— Więc uważa pan, że patrol wysłany do złapania byłego pracownika Ministerstwa Magii nie zasługuje na miano szmalcowników? — głowa Mare przechyliła się w kierunku prawego ramienia, a spojrzenie zielonych oczu wniosło się na twarz aurora. — Proszę się nie krępować z odpowiedzią. Cenię sobie zdanie ekspertów.
Choć zdania brzmiały naprawdę uprzejmie, coś w tonie Mare zdradzało, że były odpowiedzi, które mocniej mogłyby przypaść jej do gustu, niż inne. Czy właśnie pragnęła pokazać dwójce starszych o dekadę, lub niemal dekadę mężczyzn, że w analogicznej sytuacji poradziła sobie lepiej? Możliwe. Gryfońska buta i odwaga. Michael powinien zrozumieć.
Westchnęła tylko, słysząc słowa męża. Mogła powiedzieć zdecydowanie więcej, lecz wiedziała, że na podobne dyskusje nie było ani czasu, ani miejsca. Gdyby to od niej zależało, zwróciłaby się ponownie z listem do znanych już jej aurorów, odpowiednio wyleczony Michael mógłby dołączyć na przykład do pana Skamandera, czy (z prawdziwym bólem serca Prewetta) pana Foxa. Rozumiała ciągoty i poczucie obowiązku Elroya, jego płomienny charakter, ale w obliczu oczywistego zagrożenia obawiała się, że był łatwym celem.
— Obiecaj mi, że wrócisz w jednym kawałku — poprosiła tylko, zduszonym ze smutku głosem, opuszczając wzrok na własną różdżkę. Uleczyłaby każdą jego ranę, ale... Nie chciała myśleć o tym, co czekało na niego w podziemiach.
— Pan również, panie Tonks. W Derby dbamy o przyjaciół — wreszcie coś drgnęło, a na twarzy arystokratki pojawił się ciepły uśmiech. — Episkey Maxima — powiedziała, różdżkę kierując na plecy aurora, na wysokości lewej łopatki. — Episkey Maxima — nieco niżej, po prawej stronie — Episkey Maxima — oraz okolice nerek.
Raz jeszcze spojrzała na męża. Nie wydawał się być w sosie, jakby coś ukrywał.
— Będziesz odpowiedzialny za pannę Wellers. Wygląda groźnie, ale powinna popracować nad defensywą — musiała podzielić się własnymi obserwacjami z przedwczorajszego starcia.

| Michael: 146/203
EM Mare: 45/50

The member 'Mare Greengrass' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 16

--------------------------------

#2 'k8' : 6, 1, 6

--------------------------------

#3 'k100' : 30

--------------------------------

#4 'k8' : 1, 1, 2

--------------------------------

#5 'k100' : 49

--------------------------------

#6 'k8' : 3, 5, 5

-Zasługuje. - westchnął, szybko kalkulując w głowie, że pewnie by ich zabił. Prosty rachunek, proste kategorie. -Co z nimi? - dodał cicho, zerkając pytająco na Elroya. Jeśli to nie tajemnica…?
Uśmiechnął się z niedowierzaniem, słysząc, że nazwano go przyjacielem. Nie tylko Elroya! Skinął głową z powagą, coś ścisnęło mu gardło.
Oddałby życie za ich wszystkich.
-Och, panna Wellers pomogła wyeliminować grupę szmalcowników w Northumberland. Ale zgadzam się, że powinna potrenować. - wtrącił.

- Nie jestem pewny do końca - odpowiedział na pytanie Michaela. Ze szmalcownikami, którzy kręcili się po Derbyshire? Z tunelami pod miastem? Nie mógł tego wiedzieć, nie był tego pewny.
Delikatnie jednak się uśmiechnął na słowa Mare, wiedząc, że jej obawy wynikały z troski - i były słusznymi. Nachylił się do niej, aby ułożyć dłoń na jej ramieniu.
- Wrócę, nic mi nie będzie, najdroższa... - zapewnił cicho, nie odkrywając jednak ramienia, które przez czarnomagiczne zaklęcie zostało poturbowane najbardziej. Pokaże je jej w domu, kiedy będą sami. Michael nie powinien widzieć jak bardzo temperamentna powinna być Mare, ani nikt z przypadkowych tutaj osób.
- Jeśli dzisiaj zadbamy o zabezpieczenia, jutro powinno być łatwiej dla mnie i dla panny Wellers...

