pochodzenia, statusu majątkowego i wielu innych cech, osocze wszystkich tych ludzi wyglądało identycznie. Potencjał do nauki czarów i innych dziedzin, w których czarodziej powinien być naprawdę dobry, również wyglądał u wszystkich tak samo. Jedynie mugole i charłaki miały z tym problemy, lecz to jest naturalną koleją rzeczy. Dlatego nie rozumiem szlacheckich zwyczajów i poglądów. Nie próbuję nawet. Prawdą jest, że gniję w tym światku tylko dla mojej rodziny. Chciałbym, aby Elliott o tym wiedziała. Wydaje mi się, że to okropna obelga, być przyrównanym do tych wszystkich maniaków czystości krwi. Ojciec prosił mnie jednak, abym pohamował rozgłaszanie swoich poglądów na głos. Czasem zastanawiam się, dlaczego. Czy Nauplius Travers wolał te wszystkie zaszczyty od szczęśliwej rodziny, świata bez podziału, tolerancyjnego? Wolałem się nad tym nie zastanawiać, bowiem prawda mogłaby się okazać zbyt bolesna do przełnięcia. Nie da się ukryć, że w tym kręgu byłem osobą dość egzotyczną. Reszta arystokratów mogłaby patrzeć na mnie bardzo nieprzychylnie. Ich zdanie nie interesowało mnie nadzwyczaj szczególnie, lecz muszę przyznać, że miałem wśród nich wielu przyjaciół i przychylnych mi osób.
To wszystko było najzwyczajniej w świecie trudne.
Muszę przyznać, że cieszyłem się. Cieszyłem się, bo Alice wyglądała, jak by mnie rozumiała. Niczego więcej nie pragnąłem. No, poza tym, abyśmy mogli bez skrępowania być razem. To się jednak nie wydarzy, a już na pewno nie w tym życiu i nie na tym globie. Mimo, że całość napawała mnie raczej smutkiem, pragnąłem być mimo wszystko wsparciem, a nie kolejnym problemem. Tak, wiem, że stałem się nim mimochodem, zupełnie tego nie chcąc.
- Rodzice już tak mają - powiedziałem, aby następnie westchnąć ciężko. Oczywiście wysłuchałem podejrzeń panny Elliott i zacząłem się nad tym zastanawiać. - Tak myślisz? Chodzi do uzdrowiciela? - spytałem. Muszę mieć jakiś obraz na sytuację, aby potem znaleźć z niej jakieś wyjście. W pierwszym odruchu coś mi zaświtało w głowie, nie byłem tylko pewien, czy to ma sens i czy aby na pewno wypali.
- Nawet nie wiesz, jak wiele dla mnie znaczą twoje słowa - stwierdziłem, kiedy Alice przestała mówić. - Naprawdę chciałbym dla nas innego życia i innego świata. Sam jednak niewiele mogę zrobić - dodałem ze smutkiem. Starałem się też głaskać jej ramię, aby może dodać jej trochę otuchy. Co było dość trudnym zadaniem, ponieważ sam byłem przygnębiony całą sytuacją. Wcale nie chciałem się rozstawać z moją towarzyszką, a musiałem. Bolało.
- Na pewno będzie nam ciężko, ale... może trzeba wierzyć, że się uda? - skomentowałem na koniec. Miałem mieszane uczucia. Po dokładniejszej analizie uznałem jednak, że głównie przepełnia mnie smutek i gorycz.
Czy da się być wolnym?

Starała się jakoś oswoić z tymi myślami. Teraz już nie mogła jedynie się obawiać tego, tak jak przed przyjściem na spotkanie. Już wiedziała, że jej obawy się sprawdziły, że Glaucus nie mógł z nią być. Wybrał rodzinę. Z jednej strony mogła być rozżalona i sfrustrowana; była w końcu młodą dziewczyną, w dodatku zależało jej na nim, nawet jeśli pewnie nie była dostatecznie dojrzała na małżeństwo. Gdyby nie zależało, nie rzuciłaby swojego amerykańskiego życia i nie wróciłaby do Anglii. Ale nie mogła go potępiać czy znienawidzić. Gdyby była na jego miejscu, też byłaby rozdarta. I pewnie też wybrałaby rodzinę, gdyby oczywiście miała z nią tak dobre relacje, jakie ma. Bo gdyby miała nieudane życie rodzinne, nie wahałaby się ani chwili przed ucieczką. Same więzy krwi nie wystarczyłyby, żeby ją zatrzymać, ale należała akurat do tych szczęśliwców, którzy nie mogli narzekać na bliskich. Może tylko na matkę, która ją porzuciła, zanim Alice podrosła na tyle, by mogła ją zapamiętać. Jedyne, co jej po niej zostało, to kilka starych zdjęć.
Ale u niej to wszystko byłoby i tak dużo łatwiejsze przez brak schematów, których musiałaby przestrzegać.
- Myślę, że tak, w końcu nie jest nierozsądny. A jeśli nie, to go zmuszę – powiedziała. Ojciec był jej jedyną bliską osobą w Anglii. Rodziny matki nawet nie znała, tak jak i jej samej. – Mimo wszystko nawet dobrze się stało, że namówiłeś mnie do powrotu do Anglii właśnie teraz. Inaczej pewnie nadal bym o niczym nie wiedziała.
Zagryzła wargę i przymknęła lekko oczy, czując, jak delikatnie gładził jej ramię. Jego dotyk był delikatny, przyjemny.
- Szkoda tylko... Że z nami się nie udało – rzekła po chwili. Ona chętnie by coś zrobiła, nie lubiła się tak łatwo poddawać, ale też nie mogła, bo wtedy musiałaby działać wbrew jego woli. Nie chciała tego, więc pozostawało jej uszanować jego decyzję. Zresztą, sami naprawdę nie zmieniliby tego świata. Potrzeba było dużo więcej, żeby zmienić mentalność czarodziejów wciąż uparcie obstających przy zwyczajach kultywowanych od wieków. Ten świat jeszcze nie dojrzał do przemian, nie wiadomo, kiedy dojrzeje. Nie można było pogodzić dwóch przeciwstawnych, wykluczających się opcji. Albo zakazany związek, albo rodzina. Nie mogło być inaczej.
Przypuszczała, że rodzina Glaucusa pewnie niedługo wybierze mu bardziej stosowną narzeczoną, żeby zatrzymać go w kraju i zniechęcić do związków z promugolskimi czarownicami półkrwi. Alice natomiast będzie mogła sama zdecydować, co dalej. Swoją drogą, ciekawe, czy będzie zazdrosna, jeśli się kiedyś dowie, kim jest nowa wybranka Glaucusa, czy będzie ją porównywać do siebie. Chyba, że już ochłonie na tyle, że nie będzie odczuwać negatywnych emocji, a wręcz ucieszy się, że mężczyzna układa sobie jakoś życie. Alice w gruncie rzeczy nie miała w zwyczaju życzyć nikomu źle, ani jemu, ani dziewczynie, którą dla niego wybiorą. Właściwie to nawet im współczuła, że ich związek będzie decyzją ich rodzin. A Alice pewnie będzie smutna i rozżalona, ale... Cóż, przetrwa to. A później będzie coraz lepiej. Musiało być lepiej. Zostanie w Anglii, póki ojciec nie wydobrzeje, a później najwyżej wróci do Stanów.
