Thomas umknął z jego zasięgu, Marcel wrzucił sakiewkę do kieszeni, nie zdązył przeliczyć pieniędzy, ale to przestało być teraz ważne. Chwycił miotłę, na której tu przyleciał, zamierzając przypieprzyć mu nią w ten głupi łeb. Uderzał drewnianym trzonkiem, nie miotełką.
- Napisałem ci, że nie mam na to czasu, durniu!

jeszcze raz: wyważony cios w nos - miotłą (broń obuchowa)

The member 'Marcelius Sallow' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 91

--------------------------------

#2 'k8' : 5, 1, 5, 4

- E-ej! - jęknął niezadowolony, kiedy zaraz dostał włosiem tej miotły, zaraz się odsuwając od niego, przecierając twarz i bolący nos. - Nie marudź! Może ostatni raz mnie widzisz, co? Skąd wiesz czy trupem jutro nie padnę - rzucił, wywracając oczami, ale posyłając mu głupi uśmiech.

Cerowała właśnie gacie Thomasa kiedy usłyszała coś na zewnątrz - z początku nie zwracała na to uwagi, widząc, że brat idzie tam z Marsem a pies nie reaguje agresywnie, ale potem usłyszała chyba kłótnię. Zostawiając pracę wyszła z domu, obserwując przez chwilę niemo co dokładnie się dzieje.
- Przestańcie!

- Wszyscy kiedyś umrzemy - odpowiedział mu zdawkowo, wydawał się zdenerwowany, ale myślami tak naprawdę oddalony. To Marcel ledwie co uszedł z życiem, a on dramatyzował nad własną przyszłością jakby nie był pieprzonym kotem z siedmioma życiami, który ze wszystkiego i zawsze wychodzi cało, pieprzonym sprzedawczykiem myślącym tylko o własnej wygodzie. Cholernym pieprzonym egoistą. Ile byłby w stanie zrobić w imię własnej wygody? Obniżył miotłę nieznacznie, chwytając ją niby zaczarowaną dzidę antycznego herosa, przymierzył się na Thomasa jak na równie pradawne dzikie zwierzę, zamierzając przyłożyć mu jeszcze raz, kiedy usłyszał głos Sheili. Krótką chwilę patrzył jeszcze na niego, nim odsunął kij, niedbale porzucając go pod ścianą i odnalazł wzrokiem dziewczynę.
- Przepraszam, Sissy - odpowiedział ze zrezygnowaniem, wyciągając przed sobą wiodącą lewą dłoń, rozłożył ją i zacisnął, bolała. Bolała w miejscu cięcia. Yvette go przestrzegała, żeby jej nie forsował, ale nie przestawał się zapominać. Kiedy jej nie było, wydawało mu się, że wciąż jest, teraz, kiedy była, czasem wciąż pamiętał, jak to było jej nie mieć. Prześladowały go sny: w których gniła, czerniała i odpadała. W których robiła się sina i fioletowa. W których popieliła się i kruszała. A sny wracały na jawie, w chwilach takich jak ta, usta wydawały się trwać w obojętności, oczy też nie zdradzały strachu. Poruszył palcami jeszcze raz, ze zrezygnowaniem wyciągając skryte wcześnie pieniądze. - Po prostu uwierz mi na słowo, że zasłużył - mruknął, oburącz przeliczając monety. Nie chciał robić tego przy niej, ale nie ufał Thomasowi na tyle, żeby wziąć je w ciemno. Nie potrafił liczyć szybko, teraz też zajęło mu to chwilę dłużej, niż zajęłoby to zapewne komukolwiek innemu. Zgadzało się, schował monety. - Mam coś dla ciebie - zwrócił się do Sheili, zrzucając z ramienia płócienny worek, kątem oka spojrzał na Marsa. Pies był ogromny. Przypominał małe niedźwiedzie z Areny, pewnie jadł tyle co one. Ale tam zajmowali się nimi ludzie, którzy to potrafili. Które z nich potrafiło okiełznać głodnego psa tej wielkości? On nie. - Weź i spadam - dodał, podając jej pakunek, był ciężki i sporej wielkości. W środku był indyk: cały. Świeży. Obiad dla pełnej rodziny na kilka dni albo kolacja dla psa. Przynajmniej wybierzcie rozsądnie.

