- Może trafi się lis lub królik... - to był bardzo pozytywny scenariusz - jeżeli nie, mogę potencjalnie próbować ze swojej strony pomóc czymś z zakresu transmutacji deserpes, pedes pueriles, rebus calceamenta... Jeżeli będzie to coś dużego mogę to spróbować zmniejszyć, lecz tu nie jestem pewna, czy reducio zadziała. Nie wiemy czy mamy do czynienia ze zwierzętami czy magią. Nie mam za dużej perspektywy użyteczności innych zaklęć. Nie jestem jakkolwiek biegła w magii obronnej, czy defensywnej więc tu będziemy musieli się zdać na Pańskie wyczucie sytuacji - nie wiedziała nawet, że tak eufemistycznie potrafi powiedzieć "będziesz musiał coś wymyśleć". Uniosła brwi wyżej. Miała relacje o pokonywaniu stworzeń więc zakładała przez to ich śmierć, lecz znikanie...? - Tym bardziej zastanawia mnie teraz kwestia mazi. Z relacji wiem, ze może nie do końca "krwawią" na czerwono, lecz pozostawiają po sobie czarną, żrącą maź. Wstępnie uznałam to za ekwiwalent. W takim wypadku jeżeli chciałabym pobrać próbkę "krwi" to musielibyśmy spróbować zrobić to na "żywca" w innym wypadku ciało może w jakiś sposób zniknąć. - chociaż mówiła o tym w trybie przypuszczającym to oczywistym było, że ta akcja również trafiła na listę rzeczy do zrobienia - Samo zniknięcie również chętnie bym zaobserwowała. Jeżeli to jest to w jakis sposób związane z magią musi to pozostawić jakiś ślad - Nic w naturze nie ginęło.
- Tak. Jak Pan słusznie nie wprost wskazał - magia lecznica jest magią krótkiego zasięgu. Będę zmuszona. Chyba, że Pan umie trochę w tę dziedzinę, Panie Laserian, to nie będę się wychylała przed szereg - Wlepiła w mężczyznę pytające, poważne spojrzenie - Jeżeli nie to chciałabym zasugerować uzbrojenie się w Pańskie gobliśnkie srebro. Może okazać się bezpieczniejsze i efektywniejsze przy próbie przytrzymania pyska - piała jakieś pomysły na unieruchomienie kończyn, lecz jeżeli to ona miała podejść to ciągle problemem mogły być zęby. Sztuczna ręka będzie użyteczniejsza w potencjalnym jego zajęciu.
Kiedy wylądowała i wyprostowała spódnice przypomniała sobie o czymś wyjątkowo istotnym. Podniosła wskazujący palec prawej ręki w górę w geście olśnienia - Prawie bym zapomniała - naszym bezpiecznym hasłem będzie mortadela. Jeżeli okaże się, że sytuacja wymknie się z pod kontroli i wyceni Pan, że nie będzie Pan wstanie zapewnić mi bezpieczeństwa proszę je wypowiedzieć - podejmę się ucieczki by nie być obciążeniem w zmaganiach. Za punkt ponownej zbiórki możemy uznać miejsce w którym się spotkaliśmy - im bardziej nietypowe hasło tym lepiej. Wykrzyczane w napięciu miało przykuć uwagę, otrzeźwić. Niewątpliwie zadziała. Riana mimo wszystko była świadoma tego, że bronić kogoś było ciężej niż walczyć i niewątpliwie ze swoim kruchym ciałem może okazać się kotwica w krytycznym momencie. Brendan musiał wiedzieć, jak się jej pozbyć i wiedzieć, że posłucha. Po tym zrobiła kilka kroków w tył za rebelianta.

