Salon

To zabawne, jak lekko rozmawiali o rzeczach trudnych - właśnie pod taką kategorię podchodziło roztaczanie wizji potężnych czarnoksiężników szturmem wbijających się mu do umysłu, by osiągnąć jakiś cel - przewertować myśli niczym najświeższe wydanie Proroka Codziennego?, pobawić się w tworzenie niekompletnych mozaik z chaotycznych myśli?, pokonać go bronią wyjątkowo subtelną, bo taką, z której nie będzie sobie zdawał sprawy? Nie chciał się na to godzić, zbytnio bał się o własny umysł, o tony tajnych informacji, które skrywał pomiędzy ciężkimi myślami. Ich wydobycie nie groziło wyłącznie jemu samemu - o nie, słało na szubienicę bezpieczeństwo jego rodziny, nakładało pętlę na szyję najbliższych, naciskało spust mugolskiej broni wycelowanej prosto w skroń członków zakonu.
Zdawał sobie sprawę, że igrali z ogniem, wędrowali po linie rozciągniętej pomiędzy dwoma szczytami oddalonych od siebie gór - a on chciał zadbać o zabezpieczenie, które, choć niestabilne, uchroni go przed drogą w dół i pozwoli mu się podnieść nawet wtedy, gdy raz zawaha się i upadnie.
Wysłał Mavis uśmiech, a potem powędrował spojrzeniem za okno; przez ulotną chwilę przyglądał się promieniom kąsającym szybę, a potem wbił wzrok we własne dłonie, analizując ślady pozostawione przez rozdrapane do krwi skórki przy paznokciach. Milczał, przygotowując się na uderzenie, które nastąpiło w tym momencie, w którym padła inkantacja zaklęcia. Zamknął oczy, odkrywając, że dzięki temu łatwiej mu się skupić.
Ale czym jest skupienie wobec siły szturmem atakującej jego myśli?
Ten ból - jednocześnie odległy, jak i niebezpiecznie bliski, rozdzierający umysł i zaraz sklejający go na nowo, rozrzucający namolnie kolejne obrazy, wspomnienia, wizje, dźwięki, ale tylko po to, by zaraz je zawołać, uderzyć ich skumulowanym zestawem; skrzywił się, bo jak mógł się nie skrzywić, kiedy jednocześnie tracił rzeczywistość i ją zyskiwał, znajdował kontrolę, by dać jej się wymsknąć spomiędzy palców.
Na tle ciemności zaciśniętych powiek powoli kreśliły się rozmyte obrazy; z początku była to wyłącznie biel, którą uparcie przywoływał, chcąc się odgrodzić, chcąc uciec, zaprzepaścić wszystkie próby odebrania mu prywatności, o którą tak zażarcie walczył. Z nieba padały iskrzące się lekko płatki śniegu, drżąc eterycznie w targanym chłodnym, zimowym wiatrem powietrzu, znów czuł mróz kąsający go w nos, niesymetrycznie barwiący policzki na mocny odcień rubinu. Zabrzmiał dziewczęcy, słodki śmiech. Kiedy ostatni raz mógł go usłyszeć? To było dawno, tak dawno - a teraz ulotne wspomnienia zdawały mu się znów na wyciągnięcie ręki, był prawie pewien, że przeżywał je na nowo. I nie miałby żadnych wątpliwości, gdyby nie fakt, że obraz nie był stabilny, falował, rozmywał się, tracił na ostrości i za chwilę znowu zyskiwał. A jednocześnie balansował na granicy ostatecznego zamglenia; Garrett był o krok od odegnania niechcianej wizji narzuconej przez siłę zaklęcia legilimens. Ale choć w jednej chwili zdawało mu się dystansem możliwym do pokonania jednym susem, w drugiej zakrawało to o niemożliwość; złościło go to, denerwowało, szarpało nerwy, sprawiało, że nie mógł się skupić.
Uważaj, żeby się nie poślizgnąć - usłyszał własny głos, wyraźniejszy niż przed chwilą (czyżby jego próby odgrodzenia umysłu z każdą chwilą traciły na siły?) i dokładnie w tym samym momencie powietrze przeciął pisk, a ruda czupryna utonęła w śnieżnej zaspie. Zaśmiał się cicho, bo przecież nikomu nic się nie stało; miał wrażenie, że nie uśmiecha się tylko we wspomnieniu, ale też w rzeczywistości, że pomimo tego okropnego bólu miliona igieł wbijających się w obie jego skronie i zgniatającego czaszkę. Płatki śniegu rozpuszczały się na pokrytych piegami policzkach jego brata. Ciepłe, puchowe rękawice ogrzewały mu palce, sięgał, by zatopić dłonie w białej pierzynie i uformować z niej kulę. Lyra, otrzepując się ze śniegu, ze śmiechem schowała się za Barrym, a ledwie chwilę później na horyzoncie zamajaczyła...