- Ja w to wierzę – powiedziała. – I mam nadzieję, że niedługo znowu się spotkamy. Będę czekać na jakąś wiadomość od ciebie.
Znowu ścisnęła jego rękę. I tak jeszcze przez jakiś czas siedzieli, ciesząc się swoim towarzystwem i zapewne rozmyślając. Jak na tak trudną rozmowę, przebiegła ona nadzwyczaj pokojowo i spokojnie, Alice sama była zdumiona.

/Możesz w swoim już zakończyć ^^

Na pewno nie wybrałbym rodziny, gdybym nie był z nią zżyty. U nas najzwyczajniej w świecie było inaczej niż u większości arystokratycznych rodów. Rodzice zawsze mieli dla nas czas, wychowywali nas najlepiej jak potrafili. Mam sporo rodzeństwa jak na szlacheckie zwyczaje. Taka maksymalna, górna granica to była czwórka dzieci, z tego co się orientowałem, my byliśmy aż w piątkę. Kiedy inni przeżywali większe lub mniejsze dramaty ze swoimi rodzicielami, my mieliśmy wspaniałe dzieciństwo, a teraz wspaniałą dorosłość, choć oczywistym jest, że teraz przyszły do nas inne problemy. Prawdą jest, że ojciec musiał podejmować decyzję o wydziedziczeniu w przypadku niesubordynacji, lecz ja jestem przekonany, że to tylko i wyłącznie sprawka nestora rodu. Nauplius owszem, był surowy, kiedy wymagała tego sytuacja, ale mimo to był naprawdę ciepłym i wyrozumiałym człowiekiem o ogromnej empatii. Po prostu chciał utrzymać rodzinę w ryzach, nie był panem całego klanu Traversów, nie mógł za wiele zrobić bez aprobaty seniora. Rozumiałem to, choć doskonale zdaję sobie sprawę, że dla kogoś spoza tego kręgu może wydawać się to dziwne, wręcz absurdalne. A ja, pomimo tego, że to rozumiem, to nie akceptuję. Zawsze chciałem być ponad podziałami, nigdy jednak wbrew mojej rodzinie, która jest dla mnie niesamowicie ważna. Niby mówi się, że dorośli ludzie zakładają swoje rodziny, które nazywa się mianem "nowymi" i że te "stare" powinny iść w odstawkę, lecz nie do końca to sobie wyobrażałem. Wciąż chciałem móc bez skrępowania wejść do domu rodzinnego, móc porozmawiać z najbliższymi. Zbyt dobrze widziałem, jak skończyła się odwaga mojej siostry i jak bardzo potrzebowała ona kontaktu z rodzicami, chociażby przeze mnie jako pośrednika. Widziałem również, jak bardzo ta sytuacja męczyła ojca i matkę. Nie chciałem być kolejnym powodem ich zmartwień.
Dlaczego zatem martwiłem Alice?
To nie tak, że wolałem martwić ją. Niestety życie nauczyło mnie, że nie zbawię świata, sam jeden. Nawet z nią, we dwoje. Dobijało mnie to, lecz chwilowo nic nie mogłem zrobić. Jedyne, co teraz próbowałem uczynić, to zapewnienia, że nie stracimy kontaktu. Objęcie i głaskanie po ramieniu, aby dodać jej otuchy.
- Daj znać jakbyś miała z nim problemy. Słyszałem o pewnej osobie, która zajęłaby się takim przypadkiem dyskretnie - powiedziałem i znów westchnąłem. Rodzice są czasem gorzej jak dzieci. - Mam nadzieję, że dostał od ciebie porządną burę - dodałem i uśmiechnąłem się nieznacznie. Jednocześnie nie myśląc o tym, że zakończył się kolejny mój związek. I że niebawem ojciec znajdzie mi nowy, odpowiedni. W tym momencie chyba wciąż się łudziłem, że mój stan kawalerski będzie trwał aż do momentu, w którym zakocham się w odpowiedniej jak na standardy rodzinne osobie. Szczerze? Zacząłem podejrzewać, że to nigdy nie będzie miało miejsca.
- Możesz mi wierzyć lub nie, ale ja również żałuję - odpowiedziałem cicho. - Postaram się dać znać jak najszybciej - dopowiedziałem jeszcze. Potem oboje pogrążyliśmy się zapewne w dość ponurych myślach, porozmawialiśmy jeszcze trochę, a ja potem odprowadziłem pannę Elliott tam, gdzie sobie tego życzyła.

z/t dla obojga

/przed Samuelem

Żeby odpocząć od zgiełku Pokątnej, dzisiejszego dnia, zamiast tam, poszła do jednego z londyńskich parków. Bez sztalug i pędzli, z samym szkicownikiem i zestawem ołówków oraz kredek akwarelowych, które bardzo lubiła. To miał być taki lekki, odprężający dzień, tym bardziej, że dopisywała ładna pogoda; błękitne niebo tylko gdzie niegdzie było poznaczone białymi obłokami.
Garrett oczywiście był w pracy lub zajmował się innymi swoimi sprawami; nie miał obowiązku tłumaczyć się siostrze z tego, co robił. Tak czy inaczej, w mieszkaniu go nie było. Do niewielkiej torebki wsunęła szkicownik i przybory, po czym wyszła, postanawiając przejść się pieszo. Po prawie miesiącu w Londynie chodzenie po mugolskich ulicach już jej nie przerażało, przyzwyczaiła się nawet do samochodów, choć nadal czuła niepokój, przechodząc przez ulice. Właściwie to przebiegała przez nie, zawsze obawiając się wpadnięcia pod któryś z blaszanych pojazdów. Mimo wszystko, ten świat, wcześniej praktycznie dla niej nieznany, miał w sobie pewien urok, może właśnie dlatego, że był dla niej tak nowy. W końcu wychowała się w domku na obrzeżach niewielkiej wioski, a później znalazła się w Hogwarcie, gdzie o mugolach i ich cywilizacji już w ogóle można było zapomnieć.
W drodze do parku z czystej ciekawości zajrzała do kilku mugolskich sklepów, oglądając z zaciekawieniem wystawione w nich produkty. Wciąż nie rozumiała zastosowania wielu z nich, ale może kiedyś się to zmieni. W końcu zanosiło się na to, że spędzi w Londynie sporo czasu.