zabieram 100 pm od thomasa

- Po prostu się nie bijcie. – Już nawet nie skomentowała, bo podejrzewała, że istotnie, Thomas zasłużył na to pobicie, nie mogła jednak powiedzieć, że podobało jej się w jaki sposób chłopcy byli wobec siebie agresywni. Jakby już raz nie wystarczyło. Ostrożnie podeszła do Marcela kiedy miał jej coś wręczyć, rozszerzając oczy kiedy dostrzegła pakunek a potem trzymała go w dłoniach – ciężki i wymagający pewnego udźwigu. – Co to jest? – Czuła specyficzny zapach mięsa, przywoził im jedzenie?
- Zostań na obiad, Marci. – Wiedziała, że nie było najlepiej u nikogo z nich, ale mógł zostać. Przeczuwała jednak, że nie będzie chciał.

- Ej, ja nie biję... to on mnie bije... - odpowiedział jak zwykle tym samym głupkowatym tonem, uśmiechając się mimo wszystko i po chwili wycierając krew z obolałego nosa. Nie pierwszy i nie ostatni raz oberwał...
Zerknął jednak na pakunek przekazywany przez Marcela, Sheili. A później na nią.
- Chyba się śpieszył - rzucił spokojnie, wymijając kolegę, nie obawiając się, że miotła w niego poleci w obecności siostry.

- To nic - odpowiedział krótko, wycofując się, nim mogłaby mieć okazję zwrócić mu pakunek. Zmrużył oczy, niechętnie spozierając na Thomasa, ale ostatecznie przytaknął jego słowom. Nie miał czasu. - Dziękuję - za zaproszenie - Ale muszę lecieć. Trzymajcie się - dodał, i choć zwracał się do nich obu, spojrzał tylko na nią i zniknął za drzwiami.

/zt x3

Eve przez sen 1 tura:

1 - gada większe dialogi ze snu
2 - nie gada tylko śpi
3 - gada tylko imię Tomka

The member 'Thomas Doe' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 3

5 lutego

Wpatrywał się w sufit. Obudził się w środku nocy, wyspany, nie mógł już zmrużyć oka. Sufit tu był inny, starannie pomalowany, pokryty ledwie srebrzącymi się w blasku księżyca pajęczynami. Tamten w Londynie miał braki w tynku, farba odłaziła, pęknięcia ciągnęły się od okna aż do drzwi, ale przynajmniej miał zajęcie, śledząc ścieżkę nowych zniszczeń. Myśli wciąż mnożyły mu się w głowie, nie był w stanie tego powstrzymać. Tower, Marcela, tej awantury, ostatecznie tych ludzi, którzy nagle — a może wcale nie? — pojawili się w ich życiu.
Coś jej się śniło. Obrócił się na bok, by na nią spojrzeć. Trzymała go tu, jak dziecko ściskające za sznurek latawca, którym szarpał wiatr. Był jej za to wdzięczny. Za to, że była, kiedyś, wtedy, tu i teraz też. Uśmiechała się przez sen, tak myślał, ale światło zza okna ledwie okalało jej twarz. A potem coś szepnęła. Przyglądał jej się nieruchomo, aż usłyszał, zrozumiał.
Przez chwilę myślał, że miała koszmar. Ale nie wyglądała, jakby miała koszmar. Jej twarz była pogodna jak w tamto letnie popołudnie nad jeziorem; tamte wspomnienia były jak sen. Powtarzała to, wciąż i wciąż. Dlaczego?  Dlaczego tak? Dlaczego takim głosem? Dlaczego nocą, która obnażała lęki, pragnienia i słabości?
Podniósł się na rękach, czując jak zimny dreszcz przebiega mu po ciele. Dlaczego powtarzała imię jego brata?