...Margaux?
Musiał pamiętać, żeby - kiedy już rozchyli powieki, próbując wyplenić pulsujący ból w skroniach - wypomnieć Mavis, że gra nieczysto.
I znów zalała go słodka woń białych kwiatów, to właśnie w ich kształt ułożył się puchowy śnieg. Jego rodzeństwo rozmyło się, jakby tracąc na znaczeniu; zdawało mu się, że znów ważna jest dla niego wyłącznie ona. Gardenie zniknęły, ustąpiły czerni korytarzy w ministerstwie - czy to nie tutaj właśnie spotkał ją po raz pierwszy, błądząc wśród tłumu zajętych sobą czarodziejów i będąc spóźnionym pierwszy i ostatni raz w życiu? Bez problemu dostrzegł jej srebrne pukle lśniące wśród lasu anonimowych, szarych twarzy; mimowolnie wykrzywił twarz w uśmiechu i nagle przestał przejmować się widmem upomnienia, kiedy dotrze na dalsze szkolenie na drugim piętrze z pewnym opóźnieniem.
Ale to przecież nie miało już znaczenia, przecież to należało do przeszłości - słodkiej, lecz odległej i, co być może najważniejsze, okrutnie prywatnej.
Nie.
Nie, nie.
Nawet nie wiedział, że mocniej zaciska zęby, jakby w ten sposób próbując uchwycić się realności - choć wcześniej brutalnie mu się wymykała, teraz wracała jak echo wypełniające pusty korytarz. Bronił się, znów przypomniał sobie, że to tylko gra, tylko walka, tym razem niewinna, ale kto wie, czy następnym razem nie zaatakuje go ktoś inny niż droga przyjaciółka. Musiał się skupić. Więc to robił; odganiał myśli, skupiając się właśnie na tych wspomnieniach, które chciał przywołać, z których miał zbudować mur, jaki odgrodziłby go od tych uczuć, po które nikt z zewnątrz pod żadnym pozorem nie powinien sięgać. Ale ból wypełniał go dalej; starał się być ponad cielesność, ponad ten łomot wypełniający mu czaszkę, ponad pulsujące udręką odczucia. Mówiono, że oklumencja jest sztuką ucieczki ze strefy sacrum. Że, pragnąc ją posiąść, powinien zaprzeczyć własnemu istnieniu, więc robił to, bardziej instynktownie, niż racjonalnie, bo, prawdę mówiąc, wciąż nie wiedział, jak ma to zrobić. A nikt nie umiał mu pomóc - nie ci, którzy opanowali tę sztukę, nie Mavis znająca się na wdzieraniu się do umysłu, nie niezliczone tomiszcze ksiąg traktujące na temat tej umiejętności. Może było to kwestią indywidualną, jaką powinien wypracować sam, płacąc okup w postaci zbierających się kropel potu, okropnego dudnienia z tyłu głowy i okrutnego przemęczenia.
I skupił się, starając się odegnać ból, pozbyć jęzora czyichś myśli penetrującego jego umysł (dokładnie go czuł, wiedział, w jakie myśli próbowano ingerować, a to było najgorsze i powodowało, że niewidzialna pętla zaciskała się na jego żołądku); niech będzie po wszystkim, niech ta misterna intryga runie, odejdzie w cień i zapomnienie. Niech odzyska władzę, oddali się od tego przeklętego spętania, niech opanuje własną głowę i posprząta chaos, jaki budziła w nim przyjaciółka.
Śnieg. Odzyskał go na nowo - ten sam iskrzący się bielą na tle grudniowego nieba. Otulił się wspomnieniem, starając się uczynić z niego nieprzekraczalną barierę, która ochroni go przed atakiem z zewnątrz. Zamykał umysł. Odcinał się od istnienia. I, na brodatego, starego i pomarszczonego Merlina, nie spodziewał się, że w końcu przyjdzie mu to z taką łatwością. Lekko, naturalnie, jakby urodził się tylko po to, by to robić.
Jakby jego umysł był przystosowany do ucieczki przed niechcianymi emocjami.
Śnieg. Niech prószy, niech zasypie mu policzki, szczypie chłodem, wywołując czerwień na czubku piegowatego nosa. Niech wizja brata wtykającego krzywo dorodną marchewkę w twarz pulchnego, mało stabilnego bałwana przywoła uśmiech na jego usta, niech poczuje, jak siostra ściąga mu czapkę, by ułożyć ją na głowie ich śnieżnego tworu. Niech zaraz zawyje silny, niespodziewany wiatr, niech wełniana czapka zerwie się i poleci, pchana silnym podmuchem, by oni mogli - przy akompaniamencie ich własnego śmiechu - rzucić się za nią w pogoń, zapominając, że równie dobrze mogli użyć magii.