W końcu jednak dotarła na miejsce. Spacer nieco ją zmęczył; w końcu nie należała do najsilniejszych osób, tym bardziej po tym dziwnym wydarzeniu sprzed paru tygodni, kiedy to straciła przytomność i obudziła się w jakichś zaroślach w zupełnie innym miejscu niż to, które pamiętała jako ostatnie.
Usiadła na ławeczce częściowo skąpanej w cieniu jednego z rosnących w pobliżu drzew. Spomiędzy gałęzi przeświecały jednak pojedyncze plamki słońca, padając na nakrapiane policzki i rude włosy dziewczyny. Było to naprawdę ładne, przyjemne miejsce, a w pobliżu nie było zbyt wielu osób. Wyjęła więc szkicownik i otworzyła go na czystej kartce, przykładając do niego ołówek. Leciutko przygryzła jego koniec, jakby zastanawiając się, co naszkicować, a potem zaczęła uwieczniać na papierze widok stawu, drzew i znajdującego się obok budynku, widocznego nawet z tej odległości. Drobna dłoń przesuwała się po kartce, pozostawiając na niej staranne linie, stopniowo układające się w zarysy szkicowanego widoku.

Tristan wyróżniał się na tle mugoli staromodnym strojem - choć starał się jak mógł przestrzegać Kodeksu Tajności, nie nadążał za ich modą i nie wtapiał się w tłum umiejętnie. Niemagiczni interesowali go tyle, co zeszłoroczny śnieg, podobnież jego uwagi nie przykuwały żadne mugolskie wystawy, sklepy, ani tym bardziej samochody. Był u Madame Malkin na Pokątnej zamówić nową szatę, czyniąc przygotowania do wielkiej uroczystości, jaka go czekała. Lipcowa pogoda dawała się we znaki, zrezygnował z czarnego płaszcza. Jego krok wyprzedzał pies; czarny smukły chart o rodowodzie nie mniej znakomitym, co rodowód jego właściciela. Szedł bez smyczy. Korzystając z tego, że i tak był w Londynie, po opuszczeniu Pokątnej udał się do jednego z pobliskich parków na spacer z Enjolrasem. Biło od niego nonszalanckie, może nieco zbyt ostentacyjne znudzenie zmieszane z bliżej nieukierunkowaną pogardą.
W tym znudzeniu szukał rozrywki - i znalazł; płomienne włosy wyróżniały się na zieleni trawy wystarczająco mocno, by przykuły wzrok Tristana na dłużej, ledwie chwila wystarczyła jednak, by rozpoznał w niej Lyrę. Panna Weasley debiutowała w tym roku na Sabacie, to naprawdę zdumiewające, że ich szlachecka gałąź mimo krnąbrności pociech i braku dyscypliny wciąż trwa. Mieli tak silny instynkt przetrwania? zupełnie jak grzyb, zbyt trudny do pozbycia się? Tristan nie gardził Weasleyami jako takimi, był to stary ród, zapewne starszy od Rosierów, o niezwykle głębokich i szlachetnie brzmiących tradycjach. Lecz to, co działo się z nimi dzisiaj, wołało o pomstę do nieba - tylko czekać, aż wygasną jak Gauntowie. Czystej krwi było na świecie coraz mniej, a jej tradycje szanowało coraz mniej czarodziejów. Czy bowiem objęcie stanowiska aurora nie było jawnym afrontem wobec tej ideologii? I czy to nie taki właśnie afront poczynił Garrett?
Lyra szkicowała, wielokrotnie mijał ją na Pokątnej, gdzie wystawiała swoje obrazy - musiał przyznać, pomimo żenującego jak na arystokratkę, zubożałą, ale wciąż arystokratkę, zajęcia - dziewczyna naprawdę miała talent. Na Sabacie słodził jej wyłącznie po to, by ujrzeć rumieniec na jej całkiem ładnej buzi, lecz kilka dni później minął jej stoisko, by przyjrzeć się jej małym dziełom. Miała w sobie malarską wrażliwość, kobiecą delikatność i dziewczęcą niewinność, jej obrazy przemawiały za nią. Była naprawdę bardzo młoda, mało doświadczona i zapewne nietknięta; kusiła go zabawa z tym słodkim dziewczęciem. Rysowała starannie. Dokładnie. Perfekcyjnie.
- Panno Weasley - odezwał się do niej ze stosownej odległości, zgodnie z dobrą manierą nie chcąc jej zaskoczyć. Przywołał psa, by pozostał przy jego nodze. - Cóż za niezwykle przyjemne spotkanie. Piękny dzień na spacer, czyż nie? - Stwierdzenie w ustach Tristana wcale nie brzmiało jak pytanie, raczej wypowiedziany w zamyśleniu zwrot grzecznościowy. - Jest panna zajęta... - Jego spojrzenie powiodło za drobną dłonią Lyry kreślącą pejzaż.  - Czy mogę pannie potowarzyszyć?

Nawet nie zdawała sobie sprawy, że jest obserwowana, tak skupiona na swojej czynności. Gdy rysowała, często niemal odrywała się od rzeczywistości, pogrążając w swoim własnym świecie. Lubiła ten stan, lubiła bycie artystką, choć czasami się bała, że z upływem czasu to zajęcie jej spowszednieje i nie będzie miało w sobie tego samego roku, skoro nie było już wyłącznie pasją, ale też źródłem utrzymania. Bycie uliczną malarką może nie było zbyt stosowne dla osoby ze szlachetnego rodu, ale jaki miała inny wybór na tym etapie, kiedy dopiero musiała zabłysnąć talentem i liczyć na zauważenie i zapewnienie sobie lepszych możliwości? Jakoś zresztą musiała zarabiać, żeby nie być ciężarem dla brata, zapracowującego się jako auror, więc praktycznie codziennie zjawiała się na Pokątnej z przyborami i malowała obrazy.
Nagle jednak usłyszała czyjś głos. Poruszyła się lekko i podniosła wzrok znad kartki, a jej ołówek zamarł tuż nad papierem. Po chwili zauważyła idącego w jej stronę mężczyznę. Po chwili go rozpoznała, w końcu poznali się wcale nie tak dawno temu, na jej pierwszym sabacie krótko po ukończeniu Hogwartu. Lyra pamiętała ten dzień, zwłaszcza że stresowała się wśród tylu czarodziejów ze starych rodów, patrzących na nią, drobniutką, rudą nastolatkę w sukience zaskakująco skromnej jak na zwykłe standardy tego typu spotkań. Nie lubiła być postrzegana jako ta biedniejsza, gorsza, choć rzecz jasna była dumna ze swojego pochodzenia i z rodziny, do której przynależała, i nie potrafiłaby się ich wyrzec. Nawet jeśli inne rody traktowały Weasleyów z góry.
Przywitała się z przybyszem, wciąż obserwując go jasnozielonymi oczami, zaskoczona jego pojawieniem się w tym miejscu.
