Gabinet

– Tylko na znośny? – zapytał, unosząc wyżej brew; bez powagi dźwięczącej pomiędzy głoskami, ale z zainteresowaniem świadczącym o tym, że pytanie mogło należeć do tych retorycznych, choć wcale nie musiało. Lubił przekomarzać się z nią w ten sposób, nawet jeśli dopiero teraz uświadamiał sobie, że przez ostatnie miesiące mu tego brakowało; listy nie były w stanie zastąpić rozmów, bez względu na to, jak długie by nie były.
Przysunął do siebie przyniesione przez Imogen dokumenty, unosząc w górę parę pierwszych stron, żeby odszukać wspomniany raport, odruchowo chcąc rzucić na niego okiem, choć nie zagłębiał się w staranne wyliczenia ani sprawozdania, woląc usłyszeć to wszystko z ust siostry. – Przypomnieliśmy im, że umów z nami się dotrzymuje? – podjął, odnotowując w myślach, by zagadnąć Bena o to, jak dokładnie przebiegły rozmowy z rządcami, którzy próbowali ich oszukać. Nie miał zamiaru dłużej drążyć tego tematu z Imogen, z jej streszczenia wynikało, że transport – ostatecznie – zakończył się sukcesem, ale na wszelkie zgrzyty – choćby najlżejsze i najcichsze – pozostawał wyczulony, zdając sobie sprawę, że nie mogli pozwolić sobie teraz na okazanie choćby grama słabości. Nie, kiedy dawni sojusznicy wciąż spoglądali na nich z niepewnością, pamiętając szalone decyzje podjęte przez Naupliusa.
Kiwnął głową w odpowiedzi na słowa Imogen, póki co wstrzymując się od wyrażenia opinii, chociaż miała rację: Cromer, ze względu na bliskość dobrze prosperującego portu, wydawało mu się dobrym miejscem na przeprowadzenie podobnego przedsięwzięcia; może nie samo centrum miasteczka, z natury ruchliwego i głośnego, ale znalezienie odpowiedniego lokum gdzieś na jego obrzeżach nie powinno być problemem. Słuchając uważnie, nachylił się do przodu, brodę opierając na złączonych czubkach palców. – Szpital Świętego Munga ma chyba dosyć wysokie wymagania jeśli chodzi o przyjęcia na staż – zauważył po chwili zastanowienia, choć w jego głosie słychać było niepewność. Nie znał aktualnej sytuacji w placówce, nigdy zbytnio się nią zresztą nie interesował – czy brakowało im uzdrowicieli na tyle mocno, by przyjmowali czarownice mające za sobą tylko pobieżne przeszkolenie? – Może mogliby pomagać tutaj, w Norfolku? Słyszałem, że w innych częściach kraju powstają już polowe szpitale – zasugerował. Odsyłając kobiety do pracy w Londynie nie zyskiwali niczego, ale gdyby przysłużyły się poprawieniu sytuacji na ich terenach, część środków przeznaczonych na ich edukację mogłaby się zwrócić. Tocząca się od miesięcy wojna sprawiała, że uzdrowicieli potrzebowali nie tylko ci, którzy walczyli w pierwszych szeregach; w morskich potyczkach ranni zostawali marynarze, a braki w dostawach żywności i leczniczych eliksirów sprawiały, że ludzie chorowali częściej.
Warunek postawiony przez matkę go zaskoczył, opuścił dłonie, prostując się nieco, a kąciki ust drgnęły mu w górę, w uśmiechu częściowo rozbawionym, a częściowo zadowolonym. – Naprawdę tak powiedziała? – rzucił, choć nie spodziewał się, by Imogen z niego drwiła. Wciąż: nie potrafił tak do końca ukryć zdziwienia. Matka nie potrzebowała jego zgody ani aprobaty, ostateczne słowo i tak miało należeć do wuja. – Liczy się z nim, kiedy wie, jak będzie brzmiało – zaoponował, unosząc znacząco brwi. W jego słowach nie było jednak powagi, bardziej żartował niż pozwalał sobie na przytyk, bo chociaż matce nie brakowało odziedziczonego po wilich przodkiniach temperamentu i jeśli chciała, potrafiła postawić na swoim, to wiedział, że nigdy otwarcie nie wystąpiłaby przeciwko niemu. – Wesprę was jak tylko będę mógł – dodał po chwili, poważniej, kiwając łagodnie głową; nie znał się na magicznej medycynie, a skomplikowane wyliczenia dotyczące zysków i strat zawsze zlecał komuś innemu, ale jako kapitan Szalonej Selmy przez ostatnie lata wyrobił sobie sporo kontaktów, w Anglii i poza nią.
