Sypialnia Igora

Trzepot skrzydeł i delikatne stukanie dziobu w zaparowaną przez wilgoć szybę było zwiastunem zbliżających się wieści. Zwykle ciekawych, bowiem raczej nie otrzymywała listów błahych, pogaduszek o niczym, zaproszeń na spotkania przy herbatce. Na palcach jednej ręki była w stanie wyliczyć osoby, którym zdarzało się pisać do niej częściej i którym zwyczajnie wypadało wplatać w nich prywatność. Do tej grupy przede wszystkim zaliczał się jej brat, ale jego sowę znała nad wyraz dobrze i nie spodziewała się od niego wieści w najbliższym czasie. Ptak przysiadający na jej parapecie był jej całkowicie obcy, a to wzbudziło w niej jeszcze większe zainteresowanie. Bez pośpiechu, nie dając się ponieść wielkim emocjom, sięgnęła po zdobiony inicjałem pergamin i przejechała wzrokiem po nakreślonych słowach.
Antonia nie była uzdrowicielem. Znała się na anatomii zdecydowanie bardziej niż przeciętny czarodziej, ale od dłuższego czasu nie rozwijała się w magii uzdrawiania. Nie lubiła znajdować się w sytuacjach, w których nie mogła być pewna własnych umiejętności, a tego właśnie oczekiwała od niej Pani Macnair. Dość opacznie jej umysł zrozumiał, że chodzi o uzdrowienie dziecka, bowiem czarownica w swym liście wspomniała, że urazu doznał jej syn. Patrząc na kobietę trudno było uwierzyć, że ta ze swym wyglądem może być matką, a co dopiero matką dorosłego człowieka. Borgin nigdy nie leczyła dzieci, nie do końca wiedziała czy z braku odwagi czy raczej z braku chęci. Te były głośne, narzekające, bolało ich nawet oddychanie, a tego brunetka zwyczajnie nie mogła znieść. Nakładane sobie jednak standardy nie pozwalały na odmowę. Jakby to o niej świadczyło? Z drugiej strony dozgonna wdzięczność Iriny mogła okazać się przydatna w najbliższym czasie. Przez chwilę kalkulowała czy gra jest warta stawki i czy nadszarpnięte przez prawdopodobnie cierpiące dziecko nerwy uda się szybko ukoić. Finalnie sięgnęła po pióro i nakreśliła kilka słów mających dać kobiecie jasny przekaz.
Podróż do Suffolk zajęła jej dosłownie chwilę. Mrugnięcie okiem. Podejrzewała, że nawet Vermeer nie zdążył dotrzeć z wiadomością. Ktoś skierował ją do odpowiedniego pokoju, a ona odetchnęła głęboko tylko lekko zaniepokojona tym, że zza drzwi nie słychać żadnych krzyków. Może już po wszystkim? Może rana okazała się być śmiertelna? Jakie było jej zdziwienie, gdy prędko okazało się, że dziecko wcale dzieckiem nie jest, a rosłym mężczyzną w wyraźnym otępieniu. Skinęła mu również głową w odpowiedzi i podeszła bliżej. Chłodną dłonią pozwoliła sobie dotknąć jego czoła i karku podejrzewając, że ciało smaga gorączka – zwykle był to dobry znak. Świadczyła o tym, że organizm próbuje walczyć z infekcją, ale w tym przypadku była jak alarm. - Pugno febris – rzuciła chcąc obniżyć nazbyt wysoką temperaturę ciała chłopaka. Zaklęcie się powiodło więc wzrokiem od razu powędrowała ku przesłonionej częściowo ranie. – Zaboli – ostrzegła i zgrabnym ruchem różdżki przecięła materiał koszuli. Zniknęła na chwile za uchylonymi drzwiami łazienki by obmyć dłonie pod chłodnym strumieniem, a kiedy wróciła czujnym okiem przyjrzała się urazowi. Faktycznie była to wina rozszczepienia i faktycznie staw został mocno uszkodzony. Z jednym się nie pomyliła – było tu dużo cierpienia. – Zajmę się tym, ale musisz delikatnie przechylić się na bok. Pomogę ci. – odparła mając nadzieje, że rzucony czar zaczął już działać i mężczyzna rozumie czego ta od niego wymaga. Jedną dłoń położyła mu delikatnie na ramieniu, a drugą ułożyła na plecach asekuracyjnie. Niewiele jednak mogła mu w tym pomóc patrząc na jego gabaryty, ale małe kłamstwo jeszcze nikogo nie zabiło. Kiedy mężczyźnie udało się przekręcić na bok, a ona mogła zobaczyć ranę w całej okazałości sięgnęła po leżący na komodzie ręcznik i podłożyła go pod obolałą rękę tak aby stanowił jakąkolwiek asekurację. - Subsisto dolorem – rzuciła zaklęcie przeciwbólowe. – Powiedz, kiedy zacznie działać. Kiedy poczujesz ulgę. – dodała. Nie pytała dlaczego, jak, po co. To nie była sprawa, którą mogła się interesować.