- Tak, to naprawdę piękny dzień. Idealny na wyjście do takiego miejsca, jak to – przytaknęła, uśmiechając się lekko, z pewną nieśmiałością. Rzeczywiście była osóbką nieśmiałą i niedoświadczoną życiowo; w końcu zaledwie niedawno skończyła Hogwart, a w tej odizolowanej szkole było jednak zupełnie inaczej niż w Londynie. – Bardzo chętnie potowarzyszę w spacerze, i tak prawie skończyłam szkic.
Rysunek zawsze mogła dokończyć później. Czasami przyda jej się jakieś towarzystwo, tym bardziej, że po skończeniu Hogwartu większość jej szkolnych znajomości się urwała. Zazwyczaj rozmawiała z braćmi, ich znajomymi, lub jakimiś klientami na Pokątnej. Rosier co prawda bardzo ją onieśmielał, ale na swój sposób ciekawił; wciąż była zaskoczona jego nagłym pojawieniem się tu i tym, że ją zaczepił. Przypomniała sobie ich rozmowę na sabacie, kiedy to chwalił jej obrazy. Komplementy na temat jej twórczości były bardzo dobrym sposobem, by zjednać sobie jej sympatię.
Zamknęła szkicownik i wsunęła go do torby, wstając z ławeczki i przygładzając sukienkę. Na jej bladej, piegowatej twarzy wciąż widniał lekki, ufny uśmiech osóbki, która wciąż nie do końca zdawała sobie sprawę z tych ciemniejszych stron życia.

Dziewczęca nieśmiałość Lyry była zaiste urzekająca; jak to drobne, niewinne stworzenie dało radę uchować się w tym brutalnym świecie tak długo? Jej brat był gorliwym aurorem, ona sama zdawała się płynąć przez życie z lekkością pozbawioną trosk, a przynajmniej tak, zapewne mylnie, postrzegał ją Tristan. Nie znając jej, nie mógł być świadom drzemiącego w niej hartu ducha, była dla niego jedynie drobną przyjemnością, płomiennie pomarańczowym kwiatem zdobiącym łąkę. Mimo ognistości, kwiatem rozkosznie czystym, Lyra przecież dopiero co opuściła bezpieczne mury Hogwartu. Bawił go jej widok, samotnej i zbyt skromnej na przepełnione pychą oraz blichtrem szlacheckim przyjęciu, ale również kusiło go jej towarzystwo; ślicznej i dziewczęcej panny Weasley. Była zbyt młoda, by olśniewać klasycznym pięknem, wprowadziła na salony powiew świeżości - nieco pogardliwie potraktowanej, ale wciąż świeżości, oryginalnej, nowej i innej. Była - cóż, jest wciąż - jak owca pośród stada wilków. A on poczuwał się do bycia wilkiem, podstępnym i mocno kąsającym, dziś dodatkowo... głodnym. Odpowiedziała mu z właściwą sobie uroczą gracją oraz lekkim, tajemniczym uśmiechem, była tak inna od kobiet, które znał, a jednak - wciąż była jedną z nich. Jej nieśmiałe gesty jedynie umacniały niezmąconą pewność siebie Tristana, którą epatował ponoć już od urodzenia, doskonale czując się z błękitną krewią płynącą w jego żyłach. Skinął jej w podzięce głową, kiedy zgodziła się na jego towarzystwo - pomimo niższego statusu majątkowego, nie traktował tej panny gorzej niż innych szlachcianek. Krew miała czystą, jak łza, i zasługiwała na podobne maniery. Tristan użyczył jej więc silnego ramienia, aby mogła się go chwycić, uprzednio cierpliwie odczekawszy, aż zbierze swoje rzeczy. Noblesse oblige.
- Byłem wcześniej na Pokątnej, panno Weasley, lecz najwidoczniej zbyt późno, by tam pannę spotkać - zaczął mówić, prowadząc dziewczynę przed siebie, wgłąb parkowych ścieżek, jego czarny chart ocierał się o jego nogę. - Bardzo żałuję, miałem nadzieję nacieszyć oczy wysoką sztuką. Ma panna niespotykany talent. Niecierpliwie czekam na moment, w którym będę podziwiał te obrazy w galerii, nie na ulicy. Kurz Pokątnej, jak i niski status przechodniów, są obrazą dla tego niezwykłego talentu. - Skierował wzrok przed siebie, z dumnie uniesioną brodą; kierował swoje kroki do strefy odgrodzonej od mugoli, obok nich subtelnie falowała wezbrana, skrząca w słońcu Tamiza.
- Tylko wrażliwa, artystyczna dusza doceni piękno tego miejsca, panno Weasley, przychodzi panna tutaj po natchnienie? Wena to zdradliwa przyjaciółka, czasem trzeba ją karmić podobnymi widokami, by sprzyjała twórcy.

Nie wiadomo, jak długo Lyra pozostanie taką naiwną, nieświadomą osóbką. W Hogwarcie była niejako izolowana od poważnych problemów i jej największym zmartwieniem, tak samo jak zdecydowanej większości uczniów, były nauka, egzaminy i martwienie się oraz tęsknota za rodziną pozostającą poza murami zamku. Dopiero teraz to się zmieniło, bo przecież także pojawiła się w tym świecie, w którym już od dawna znajdowali się jej bracia oraz starsi od niej znajomi. Ponadto, starsi bracia zawsze byli wobec niej bardzo opiekuńczy, szczególnie Garrett, który bardzo się zmartwił niedawnym pogorszeniem się jej stanu. Żadne z nich nie wiedziało, że prawdziwa przyczyna jej ostatnich problemów była dużo bardziej złowroga i mroczna, żadne nie podejrzewało, co naprawdę stało się tamtego dnia, gdy Lyra ocknęła się w zaroślach, a czego nie pamiętała. Szczęśliwie dla niej; nie musiała mierzyć się z traumą i lękiem, nadal żyła spokojnie, wręcz beztrosko, martwiąc się tylko tym, ile zarobi na obrazach i czy wystarczy na nowe materiały oraz na eliksiry, które musiała zażywać. A także, rzecz jasna, martwiła się o braci, ale to akurat nie było niczym nowym. Wbrew pozorom, mimo całej swojej naiwności i niewinności, rzeczywiście posiadała w sobie pewien hart ducha, który nie pozwolił jej się załamać po wypadku sprzed ponad roku, i mimo wszelkich przeciwności udało jej się skończyć Hogwart i zdać wszystkie egzaminy, choć uzdrowiciele prognozowali, że nie będzie w stanie tak szybko wrócić do nauki, że błędnie rzucona klątwa poczyniła w jej organizmie zbyt duże spustoszenie. A jednak Lyra przetrwała ten czas, i zdumiewająco szybko wymyśliła nowy plan na przyszłość – została malarką, co w dalszej perspektywie na pewno okaże się lepsze dla wrażliwej artystycznej duszy niż kurs aurorski. Bo mimo wszystko nie była dobrym materiałem na aurora.