Kącik ust drgnął w triumfalnym uśmiechu, choć nie był on ani duży, ani szczególnie kłujący w oczy. Zamiast tego przymknęła powieki, wzdychając cicho z ulgą, bowiem słowa doświadczonego aurora były dla niej szczególnie ważne. Gdy Elroy wróci do domu, przypomni mu o nich i o tym, że gdy nie zadbają o siebie nawzajem, nie będą mieli siły zadbać również o mieszkańców ich hrabstw.
— Oczekują na przesłuchanie. Pan Skamander zaoferował się z pomocą — odpowiedziała jakoś lekko, jakby był to idealny temat do pogaduszek nad filiżanką herbaty i kawałkiem miękkiego ciasta. — Są w bezpiecznym miejscu i śmiem twierdzić, że nasz chleb i woda są nieporównywanie smaczniejsze od tych, które podają w Tower.
Słowa męża sprawiły, że uniesione wysoko w stresie ramiona opadły miękko, tworząc na powrót łagodną linię. Mare posłała Elroyowi długie, pełne czułości spojrzenie. Spojrzenie, które mówiło więcej, niż wszystkie słowa świata, które przekazywało prawdziwe życzenia pomyślności.
A Michael Tonks dalej milczał.
— Niewypowiedziane obietnice nie mają mocy, panie Tonks. Jak więc będzie? Spotkamy się jeszcze nietknięci? — pomimo dwóch nieudanych prób rzucenia zaklęć, Mare dopisywał humor. Tonks nie musiał zresztą wiedzieć, że się nie powiodły, obrażenia na plecach miał dość rozległe.
— Episkey Maxima — mówiła więc dalej, tym razem przesuwając różdżkę bliżej linii wyznaczonej przez krawędź spodni mężczyzny. — Episkey Maxima — nieco wyżej, po lewej — Episkey Maxima — i znów lewa łopatka.
Słowa o Thalii sprawiły, że uśmiech poszerzył się znacznie, zaś Mare postanowiła dodać jeszcze jedną rzecz.
— Jeżeli znów zmienią ją w gęś, zwróćcie, proszę, uwagę, jak pięknie zagrzewa do boju. To prawdziwy skarb.

| Michael: 164/203 PŻ
EM Mare: 42/50

The member 'Mare Greengrass' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 5

--------------------------------

#2 'k8' : 2, 1, 1

--------------------------------

#3 'k100' : 95

--------------------------------

#4 'k8' : 3, 6, 2

--------------------------------

#5 'k100' : 84

--------------------------------

#6 'k8' : 8, 8, 1

-Och, Sam z pewnością wszystko z niego wydusi. - uśmiechnął się lekko, ale jakoś nieprzyjemnie. Oczy miał zimne.
Złagodniały, gdy spytała znów o obietnicę. Prawdziwa dama.
-Doskonale lady wie, że nie mogę tego obiecać. Obiecuję, że jeśli milady mąż będzie walczył u mojego boku, to Elroy wróci do domu żywy. - westchnął, czując, że nie ma sensu bawić się w półsłówka.
To wojna. A on miał list gończy nad głową, klątwę we krwi i podjął ciąg decyzji, które sprawiały, że nie widział dla siebie życia poza wojną, po wojnie. Za niektóre zdążył się znienawidzić. Tak będzie lepiej.