Niech wypełni go wspomnienie sprzed jedenastu lat, niech wypleni imię, które nigdy nie powinno zabrzmieć.

[bylobrzydkobedzieladnie]

Potężni czarnoksiężnicy muszą poczekać i chwilowo ustąpić miejsca potężnej czarownicy i wybitnemu legilimencie w jednej osobie - mnie, rzecz jasna. Uśmiecham się na myśl o tym żarcie, jednak już chwilę później mój wzrok chmurnieje.
Na tym świecie nie ma już bezpieczeństwa, zwłaszcza jeśli chcesz chodzić po linie. Ktoś zawsze będzie pchał Cię z jednej strony, z drugiej. Zaś legilimenci będą przyglądać się temu, swoim kukiełkom w niewielkim teatrze. Ta sztuka przerażała, choć w istocie niosła też piękno - nie bez powodu.
Płatki śniegu obsypywały moją świadomość, padały przed moimi oczyma, spływając gładko w dół. A ja sunęłam pogrążona w bieli tylko po to by ją rozerwać, zastąpić czymś innym.
By nie dopuścić do uczucia mrozu na skórze, dźwięk dziewczęcego śniegu.
Rodzinna scena rozpadła się pod wpływem jednego imienia, pełnego uczuć, tak sprzecznych, tak innych.
Margaux.
Czy to pytanie, rozkaz, może stwierdzenie? Czuję myśl przepływającą przez Twój umysł, o tym, że gram nieczysto. Gdy się tego nie robi - nie wygrywa się. A przecież stwierdzenie, że oszukuję byłoby błędem. Nie robię nic złego. Po prostu bawię się Twoimi słabościami, wyczuwam je jak drapieżnik wyczuwa swoją zdobycz. Wiele lat zajęło mi opanowanie tej sztuki.
Prywatność. Czy istnieje dla mnie takie słowo? Czy po tak wielu umysłach, które przewertowałam, znacznie brutalniej od Twojego cokolwiek ono dla mnie znaczy? Ile razy wyrywałam wspomnienia, zaginałam myśli? Nie potrafię nawet policzyć.
Znów otula mnie zimowa sceneria i w tym momencie irytuję się, postanawiając położyć temu wszystkiemu kres. Znów wypowiadam to imię, ale tym razem nie jedno - obok panny Vance pojawia się Barry, Dumbledore, Lyra, Benjamin, Diana - wywołuję potok wspomnień które miksują się i przewijają jak szalone, pilnuję również, bym nieostrożnie wyjawiła jakąkolwiek ze swoich myśli. Mimo prędkości i tonu jaką nadaję nadal przed moimi oczyma majaczy wspomnienie sprzed kilkunastu lat, rozpaczliwe, wybrzmiewające w Twojej głowie.
W końcu prycham nieznacznie i raz jeszcze zakręcam szalony wir, powodując to, że wspomnienia przelewają się raz po raz, tworząc zamieszanie, po czym płynnym ruchem odciągam różdżkę od Twojego czoła. Daję Ci chwilę na uspokojenie po tej szaleńczej karuzeli.
Kiedy dochodzisz do siebie, wyrwany z szoku po tym zaklęciu ja siedzę już z szelmowskim uśmiechem, ściskając w dłoni filiżankę kawy. Różdżka, która wcześniej posłużyła mi do wywrócenia umysłu do góry nogami teraz stukocze o brzeg naczynia, z którego po chwili unosi się para. Zimna kawa to już nie byłoby to samo.
Upijam łyk, bacznie obserwując to co robisz.
- Lepiej - rzucam krótko i jest to równoznaczne z tysiącem zdań pochwał wypowiedzianych przez kogoś innego.
Nie umiem prawić komplementów, które nie byłyby jednocześnie sztuczne, więc kiwam głową z uznaniem. Rozsiadam się wygodniej na kanapie i po zjedzeniu kolejnego ciastka postanawiam się odezwać. Swoją drogą, spróbuj przekupić swoich wrogów pysznościami z Krainy Miodu - w moim przypadku pewnie by się udało.
- Wystarczy na dziś. A teraz, o czym chciałeś ze mną porozmawiać? - pytam, nie oczekując od razu odpowiedzi. - O Zakonie Feniksa? Ciekawe, że ta nazwa zdążyła mi się już wcześniej obić o uszy.
Patrzę na Ciebie wzrokiem nie wyrażającym nic, na mojej twarzy nie widać cienia jakichkolwiek spekulacji. Czekam, aż wszystko wyjaśnisz.