Winiarnia

Okazał się wybitnie złym synem (i złym mężem, dla tej samej kobiety), więc uznał za potrzebne rozchmurzenie swego oziębłego wizerunku w oczach kobiety, którą - być może - Julienne bez obaw pochwyci za rączkę, kiedy on zniknie. Pilnował właściwie tej niezbadanej przyszłości, czyniąc groteskowe wróżby i próbując odgadnąć, jak potoczy się los. Nie wiedział jednak, z której strony zawieje wiatr, więc musiał obstawić się na wszystkich frontach i przewidzieć każdą ewentualność. Także te jemu niemiłe, jakie skwitowałby dawniej pogardliwym wydęciem warg i zirytowanym prychnięciem; nie zwykł trwonić swego cennego czasu, zaś przyszło mu zabawiać kobietę swego brata i sprawdzać jakość figurujących w karcie win. Nietypowe zajęcie, Samael rozumował, iż dziwaczał coraz bardziej wysuwając podobne propozycje, chociaż na razie... względny dyskomfort pętający jego ciało nie różnił się niczym od tego, jaki przylgnął do niego już na stałe od ucieczki Laidan. Niepokój przywarł do kręgosłupa, wydłużył go o kila cali, a więc i cień rzucał dłuższy, szczuplejszy, bardziej drżący i równie niespokojny, zlewający się z czernią i pojawiający się nieoczekiwanie, jakby w odłączeniu od ciała, pozostającego statecznym i biernym. To rozgraniczenie powinno frustrować, ale nie zauważał tej różnicy, zbyt skupiony na intensyfikującym się życiu. Nuda, obojętność, żar; także zblazowanie zdawało mu się jakieś pełniejsze, bo niosło za sobą przecież cały szereg emocjonalny (oraz całkiem fizycznych) konsekwencji.
Cóż takiego obiecywała mu Wynonna, nad pozostaniem wraz z nim w bliskim kontakcie, podnoszeniem kieliszka do ust i moczenia ich w winie?
Ciekawiło go, czy robi to chociaż podobnie do Laidan; podejrzewał, że nie, lecz i tak... chciał wiedzieć. Matka była tak łapczywa, właściwie w każdym sensie, może więc Sorenowi trafiła się podobna do niej? Wówczas mógłby żywić zazdrość - czyżby tym jednym aktem, wynagrodziłby bratu lata pogardy? Wątpił, podobnie jak nie miał nadziei na ich pojednanie: spalili za sobą zbyt wiele mostów, by cofnąć się choćby o krok, by zatrzeć się na gruncie neutralnym.
A ona, jeszcze nosząca inne nazwisko pchała się między huk armat i zgodnie z koncepcją Samaela wkraczała między braci. Może i chciał ją wykorzystać do swych celów, lecz przecież intencję miał dobre. Takimi ponoć brukowano piekło, aczkolwiek Avery wiedział, że to zwykłe łgarstwo. Piekło było zdradą: lodowym jeziorem, gdzie Judasz, Brutus i Kasjusz cierpieli już wieczność.
-Pijemy w milczeniu? - spytał kpiąco, gdy nie odparła mu na jego wyjątkowo dowcipną uwagę (starał się!). Uśmiech lekko przygasł, ale rozbłysnął ponownie na widok mężczyzny z eleganckim fraku niosącym kilka eleganckich butelek oraz zestaw kieliszków. Odprawił go, woląc delektować się (winem czy rozmową?) w samotności.
-Białe czy czerwone? - spytał, a ręka zatrzymała się o cal od jednego z win. C h c i a ł znać odpowiedź i zawrócić jej w głowie.