- Nie tylko będę, ale również zadbam, abyś wrócił do domu. Michael, masz rodzinę, masz do kogo wracać - odpowiedział, mając rzecz jasna na myśli jego rodzeństwo i dalszych członków. Wiedział przecież, że jako mugolacy nie mieli łatwo podczas wojny, a jeśli dobrze pamiętał to jedna z jego sióstr nigdy nie przejawiła talentu magicznego. To oni byli zagrożeni bezpośrednio tym konfliktem.
Kiedy zauważył, że rany Michaela są wyraźnie zaleczone, podniósł się od stołu.
- Jesteś gotowy zejść do tuneli? - dopytał, zabierając również dłoń od Mare. Wiedział, że kobieta będzie zła, widząc jego ranę, ale nie mieli na to czasu. Nie w tym momencie.

Choć miała świadomość, jakie słowa mogą paść, nie chciała ich słyszeć. Nie tutaj. Nie w Derby, które zawsze żyło, pielęgnując w sobie ducha dobroci. Różdżka przesunęła się do lewej dłoni, prawa zaś spoczęła na prawym ramieniu Tonksa. Mare przekraczała kolejną granicę, nachylając się nad siedzącym mężczyzną, choć nie robiła tego szczególnie głęboko. Pragnęła jedynie pochwycić jego spojrzenie.
— Panie Tonks. Chcę pana widzieć w jednym kawałku w Derby, za miesiąc. To rozkaz — jak głos kobiety mógł brzmieć jednocześnie stalowo, a jednak jakoś spokojnie i miękko? Mare wychodziła z pozycji damy, opiekunki tych ziem. Była mu milcząco wdzięczna, za poświęcenie, z jakim wspomagał w boju jej męża. To oczywiste, że musiała dbać również o niego.
Słysząc jednak słowa męża, obróciła się prędko w jego stronę.
— Jesteście gorsi od Roratio — oznajmiła z nutką irytacji w głosie, widząc, że jej mąż znów zamierza iść w bój. Michael wyglądał już dobrze, lecz on... Siniak formował się na linii jego szczęki, to widać było nawet w kiepskim świetle pubu i przy zaroście. — Elroy, poczekaj... — poprosiła cicho, skracając dzielący ich dystans. Palce delikatnie chwyciły podbródek męża, a różdżka w tej samej chwili przysunęła się do obrażenia. — Episkey Maxima — szepnęła, póki co nie zwracając uwagi na rany na rękach wybranka.

| Michael: 203/203 PŻ
EM Mare: 39/50

The member 'Mare Greengrass' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 83

--------------------------------

#2 'k8' : 8, 3, 1

myślałam że Wasza kolej...

-Z rozkazami się nie dyskutuje. - uśmiechnął się blado, pochylając głowę w geście zgody. Samobójstwo na wojnie to sprawa powolna i mozolna i wymagająca prawdziwej próby, dociśnięcia do ściany, uratowania wielu istnień albo oddania życia za Elroya, miesiąc przeżyje. Choćby miał dojść do Debry po trupach.
-Mhm. - odpowiedział elokwentnie Elroyowi, bo bał się go trochę mniej od Mare. Tak, miał rodzinę, ale... czasem nie wiedział, czy poza Kerrie i Castorem ma do kogo wracać. Musi dopilnować, by tych dwoje stanęło na nogi i przetrwało wojnę, Gabriel i Justine dadzą sobie radę, a osoba do której sypialni chciałby wrócić... cóż, czasem miał wrażenie, że po wojnie podzieli ich tak wiele, że trzyma się strzępów nadziei tylko po to, żeby przeżyć.
-Jasne, że jestem gotów. Dzięki lady Greengrass jestem jak nowo narodzony. Dziękuję. - skłonił się lekko Mare, która zaleczyła wszystkie jego obrażenia.
-Przesłuchać go najpierw? - błysnął zębami w wilczym uśmiechu, podchodząc do szmalcownika. Spojrzał porozumiewawczo na Elroya - poczeka z przesłuchaniem na nieobecność damy, rzecz jasna.

