Komnaty Imogen

Na przestrzeni lat nauki pobierane w chłodnych komnatach Cobernic rozbierały na czynniki pierwsze zawiłą sieć relacji handlowych w rozumieniu głębszym, niż powierzchowny fakt ich zaistnienia. W handlu, szczególnie tak rozbudowanym, jak ten hołdowany przez Traversów, liczyły się wszystkie składniowe. Uwarunkowania polityczne, przestrzenny i zasobowy zasięg, poziom rozwoju gospodarczego i klarowność stawianych twardymi słowami reguł. Ciąg przyczynowo-skutkowy był z goła prosty - umiejętnie prowadzona polityka potęgowała handel, który przynosił wieloraki rozwój. Wskazywał przodowników, budował morale ludu, który musieli mieć, aby dalej pozostać w swojej sytuacji; kolokwialnie określając - pozwalał utrzymać trzymaną w skarbcu fortunę, której korelacja rosnąca wskazywała na dalszy rozwój obszarów takich jak infrastruktura czy nauka, a ta druga była kolejnym przełomem - nauka niosła innowacje, innowacje bycie pionierem, a to miano pozwalało na monopol, który pozwalał władać wśród mórz.
Na przełomie lat tracili potęgę głupimi decyzjami, jeszcze mniej rozsądnych person. Polityczne rozdrażnienie uległo złagodzeniu, gdy do gry dołączył wszakże wybitny polityk, strateg i żeglarz - Koronos. Wuj, jak nikt inny, stawiał pionki na planszy - rozbrajał najcelniejsze ataki, niósł za sobą mądrość i dumę, która prowadziła ich wśród coraz to bardziej iskrzących czasów, jednocześnie napawając niezmiennym poczuciem pewności. Nic więc dziwnego, że gdy kolejny stos dokumentów trafił na jej biurko z jego ręki - prawej ręki, której imienia nie potrafiła zapamiętać - na ustach pojawił się dumny uśmiech, w umyśle zaś rozkwitła powinność dalszych czynów.
Cały czas uczyła się oceny słuszności dobranych korytarzy handlowych, próbowała zaobserwować coraz trudniejsze analogie i rozłożyć na podłoże analityczne, strategiczne. Logika niekiedy tkwiła w barierach wiedzy, dokształcała się więc, służąc, póki mogła, pomocą czysto machinalną - sporządzaniem pomniejszych sprawozdań, tłumaczeniami, sugestiami poprawek i rozbudowywaną pod czujnym okiem brata i kuzynów kontrolą nad finansami. Uczyła się podejmować decyzje, bo choć mogła mieć zdanie czy scalić fakty z pomysłami w głowie, to umiejętność wyboru dalej pozostawała na barkach niepewności o skutki. Tejże niepewności pozbyła się w kwestii tłumaczeń i sprawozdań, które krok po kroku rozbrajała z niemalże namaszczeniem, hołdując przychodom i prowadzonej niekiedy ofensywnie, ale słusznie polityce międzynarodowej.
Pierwsze zgłoski rosyjskiego zawsze, jak mantra, wybrzmiewały w myślach w pewien niepewny sposób. Zawsze tak samo, zawsze te same - obwieszczające bezpieczną kopię podpisanej umowy, dla profesjonalizmu i potwierdzenia na obcych ziemiach, sporządzanej w dwóch językach. Powoli zbierała na tyle doświadczenia, by móc tłumaczyć również umowy norweskie w sposób zaawansowany i bez obaw, próbowała również specyfiki języka urzędowego Niemiec, które coraz częściej stawały się pośrednikiem transportu towarów z Danii.
Jednym z dzisiejszych zadań było dopracowanie wizji tranzytu wykupionych surowców z terenu centralnej Rumunii w głąb Jugosławii, skąd dotrzeć miały pod banderą Traversów najpierw - w około trzydziestu procentach - do portu w Algeciras, w Hiszpanii, następnie reszta miała dopłynąć do Wielkiej Brytanii. Rozliczenie z hiszpańskim syndyktem tkwiło gotowe i sprawdzone przez Manannana, w jej kwestii leżało uściślenie terminów i rozliczeń na - ujmując przystanek - trasie Rumunia-Anglia. Takie konsultacje - sprawdzenia - pozwalały jej na znajdowanie konkretnych schematów, które później mogła odwzorować na poziomie sporządzania i kontrolowania umów z rosyjskojęzycznymi kontrahentami. Sięgnąwszy po piórko, zaczęła rozpracowywać trzydziestopunktowy plan, obejmujący każdy przystanek, kontrolę i przekroczenie granic przez towar, w tym kontrolę graniczną i konieczne do tego skreślenie dokumentów. W przypadku takich transportów - jako de facto pośrednicy, przejmowali kontrolę nad całościowym dopełnieniem. To ich ludzie mieli dbać na przestrzeni dni o odpowiedni odbiór i przekaz towarów, to pod ich nazwiskiem płynęły obraną trasą.
