Ogród

Pogratulowałem Orestesowi, że sięga już tak wysoko – co prawda najwyższa półka wciąż wydawała mi się poza zasięgiem małego Vale'a, biblioteczki Hectora dotykały sufitu, albo prawie, ale absolutnie nie miałem zamiaru wspominać o tym na głos. Doskonale zdawałem sobie sprawę z faktu, iż był on stosunkowo nieśmiałym chłopcem, wciąż pamiętałem, z jaką podchodził do mnie rezerwą jeszcze jakiś czas temu, dlatego właśnie każdy przejaw dumy oraz towarzyszącego jej entuzjazmu należało pielęgnować. Widywaliśmy się raz na jakiś czas, dzięki temu różnice w wyglądzie dorastającego dzieciaka rzucały mi się w oczy; w tym wieku choćby i kilka tygodni potrafiło przynieść ze sobą skok wzrostu, nie mówiąc już oczywiście o zmieniających się rysach twarzy.
Chciałem dodać coś na temat Jarvisa, zaczepić go nie tylko gestem, ale i słowem, lecz zrezygnowałem na widok jego zachowania – zrobił krok w bok, do tego posłał mi poirytowane spojrzenie, toteż nie miałem zamiaru naciskać. Najwidoczniej potrzebował przestrzeni. Starałem się racjonalizować sobie takie momenty, upatrywać w nich odreagowywania ostatnich stresów i lęków, mimo to ojcowskie serce – bardziej podatne na zranienie, również z powodu tego, co przeszliśmy podczas festiwalu lata – doznało gwałtownego, bolesnego skurczu. Chciałbym mu pomóc, ale absolutnie nie wiedziałem, czego tak naprawdę potrzebował. Uwagi? Spokoju? Medyka?
Niewiele później zasiedliśmy wraz z gospodarzem przy rozstawionym w ogrodzie stoliku, z dziećmi w zasięgu wzroku, a ja celowo skierowałem rozpoczynającą się rozmowę na mniej dołujące tory. W końcu taki był nasz pierwotny plan, wziąć na warsztat Hectora i jego życie prywatne, zżerające go obawy i wątpliwości – dotyczące jednak nie tyle wszechobecnych tragedii, co bliskiej sercu osoby i tego, w jaki sposób przedstawić ją małemu. Przyjaciel znał moją sytuację, doskonale wiedział, że nie miałem doświadczenia, którym mógłbym się z nim podzielić, wszak niezmiennie pozostawałem kawalerem, mimo to był ciekaw mojej opinii. Skoro tak, to proszę bardzo: mieliśmy alkohol, mogliśmy w końcu porozmawiać w cztery oczy. Część istotnych informacji została już powierzona pergaminowi, wciąż jednak wolałem wysłuchać Vale'a i przekonać się, z jakimi emocjami będzie opowiadać o spotkaniu z Elricem, czy samej Ptaszynie.
Swoją drogą, wciąż miałem problem z połączeniem ich dwójki w taki, znaczy się romantyczny, sposób. Nie z powodu różnicy wieku, te zdarzały się co chwilę, czy odmiennych w pewnym stopniu charakterów, a samego faktu, że się znają – choć przecież już w labiryncie zaczęli dla mnie współistnieć na jednej płaszczyźnie. Ten świat naprawdę był mały.
– Daj spokój, przecież nie miałeś żadnego wpływu na to, co się wydarzyło. O ile czegoś przede mną nie ukrywasz, to nie mogłeś przewidzieć tej katastrofy, ani tym bardziej jej zaradzić – zareagowałem natychmiast, marszcząc przy tym brwi; choć słowa dobierałem tak, by zawrzeć w nich humor, te wybrzmiały one odrobinę surowo – dziwna odmiana od typowej dla mnie lekkości, lecz nie mogłem patrzeć jak Hector biczuje się z powodów, które leżały poza jego zasięgiem. – Wierzę, że robisz wszystko, co w twojej mocy, by Celine – tak, w końcu powinienem zacząć mówić o niej po imieniu, nie mogliśmy kurczowo trzymać się pseudonimów i niedopowiedzeń – czuła się dobrze.