Wiedzieli o tym dobrze, i on i Mare, że Derby nie było bezpieczne. Mieli tego żywy dowód przed samymi sobą. Mieli kłopoty, mieli problemy z tym, aby dobrze sobie poradzić z niektórymi z grabieżców - ich wrogowie na tej wojnie byli silni, nie można było ich lekceważyć i przychodzili z różnych stron. Czy to oni mogli być zwolennikami Czarnego Pana? A może byli przypadkowymi grabieżcami, którzy chcieli skorzystać z okazji?
- I bardziej doświadczeni od niego - zaraz odpowiedział, będąc gotowym do dyskusji, do bronienia swoich działań - bo był Greengrassem i na tym polu ciężko było go przytłoczyć. A Mare wiedziała o tym doskonale jak nikt inny, bo przecież i nie raz, i nie dwa prowadzili zacięte dyskusje.
Zaraz jednak złagodniał, widząc że jego żona nie chciała kontynuować tej dyskusji. Delikatnie się uśmiechnął do niej, kiedy ta podeszła aby go uleczyć. Chciał ją objąć, ucałować - wykonać ruch, który w ścianach posiadłości nie byłby w żaden sposób zakazany tak długo jak byli sami, ale tutaj nie mógł sobie na niego pozwolić. Zamiast tego, kiedy Mare go uleczyła, ujął jej dłoń i ucałował delikatnie. To był gest, na który mogli sobie pozwolić.
- Przesłuchamy go. Najdroższa, zabierzesz ze sobą na Grove Street różdżki? - poprosił, przekazując jej zaraz jedną, a po tym podchodząc do, prawdopodobnie już martwego szmalcownika, i odbierając różdżkę i z jego rąk, aby przekazać ją swojej żonie. Nie był jeszcze pewny do końca, co mogli z nimi zrobić, ale na pewno mogli znaleźć dla nich zastosowanie.

Uśmiechnęła się — ciepło, wyrozumiale — na słowa Michaela. Z rozkazami się nie dyskutowało, miał rację. Nie mogła jednak wiedzieć, że wzbudzała w Tonksie aż taki respekt. Czy to wina listu, w którym zganiła go za poruszanie trudnych tematów z arystokratką? A może okoliczności, w których się znaleźli?
Oczywiście, że ma rodzinę, pomyślała, spoglądając na męża z delikatnym rozczuleniem. W typowy dla mężczyzn, nieoczywisty sposób okazywał troskę o swojego towarzysza boju i była z niego dumna. Greengrassowie nigdy nie byli zdolni na bezmyślne poświęcenia, a teraz mieli szansę zasłynąć również przez opiekę, jaką otaczali swych przyjaciół.
— Proszę nie dziękować. Jest pan przecież przyjacielem — powiedziała, jakby była to oczywistość. Bo dla niej właśnie była. Każdy przyjaciel znajdzie w Derby pomoc. Tak zawsze było i tak będzie, póki Elroy i Mare mogli sprawować opiekę nad tym miejscem.
Ton, w którym odpowiedział jej mąż, nie spodobał jej się ani odrobinę. Znała go przecież, wiedziała, z czym się wiąże. Nie mieli jednak miejsca ani czasu na dyskusję, nie tutaj. Choć krew Greengrassów i Prewettów rozgrzewała ciała męża i żony, oboje niezdolnych do porzucenia własnego stanowiska, Mare wiedziała, że musi się wycofać. Jego zdania nie zmieni, musieli dokończyć to, co zaczęli. Opuściła jednak wzrok na ich dłonie, na jego usta składającego pocałunek na jasnej skórze. I przez moment nic nie miało znaczenia, tylko to, że żył i był bezpieczny, aż...
Aż tym nieostrożnym poniekąd ruchem odsłonił rany na rękach.
A Mare nabrała głęboki oddech.
— Schowam je w bezpieczne miejsce — oznajmiła cicho, mając na myśli to, w którym spoczywały już dwie inne, zdobyczne po spotkanych szmalcownikach. Z trudem powstrzymała się od chęci rzucenia kolejnych zaklęć na rany męża, wystarczyło jednak, żeby zakładając na powrót kaptur na głowę, już stojąc w otwartych drzwiach pubu, zwróciła się do nich raz jeszcze. — Bądźcie zdrowi, panowie. A o reszcie pomówimy w domu.

| z/t