Musiało minąć trochę czasu, zanim wsiąknie w ten świat naprawdę i przestanie być rześka i naiwna niczym świeżo opierzony pisklak. Musiała jeszcze nieraz odwiedzić salony, by z pełną świadomością pojąć fałsz i zepsucie skryte za fasadą blichtru i gry pozorów. Na razie mogła jedynie snuć podejrzenia i obserwować z boku, ale była zbyt mało istotną osobą, żeby wiedzieć więcej, zbyt mało miała okazji, żeby to zaobserwować. Była tylko zwykłą, młodziutką malarką, która chciała jedynie być szczęśliwa, otoczona bliskimi oraz spełniać się w tym, co robi.
Z tego także względu – swojego niedoświadczenia i młodzieńczej naiwności, nie była do końca świadoma pobudek Tristana, kiedy ten podszedł do niej w parku i zaproponował wspólny spacer jego alejkami. Nie doszukiwała się na siłę złych intencji, ale niewątpliwie była zaskoczona tym spotkaniem, a także tym, że traktował ją jak inne dziewczęta, nie zważając na to, że była zubożałą Weasleyówną.
Zebrała swoje rzeczy i delikatnie uchwyciła się jego ramienia. Przy tym postawnym czarodzieju wyglądała na jeszcze mniejszą i drobniejszą niż w rzeczywistości.
- Właściwie nie byłam dzisiaj na Pokątnej. Potrzebowałam trochę odpocząć od zgiełku, zrelaksować się wśród zieleni. To bardzo dobrze wpływa na natchnienie, a tłok i hałas nie zawsze mu sprzyjają – przyznała. To wyjaśniało, dlaczego Tristan nie mógł jej tam dziś zobaczyć. – Dziękuję, że pan tak uważa. Wystawianie swoich prac w galerii jest jednym z moich największych pragnień, ale zdaję sobie sprawę, że przede mną jeszcze długa droga, jestem dopiero na jej początku.
Zarumieniła się leciutko pod wpływem komplementów, które jednak przyjemnie podsycały jej ego. Lyra nie była próżną, zadufaną w sobie pannicą, ale jak każdy artysta uwielbiała, kiedy jej twórczość była doceniana. I rzeczywiście pragnęła przenieść się z ulicy do jakiejś przyjemnej galerii, gdzie mogłaby prezentować prace z dumą, z dala od kurzu ulicy.
Powoli zmierzali w stronę części parku niewidocznej dla mugoli nieświadomych istnienia tego zakątka.
- O tak, to przepiękne miejsce. Jedno z moich ulubionych w Londynie, więc dość często tutaj bywam. Cudownie, że w tym miejskim zgiełku są jeszcze takie zakątki – przyznała. Jako osoba wychowująca się w domku na obrzeżach małej wioski, czasami czuła się przytłoczona wielkim miastem, a wtedy mogła udać się do któregoś z londyńskich parków. – Gdyby nie to, że trudniej byłoby tu o klientów, o wiele chętniej to właśnie tutaj przychodziłabym malować.
Odwróciła lekko twarz w jego stronę, zerkając na niego ukradkiem, kiedy już przeszli do obszaru widocznego tylko dla czarodziejów.
- Właściwie co pana tu sprowadza? – zapytała grzecznie. – Czyżby także chęć odpoczęcia od tego całego zgiełku?

Drobna, niewinna Lyra wydawała się rzeczywiście inna, niż większość dziewcząt ze szlacheckich rodów, jeszcze bardziej od nich niewinna, nieświadoma; może i prawdą było, co mówili, że to pieniądz niszczy arystokrację od wewnątrz - być może, niemniej Tristan nigdy nie zamieniłby swojego, nawet zepsutego, życia na życie Lyry Weasley. Gdyby urodziła się sto lat temu, jej obrazy podziwiałby sam Minister Magii, doceniając kunszt, kreskę oraz artystyczną głębię, niezależnie od rzeczywistej wartości obrazów. Niegdyś nazwisko Weasleyów potrafiło otworzyć każde drzwi. Dzisiaj jednak było już inaczej, rude Lisy znalazły się na grząskiej granicy, po której całkowitym przekroczeniu moglyby zostać wykreślone ze Skorowidzu. Praktycznie już zepchnięto ich na sam dół towarzyskiej hierarchii, arystokraci najwyraźniej nie potrafili ufać komuś, kto nie ufał sile pieniądza. Córki Weasleyów miały wyjątkowo zachwycający dziewczęcy urok, ogniste włosy jak widać tylko czasem szły w parze z temperamentem, a piegi oraz delikatne rysy dopełniały słodyczy obrazka, Lyra nie była wyjątkiem - była uroczo dziewczęca, słodko niewinna i okrutnie nieświadoma, choć o tym ostatnim wiedzieć jeszcze nie mógł. Drogę pokonywał z pochmurną miną, wpatrując się w skrzącą wodę Tamizy. Tristan z całą pewnością nie spodziewałby się, że ta kruszyna ma w sobie odwagę gryfońskiego lwa, ani że rozważała obranie ścieżki aurora. A gdyby ktoś mu o tym powiedział - zapewne wziąłby to za kiepski żart, Tristan w swojej arogancji oraz szowinistycznym zadęciu nie widział szlachcianek jako stróżów sprawiedliwości, nawet czarnomagicznej, i nawet - a może zwłaszcza, te przecież mocniej, niż inne, musiały zabiegać o dobre zamążpójście - córek Weasleyów. On - był jej przeciwieństwem, całkowitym. Miał silne nazwisko o wysokiej pozycji, niewinność bezpowrotnie utracił przynajmniej dziesięć lat temu, a brutalności świata doświadczył wraz z całą gamą okrutnych emocji, o których starał się teraz nie myśleć.
Parkowa strefa wydzielona wyłącznie dla czarodziejów zawsze była cichsza i spokojniejsza, mugole mnożyły się jak króliki, a ich - czarodziejów - było na świecie mniej. Nawet powietrze zdało mu się tutaj czystsze, bardziej oddalone od mugolskich spalin i innej technologii, która istniała, smrodziła, a której Tristan nie potrafił nazwać. Lubił przebywać na łonie natury - lecz preferował jej czyste okolice, niezabrudzone niemagicznym szlamem. Tamiza iskrzyła się w słońcu, delikatnie pieszcząc uszy szumem płynącej wody, a łagodny, letni wiatr subtelnie kołysał liśćmi drzew. Jego czarny jak smoła ogar odbiegł za pędzącą w kierunku drzewa wiewiórką, nie zatrzymywał go.
Wysłuchał Lyry w milczeniu, nostalgicznie spoglądając przed siebie; obrócił się w stronę dziewczyny, kiedy mu podziękowała, usiłując uchwycić kontakt z jej szmaragdowymi oczami i ukłonił głowę na te słowa nieznacznie. Delikatny rumieniec nie umknął jego uwadze.