rzuty kością

Pugno febris - udane
Subsisto dolorem - połowicznie udane.

Majak niósł się echem przenikliwego bólu, o którego obecności zdążył zapomnieć już dawno; gorączka pulsowała w skroniach, wzdłuż pleców raz po raz przebiegał go jednak parszywy dreszcz zimna. W kartach przeszłości zapisane miał brutalne walki za parę zaplutych knutów, choć ich historia sięgała przecież w czasy dawne, pozostawione już za plecami; w tamtym właśnie zwarciu, jednym czy drugim, gdy przeciwnik życzył sobie ukatrupić go na miejscu, po raz ostatni gasł powoli w przejmującym poharataniu ciała i duszy, do podobnych ekscesów nie wróciwszy już później nigdy więcej. Leciwa sprzeczka w angielskiej spelunie z byle pijaczyną nie mogła równać się z krwawymi starciami; ich świadectwo mogła dojrzeć już zaraz, rozpiąwszy materiał przyległej do rany koszuli, gdyby tylko skupienie spoczęło na pomniejszych bliznach rozsianych wzdłuż całej klatki piersiowej.
Jak zwykle, pozór przegrać miał z rzeczywistością, bo nawet on — spreparowany na potrzeby Brytyjczyków panicz-elegant — był kiedyś kimś innym, niż podpowiadałby uwiąz krawata.
Nie patrzył w oczy wezwanej uzdrowicielce, ani nie szukał w nich niemego pokrzepienia; w podświadomości gdzieś przebijały się jeszcze niechlubne słowa Elviry, tej fatalnej zwiastunki pecha, którym naznaczyła dziś trakty jego niepowodzeń. I wtedy, na samo wspomnienie jej lekkomyślnej, nieznoszącej krytyki postawy, mimowolnie zmarszczył brwi w wrogim ułożeniu; i wtedy, na samo wspomnienie jego dzisiejszej uprzejmości i jej późniejszych konsekwencji, zacisnął mocniej zęby, kant żuchwy kierując w stronę zupełnie przeciwnego rogu pokoju. Migawki podjętych tam decyzji, szczególnie tej jednej, w imię której siłę skierował względem niewinnej, starszej kobiety, nawiedzać go miały jeszcze przez jakiś czas, trącając nawet brzmieniem swoistego poczucia winy, by wreszcie pozbył się tego wrażenia na rzecz iście zbawczej ignorancji; tak z wolna tracić miał te pierwiastki człowieczeństwa, smakując coraz to kolejnych świadectw grzechu, coraz to kolejnych słodyczy okrucieństwa, którego się dotąd wyrzekał.
Może tak miało być?
— Tylko powoli — poprosił na jej polecenie, możliwie uparcie spiąwszy wszystkie mięśnie, byleby tylko przewrócić ciało na inny bok; westchnął głęboko, zdrową ręką sięgając do komódki, skąd — dość niezgrabnie, może nawet pokracznie — wyciągnął papierosa. Nie zwlekając zbyt długo, odpalił jego końcówkę od pobliskiej, żarzącej się jasno świecy, już zaraz w wrażeniu bezsilności wciskając go pomiędzy wargi. — Jest trochę lepiej — zakomunikował w cichej odpowiedzi na jej prośbę, w końcu zerkając na nią nieco wyczekująco. Bo jedno pytanie nurtowało go bardziej od pozostałych, więc po chwili namysłu — i wymownej mimice, bo wykonany przypadkiem ruch okazał się nadto gwałtowny — wydusił z siebie kilka suchych słów:
— Dziękuję, że pani przyjechała — tu przerwał, jakby sfatygowany wyznaniem tak banalnego przekazu; kontynuował wkrótce, strzepnąwszy popiół z fajki do pobliskiej filiżanki po kawie. — Czy ja... odzyskam pełną sprawność?

