Po drugiej stronie lusterka dwukierunkowego Mare, odpoczywająca bezpiecznie w Derby, była świadkiem czegoś... nietypowego.
— Elroy? — choć jej oczy rozświetliły się natychmiast na widok męża, jego wyraźnie podejrzany stan sprawił, że nabrała poważnych podejrzeń. Zjawić się... w pubie? Dama? Rude brwi ściągnęły się na jasnej twarzy, a Elroy mógł z powodzeniem przypisać ją do miny, którą robiła Mare, gdy była do czegoś wyjątkowo nieprzekonana.
— Chyba nie myślisz, że... — zaczęła, choć wieść o byciu nieco rannymi rozwiała wszelkie wątpliwości. Cokolwiek się tam nie stało i jakkolwiek pobyt w barze o tej porze nie był wskazany dla kobiet o jej statusie i nazwisku, były rzeczy ważne i ważniejsze. Na przykład zdrowie męża oraz kogokolwiek, z kim właśnie przebywał.

Deportowała się przed pub tak prędko, jak tylko mogła. Po pchnięciu drzwi ,niemal od razu, może nawet odruchowo, odszukała wzrokiem męża i jego towarzysza, którym był... Michael Tonks. We własnej osobie.
— Tylko się nie przekrzykujcie, panowie — zaczęła, choć ton miała niezwykle wręcz chłodny. Lord Greengrass będzie musiał się naprawdę postarać, by wytłumaczyć żonie tarapaty, w których się znalazł. — Najdroższy, pozwolisz, że zajmę się najpierw panem Tonks? Możesz mi w międzyczasie streścić, kim jest... — spojrzenie zielonych oczu przesunęło się wymownie w kierunku spetryfikowanego mężczyzny.

| Panów proszę o szybkie zebranie waszych obrażeń (bo jak was kocham całym sercem, to nie wiem, gdzie was uderzało i jakiego rodzaju są to obrażenia żywotność jak coś widzę!)

-Mobilicorpus... - westchnął jeszcze, chcąc przetransportować spetryfikowanego mężczyznę do środka. Kajdany zacisnęły się na jego rękach i nogach - choć Esposas było połowicznie udane i kajdany na nogach mogły być trochę za luźne. Tak czy siak, Petryficus był zbyt silny, by mógł go tak po prostu przełamać.

The member 'Michael Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 74

Bez trudu przetransportował mężczyznę do baru.
-Dzień dobry. Wraz z lordem Greengrassem zajmiemy tutaj trochę czasu. - rzucił do barmana ze słabym uśmiechem i opadł ciężko na krzesło, nieświadom, kogo Elroy właśnie wzywa.
Uśmiech poszerzył się na widok dołączającego do nich Elroya i zrzedł, gdy do sali weszła lady Greengrass, wyprostowana jak struna, z lodowatym wyrazem twarzy. Czasem Mike zastanawiał się, jakim cudem tworzyła z jego przyjacielem - impulsywnym, spontanicznym, gorącym jak smoczy ogień - tak dobraną parę.
-To tylko draśnięcia. - westchnął, rozpinając płaszcz. Był cały potłuczony, na plecach i pośladkach, a przedramiona, dłonie i policzki miał odmrożone. Na prawym barku widać było też ślady poparzeń.


53 (tłuczone, 2 x Deprimo, plecy i kość ogonowa); 31 odmrożenia (2 x Caeruleusio; przedramiona, dłonie, twarz), 27 poparzenia (Commotio, prawy bark )
93/203

Uśmiech nie schodził z jego ust. Cóż, może i przyjaciel nie rozumiał, dlaczego stanowili z Mare tak dobre połączenie - bo mimo pozoru, ta wcale nie odbiegała aż tak od niego temperamentem. Czasem były po prostu momenty, w których musieli się uzupełniać.
- Najdroższa, oczywiście... Od czego mamy zacząć? Chciałem zejść do tuneli pod Derby, które nie są używane często, ale mogą wymagać zabezpieczenia... Więc zaprosiłem Michaela, aby mi pomógł. I natrafiliśmy na... dwóch panów... - wyjaśnił skrótowo, nie chcąc denerwować żony. Nie tutaj, nie teraz. - Jeśli będziemy mogli kontynuować, również chcemy znów zejść do tuneli...

