-Dla mnie to to samo. - zmarszczył lekko brwi, nie rozumiejąc łatwości, z jaką Zlata oddzielała strach od poczucia winy. -Strach przychodzi nocą, poczucie winy też. Ściskają za serce, sprawiają, że trudno się oddycha. Nie chcę ich czuć. Mówienie sobie o własnej słuszności trochę pomaga, ale... - wzruszył ramionami, wyrzucając z siebie słowa z prędkością armaty.
Sięgnął po kieliszek i zrozumiał, że omal nie powiedział o słowo za dużo. Mało brakowało, a rozgadałby się nie tyle o własnej słuszności, co o słusznej sprawie, o ideałach.
Nie mógł sobie na to pozwolić. Nie znał jej na tyle dobrze.
-Dla mnie to już za dużo, bo nie dojdę do domu. Ostatnia kolejka. - zaproponował przepraszająco, wznosząc kieliszek do ust.
-Wiesz, nieważne. Rozumiem za to, co mówisz o wściekłości. Byłaś tam naprawdę wściekła, aż sam się ciebie bałem, ale... równa z ciebie kobieta. - uśmiechnął się, szczerze. -Cieszę się, że razem pracujemy, wiesz? Jakbyś... jakbyś czuła się samotnie, to wiesz, zawsze możemy się jeszcze napić. - zaproponował z prostodusznością kogoś, kto nie pasował na typa zabijającego ludzi.

-Jeszcze parę razy pomożesz komuś zniknąć albo zabijesz cudzymi rękami i ci przejdzie. - trochę na co innego się umawialiśmy, ale młody chyba potrzebuje sobie pogadać.

|wychodzimy z szafki