Rozszczepienie zawsze wiązało się z pośpiechem, desperacją, ucieczką przed nieuniknionym dotykiem śmierci. Ona sama nigdy tego nie przeżyła – dzięki ślepemu szczęściu, a nie z braku groźnych sytuacji. Rany, jakie pozostawiało, były koszmarne, często śmiertelne, a rozszczepiony czarodziej mógł zostać dosłownie rozsiany po świecie, jego ciało porozrywane na kawałki. Ci, którzy przetrwali, stawali przed długą, wyczerpującą rekonwalescencją, skazani na bolesne leczenie i nieustępliwą dyscyplinę w stosowaniu się do zaleceń. Magia stwarzała iluzję zdrowia, otumaniała na chwilę, pozwalała poczuć się nietkniętym – fałszywy blask, złudzenie odzyskanej siły. To jednak tylko miraż. Wystarczył jeden fałszywy ruch albo zaniedbanie przy eliksirach, by wszystko posypało się na nowo. Nie wiedziała, czy on to rozumiał, i choć powinna zapytać, zamilkła. Przecież nie była uzdrowicielem.
Rana wyglądała źle – miał szczęście, że skończyło się tylko na tym, miał szczęście, że w ogóle wrócił do domu. Ona, wieczna mistrzyni czarnych scenariuszy, widziała ich w myślach aż nadto. – To ręka wiodąca? – zapytała, obserwując, jak mężczyzna powoli obraca się na bok, odsłaniając rany. Jej spojrzenie zatrzymało się na żarzącym się papierosie, a kącik ust uniósł się w cieniu ironicznego uśmiechu. – Gdybyś mógł zobaczyć się w lustrze ten papieros już by tak nie smakował. – rzuciła, pozbywając się wszelkich zaimków. Miała swoje zasady, a jedna z nich mówiła, że w określonych sytuacjach pewne granice po prostu przestają istnieć. Ta chwila była jedną z nich.
Poszarpane krawędzie rany, otoczone siniakami, które ciemniały z każdą chwilą. Obserwowała go uważnie, analizując każdy drobny szczegół – wiedziała, jak takie rany potrafią się goić, ale też jak szybko mogą zacząć ropieć, jeśli zaniedbać je choćby przez chwilę. Skinęła głową, gdy wspomniał o różnicach, jakie odczuwał w stawie; dla niej to był jasny znak, że może przejść do działania. Unosząc różdżkę, wypowiedziała inkantację – Arcorecte maxima – precyzyjnie kierując zaklęcie na uszkodzony staw. Wiedziała, że będą potrzebować więcej niż jednego zaklęcia, aby przywrócić pełną sprawność stawu, ale pierwsze efekty miały pojawić się już wkrótce. – Antonia – przedstawiła się krótko, kiedy zwrócił się do niej na „pani”. Uznała, że przynajmniej powinien znać imię osoby, która teraz przykłada różdżkę do jego łokcia. Unosząc oręż ponownie, rzuciła kolejne zaklęcie – Episkey maxima – w nadziei, że odpowiedni efekt pojawi się wkrótce. Wiedziała, że mogą potrzebować więcej podobnych czarów, lecz musieli działać stopniowo. Krwiaki musiały mieć czas na wchłonięcie, a rana pozostać czysta, by uniknąć zakażenia. Podejrzewała, że już same zaklęcia były mocno odczuwalne dla mężczyzny, ale ten zdawał się dobrze tolerować dyskomfort.
– Zależy – odezwała się po chwili ciszy, gdy zapytał, czy kiedykolwiek odzyska pełną sprawność. – To nie jest zwykłe rozcięcie, więc i proces leczenia będzie bardziej wymagający. Kluczowe będzie ścisłe stosowanie się do zaleceń; zaniedbanie któregoś z nich może przekreślić twoją szansę na pełną sprawność. Nawet po zabliźnieniu uraz może czasem dawać o sobie znać, ale jeśli będziesz dbał o siebie, powinniśmy mieć szansę na szczęśliwe zakończenie – dodała, zatrzymując wzrok na jego twarzy, szukając oznak zrozumienia.
Potrzebowali chwili, by sprawdzić, jak dalece zaklęcia zdołają przywrócić tkanki do ich pierwotnej formy.


rzuty