Czy jego siostra również?
– Lord Shafiq? – powtórzył, przekręcając lekko głowę. – Jesteście w kontakcie? – zapytał. Nie znał Zachary’ego zbyt dobrze, ale nie miał powodów, by mu nie ufać; wprost przeciwnie – wiedział, że od dłuższego czasu służył w szeregach Rycerzy Walpurgii, był wiernym sługą Czarnego Pana – a stanowisko ordynatora z pewnością dawało mu możliwość swobodnego dysponowania personelem. Pozostawała kwestia tego, co mogliby zaoferować mu w zamian, jego czas był cenny – podobnie jak szpitalne zasoby. – Jest godny zaufania – potwierdził, wiedział o jego zasługach i zdobytych odznaczeniach. – Z tego, co wiem, jest też bardzo zajętym czarodziejem, ale jeżeli zgodziłby się pomóc, to ta pomoc z pewnością byłaby nieoceniona. Chcesz, żebym do niego napisał? – zaoferował, zatrzymując pytające spojrzenie na twarzy Imogen.
Pięknej, poważnej, spokojnej; odchylił się w fotelu, opierając się wygodniej o skórzane oparcie, przez parę chwil milcząc – znów tknięty tym dziwnym, trudnym do uchwycenia wrażeniem, które ogarnęło go, gdy po raz pierwszy uchwycił spojrzeniem siostrzaną sylwetkę wsuwającą się po cichu do gabinetu. Mimo że czas ich rozłąki mierzyć trzeba było bardziej w miesiącach niż w latach, to nie mógł odpędzić od siebie przekonania, że coś się zmieniło, odkąd pożegnał się z nią przed swoją ostatnią podróżą; że w smukłą postać wstąpiła jakaś siła i determinacja, której nie było tam poprzednio. Otworzył usta, gotów wypowiedzieć kształtujące się na wargach słowa, ale ostatecznie zdusił je, nim zdążyłyby przyoblec się w dźwięki – zamiast tego uśmiechając się po prostu, w sposób zarezerwowany wyłącznie dla młodszej siostry.

Niezmiennie była dumna z niego; przez wszystkie te lata myśl o tym kim był, jakim był, sprawiała, że na dziewczęcych ustach pojawiał się uśmiech. Dawał jej wsparcie; nie stanowił ani kata, ani wyroczni, pozwalając badać świat na jej własny sposób, jednocześnie pilnując by niebezpieczeństwo nie dobrało się do jasnowłosej głowy w żaden możliwy sposób, trzymając przy tym granicę swobody na błędy.
Było tak w każdym przypadku. Prawie.
- Nie sprzedamy mnie tanio... Ale za zgryzliwą żonę nie każdy ofiaruje klejnoty. - Przy nim mogła pozwolić sobie na liczbę mnogą, w pełni świadoma, że odbierze jej słowa prawidłowo. Znał ją, pewnie słuchał niektórych słów niczym zaciętej audycji radiowej. Od lat ta sama gadka. Sarkazm skrywał rozbawienie, ostre słowa podkreślały - sprzedamy, bo była w pełni świadoma, że podejmie i ona odpowiedzialność świadomie i pewnie, w pełni zauważalnych wad i zalet. Nie liczyła na przebłysk słońca pośród zbierającej się burzy, nie oczekiwała oazy pośród pustyni - większość nie miała wyboru, sam Manannan go nie miał, nawet, jeśli Melisandre wyglądała na wyjątkowo dobrą kandydatkę.Nikt nie miał pewności, czy będzie równie dobra dla niego. I czasami, w rozmowach pośród opustoszałych z jego obecności murów, wydawało się, że tylko Imogen patrzyła na niego jako człowieka z emocjami - nie dziedzica, lorda, ciało do machinalnego wykonywania powierzonych celów. Po prostu, u schyłku dnia, robiła wszystko by nadać człowieczeństwo nieświadomie dla wybranych na zamiar umysłów.