Wynonna już kilka lat temu uświadomiła sobie, że nie jest w stanie sprostać wymaganiom ojca. Na nowo rozpalić w jego wzroku tej iskierki dumy, którą ujrzała tego dnia gdy ujawniły się jej zdolności magiczne. Tego dnia ojciec spojrzał na nią wzrokiem pełnym ojcowskiej miłości, w tęczówkach zaświeciła mu duma, która wypełniła i jego – pokryte lodem – serce. Ale był to pierwszy i ostatni raz kiedy udało jej się złapać jej tą emocję w jego oczach – przynajmniej względem niej – pomimo tego, że wiele ze swoje plany skupiała na jednym celu. Właśnie na tym, by znów dojrzeć rysujące się w jego spojrzeniu uznanie, którego od tamtego momentu tak mocno pragnęła znów ujrzeć.
Na marne jednak, jak się okazało. Prawie dwie dekady minęły odkąd ojciec zaszczycił ją tym spojrzeniem. Prawie dwie dekady minęły, odkąd widziała je po raz ostatni skierowane ku niej. Kilka lat temu zimna oczywistość w końcu dotarła do niej. Jej jednostka, przez lata jednak poddawana autokontroli, była już ukształtowana. Nie było w niej frywolności. Słowa z ust padały niezwykle rzadko – wyjątkami były bliskie jej osoby. A obcować mogli z nią tylko ludzie o silnych nerwach, bowiem Wynonna nie ułatwiała nikomu sprawy. Nie siliła się na rozmowy, które nie miały konkretnego celu. Była po prostu sobą. Zimną, milczącą lady Burke, która zamrażała spojrzeniem wszystko w zasięgu swojego spojrzenia, a może nawet i całe mile dalej. Tylko ci zaufani, prawdziwi znawcy Wynonny, potrafili się przebić przez mnogie ilości mostów, które skrupulatnie i z precyzją stawiała. Już sama pogubiła się w tym, ile ich jest. Pewna jednak była, że nikomu jeszcze nie udało się dotrzeć do wieży, która dodatkowo broniła wątłego organu znajdującego się w klatce.
Spotkanie na które stawiła się punktualnie zaliczała do obowiązków. Rzeczy, które zrobić należało. A nawet wypadało. Wątpiła by którekolwiek z nich miało dobrze się dziś bawić w swoim towarzystwie, zwłaszcza, że Wynonna pamiętała o słowach które wypowiedział w jej stronę Soren, na które w momencie kiedy je wypowiadał miała ochotę prychnąć niczym rozjuszona kotka i stwierdzić że zawsze uważa. Wiedziona jednak wyuczoną obojętnością, a jednocześnie niepojętną chęcią nie sprawienia Sorenowi przykrości, czy też – na merlina – popełnienia nietaktu, przemilczała sprawę.
Ostre zielone spojrzenie zogniskowało się na twarzy Samaela gdy wypowiedział w jej kierunku słowa. Tylko kilka chwil mierzyła go przeciągając ciszę. Swoją ukochaną, nieodłączną towarzyszkę. Tak bardzo umiłowaną.
-Nie zwykłam wypełniać ciszy na siłę. – powiedziała w końcu wypuszczając na głos melodyjne tony głosu, które formowały się w zgłoski, później wyrazy by finalnie sprezentować całe zdanie swojemu rozmówcy. – Jeśli jest ci ona niewygodna nie bój się zadać pytania, lordzie. – można na któreś otrzymasz odpowiedź. Wzrok nadal, pozbawiony jakiegokolwiek wstydu, czy zażenowania, uważnie przesuwał się po twarzy rozmówcy Wynonny. Testowali się właśnie i Burke była tego świadoma. Czy może bardziej to on sprawdzał ją. Jej nie zależało na poznaniu jego.
-Czerwone. – udzieliła odpowiedzi na drugie z pytań, które otrzymała. Nie powiedziała już nic więcej cierpliwie czekając na dalszy rozwój zdarzeń.

