Ławka w ogrodzie

16.08?

Ułożył Orestesa spać wcześniej niż zwykle, przed zachodem słońca, nie zważając na marudzenia chłopca. Na szczęście albo nieszczęście, syn był na tyle niewyspany po nocy w katakumbach, że nie protestował zbyt żarliwie—a czytany na dobranoc mit o sądzie Parysa nad złotym jabłkiem skutecznie go uśpił. Hector celowo dobrał opowieść, wiedząc, że syn woli mity pełne akcji i potworów, będąc zbyt młodym by pojąć dylemat młodzieńca otoczonego trzema pięknymi boginiami. Pożegnał śpiącego chłopca uśmiechem pełnym ulgi, bo nie chciał, by syn znów widział pojawiające się w ich ogrodzie duchy. Hector dwukrotnie próbował już sprzątać osiadający pod frontowymi drzwiami pył po rozbitym fragmencie komety, dwukrotnie widział jak Orestes z trudem odrywa wzrok od błyszczących fragmentów spadającej gwiazdy (dlatego dopilnował, by dziś usnął przed zmrokiem), samemu w dziwny sposób lgnął do hipnotyzujących odłamków. Co gorsza, w ciągu ostatnich dwóch nocy przed domem gromadziły się duchy, jak przyciągnięte pozostałościami spadającej gwiazdy. Sprzątał niestrudzenie, jeden z większych znalezionych odłamków podniósł i przeniósł do pracowni—świadom jego wartości w alchemicznych zastosowaniach—ale to nic nie dawało. Dopóki wiatr i czas nie posprzątają tutaj za niego, mógł żyć z gwiezdnym pyłem pod progiem, zdawał się rozpraszać Orestesa, ale nie szkodzić—a po zmroku nie przyjmował już pacjentów, którym mogłoby to przeszkadzać—ale nie mógł żyć z duchami pod własnym domem. Nie, po prostu nie. Nie, gdy miał pod opieką straumatyzowane kometą dziecko, nie gdy podświadomie obawiał się ujrzeć wśród nich twarzy żony albo ojca; nie gdy z płonna nadzieją wypatrywał sylwetki matki. Nie ujrzał nikogo z rodziny, na szczęście, ale nie wytłumaczy Orestesowi obecności starszego sąsiada, który zmarł kilka miesięcy temu; ani młodej kobiety, która zginęła w Noc Tysiąca Gwiazd.
Gdy zapadł zmrok, czekał już przy furtce, poważny i wyraźnie zmęczony. Próbował odpoczywać, ale lecząc sąsiadów wyczerpał całą energię magiczną i efekty przemagicznienia wciąż nie minęły do końca; obecność gwiezdnego pyłu zdawała się wręcz go drażnić. Jeśli wpatrywał się w niego za długo, przed oczyma migały mu iskry, a w skroniach czuł napięcie przedwczorajszego dnia—uparcie spoglądał więc na drogę do domu i drgnął lekko, gdy rozległ się trzask teleportacji.
Powitał Wilhelma uprzejmym i nieco oficjalnym uśmiechem, ale w jasnych oczach lśniła szczera ulga—że widzi go całego i zdrowego, że był w stanie przybyć tak szybko.
-Dziękuję, nie wiem ile nocy bym to wytrzymał. Spójrz tam, ale nie patrz na drzwi za długo, ten gwiezdny pył... przyciąga wzrok jak magnes, jak hipnotyzerzy na swoich sesjach. - skrzywił się lekko, uważał hipnozę (podobnie jak amputację kończyn, zbyt tanie eliksiry, w r ó ż e n i e znudzonym żonom, terapie kadzidłami, oraz elektrowstrząsy) za hochsztaplerstwo (ale hochsztaplerstwem nie były meridiany, medytacja, ani nowatorskie metody leczenia charłactwa terapią behawioralną), ale nie znalazł odpowiedniejszego synonimu. -W tej okolicy nigdy nie było duchów, zmarli z Rhyl udawali się na drugą stronę albo trzymali na cmentarzu lub nawiedzali własnych krewnych. - wyjaśnił zniżonym głosem. -A teraz... sam zobaczysz, niedługo będzie ich więcej. - jako pierwsza pojawiła się tu dziewczyna, która zginęła przed dwoma dniami; ale w ogrodzie migotała już sylwetka ducha staruszka. -Próbowałem sprzątać i nic, tego pyłu nie da się pozbyć. Może zniknie z czasem, ale jak można im zaradzić, trwale? Nie próbowałem rozmawiać z duchami - bezpieczniej zdawało się je ignorować -...nie wiedziałem, co powiedzieć. - dodał ciszej, zakłopotany. Szczególnie w obliczu konfrontacji z dziewczyną, którą widział żywą jeszcze przed tygodniem.