Stary młyn we Flatford

Wygiąłem wargi w nieznacznym uśmiechu, gdy ciotka spytała czy naprawdę chciałem wprowadzić dziewczynę w mroczny świat czarnej magii. Odpowiedź była prosta – oczywiście, iż miałem takie plany i wcale nie były one żartem. -Ta dziedzina to nie tylko sztuka i potęga Irino. Bywa kapryśna, nierzadko wystawia nas na próbę, a mimo to i tak intensywnie po nią sięgamy. Wiesz, z jakiego powodu? Bo ma w sobie coś uzależniającego, coś dającego nam wewnętrzną pewność własnej siły i możliwości. Jeśli nauczy się nią władać będzie bliżej niżeli dalej do naszych metod. Uroki, choć z pewnością mają ogromną moc, to efekt nie jest równie spektakularny- ostatnie słowo wypowiedziałem z wyraźnym przekąsem w głosie. Czarnomagiczne inkantacje można było porównać z torturami, a takowe ze smakiem swego rodzaju władzy. Może wyciągałem daleko idące wnioski, ale odnosiłem wrażenie, iż miała ona znaczny wpływ na czarodzieja – zmieniała jego perspektywę, otwierała nowe możliwości. W pewnych kręgach mówiło się o zepsuciu i choć ja uznawałem to określenie za absurdalne, to miało w sobie ziarnko prawdy. Nie było w tym przypadku, że nasi wrogowie brzydzili się niej i unikali niczym ognia. Twierdzili, że niszczyła duszę, czyniła z człowieka tego złego. Tylko czym było dobro i zło? Wszystko zależało od perspektywy, a ta zmieniała się wraz z pozycją siedzenia.
-Jeśli kiedykolwiek złamie przekleństwo musimy mieć pewność, że przesiąknie naszym światem na tyle, by nie chcieć z niego zrezygnować. Możemy uczyć się od niej sztuki uroków oraz obrony przed czarną magią, lecz ona przede wszystkim musi zasięgnąć naszych lekcji- dodałem na koniec licząc, że Irina zrozumiała moją motywację.
Znajdując się przy dziewce, która stała się naszym królikiem doświadczalnym, rozglądałem się po zebranych, którzy prędko zaczęli pozbywać się migoczącego pyłu z własnych ciał. Czy nam uwierzyli? Pozostawało mi mieć nadzieję, albowiem mogli jedynie się przestraszyć i chcieć czym prędzej opuścić to miejsce, aby w trakcie następnych dni znaleźć kolejne do tego typu kąpieli.
Gdy uniemożliwiłem jej wyjście mych uszu doszedł krzyk, ale zignorowałem go wciskając już nie tylko jej ramiona pod wodę, ale i twarz. Niechaj pięknieje, niech stanie się kobietą o najzacniejszym licu – twarzy, której wkrótce nie będzie chciał oglądać nikt. Zwłaszcza żaden mężczyzna.
Uniosłem spojrzenie na Irinę i spiorunowałem ją wzrokiem, jak wspomniała o wyjęciu dziewki z wyrwy. To nie była jej decyzja, lecz moja i dla mnie ewidentnie nie był to jeszcze koniec. Musieli zrozumieć to dobitnie, a nic nie zaszczuwa lepiej umysłu jak zmysł wzroku. Słowa mogły wejść jednym uchem i wyjść drugim, zaś oczy zapamiętywały pewne widoki i ten traumatyczny pragnąłem im dzisiaj zapewnić. Czym była ledwie jedna dziewka w perspektywie dziesiątek innych kobiet? Nikim. -Daj jej jeszcze chwilę, zobacz jak dobrze się bawi- uśmiechnąłem się kpiąco nie chcąc pouczać ciotki przy podwładnych. Źle by to o nas świadczyło.
-Zapewnimy wam odpłatną pomoc, bo za głupotę należy zapłacić. Jeśli jeszcze się nie zorientowaliście to pragnę wam przypomnieć, że ledwie kilka dni temu miała miejsce katastrofa. Brakuje łóżek w polowych szpitalach, podobnie jak uzdrowicieli. Ci mają ręce pełne pracy, bowiem dokładają wszelkich starań, aby uratować jak najwięcej poszkodowanych, zaś wy co robicie? Wierzycie w abstrakcyjne plotki i sami narażacie się na działanie pyłu, jaki doprowadził do śmierci waszych bliskich czy znajomych. Powiem to tylko raz – nie będzie więcej pomocy dla poparzonych na własne życzenie. Wydam zalecenie dla uzdrowicieli, aby zostawiali takowych samych sobie. Może to was czegoś nauczy- powiedziałem głośno i wyraźnie, po czym puściłem kobietę i wstałem na równe nogi. -Teraz możecie ją wyjąć- nie miałem pewności, czy przeżyła, ale nie dbałem o to. -Jeśli widzicie dziewki, które nas tu przyprowadziły, to już wiecie, jak wyglądają rany. Szykujcie sakiewki i udajcie się do Kentwell Hall. Wasze hojne zapłaty za leczenie wesprą punkt medyczny- sprecyzowałem, aby nie sądzili, że galeony weźmiemy dla siebie. Nie zależało mi na ich oszczędnościach – chciałem jedynie dać im nauczkę.
-Miłego dnia- uśmiechnąłem się kpiąco, po czym zniknąłem wraz z Iriną z pola ich widzenia.

/zt x2