Zaraz jednak umilkłem, pozwalając rozmówcy na rozwinięcie tematu, zrelacjonowanie mi tamtego feralnego dnia. – Oho. I jak, czy zaobserwowałeś jakąś różnicę w jego zachowaniu? – zapytałem wciąż cicho, dbając o to, by chłopcy nie mogli nas usłyszeć. Bezwiednie pomknąłem wzrokiem ku sylwetce Orestesa, niejako zdradzając się z faktem, że rozmawiamy o nim: szpieg byłby ze mnie jak z koziej dupy trąba. – Jeśli nie zareagował w gwałtowny, niechętny sposób, to chyba jeden problem z głowy mniej, co? – Dźwignąłem kąciki ust, aż wystąpił na nie blady uśmiech. Próbowałem wyczytać z twarzy towarzysza, czy odczuwa na tę myśl ulgę; niby to on był specjalistą od takich rzeczy, nie ja, ale miałem wrażenie, że nawet i on miewał niekiedy problemy z zaaplikowaniem posiadanej wiedzy do samego siebie.
– Szkoda gadać – mruknąłem, machając przy tym ręką. – Brałem udział w wyścigu i wszystko szło dobrze, nawet bardzo dobrze... byłem na prowadzeniu... aż do pewnego momentu. Byliśmy już w powietrzu, gdy doszło do tego wybuchu. Zalała mnie jasność, a później palący skórę gorąc... – skrzywiłem się na wspomnienie wciąż zdobiących skórę poparzeń; stosowałem odpowiednią maść, zgodnie z zaleceniem szwagierki, czasem jednak ubranie podrażniało obolałe miejsca, wyzwalało kolejną falę pulsującego bólu. – Jarvis obserwował gonitwę z ziemi. Na szczęście pilnował go kuzyn, a kiedy na plaży wybuchła panika, moi przyjaciele pomogli ich dwójce uciec poza zasięg wzbierającej fali. – Pokręciłem głową, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co się stało – i jak blisko byliśmy jeszcze straszliwszej tragedii. Nawet nie chciałem myśleć, jak miałbym żyć dalej, gdyby którekolwiek z nich doznało poważniejszych obrażeń. Albo umarło.
Dobrze, że temat Celine powrócił; łatwiej było mi rozmawiać o niej, o nich, niż pogrążać się w otchłani najczarniejszych możliwych scenariuszy.
– W sumie o co ja pytam, to kobieta, kobiety po prostu wiedzą – zauważyłem z pewną dozą rozbawienia; ta zależność działała w przypadku większości czarownic, które znałem. Może wyczuwały sercem, a może miały wrodzony talent do interpretowania mowy ciała. – A jak ta rozmowa z Elricem? Przebiegła w cywilizowany sposób? – zachęciłem go, by rozwinął temat; Lovegooda kojarzyłem głównie ze wspominek Jade, nigdy nie znaliśmy się jakoś dobrze i byłem ciekaw, czy potrafił odnaleźć z Hectorem ten sam język. Pochodzili w końcu z dwóch różnych światów. – Nie powiedziałbym, że to szalone – dodałem po krótkiej chwili milczenia, w trakcie której kręciłem trzymaną w dłoni szklanką, wprawiając Ognistą w ruch. Jego słowa, wątpliwości, dosięgnęły czułego punktu. I przypomniały rozmowę, którą przeprowadziłem z Adą. – Łatwiej byłoby dawać sobie czas, gdybyśmy mieli pewność, ile tak naprawdę nam go zostało. A przy tym, co się dzieje... trudno powiedzieć. Nie zrozum mnie źle, nie chcę cię straszyć, niezależnie od katastrof i wojen musimy żyć dalej, po prostu – to chyba nic dziwnego, że wolałbyś związać się z nią możliwie jak najszybciej. – Póki macie dach nad głową, żyjecie, macie siłę i zdrowie, by celebrować swą bliskość. Tego jednak nie powiedziałem już na głos, w duchu dziwiąc się własnemu zgorzknieniu.
