Latarnia morska

Słuchał jego słów, ale te niczego nie rozjaśniały, czy dziwna mara zesłana przez tajemniczy amulet niosła za sobą wskazówkę, czy była tylko snem, który miał zmylić ich uwagę? Wierzył, chciał wierzyć, że tak cenny artefakt upuszczony przez zaginioną mógł ich do niej doprowadzić, ale w tej układance zgadzało się niewiele - nic go wszak z dziewczyną nie łączyło. Znał jej ojca, nic nadto.
- A jeśli nie pozostawałem? - Czy to miało znaczenie, czy pozwalało inaczej zinterpretować marę, czy była tylko iluzją, pozbawioną większego znaczenia? Rozumiał jego słowa, przyjmował fakt, że Igor opierał się tylko na domysłach, lecz tu i teraz domysły były wszystkim, co mieli - a musieli znaleźć jakąkolwiek poszlakę, która pozwoliłaby im odnaleźć właściwą drogę. Pokręcił głową, krajobraz nie przypominał mu żadnego, który znał, choć fontanna wydawała się dość charakterystyczna. Czy widział ją wcześniej? Nie potrafił sobie przypomnieć, bywał w wielu pięknych miejscach. Jeśli dziewczyna została ranna, czas się kurczył, jeśli zmarła, stawała się bezwartościowa. Do działania należało przejść jak najprędzej. Przelotnie przemknął wzrokiem po sylwetce towarzysza, gdy zwrócił się do niego z pominięciem tytułu, lecz nie wypowiedział ni słowa.
- Musimy ją odnaleźć żywą. - Fakt, że nie szukał jej z dobroci serca, musiał być oczywisty od samego początku, nawet gdyby go nie zdradził, podobna dobroć nie była mu podobna. Córka Delacroixa pozostawała kluczem do francuskiego wsparcia, a Lord Volemort niewątpliwie byłby bardzo pocieszony, gdyby udało się przejść tą drogą, dołożyć cegłę do światowego poparcia jego potęgi, czy tym razem będzie musiał pogodzić się z porażką? Miał wrażenie, że znaleźli się w martwym punkcie, ten krótki zwiad przyniósł dotąd niewiele informacji - pozwolił postawić za to wiele kolejnych pytań. Morski wiatr wydał mu się w tym miejscu silniejszy, lecz mogła to być kwestia rosnącego niepokoju. Im mocniej oddalali się od pokładu, tym mniejsze roił sobie nadzieję na ruszenie sprawy do przodu.
Zbliżył się do truposza odnalezionego przez Igora, obrzucając go miałkim spojrzeniem, rozkład go nie fascynował, estetycznie brzydził, wór gnijącego mięsa jednakowo pozostawał widokiem, na który w ostatnich latach napatrzył się dostatecznie dużo. Zaimponował mu młodzian, który nie przybrał na ten widok zieleni na twarzy, w jego wieku nie był tak wytrzymały. Podeszwą okutego buta przesunął ubrudzony koc, kiwając nań brodą.
- Te same ślady, co na statku - zwrócił uwagę. - Prowadzą w górę - Ślady urywały się na ścieżce, którą ruszył Mathieu. Igor miał słuszność, powinni rozejrzeć się za pozostałymi. - Nasza maszkara tu była. Przez chwilę. Gdybyśmy mogli ją tu jeszcze spotkać, już byśmy o tym wiedzieli - Od pokładu biła siła, słyszał szepty, tu milkły, może wąż przybył stąd, a nie uciekł w tym kierunku? - Sprawdźmy, czy ktoś tu żyje - przytaknął mu, przekierowując kroki, aby wesprzeć się ścieżką na wzgórze, ku rzednącej mgle.
- Mathieu? - rzucił w przestrzeń imię kuzyna, dostrzegając jedynie zarys jego sylwetki w oddali. Stał nieruchomo, nie odpowiadał, wokół panowała cisza. Niezmącona i spokojna, niepokojąco gęsta. Rozejrzał się dookoła, przykucnął, szukając, dokąd prowadziły ślady, ale wyglądały na urwane. - Zupełnie jakby zniknęli. Przy brzegu nie było więcej śladów. Jakby oni wszyscy... zniknęli. Przejdźmy w głąb wyspy, być może natrafimy na dalsze ślady - zwrócił się do Igora, przez ramię oglądając się na kuzyna, ale ten w dalszym ciągu się nie poruszył. - Mathieu - powtórzył jego imię, kierując się wpierw w jego stronę. Podszedł bliżej, kładąc dłoń na jego ramieniu, spojrzeniem upewniając się, czy wszystko było w porządku. Wyglądał jak w transie. Obejrzał się na Igora i kiwnął mu głową, nic tu po nich - powinni się zbierać.

/zt