- Wobec tego niepotrzebnie się martwiłem - odparł swobodnie. - Zrządzeniem losu i tak pannę spotkałem, panno Weasley, a może następnym razem będę miał więcej szczęścia i nacieszę swoje oczy rówineż widokiem panny obrazów. Ich przekaz nie przestaje mnie zdumiewać - dodał, jakby po chwili zadumy. - Niezwykły kunszt, jak na tak młody wiek. Sądzę, że za kilka lat usłyszy o pannie nie tylko Anglia. W istocie, to dopiero początek długiej drogi... - zgodził się z nią, melancholijnie zawieszając głos. - Długiej, wyboistej drogi wiodącej wprost ku nieuchronnej sławie.
Tristan wyczuł podatny grunt już wcześniej, chłonęła te komplementy jak gąbka. W rzeczywistości, był realistą. Lyra miała olbrzymi talent, niewątpliwie, ale wybić się na fali, potrzebowała jeszcze pieniędzy lub bogatego patrona. Wydawało mu się dziwne, że Fawleyowie dotychczas jeszcze nie wzięli jej pod swoje skrzydła. Sprawowali wszak mecenat doskonały - nie wierzył, by nie poznali się na jej talencie. Być może dzieliły ich konflikty, o których nie wiedział, a może po prostu nie mieli jeszcze okazji rozkoszować się jej sztuką.
- Nieczęsto panna opuszcza Londyn, czyż nie? - zapytał, gdy zachwyciła się pięknem tego miejsca; w istocie Londyn z dnia na dzień powiększał swoją zabudowę, a zieleń niknęła w codziennym życiu miejskiego zgiełku. Tristan mieszkał poza stolicą, nie uderzało go to aż tak; pochodził wszakże z rodu słynącego z najpiękniejszych ogrodów w kraju. - To musi być potworne, jak ptak... zamknięty w klatce i z żalem wypatrujący nieba. Rzeczywistość czasem zbyt mocno trzyma nas w swoich szponach. - Obejrzał się na dziewczynę, znów wypatrując jej oczy; pewien był, że tak wrażliwa, artystyczna dusza pojmie sens metafory. - Niech panna spróbuje, panno Weasley. Czasem warto zaryzykować, a czy bliskość natury nie rozbudzi mocniej głębi panny talentu? Piękno, zachwyt... emocjonalna ekstaza oraz idylliczny spokój - jął wyliczać. - Czego więcej trzeba, aby stworzyć dzieło życia, panno Weasley? Jeden zainteresowany panną mecenas może okazać się wart więcej, niż całe rzesze przewijających się przez Pokątną tłumów. - Kolejne słowa wypowiadał pewnie, w istocie, i szczerze, wierząc w talent dziewczyny. Wciąż spoglądał na ją twarz, gdy zerknęła na niego ukradkiem; jej kurtuazja była urzekająca.
- To tylko krótka przerwa w codziennych obowiązkach - odparł zdawkowo, odejmując od niej spojrzenie i wodząc nim za psem, który odbiegł już nieco dalej. - Czekam na odbiór pewnego zamówienia z Pokątnej i postanowiłem wykorzystać tę chwilę wolnego. A los... postanowił przyprowadzić mnie w tak urocze towarzystwo. Dziękuję, ze zgodziła się panna na ten spacer, obawiałem się, że jedynym kompanem znów będzie mi dzisiaj samotność.

Lyra niestety nie pamiętała tych czasów, kiedy jej rodzina była poważana na równi z innymi. Gdy przyszła na świat, Weasleyowie już byli zubożali i traktowani z dystansem. O ile w dzieciństwie jeszcze tego tak mocno nie odczuwała, dorastając w spokoju w niewielkim, skromnym domku na odludziu z matką i braćmi, w Hogwarcie od razu zorientowała się, jak bardzo różniła się od rówieśników z innych rodów, a nawet od nieszlachetnych dzieci. I choć przez te lata nie zatraciła tego, kim była, to jednak ta tęsknota, żeby nie być kimś gorszym i pogardzanym, żeby nie odstawać od otoczenia, nadal gdzieś w niej tkwiła i tylko podsycała marzenia o zostaniu prawdziwą artystką. Nie tylko dla samej przyjemności płynącej z realizowania swojej pasji i talentu, choć to było najważniejsze, ale też z chęci zdobycia szacunku i poważania otoczenia. Nie chciała być już zawsze postrzegana jako córka tego biednego Weasleya, który wolał pomagać obcym mugolom niż dbać o poprawienie bytu rodziny i który przed laty zaginął. Nie miała nic przeciwko mugolom i mugolakom, ale jednak miała do ojca żal o to, że porzucił rodzinę na tak długi czas.
Pragnienie bycia aurorem, z czego coraz bardziej zdawała sobie sprawę, najprawdopodobniej było głównie infantylnym zapatrzeniem w starszego brata i chęci bycia równie dobrym, jak on. Poza tym, kiedy była jeszcze w Hogwarcie, wielu jej rówieśników mówiło, że chce być aurorami, uzdrowicielami lub ważnymi figurami w ministerstwie. Dopiero później nadchodził czas na otrząśnięcie się i obranie bardziej realnego celu. Spotkało to także Lyrę, w dość traumatyczny sposób, bo wskutek nieszczęśliwego wypadku, ale pewnie i bez niego, gdyby tylko poszła na kurs szybko zorientowałaby się, że to nie było zajęcie dla niej, i że to, co dobrze wychodziło jej bratu, niekoniecznie musiało być dobre dla niej. Mimo ogromnej sympatii i podziwu do brata, pod wieloma względami się od siebie różnili. Z nich dwojga to Lyrze bliżej było do typowej szlachcianki.
Pewnego dnia, kiedy nadejdzie czas, zapewne to rodzina wybierze dla niej kogoś odpowiedniego. Lyra nie chciała się jeszcze o to martwić, więc póki co niewiele myślała o tej kwestii, miała jednak nadzieję, że bliscy podejmą dobrą decyzję. Ufała, że tak będzie.
Gdy przeszli do magicznej strefy, od razu wychwyciła, że było tutaj ciszej i spokojniej, i niemal całkowicie pusto, jeśli nie liczyć zbłąkanej wiewiórki, za którą po chwili pognał pies Tristana. Lyra przez chwilę śledziła go wzrokiem, uśmiechając się lekko, po czym znowu zwróciła spojrzenie na swojego towarzysza, który wygłaszał tak miłe słowa na temat jej artystycznej twórczości. Lekko potarła dłonią zarumieniony policzek, starając się zmienić kolor skóry na twarzy z powrotem na blady za pomocą metamorfomagii.
- Bardzo chętnie pokażę panu moje prace, jeśli tylko będzie okazja spotkać się na Pokątnej – powiedziała. – Może nawet reflektowałby pan na zamówienie jakiegoś portretu?