Pierwszym problemem był trzydniowy zastój w porcie na granicy republik Chorwacji z Bośnią i Hercegowiną, który patrząc na statystki towaru i możliwości technicznych, powinien zająć minimum półtora dnia, z czego warto było przyjrzeć się utrudnieniom atmosferycznym, które - przy i tak dużym rozłożeniu czasowym - mogły potęgować opóźnienia, a to odbijało się na prawidłowym odbiorze w Algeciras, gdzie końcowa data rozliczenia widniała już dawno na sporządzonych dokumentach. Na dodatkowym pergaminie, szorstkiej kartce nie przyjmującej ułudy, dodała kolejną notatkę, podkreślając dwukrotnie irracjonalność przetrzymania w porcie, jeśli problem nie leżał w zaopatrzeniu załogi, a przecież moment i czas na to przeznaczyli na dwa dni przed ładowaniem. Kwestie dyskusji nie leżały w jej rękach - stanowiła cień, oficjalnie tłumaczkę, choć ta rola pozwalała jej na głębsze aspiracje.
Kolejne niezrozumienie, procent zysku w sprzedaży do hiszpańskiej dystrybucji, także trafił na listę z głębokim zdziwieniem, jakoby nie zawierał on zabezpieczenia i zarobku, pokrywał jedynie fragment opłacenia transportu. Mimo zażyłości i wieloletnich kontaktów handlowych, kalkulacje według ponownych przeliczeń Imogen nie zgadzały się; kolejny znak zapytania zagościł w liście kontrolnej, którą miała poddać dogłębnej kontroli doświadczeń i wiedzy braci. Wszystko - jak już było wskazane - zależało od zbyt wielu czynników, by rokować jednoznacznie.
Były jednak rzeczy, które to do niej trafiały pod kontrolę. Kreślone donośnym, niemalże bijącym po oczach tonem stronice umów przyszły wraz z końcem poprzednich analiz. Dwie wersje - angielska i rosyjska, leżały przed nią - jedna sporządzona, druga stanowiąca puste kartki, błagające o zapełnienie. Powoli więc, z wrodzoną precyzją i upodobaniem w dokładności, przekładała słowo po słowie, utrzymując jednolitość treści. Nie stanowiło to już problemu, odkąd chłód języka skrajnego Sybiru, ciepłej Euroazji i na wpół dzikich stepów bezpańskich, stanowił dla niej drugi niemalże język. Mimo to, w pobliżu - jak u każdego tłumacza - leżał potężny słownik ze zbiorem aktualnych słów i respektowanych tłumaczeń, które miały uratować w chwili zapomnienia, która mogła się przecież trafić. Całe szczęście jednak, coraz rzadziej z niego korzystała, pozwalając sobie na swobodę kreślonych sformułowań.
Od wstępu, przez przepisy ogólne i kryteria do spełnienia - każdy fragment musiał być przeczytany i przeredagowany, odpowiednio oficjalny, choć zrozumiały, aby nie uległo zgrzytom, ponad bowiem kanciarstwem, liczyło się dopełnienie terminów, zawężenia więzi i budowanie renomy, którą już powoli budowało ich nazwisko - mieli jednak o nich słyszeć wszyscy, zapisując w kartach historii wybitne osiągnięcia. Czuła się tego częścią, uzupełniając kwestie płatności. Czuła się tego częścią, gdy słowami końcowymi wyjaśniała problemowe aspekty. Jako trzecią kartkę dołożyła własne uzupełnienie sugestii, spisane kaligraficznym pismem niepewności, zastanowienia i włożonego w pracę serca, które tętniło w rytm powinności rodowych. Parafka, dopisek o nieprawidłowości w pierwowzorze i kolejny plik dokumentów, tym razem po poprawkach. Zielone spojrzenie powoli, czujnie, spostrzegawczo, wędrowało zgłoska po zgłosce, by skontrolować produkt finalny takich działań, jak dzisiejsze. Tylko skrupulatnością, wieloetapowością i sumiennością byli w stanie wspiąć się wyżej, a niczym w imię wypowiedzianych przez ojca słów, gdy jej rodzina zajmowała się innymi kwestiami, ona trzymała kurs. Gdzieś za plecami, jako szept i kontrola. Szyja, której nikt nie zawdzięcza ruchu głową. Ale właśnie z taką rolą pogodziła się, gdy po dokładnym posegregowaniu, skierowała się chłodnymi korytarzami Cobernic Castle do dwóch obranych komnat. Pierwszą stanowił gabinet nestora, gdzie ułożywszy dokładny stos dokumentów, sprawnie wyszła pozostawiając po sobie ledwie orzeźwiający zapach perfum. To w gabinecie brata została na dłużej, dyskutując dokładniej wszystkie spisane z dokładnością punkty. Sugestie, spostrzeżenia, opinie - wszystko wyłożone niczym kawa na ławę spotykało się z dalszą kontrolą, sprawozdaniem i podjęciem kroków, które niekiedy leżały także w jej kwestii. W tym momencie pozostało jej sporządzenie listów, dopilnowanie pracowników i skontrolowanie kolejnych umów z tym samym dostawców, tym razem przygotowywanych przez kogoś innego. Podstawą było przecież, by poza kontrolą samych siebie, kontrolować także innych i zabezpieczać się od niebezpieczeństwa zbyt dużej ufności. W biznesie nie było zaufania, były tylko umiejętnie prowadzone dyskusje i świadomość wzajemnej kontroli, która podbudowywała i rangę umowy, jak i stron, które wiązała. Były uniwersalne zasady, które kształtowały nie tylko ją, co wszystkich Traversów. Kierując się nimi, uzyskiwali to, o co przez dziesięciolecia walczyli - potęgę i kontrolę mórz. Renomę wybitnych żeglarzy, handlarzy i pośredników. Mały fragment, ale stale rosnący, leżał w jej dłoniach i tylko od niej samej zależało, jak rozwinie to dalej.