Riana wskazała odpowiednie miejsce, zsiadł z miotły spokojnie, obrzucając je uważnym spojrzeniem; zgrabny ruch różdżki towarzyszył zaklęciu, które spłynęło z ust jako pierwsze:
- Cave inimicum - wypowiedział spokojnie, skupiając się na inkantacji - jeśli zamierzali prowadzić tu eksperymenty z potworami, musieli upewnić się, że nie skrzywdzą postronnych. Teren wydawał się stabilny - więc po wymianie porozumiewawczego spojrzenia z Rianą, upewniając się, że była gotowa na ewentualny efekt - stanął naprzeciw jednego z drzew, przez chwilę ważąc różdżkę w dłoni i słuchając tego, co miała do powiedzenia. Słyszał, w jaki sposób walczyli z tym inni Zakonnicy, lecz żadne z tych doświadczeń nie pozwalały na taką kontrolę, która pozwoliłaby przeprowadzić obserwacje, o których mowiła Riana.
- Ta maź nie jest krwią. A jeśli, to nie jest tylko nią. Pojawia się razem z tymi istotami, niezależnie od nich, od zadanych im ran. Może bryzgać jak błoto spod cienistych kopyt. - Przypomniał sobie słowa Adriany. - Polecam trzymać się... za moimi plecami - podpowiedział, sceptyczny odnośnie pomysłu kontrolowanego upuszczenia krwi tej istoty. Ale jeśli to mogło przynieść odpowiedzi, mogli spróbować. Może przeżyją. - Nie jestem biegły w uzdrawianiu - odparł, gdy usiłowała przerzucić to na niego. Sam i tak by tego nie zrobił, potrzebne były dwie osoby. Trudne, na pewno. Czy niemożliwe, okaże się wkrótce. - W transmutacji też nie, ale zaklęcia redukujące mobilność, wielkość, szybkość i krwiożerczość na pewno pomogą - przyznał. - Detali nie ustalimy, nie wiedząc nawet, czy to będzie miało łapy. - Z jakiegoś powodu bardziej spodziewał się smoka, niż królika, ale nie był pewien, czy Riana wciąż by tu stała, gdyby w pełni zdawała sobie sprawę ze skali problemu.
Uniósł brew wyżej.
- Mam mu wsadzić rękę do pyska? - dopytał, czy naprawdę miała to na myśli. Cóż, miała. Wyciągnął z kieszeni protezę pięści, przez chwilę ważąc ją w zdrowej dłoni. To szaleństwo. Absolutne szaleństwo. Pokręcił głową przecząco, nie ma szans, mówił w myślach sam do siebie, sprawnie zakładając ją na prawą rękę. Jeden błąd i ta paszcza zagryzie się w innym miejscu. Jeden spóźniony gest. Raz wolniejszy refleks. Wziął głęboki oddech, utkwiwszy na niej spojrzenie, gdy wspomniała o mortadeli. Dłuższe spojrzenie. Milczące.
- W walce zostaniemy przy moich zasadach - odpowiedział w końcu. Nie zamierzał, walcząc o życie, szukać w pamięci wymyślonego przez niej gatunku szynki. - Jak powiem wiej to zaczyna pani wiać - wystosował zamiast tego kontrpropozycję, nie spodziewając się tym razem dalszych negocjacji, po części dlatego, że nie zostawił na nie czasu. Stanął plecami do Riany - upewniając się, że nie padnie przypadkową ofiarą zaklęcia.
- Lamino - z opanowaniem wypowiedział inkantację, zamierzając wbić ostrze w korę pobliskiej starej topoli. Nie był pewien, czy to wystarczy, ale nie mógł marnować sił - musiało ich starczyć, żeby zapewnić im obu bezpieczeństwo.

E: 46/50

The member 'Brendan Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 12

--------------------------------

#2 'k100' : 25

--------------------------------

#3 'Cienie' :

Nie pierwszy raz podejmowała się czegoś co mogło uchodzić za lekkomyślne lub niebezpieczne. Nie bagatelizowała jednak bezpieczeństwa. Po prostu wiedziała, że czasami nie ma innej drogi. To co mogła zrobić to starać się je minimalizować. Plan eksperymentów był napięty, lecz to nie tak, że była pewna iż wszystkie uda się zrealizować. W zderzeniu z rzeczywistością wiele planów pozostawało... planami.
Nie kłóciła się więc i nie buntowała w kwestii samej konfrontacji pozwalając sobie jedynie na sugestie. Stanęła za plecami mężczyzny czując ekscytację zabarwioną nutką niepokoju.
Coś było nie tak z promieniem zaklęcia użytego przez Brendana. Zmarszczyła czoło chcąc to skomentować, lecz momentalnie zamarła widząc nienaturalne zachowanie światła na granicy zaklęcia. Migotliwe wrażenie po pewnym czasie okazało się... licznie poruszającymi się owadzimi skrzydełkami! Krzywiąc się zrobiła kilka kroków w tył gotowa zerwać się do ucieczki bez niczyjej zachęty, kiedy kolumna insektów przekształciła się w pochylającą się nad nią kopułę. Pisnęła raz i drugi czując oślizgłe, łaskoczące, drapiące odwłoki. Nie minęła chwila, a się nimi zaczęła krztusić. Panika, przerodziła się w histerię po której nastąpiło... właściwie co...?
Serce łupało jej niepokojąco w klatce piersiowej wzbudzając niepewność i brak poczucia bezpieczeństwa. Była... właściwie gdzie? Nie wiedziała. Czego się bała? Nie miała pojęcia. Z przezornością patrzyła na mężczyznę przed sobą, którego trudno było zdefiniować, jako kogoś sprawiającego dobre wrażenie. Uznała go więc za kogoś niewłaściwego. Poprawiła różdżkę w dłoni. Czy on coś jej zrobił...? Czemu go nie pamięta. Zrobiła krok.
- Co mi Pan zrobił...?