Może było to nieco śmiałe pytanie, ale Lyra naprawdę chętnie przyjęłaby od niego jakieś zamówienie. Co się zaś tyczy współpracy z Fawleyami – jedna z nich już zainteresowała się panną Weasley, której nie pozostało teraz nic innego, jak czekać na ponowny kontakt, w nadziei, że Elizabeth będzie chciała podjąć z nią stałą współpracę w zakresie artystycznym.
- Odkąd tu zamieszkałam, niestety nie miałam takiej okazji. Zawsze zastanawiałam się, jak to jest żyć w mieście, ale kiedy już w nim żyję, czasami czuję się nieco... przytłoczona – powiedziała nieco smutno. Teoretycznie dzięki teleportacji mogłaby się pojawić gdziekolwiek na terenie kraju, jednak takie samotne wałęsanie się po kraju, kiedy było się samotną nastolatką, nie było zbyt rozsądne, a Lyra nie miała w zwyczaju kusić losu. W każdym razie, nie bardziej, niż go kusiła, chodząc po Londynie, także tym mugolskim. Za to, gdyby tylko miała interesujące towarzystwo, pewnie chętnie wybrałaby się gdzieś dalej, poza to zatłoczone, gęsto zabudowane miasto.
- Niestety. Czasami aż tęsknię za tymi beztroskimi czasami dzieciństwa – rzekła. W wakacje mogła wałęsać się po okolicznych polach i szukać natchnienia na łonie natury. W Londynie pozostawały tylko ulice miasta lub parki. – Ale to dobry pomysł. Może jeszcze w tym tygodniu tutaj przyjdę.
Musiała przyznać mu rację.
- Nie mam nic przeciwko takiemu spacerowi i cieszę się, że pan także nie ma – przyznała. – Moim towarzystwem najczęściej są bracia, kiedy oczywiście nie mają jakichś pilnych zajęć, albo przypadkowi przechodnie i klienci na Pokątnej. Czasami ktoś podejdzie porozmawiać. Lub nawet coś zamówi.
Często była więc samotna. Garrett ostatnimi czasy ciągle był czymś zajęty i niewiele bywał w domu, więc nawet gdy Lyra wracała z malowania, które czasem przedłużała jakimś spacerem po mieście, siedziała sama. Czasem zastanawiała się, co takiego go absorbowało; bo wątpiła, żeby to były jedynie obowiązki zawodowe. To rozbudzało jej ciekawość.

Rumieniec na policzku dość szybko zbladł, czerwień rozpłynęła się w codziennej bieli; Tristan nie miał pojęcia, że Lyra jest metamorfomagiem - zupełnie jak jego siostra i uznał to za oznakę silniejszego charakteru, być może nieco zawiedziony. Podobało mu się jej lekkość, dziewczęca delikatność; była krucha jak liście drzew, które niebawem zaczną się popielić w jesiennym słońcu. Subtelne podmuchy wiatru unosiły jej ogniste włosy, podkreślając szlachetne rysy twarzy. Spacerując z nią tutaj, jął się zastanawiać, czy jego wnuki będą jeszcze pamiętały ród Weasleyów? Brak pieniędzy nie sprzyjał trafionej żeniaczce, a sami Weasleyowie nie wydawali się wybitnie zainteresowani przedłużeniem ciągłości swej błękitnej krwi. Błękitnej krwi... tarzającej się dziś wśród kurzów ulicy Pokątnej. Nic dziwnego, że podobny stan rzeczy wzbudzał coraz to silniejszy opór ze strony Rycerzy Walpurgii; Lyra przecież, ze względu na swoje wybitne korzenie, zasługiwała na więcej.
Jej propozycja w istocie była śmiała, Tristan uśmiechnął się na nią zagadkowo, nie odpowiadając od razu. Zawołał psa francuskim imieniem, by zawrócić go, kiedy podeszło do niego przypadkowe dziecko; czarny ogar nie był łagodny. Chart wysmuklił kształtną żyję, oglądając się na pana i potruchtał z powrotem ku jego nodze. Był doskonale wytresowany.
- Być może - odparł w końcu enigmatycznie. - Portrety jednak mnie nie interesują... jako klienta - dodał, właściwie zgodnie z prawdą; jakkolwiek perspektywa przyjrzenia się artystce przy pracy była kusząca, Tristan nie był przecież na tyle narcystyczny, by prosić ją o swój własny portret. Jedyną istotą, którą mógłby na ten moment wytypować do namalowania, była mała Bellatriks; dziewczynka była jednak zdecydowanie zbyt młoda, by cierpliwie zapozować do portretu. A on był zdecydowanie zbyt młody, by wieszać na ścianach posiadłości, która wkrótce będzie jego, rodzinne portrety. Portret matki w sypialni, na Merlina, patrzyłaby na niego srogim spojrzeniem każdej bardziej zakrapianej nocy. - Proszę sportretować swoją duszę, panno Weasley, abstrakcja wyraża więcej emocji aniżeli nawet najpiękniejsze portrety bliskich nam osób. Ich wolę żywych, ciepłych i bardziej rozmownych. Próbowała panna swoich sił w innych nurtach, malować coś poza twarzami? Byłbym zaszczycony - skłonił się znów samą głową, szarmancko - gdyby stworzyła panna dla mnie takie właśnie dzieło. Sztuka pozwala rozwinąć skrzydła, panno Weasley... proszę ich nie krępować. Nawet się panna nie spodziewa, jak wysoko może na nich wzlecieć. - Każdy artysta był narcyzem, wiedział tak po sobie i po licznych innych pannach, których talent zwiódł go na pokuszenie. Nie był prawdziwym artystą ten, kogo nie cieszył podziw i wiara w talent płynąca z ust innych. Choć intencje Tristana nie były do końca szczere i o spacer pokusiła go głównie ciekawość, w talent dziewczyny wierzył naprawdę. Widział jej kreskę, rozczytał głębie z jej płótna; była zdolna, młoda i piękna.
Przez jego twarz przemknęła nostalgia, kiedy ze smutkiem wyznała, jak ciężko jej jest w mieście.
- Nic dziwnego - przyznał, z tą samą nostalgią pobrzmiewającą w głosie. - Z dala od rodzinnego domu, sama w tej okrutnie szarej betonowej dżungli. Mugolska zabudowa jest okrutnie brzydka, a co gorsza, w Londynie zaczynają piętrzyć się coraz to wyższe molochy. Łatwo się zgubić, panno Weasley. Łatwo... zapaść się w samotności pomimo tak wielu ludzi dookoła. - Nie było to do końca pytanie, czy Lyra czuła się w Londynie samotna, raczej sugestia, Tristan celował właściwie na ślepo. Artyści zawsze byli samotni, niezależnie od tego, jak wielki tłum przyjaciół ich otaczał. - Panno Weasley, aż przykro słyszeć podobne słowa w ustach tak młodej osoby. Po cóż sięgać pamięcią do czasów dzieciństwa, gdy dopiero rozkwita panna u progu dorosłości? Wiele pięknych róż kwitnie w naszych ogrodach, lecz niejedna uschłaby przy pannie z zazdrości. - Z nieodgadniętym wyrazem na dłużej zatrzymał spojrzenie na jej twarzy, poszukując lśniących szmaragdem oczu. Wspominała o braciach, lecz Tristan musiał się wysilić, by przypomnieć sobie ich sylwetki. Jeden z nich... Gerard? Garrett, zdaje się, że był aurorem -  czegóż więcej można było spodziewać się po Weasleyu. Drugiego nie kojarzył wcale, żaden z nich nie pokazywał się na szlacheckich salonach, jedynie Lyra była wśród nich diamentem.