Sectumsempra za 24 na ramiona, oraz już zaleczona eliksirem rana I stopnia tym samym zaklęciem; Bucco za 15 w szczękę.

Gdy Elroy streszczał jej, co działo się w trakcie ich przygody, Mare nie odezwała się ani słowem. Za to z uwagą przyglądała się stanowi zdrowia Michaela, wyłapując najpierw najbardziej oczywiste z obrażeń — te temperaturowe.
— Jeżeli to dla pana draśnięcia, strach pomyśleć, czym jest w słowniku aurorskim rana — odpowiedziała krótko, choć tonem, który nie zapraszał do dalszej dyskusji. Różdżka z eukaliptusowego drewna, którą operowała lady Mare przytknięta została najpierw do obu policzków Tonksa. — Figidu Maxima — prawego — Figidu Maxima — oraz lewego.
Dopiero jednak słowa o chęci powrotu w tamto miejsce sprawiły, że uwaga damy odwróciła się od tymczasowego pacjenta.
— Mój miły... — słowa, choć czułe, zabrzmiały raczej ostrzegawczo. — Proszę, powtórz to jeszcze raz, tylko tym razem trochę wolniej...
Miała nadzieję, że mąż wyczuje pewną subtelną aluzję.
— Figidu Maxima — dodała, tym razem celując w prawą dłoń aurora.

The member 'Mare Greengrass' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 95

--------------------------------

#2 'k8' : 1, 8, 4

--------------------------------

#3 'k100' : 19

--------------------------------

#4 'k8' : 3, 3, 7

--------------------------------

#5 'k100' : 40

--------------------------------

#6 'k8' : 2, 8, 1

-Zdarzały się gorsze. - odpowiedział dyplomatycznie, nie myśląc - o dziwo - o rozoranym lewym barku, o kłach i pazurach, jak zwykle gdy wspominał poważne rany. Tym razem myśli pomknęły ku ranie Elroy'a, zaleczonej eliksirem. Czy Marę zauważy jej ślady? Oby nie, oby nie... To naprawdę było poważne cięcie, byłaby wściekła.
-Dziękuję... - szepnął, a potem rozpiął nieco koszulę, aby pokazać jej poparzony lewy bark.

- Nie muszę powtarzać, żeby wiedzieć jakie są nasze obowiązki. To mogło wydarzyć każdemu, nie tylko nam. Musimy tam zejść i zabezpieczyć teren - odpowiedział twardo Mare. Doskonale znał jej ton i doskonale wiedział, że było to ryzykowne zadanie - a jednocześnie nie mógł postąpić inaczej. - Tym bardziej, że wiemy już, że moje przypuszczenia były słuszne - dodał, a choć Saoirse i Felix znajdywali się w Weymouth, przecież w Derby wciąż była cała ich rodzina - a do tego niewinni mieszkańcy.