Niewiele rzeczy i jeszcze mniej osób mogło wzbudzić poruszenie w nieskorym do podobnych uniesień Averym. Lady Burke udało się to jednak uczynić, prawdopodobnie niezamierzenie, a może i nawet zupełnie nieświadomie. Samael wątpił, by choćby podejrzewała, dlaczego nalegał na to spotkanie (on sam do końca tego nie wiedział, na oślep strzelając wymówkami, z których niektóre były zaskakująco trafne), czemuż proponował względnie obcej kobiecie wspólne spędzenie popołudnia. Wino, obsługa, stosunkowo przyjemna, lekka, wiosenna aura. Piękny, sielankowy obrazek. Tego dnia jedyną czerwienią, jaka miała zostać rozlana była rubinowa ciecz przedniego wina.
Sorenowi odebrał już dość i nie zamierzał sięgać po jego panienkę - niechybnie tak właśnie postąpiłby przed kilkoma miesiącami, żyjąc sobie szczęśliwie wraz z Laidan, krocząc przez to życie nie patrząc pod nogi i depcząc po biednych, zbrukanych złą krwią oraz generalnym brakiem nieszczęśników. Sytuacja obróciła się wszak o sto osiemdziesiąt stopni i dziś miał wobec brata ogromny dług wdzięczności, praktycznie niemożliwy do spłacenia. Czyżby więc to wyciągnięcie dłoni do Wynonny, by powitać ją w rodzinie stanowiło zwykły, prosty oraz pierwszy, stricte bezinteresowny gest przychylności okazany Sorenowi?
Ciekawiło go, co jest między nimi, czy będzie to kolejny szlachecki ślub z obowiązku, dzielenie sypialni z przymusu i udawanie rodziny na pokaz. Nawykł do takich kliszy, uwiecznionych także w albumie ze zdjęciami, jaki ostatnio notorycznie przeglądał, na całe godziny zatapiając się w przeszłości. Jedyne szczere fotografie obejmowały trzy pokolenia: dziadka i ojca, córkę i matkę, wnuka, syna i brata. Rodzinne portrety trąciły pozą i sztucznością, choć to wszystko zrzucano na karb umiejętności fotografa bądź wymuskanej, ułożonej sceny. Złego światła.
Między nimi padało ono idealnie, uwydatniając pyłki kurzu osiadłe na starych butelkach, wypełnionych najlepszymi i najstarszymi winami. Sceneria niezobowiązująca, jak i prosząca się o oddalenie nieco sztywnych zasad, w końcu tak wiele ich łączyło.
Może nawet więcej niż myślał; lekko uniósł brew a dość aprobującym zaskoczeniu, pierwszy punkt poleciał na konto Wynonny, na razie jeszcze walczącej z minusami zebranymi za niezbyt kulturalne zwroty do niego, do mężczyzny, do pana i władcy. Aczkolwiek w konfrontacji z Sorenem może okazać się to nade przydatne: lady Burke miała spore szanse, by zrobić z niego mężczyznę, czyli uczynić to, do czego ręki nie przyłożyła ani jego własna matka, ani Marcolf, ani ten, pożal się Salazarze, jego ojciec.
-To się chwali - rzekł sucho, chociaż stał się nieco bardziej otwarty. Może to rozluźnienie ramion, może to stłumienie niebezpiecznego błysku w niebieskim spojrzeniu, może nonszalancki uśmiech wpływający na twarz? - co takiego Soren ci o mnie powiedział? Ostrzegał, byś nie zbliżała się zanadto? - spytał, z tą samą dozą drwiny, której użył wcześniej. Był ciekaw, za jakiego rodzaju potwora uważa go brat, bo nie zamierzał polemizować z tą opinią. W większej części zapewne prawdziwą.
-Chateau Cheval Blanc - zaanonsował, wybierając jedną z butelek i ostrożnie nalewając odrobinę czerwonego wina do kieliszka Wynonny. Zamieszał delikatnie i podał go kobiecie, czekając na aprobatę i decyzję, czy ma napełnić go do końca, czy też zaproponować coś innego. Jak bardzo wyrafinowany miała smak?