No i nie było królika.
Setki małych ciem naparły w ich stronę nie dając najmniejszej szansy na reakcję; zagryzł zęby, szarpiąc różdżkę, cofnął się pół kroku w tył, by znaleźć się tuż przy Rianie i odruchem chciał otoczyć ich oboje ochronną kopułą, ale przecież nie miał najmniejszych szans zdążyć - igrali z mocami bardzo potężnymi i bardzo mrocznymi. Czuł dotyk tych skrzydeł całym ciałem, nawet na oczach, w ustach, w nosie, czuł je na wszystkim. A potem... potem chmara tych ciem zniknęła razem z jego wspomnieniami.
Odwrócił się w kierunku kobiety. Pytała, co jej zrobił - czy mógł jej coś zrobić? Trzymał w ręce różdżkę, gdzie był? Nie rozpoznawał. Skąd się tu wziął? Nie pamiętał. Nie wiedział, kim była ta kobieta. Opuścił dłoń z różdżką - ostrożnie.
- Kim pani jest? - odpowiedział pytaniem na pytanie, bo na pierwsze nie znał odpowiedzi.

Starała się zachować zdrowy rozsądek ale to było trudne. Nie była przyzwyczajona do sytuacji w których nie potrafiła odpowiedzieć sobie na podstawowe pytania. Nie pamiętała momentu przybycia do tego miejsca. Czy w ogóle była jeszcze w Anglii? Nie miała nawet odpowiedniego wrażenia o czasie. Przed nią stał nieznajomy z różdżką w dłoni. Mężczyzna. Do tego odpowiadał pytaniem na pytanie co tylko ją frustrowało. Ofensywnie nachmurzyła ciemne brwi.
- Po co Panu to wiedzieć? Najwyraźniej skoro Pan nie wie to nie jest to Panu potrzebne - człowiek ten wyglądał nieprzyjemnie, lecz cofną różdżkę. Miała nieprzyjemne podejrzenie, że być może użył na niej obliviate. Tłumaczyłoby to problem z pamięcią. Być może w tym momencie potwierdziła, że osiągną swój cel. jeżeli tak to warto było zejść mu z oczu. Mógł być niepoczytalny. Kto wie. Z drugiej strony być może to ona jest w tym momencie wariatką, a jeżeli tak to wolała nie odsłaniać się przed obcym póki sama nie zrozumie swojej sytuacji. Starała się nie okazywać lekkiej paniki, lecz głos był pozbawiony typowej dla niej pewności siebie - Proszę zająć się sobą - skwitowała odwracając się sztywno by ruszyć... właściwie skoro nie wiedziała gdzie jest to kierunek również nie miał takiego wielkiego znaczenia. Ważne, ze wiedziała iż chciała się oddalić od towarzystwa i przemyśleć swoją sytuację.

Po co mu to było? Pomijając fakt, że kobieta zwracała się do niego - właściwie po nic. Chciała odejść. Trudno było ją postrzegać jako zagrożenie po podobnych słowach, a jednak to nie wyjaśniało niczego.
- Biuro Aurorów. Proszę się przedstawić - nakazał sucho, kazała mu się zająć sobą, ale była jedyną żywą osobą w zasięgu wzroku. Był pewien, że nigdy wcześniej go tu nie było. Nie przypominało to okolic Londynu, nie byli też nigdzie w znanej mu okolicy na południu kraju. Prowadził tu śledztwo? Kobieta nie wyglądała na mniej skołowaną od niego. Ale co jeśli to tylko przykrywka? Może powinien ją aresztować prewencyjnie? Dłoń z różdżką drgnęła, bez przekonania, nie powinien tracić czujności...