- Boleśnie, ale nie znam szczegółów. Chłopcy się tym zajęli. - Wygięła usta w lekkim uśmiechu, okraszonym nutą dumy. Czasami - w przypływie odwagi - zgrywanie szarej eminencji owijającej innych wokół palca jej się podobało, szczególnie, gdy leżała w tym przyszłość rodziny, której strzegła niczym własnej głowy. Nie po to walczyli - oni, jako gałąź słusznych w imię wychowania i wartości - by teraz zaprzepaścić jakąkolwiek szansę. Nie było miejsca na powtórkę, nigdy więcej nie mieli pozostawać w cieniu poglądów popadających w zaprzepaszczenie tradycji. Teraz był tutaj Mannannan, wuj Koronos. Topór został zażegnany krwawym podarunkiem śmierci, dajcie morsie siły, oby i ta była łaskawa.
- Wszędzie przydadzą się ręce do brudu, niczym mięso na polu bitwy. Choć... masz rację, może to zbyt dalekie założenia. - Wsłuchując się w kolejne słowa znajdowała przystań od szalejących wizji. Rozchwiana ambicjami i werwą potrzebowała tej dłoni na ramieniu, przetrzymania w wichrach godnych tym z północy. - Będę celować w Norfolk, tego jestem pewna. Głównie osady nadmorskie. - Połączenie zarobku i potrzeb. Prężniejsze fragmenty Norfolku, w którym im głębiej, tym spokojniej - ale i biedniej. Handel kwitł, niczym sinice w ustałych zatokach, mimo wojny - zmieniło się tylko zapotrzebowanie na towary.
Przytaknęła na kolejne słowa - nie powiedziała jednak nic, bo też nie potrzebowały tego jego słowa i rysująca się na jej twarzy reakcja. Rozbawienie i szczera akceptacja faktu, który plusował w ogólnym rozrachunku, bo nie było na świecie bardziej zmyślnej czarownicy niż Eurydice. To, że łączyła piękno, urok i inteligencję nie było jednak najgorsze - ona doskonale wiedziała, że je łączy. A osoba świadoma swojego intelektu bywa nieznośna, pomijając już przeplatane z córką kaprysy. Jednak, mimo przemijających z latami trudów i habituacji na nie, kochała ich najmocniej i ze wzajemnością, z siłą tak mocną, którą można obdażyć kobietę, która nie tylko dała życie, ale wykreowała je usłane ciepłem, bezpieczeństwem i rozsądkiem. Rozsądkiem, który oddał ciężar decyzji na pierworodnego, a Imogen obarczył obowiązkiem, który mógł dotyczyć tylko kobiet i to tylko takich, jak one.
- Dziękuję. - Obdarzyła brata delikantym uśmiechem i skinięciem głowy. W zielonych oczach zatańczyły lekkie błyski rozczulenia, nie dała im się jednak, kontynuując rozmowe w tonie, w jakim zaczęli. Jak dwójka dorosłych ludzi, którymi przecież byli, mimo tego, co niekiedy objawiało się w troskliwych, braterskich spojrzeniach i namalowanych w nich obawach.
- Nie, został mi polecony przez lady Burke, chociaż słyszałam też wiele z innych źródeł, toteż myślę, że okazanie szacunku dla jego wiedzy i pozycji może być intratne. - Nawet, jeśli czuła, że brzemię wyjścia poza strefę komfortu osiadało na drobnych ramionach. Zgrywała silniejszą niż była, nawet w słowach, które przybyły chwilę później. Umysł wył ostrzegawczo, czasami łatwiej jest uzyskać coś pięknej kobiecie. Palce zacisnęły się na moment na materiale sukni, by w niewypowiedzianym poddaniu własnym myślom, nie pozostawić brata bez odpowiedzi.
- Nie trzeba. Niech widzi kto za tym stoi. Pozostaniemy autentyczni i zaufani. Jeśli to zaakceptuje, może tylko zyskać; jeśli odrzuci moją rolę... - urwała, opierając się pewniej o miękki materiał bydęcej skóry. Prawa brew podążyła do góry, ton subtelnie zniżył się do pewnego, głębszego, wypełnionego niezrozumiałym przesytem matczynych szeptów. - to w najdelikatniejszym przypadku... spójrz na mnie, będzie żałował.