To nie był sen, tylko koszmar z najgorszą z możliwych osób. Początkowa lekkość i miła sielanka, wywołująca uśmiech na ustach zniknęła, poczucie odrealnienia sennych mar nabrało na sile, aż wyrwało ją z objęć snu. Poderwała się niezgrabnie na wpół siadając i wciągając powietrze ze świstem do płuc. Otwarte szeroko oczy, wbite były w przeciwległą ścianę, pozbywając się ostatnich obrazów. Czuła jak serce wali jej w piersi, jakby zamierzało wyrwać się ze swojego miejsca, aby uciec, jak najdalej od niej. Potrzebowała paru przeciągających się nieznośnie sekund, nim zrozumiała, że to była rzeczywistość... a nie kolejny sen. Zadrżała delikatnie, gdy wraz z opadającymi emocjami, przychodziło zimno muskające skórę ramion. Usiadła, podkulając nogi i przechylając sylwetkę do przodu, by oprzeć brodę na kolanach ukrytych pod kołdrą. Tego było za dużo; Thomas jako mąż, dziecko i tabor, obecność Jamesa gdzieś w tle, mającego inną rodzinę. Zwiastun tragedii, która miała już miejsce, a o której sny postanowiły jej przypomnieć. Poczuła, jak ją mdli, gdy echem wracały bodźce ze snu.
Spojrzała w bok, dopiero gdy poczuła, jak powraca spokój... i ucieka chwilę później. W półmroku pokoju wpatrywała się w niewyraźny zarys sylwetki chłopaka, który siedział obok.- Jimmy.- szepnęła, przesuwając się nieco.- Przepraszam, że Cię obudziłam.- dodała, chciała się do niego przytulić, zniknąć w kojących ramionach, ale coś ją zatrzymało. Poczucie winny za własne sny, chociaż przecież nie wyrządziła mu krzywdy.- Miałam koszmar... przytulisz mnie? – spytała niepewnie.- Proszę.- to jedno słowo padło ledwie słyszalnie, jakby nie chciało przejść przez gardło.

| rzut - ile mówiłam w każdej turze snu

Tommy, Tommy. Nigdy tak do niego nie mówiła. Nie szeptała z czułością, troską. Czy zwróciła się do niego tak kiedykolwiek? Inaczej niż Thomas? Tom? Nie pamiętał. Patrzył jak podrywa się do góry z duszą na ramieniu, a poem przyciąga nogi do siebie. Była w szoku, nie był idiotą. Jimmy. Milczał, przyglądając jej się w półmroku. Koszmar. Tak, to faktycznie musiał być koszmar. Uśmiechnął się, słysząc jej prośbę, a odkąd wrócił do doliny nie uśmiechał się prawie wcale. Kąciki ust uniosły się lekko, ale jego oczy się nie śmiały. Przed dostrzeżeniem tego chronił go mrok. — Jasne — mruknął choć jakby nie do końca w odpowiedzi na jej chce błaganie. Poprawił się w siadzie tak, by nie musieć opierać się rękami i wyciągnął je ku niej, objął ją. — Co ci się śniło?— spytał. Czuł jej zapach włosów. Pachniały rozmarynem i konfiturą owocową.

Poruszona nadal tym, co śniła przed kilkoma minutami, nie skupiła się na głosie Jamesa ani nie próbowała przejrzeć ciemności, aby zobaczyć wyraz jego twarzy. Nie miała świadomości, że mówiła przez sen, że szeptała własny koszmar w półsłówkach. Wbiła w niego spojrzenie, kiedy przytaknął jej prośbie. Przysunęła się jeszcze bliżej i wtuliła w niego, przymykając oczy, gdy tylko poczuła obejmujące ją ramiona. To było to, czego potrzebowała. Ramiona, w których chciała tkwić, a nie te, o których właśnie dziś śniła.- Tabor.- szepnęła, opierając się policzkiem na wysokości męskiego obojczyka.- Wszystko było dziwne i obce- dodała zaraz. Koszmary nie zdarzały jej się często, przez ostatnie dwa lata rzadko kiedy pamiętała jakiekolwiek sny, gdy rano otwierała oczy. Ten jednak odbił się mocniej i czuła, że prędko tego nie zapomni.- Byłam jakby sobą, ale wszystko inne... było nie tak.- najbardziej mąż i dziecko, którego nigdy nie miała, ale obawiała się wspomnieć o tym.

— Uhm. Tabor — wymruczał cicho, a Tommy, Tommy coraz głośniej buczało mu w głowie. Popatrzył przed siebie, na drzwi na zewnątrz, na korytarz. Odsunął się od niej, spoglądając na poduszkę. — Połóż się. To tylko sen — Nie czekał aż się ułoży, położył się sam, wpierw na wznak, spoglądając sufit. Przeklęty sufit, pozbawiony choćby jednego pęknięcia. A później obrócił się na bok, plecami do niej, wpatrując w ścianę.