- Bracia, oczywiście - rzekł nieco przeciągle, długo ważąc w ustach kolejne słowa. - Z pewnością dbają o tak niezwykły skarb. Jeśli jednak czuje się panna samotna, być może nasze przypadkowe spotkania winny zamienić się w nieprzypadkowe.

Lyra niestety póki co nie miała wielkiego wyboru w kwestii tego, gdzie malowała. A na Pokątnej mimo wszystko była największa szansa na klientów, dlatego ustawiała się ze swoim stanowiskiem właśnie tam. Nie mogłaby jednak powiedzieć, żeby był to jej szczyt marzeń. O ile teraz, latem, siedzenie kilka godzin na ulicy nie było tak uciążliwe, tak zimą z pewnością będzie dużo trudniej. Czy do tego czasu zdąży uzyskać szansę na coś więcej? Okaże się.
Na początku, gdy powiedział, że nie interesują go portrety, posmutniała nieco. Później jednak, gdy ponownie się odezwał, znowu się ożywiła, a w zielonych oczach błysnął entuzjazm.
- Tak, próbowałam – powiedziała. – Często maluję pejzaże, martwe natury i tego typu rzeczy. Nie chcę ograniczać się wyłącznie do portretów.
Abstrakcja? Słyszała to pojęcie, choć kojarzyło jej się głównie ze sztuką mugoli. Chyba nawet kiedyś rozmawiała na ten temat z Danielem, który również kusił ją perspektywą sięgnięcia po coś nowego. Ale nie miała przyjemności jeszcze sama jej spróbować. Obawiała się, że wybredni, konserwatywni klienci ze starych rodów nie doceniliby tego rodzaju malarstwa, woląc raczej trzymanie się utartych, klasycznych wzorców. Sztuka czarodziejów także była dosyć konserwatywna. Odważne eksperymenty na tym etapie, na którym była, mogłyby więc być bardzo ryzykowne, choć oczywiście, chciała się czegoś dowiedzieć o nowych, mugolskich nurtach w sztuce, nauczyć się nowych interesujących stylów. Tylko czy ktokolwiek w świecie magii byłby zainteresowany nabywaniem tego typu prac? Do tej pory wszelkie eksperymenty wykonywała w domowym zaciszu, w czasie wolnym, gdy na przykład zużywała resztki starych farb i chciała jakoś ciekawie je wykorzystać. Nie lubiła niczego marnować. Ale na ulicy malowała to, na co było zainteresowanie.
Chociaż, jeśli naprawdę trafiła jej się okazja, kiedy ktoś sam chciał, żeby eksperymentowała, odeszła od utartego schematu malowania realistycznych portretów lub pejzaży, czemu z niej nie skorzystać?
- Właściwie to chętnie spróbowałabym czegoś takiego – powiedziała po chwili, zerkając na niego. – To może być świetna okazja do pewnego odejścia od utartych schematów, z którymi mam do czynienia na co dzień. Nowe doświadczenie, a takie są dla mnie bardzo cenne.
Zachęcona prawionymi jej komplementami, wręcz miała nadzieję, że mężczyzna zgodzi się na taki układ i rzeczywiście zleci jej namalowanie obrazu.
Nie uważała mugolskiej zabudowy za brzydką, oczywiście pomijając jakieś ewidentnie zapuszczone okolice. Może jedynie za przytłaczającą tak dużą ilością coraz wyższych budynków. Jedynymi skrawkami zieleni były parki, a delikatna artystyczna dusza Lyry odczuwała brak wolnych przestrzeni i przyjemnych, cichych zakątków, gdzie mogłaby umykać przed zgiełkiem.
Czy czuła się samotna? Możliwe, że trochę tak. Zarówno bracia, jak i nieliczni znajomi także mieli swoje życie i tym sposobem nastolatka musiała sama jakoś zajmować sobie czas. Szczęśliwie nie była szczególnie towarzyską osobą, więc samotność nie była dla niej jakąś wielką uciążliwością. Ale czasami nawet ona pragnęła mieć z kim porozmawiać, dlatego też nie wzgardziła propozycją spaceru z Tristanem. Zwłaszcza jeśli wypowiadał się tak dobrze o jej talencie artystycznym.
- Czasami rzeczywiście są chwile, kiedy się tak czuję – przyznała więc. – Ale mam nadzieję, że w końcu się przyzwyczaję. Zarówno do życia w Londynie, jak i odnajdywania w zagmatwanym świecie dorosłych spraw.
Z trójki rodzeństwa Weasleyów rzeczywiście tylko Lyra wykazywała zainteresowanie pojawianiem się na salonach. Nie dlatego, że sprawiało jej to jakąś wielką przyjemność, a po prostu miała świadomość, jakie to ważne dla początkującej artystki. Okazałe przyjęcia raczej ją przytłaczały i czasami wzorem Garretta wolałaby się zdystansować... ale nie mogła. Nie, jeśli chciała rychło porzucić malowanie na ulicy na rzecz lepszych warunków.
- O tak, bardzo dbają i wiele mi pomagają, odkąd skończyłam Hogwart i zamieszkałam z Garrettem w Londynie – przytaknęła. – Ale obaj mają swoje życie, pracę i obowiązki i każde z nas musi sobie radzić. I tak bardzo dużo dla mnie zrobili i jestem im za to wdzięczna.
Zawahała się chwilę nad jego propozycją. Zgodzić się? Właściwie nie wiedziała, jaki powinna mieć do niego stosunek. Był bardzo tajemniczy, ale miała wrażenie, że nie miał wobec niej złych zamiarów, a po prostu zainteresował się jej talentem malarskim. Uczepiwszy się tej nadziei, która mogła stać się jej potencjalną szansą, powoli skinęła głową.
- Jeśli tylko będzie mieć pan trochę wolnego czasu i ochotę na rozmowę z taką początkującą malarką jak ja... Z przyjemnością – rzekła, a na bladej, piegowatej twarzyczce pojawił się lekki uśmiech.
Kroczyli dalej parkową aleją w magicznym obszarze, a Lyra zerkała na mieniące się w słońcu wody rzeki, jednocześnie wyobrażając sobie, jak odzwierciedla je akwarelą na płótnie, starając się wiernie oddać rozdygotaną, połyskującą powierzchnię i drzewa kołyszące się na lekkim wietrze po drugiej stronie.