Była przestraszona. Ostatnio lękliwie potrafiła zerkać na nieznajomych czarodziei przyglądających się jej pracy. Zdecydowanie nie czuła się więc komfortowo w obecnej sytuacji i nie miała odwagi by podejmować konfrontację. Z dudniącym w piersi sercem szła w kierunku przeciwnym do mężczyzny mając zamiar jak najszybciej się oddalić, a słysząc pełne nakazu słowa poderwała się do niezgrabnego kłusu typowego dla intelektualisty. Deportacja w takim zburzeniu może być niebezpieczna, w pojedynku nie stanowiła najpewniej żadnego wyzwania.
Rozważając za i przeciw zatrzymała się nagle w miejscu. Rażona niespodziewaną świadomością tego, co się wydarzyło. Wzdrygnęła się z obrzydzenia. Trzymając w jednej garści podciągniętą spódnicę, a w drugiej różdżkę obejrzała się za plecy w stronę aurora z rozszerzonymi oczami.
- To...to się wydarzyło, prawda...? - to było zupełnie coś innego niż to, czego się spodziewała. To było bardziej, jak... koszmar lub senna mara. Spodziewała się jakichś potworów, zwierząt, a została napadnięta przez robaki - Ugh - puściła spódnicę. Nerwowość widoczna była w jej ruchach. Starała się uporządkować myśli i uspokoić oddech bo oczywiście dostała zadyszki od spontanicznego wysiłku. Wolną ręka pomasowała gardło. Wrażenie rozpychania go przez owady było bardzo żywe - To było dość... nieoczekiwane - mruknęła powracając w stronę aurora od którego chwilę wcześniej uciekała. Poruszyła różdżką nie inkantując żadnego zaklęcia, lecz badając magię wokół starając się zrozumieć proces.

|rzucam sobie na numerologię bo jestem numerologiem i badam magię
PŻ 130/140

The member 'Riana Vane' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 25

- Stać... ! - zawołał za uciekającą kobietą, nim wspomnienia wróciły jak fala zbierająca nadmorski piasek; krajobraz zaczynał stawać się znajomy, a rysy twarzy jego towarzyszki zaczęły nabierać oczywistych konotacji. Przełknął ślinę, czy kolejnym razem cień mógł odebrać pamięć na dłużej? Kiwnął głową, gdy spytała, czy to wydarzyło się naprawdę. Jeśli też to czuła, nie było to iluzją.
Dał jej czas - coś robiła - nie znał się na tym, więc w oczekiwaniu przysiadł na pobliskiej skałce i czekał.
- Udało się z tego coś wyciągnąć? - zapytał, kiedy wyglądała, jakby skończyła. Domyślał się, że gdyby pozostawała przytomna w trakcie obecności cieni, mogłoby to wyglądać inaczej, ale cienie miały oręż silniejszy, niż dało się przewidzieć.
Po pewnym czasie - znów stanął naprzeciw topoli. Upewniając się, że znajduje się za nim, podjął ponowną próbę:
- Lamino - wywołał inkantację, celując w pień.

E: 43/50

The member 'Brendan Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 51

--------------------------------

#2 'Cienie' :

- Trudno na razie mi osądzić - stwierdziła dopiero zastanawiając się nad efektami i porównując je do przeciętnych wrażeń. Była jeszcze nieco oszołomiona. Sprawnie jednak starała sobie poukładać całe zajście i je zracjonalizować, zdefiniować i skatalogować jako doświadczenie, które było jej potrzebne.
Stanęła za aurorem przystosowując swój nastrój do kolejnej próby. Starała się czerpać ze spokoju Brendana. Miał w końcu zapewnić jej bezpieczeństwo. Przyglądała się magicznej wiązce, która rozdzieliła się. Część magicznej energii zaczęła się materializować, skręcać i zwijać w dwugłową żmiję sunącą w ich kierunku.
- Deserpes - wypowiedziała kierując zaklęcie w jej stronę niepewna efektywności zaklęcia. Czy waż był jedną wielką podeszwą? Chyba. Skwierczący za wężem ślad był złowrogi tak jak dwa wijące się łby.

E 49/50

The member 'Riana Vane' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 7

Dwugłowy wąż. Na krótko wstrzymał oddech, wpatrując się w ślepia stworzenia - ale nie mógł pozwolić sobie na to dłużej. Przeszedł do działania:
- Ulmus aratrio! - wypowiedział inkantację, kierując różdżkę pod nogę węża; rów powinien go pochłonąć i pozwolić im na pozyskanie lepszej kontroli nad krajobrazem bitwy. - Mogę go spróbować zamknąć w Muscipulii - będzie go łatwo obejrzeć. Ale to stworzy ryzyko przywołania kolejnych cieni - które zaburzą cały eksperyment albo dostarczą nowych obiektów badawczych. Zostawił decyzję jej.

E: 41/50

1. moje zaklęcie + obrażenia
2. cień atakuje