Dwie z trzech prób zakończyły się pomyślnie. Michael zaczynał wyglądać powoli jak człowiek, choć Mare wciąż czuła pierwsze oznaki niepokoju, zastanawiając się, jakim cudem mógł dorobić się aż tak różnorodnych obrażeń. Osoby, z którymi walczyli, musiały popisywać się całkiem ciekawym arsenałem zaklęć ofensywnych. Mare szybko zauważyła, że znalazły się w nim również zaklęcia powodujące poparzenia; powróciła myślami do własnej przygody sprzed dwóch dni, a usta zacisnęły się w wąską kreskę.
— Jeżeli poparzenia są tylko tu, proszę nie rozpinać dalej — choć głos wciąż miała stanowczy, to jedynie przytłumione światło pubu pozwoliło na ukrycie zmieszania przejawiającego się w drobnym zaczerwienieniu policzków. Zielone oczy Mare skupiły się na ranie, przy czym robiły to na tyle intensywnie, że Tonks mógł nie mieć wątpliwości, że spojrzenie damy nie przesunie się nigdzie, poza zakres oparzenia, do którego niedługo później przyłożyła różdżkę — Cauma Sanavi Maxima — szepnęła, mając nadzieję, że i to zaklęcie się powiedzie.
Choć mąż wystawiał jej cierpliwość na próbę.
— Dwa dni temu wyszłam bez draśnięcia z pojedynku z tymi, którzy mieli czelność nazywać się policjantami, a was urządziło tak ilu rzezimieszków? — ton Mare okazał się być równie twardy, co ten męża. Jednak gdy spoglądała na niego, jej mimika łagodniała znacząco, co znalazło też odbicie w kolejnych jej słowach, mówionych oczywiście szeptem. — Elroy, zrozum, że się martwię. Weźcie chociaż ze sobą kogoś jeszcze, na wszelki wypadek...
Niedługo później przesunęła swe spojrzenie na powrót na Michaela.
— Proszę nie dziękować. Chyba jeszcze nie skończyliśmy?

| Michael: 130/203 PŻ
EM Mare: 47/50

The member 'Mare Greengrass' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 7

--------------------------------

#2 'k8' : 3, 6, 8

Nie skończyli. Magia nawet nie chciała spróbować przejść przez różdżkę, co dama skwitowała delikatnym zmarszczeniem nosa.
— Sam pan widzi, emocje nie są dobrym doradcą — uśmiechnęła się przepraszająco, choć z delikatnym trudem i rezerwą, którą trudno było jej zarzucić. Była siostrą swego brata, córą Weymouth, nie swobodnie nawiązującym kontakty Elroyem. Ale przynajmniej się starała. — Cauma Sanavi Maxima.
Kolejna próba, znów różdżka przy oparzonym barku.

The member 'Mare Greengrass' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 41

--------------------------------

#2 'k8' : 2, 7, 2

-Tylko tu. I stłuczenia na plecach. - westchnął, posłusznie opuszczając dłonie. Zerknął na Elroya, z Mare starał się unikać kontaktu wzrokowego.
-Rzezimieszek szmalcownikowi nierówny. - wymamrotał tylko w ramach wyjaśnienia. Sam był w końcu dzisiaj ochroną Elroya….

- Jak widzisz, poradziliśmy sobie również. Jeśli nie natknęli byśmy się na nich dzisiaj, kto wie kto by się na nich natknął? Dzisiaj zostali unieszkodliwieni, musimy zająć się zabezpieczeniem terenów, aby nie mogli tak łatwo znaleźć się w mieście... Mare... Wiesz, że będziemy na siebie uważać, prawda? - powiedział do kobiety, może nieco łagodniej na samym końcu, chowając jednak swoje ręce pod stołem. Sytuacja jego przedramion nie wyglądała najlepiej i zdawał sobie z tego sprawę, ale nie musieli tym martwić dodatkowo Mare. Nie w tym momencie.
Uśmiechnął się lekko do Michaela, widząc jego wzrok na sobie.
- Zejdziemy do tuneli, zabezpieczyć teren. Skontaktuję się z panną Wellers, żeby pomogła później mi znaleźć ślady szmalcowników i potencjalnie ich namierzyć... - zapowiedział, chcąc zapewnić żonę, że nie mieli teraz innej opcji i że czas ich przecież naglił w podobnych sprawach. I nawet jeśli częściej działał zanim myślał, dzisiajsze podjęte przez niego kroki wcale nie były pozbawione śladów planu. Chociaż nie dało się ukryć, że chciał działać i rwał się do tego - czasem niekoniecznie rozważnie.