Ponoć każdy w życiu łaknął władzy. Wynonna zaś jedynie od lat pragnęła osiągnąć całkowitą kontrolę nad własną jednostką – zachowaniem, gestem, pozą. I udało jej się to. Wiele lat pilnowania, a może bardziej, budowania siebie przyniosły w ostateczności jej kreację. Trochę sztywną. Mocno nieociosaną. Groteskową chwilami wręcz. Nabudowała wokół – jej zdaniem – zbędnych emocji tak wiele murów, że sama nie była w stanie podać już ich liczby. Nie interesowała jej ona jednak tak długo, jak długo pozwalały jej ona na wyłączone zbędnych uczuć tylko przeszkadzającym w funkcjonowaniu w świecie, w którym przyszło jej żyć.
Była sobą. Sama siebie zbudowała od podstaw. Nigdy nie dobra dostatecznie, by zaskarbić sobie upragnione spojrzenie ojca. Za mało ważna, by dostatecznie skupić na sobie uwagę matki – na tyle, by ta mogła obdarzyć ją czymś zwanym w końcu matczyną miłością.
Swoimi murami odebrała też sobie wiele, choć sama przez lata zatraciła tego świadomość. Próba bycia wewnętrznie niezniszczalnym, nieczułym na emocjonalne ataki, sprawiła, że wielu z nich nie potrafiła zrozumieć. A nawet rozpoznać.
Nie rozpaczała jednak nad tym. Tylko głupcy poświęcali swój czas za utraconymi mrzonkami o rzeczach, które i tak nie miały żadnego znaczenia. Żyła według skrupulatnie spisywanych planów które potem wykonywała. I choć nigdy nie planowała swoich gestów, czy znikomej ilości słów to niektórzy odbierali je jako wcześniej zaplanowane.
Nie wycofywała się nigdy ze złożonych obietnic. Uważała je za rzeczy święte – kimże bowiem by była, gdyby nie szanowała własnych słów. Kto by poważał ją, gdyby rzucała je na wiatr. A co najważniejsze, jak nieprzychylne zdanie wyrobiłaby swojej rodzinie? Ostatnim czego chciała, to przynieść ojcu jeszcze większy zawód. Mimo upływu lat i wmawianiu samej sobie – a nawet po części i uwierzeniu w to – że nie będzie więcej podporządkowywać czynów, by zadowolić swojego rodziciela, nadal, jakaś niewielka cząstka jej ciągle czekała na jego spojrzenie wypełnione dumą – jak wtedy, gdy ukazała swoje magiczne zdolności.
Dlatego też zjawiała się dzisiaj na spotkaniu, na które zgodziła się wcześniej. Wątpiła też, by cokolwiek było w stanie zmienić jej zdanie. Samael Avery był bratem jej narzeczonego, nie stawienie się na zaproponowane przez niego spotkanie byłoby okazaniem dysrespektu, wobec rodziny, w którą już za chwilę miała wejść.
Dlatego właśnie teraz siedziała naprzeciw mężczyzny, mając najbliższy czas spędzić z nim. Nie narzekała, nie zwykła tego robić. Nie miała też na co. Lord Avery, poza mało zrozumiałymi dla niej żartami, nie zrobił nic, co uznać można by za niepokojące. Przez głowę Wynonny jednak przebiegła krótka myśl, że poczucie humoru Averych zdecydowanie leży daleko od jej. Znów, czy ona w ogóle jakieś posiadała?
-Wolę wyrabiać sobie własne zdanie. Ale tak, mówił, żeby uważać. – odpowiedziała szczerze, bowiem nie widziała powodu, dla którego miałaby kłamać. Miała prawo do własnego zdania, choć doskonale wiedziała, że jako żona nie wolno będzie jej go wypowiadać na głos - oczywiście, jeśli będzie różne od jej małżonka. Niewiele też czasu spędziła z Sorenem na roztrząsaniu jej nadchodzącego spotkania z jego bratem. Sam Soren nie wspominał o nim, a Wynonna nie miała zamiaru dopytywać o faktu, które uznawała za nieistotne. Odebrała kieliszek z winem w lekkim, spokojnym geście najpierw unosząc go do nosa i przymykając na chwilę powieki wciągając powietrze. Miała okazję pić wcześniej ten gatunek, ale jego bukiet zawsze przywodził jej w jakimś dziwnym skojarzeniu maki.