zt.

Jak śmiesz? Jak śmiesz, jak śmiesz, jak śmiesz!
Roztargnione myśli galopowały wprost po wściekłość, dłoń w geście irytacji wcelowała pojedynczymi kawałkami szkła w podłogę podczas gdy spojrzenie roziskrzone tkwiło nerwowo pośród słów wypowiadanych przez kogoś. Nie docierało do niej prawidłowo kto, dlaczego i jak dotarł do jej komnat, głos zlewał się z obecnością służby, niezadowolenie zakotwiczyło się na dobre.
Nawet w niej, na pozór spokojnej i trzymającej się zasad, tkwiły demony. Te ciche, podbudzające do własnego zdania i sprzeciwu, ale również te potęgujące poczucie wyższości. Nikt i nigdy nie mógł urazić jej dumy; nikt nigdy nie mógł jej oszukać - nigdy, nigdy więcej. Oczy, niczym te Anemoii, skoncentrowały się na drobnym zarysowaniu podłogi. Nowym, małym wgłębieniu. Głos trafiał gdzieś z tyłu, nie prosząc się o uwagę, gdy złość narastarała krok po kroku. Rozbity wazon, naruszona prywatność, wgłębienie w podłodze, kłamstwo. Klatka unosiła się rytmicznie, szybko w błaganiu o kolejny głębszy oddech, kumulujący w głębi serca coraz większe salwy rozwścieczonej energii. Obijające się o ściany żeber serce zakrawało o rozrywanie delikatnych struktur, a w dłonie powoli pochłaniał żar, wychodzący z delikatnych, pokaleczonych koniuszków palców.
Jak śmiała? Nie spojrzała na nią, nie, póki miała nierozważną odwagę mówić - nawet, jeśli głos wydawał się nieznajomy. Miała odwagę mówić, a to prowokowało coraz głębsze i głębsze niezadowolenie, które w tym stanie przeradzało się w płonące, szmaragdowe tęczówki. Prosiła o ciszę, ponownie, nie otrzymała jej.
Gorzki smak kiełkował coraz mocniej. Mocniej i mocniej. Parzący ból przechodził przez dłoń, potęgowany frustracją. Eteryczna postać w półmroku, wizja poetycka, można by się rozpisywać o pięknie, gniewie, wyniosłości. W tym wszystkim tkwiła jednak głęboka panika i ból życia, który doświadczyła przed laty, a który potęgował się w niej co rusz. Nie był to pierwszy raz, prawdopodobnie również nie ostatni, gdy unosiła się emocjami ponad logikę. Geny przodkiń o wiele częściej niosły jej zgubę niż pożytek, a przekonawszy się o tym po raz kolejny, utwierdzała się tylko w przekonaniu o niepoprawności płynącej weń krwi.
Kolejna sterta myśli, nieznajomość głosu ją irytowała. Obcość, zagubienie - pragnęła zostać sama, tak bardzo w tym momencie potrzebowała tego odizolowania, które wymusiła przed laty. Nie potrafiła zdobyć się na słowa, gdy szczęka zarysowywała się coraz mocniej. Świszczący oddech potęgował wrażenie niepewności, każda reakcja ciała odbierana przez umysł mierzwiła. Ból skaleczeń rozdził się coraz mocnie i mocniej, pojedyncza krople krwi spływały po strukturze palców, zagłębiając się wewnątrz linii papilarnych, rysując dzieło bólu i rozgoryczenia. Wściekłości, którą można było ujrzeć w oczach, gdy wreszcie odwróciła się nerwowo w stronę nowoprzybyłej kobiety, obdarzając ją czymś na kszałt syku, przemieszanego z kpiną. - Kim Ty jesteś? - Opadło, zanim mózg odpowiednio przetrafił informacje. Opadło, choć nie powinno, ale nie takie myśli tkwiły teraz w podświadomości Imogen.

Rzut na ognisty temperament.

25 sierpnia 1958