Przytknąłem szkło do ust, biorąc szczodry łyk alkoholu; niech te życzenia się spełnią, niech Merlin wciąż ma nas wszystkich w swojej opiece.
Znów spojrzałem w bok, w kierunku chłopców, spojrzeniem zatrzymało się jednak nie tyle na nich, co na wpatrującym się w nas kocie. Wyglądał dziwnie, nie do końca materialnie, ale przekrzywiał głowę zupełnie jak gdyby czekał na spadający ze stołu smakołyk. – Ognista nie jest dla kotów, wybacz, stary – zwróciłem się do niego głośniej, salutując duchowi szklanką. Dopiero wtedy sięgnąłem wzrokiem dalej, ku Jarvisowi, by skontrolować jego mimikę i postawę.

Gdyby nie zły nastrój chłopca, przez który jego zazwyczaj wysoki zasób energii zdawał się wyczerpany, już biegłby do wujka Hectora po miarkę i kazał ich zmierzyć. Nie chciał być tym niższym, a więc słabszym – chciał być w przyszłości jak tata, silny i wysoki! Tym razem skwitował to jedynie nieco rozczarowanym spojrzeniem, nie wypowiadając na ten temat ani słowa.
Cieszył się, że Jarvis przejął inicjatywę zabawy. Zainteresował się magiczną zwierzęcą kostką – kto by się nie zainteresował! – i musiał przyznać, że zaczyna zżerać go ciekawość, jak ta kostka wygląda i jak działa.
– Kim byli Egipcjanie? – Znajomość mapy świata nie była jego mocną stroną, za to dobrze wiedział jak dojść z Gawry do swojego ulubionego drzewa z grubymi gałęziami, po których lubił się wspinać, albo za dom cioci do takiego dużego głazu. – I co to mumiałowanie? – Spojrzał podejrzliwie na Orestesa, mrużąc oczy. Żartował z niego? Mówił prawdę? – Coś kłamiesz, koty nie mogą być na zawsze – skrzyżował ręce na piersi, czując jak wzbiera w nim smutek, bo przecież Orestes nigdy go nie oszukiwał. Ostatnio cały świat stanął na głowie, a jedyne czego Jarvis chciał (poza miotłą, hipogryfem i lotem na Księżyc) to żeby było tak jak wcześniej, czyli normalnie.
– Myślę, że nie, że wybiera sobie gdzie chce być najbardziej – stwierdził, bijąc się z samym sobą, bo z jednej strony był trochę obrażony na Orestesa za opowiadanie niestworzonych historii, a z drugiej strony bardzo go ciekawił ten koci duch. Tak więc stał niby obrażony, ale nie spuszczał wzroku z przyjaciela (chwilowo kolegi, bo przyjaciele się nie okłamują), czekając na to co się miało wydarzyć. – Nie wiem, nie latałem na miotle – odpowiedział, czując jak poliki robią mu się czerwone z nerwów i wstydu, bo jak to tak, tak wiele o tym opowiadał, a nigdy tego nie robił. – Szare – przynajmniej tą wiedzą mógł się poszczycić.
I wtedy – faktycznie! – z kostki wyłonił się kot. Jarvis zrobił nieme łaaał, przyglądając się specyficznemu zwierzęciu. – Kici, kici – Wyciągnął rękę, żeby go pogłaskać, ale kot chyba nie chciał do niego podejść. Niby podniósł wyżej ogon, ale i tak bardziej interesował go stół. – Kici, kici, kici – spróbował jeszcze raz, czując jak znowu zaczyna w nim wzbierać złość, w dodatku Orestes na pewno na niego patrzył i widział jak mu nie wychodzi. Najpierw naopowiadał mu dziwnych historii, potem wytknął, że nie umie latać na miotle, a teraz jeszcze to. – No chodź tu! – Krzyknął w stronę kota, tupiąc ze złości nogą. Ten chyba zastrzygł uszami, ale nie wyglądało na to, że miał się go posłuchać. – Nie podoba mi się ta twoja głupia kostka – mruknął, nawet nie patrząc na przyjaciela kolegę. Najchętniej wróciłby jednak do domu.