Niegdyś rozkoszował się winem wyłącznie w towarzystwie kobiety, czy też raczej - rozkoszował się kobietą z towarzyszeniem wina. Piła je ciągle, ale on udawał, że tego nie zauważa, hojnie napełniając matczyny kieliszek. Rubinowy trunek błyszczący w pękatym naczyniu rozluźniał i tak frywolne obyczaje, a przy okazji zmywał niechęć, jeszcze utrwaloną w arystokratycznych rysach Laidan po spotkaniu z Reaganem. Nie znosiła go na trzeźwo, co Avery akceptował, a wręcz pochwalał, służąc właściwie jako podczaszy - a szczególnie, kiedy był młodszy i niewtajemniczony, a możliwość podania Lai kryształowego kielicha, by w zamian otrzymać słaby uśmiech stanowiła szczyt jego marzeń. Do takiego rytuału nawykł, nie sądząc, że kiedykolwiek coś się zmieni. On nie przepadał za alkoholem, delektując się nim raczej rzadko, raczej w celu podchmielenia Lai, raczej po to, by mogła smakować wino wprost z jego ust. Potem ona odeszła, a Samael rozsmakował się w jej ulubionym trunku nad podziw gwałtownie. Niezwykle szybko pustoszały rodowe piwniczki, skrzaty zaś uwijały się jak w ukropie przygotowując swój specjalny trunek, na wyraźne życzenie surowego pana. I tak zaczął pić na poważnie i na stałe, czasami popadając w niebezpieczny ciąg, kiedy to nie odrywał ust od butelki, chyba tylko po to, by zmienić ją na następną.
Nie chciał jednak zaprezentować się Wynonnie jako opój, więc wstrzymywał się nieznacznie, chociaż właściwie marzył o zaśnięciu nad twardym blatem stołu - to wiele by ułatwiło. Miał jednak pić kulturalnie i z klasą, ba, towarzyszyć przy tym damie, jakże szorstkiej w obyciu i niepodobnej do wypacykowanych szlachcianek, wdzięcznych i potakujących na każdym kroku. A do tego zbyt głupich i zbyt nieporadnych, by samemu nałożyć pończochy. Do tego grona nie mógł wepchnąć lady Burke, chociaż bardzo by tego pragnął, zaszufladkowania wszystkich niewiast w jednym worku, w jakim można by je później potopić, jak kociaki. Jeden wniosek, głosił, że wiedziała, aby zbyt wiele nie mówić, by nie zdradzić się ze swoją głupotą - lepiej się nie odzywać i sprawiać wrażenie ćwierćinteligenta, niż się odezwać i rozwiać te wątpliwości - aczkolwiek Avery przypisywał tę powściągliwość wychowaniu właściwemu Burke'om oraz wyraźnie widocznemu dystansowi do jego osoby. Nie dziwił się temu, rzadko kto pałał do Samaela miłością.
A już na pewno nie młodszy, skrzywdzony braciszek. Już raz był z nim szczery i zaciągnął wobec niego ogromny dług, który zamierzał spłacić, by uniknąć w przyszłości gorszych zobowiązań, lecz zszedł z wojennej ścieżki. Mógł mieć go za nieudacznika, lecz nic nie stało na przeszkodzie, aby żył gdzieś niedaleko, wkrótce z żoną i z gromadką rozwrzeszczanych dzieci. Soren nie zaskoczył Avery'ego wcale, lojalnie nakazując swej narzeczonej uwagę - ale czy sądził, że Samael był tak głupi (albo tak zrozpaczony?), by wyładowywać swą frustrację na Wynonnie? W biały dzień, wśród wielu wścibskich oczu?
-Mój brat ma wiele wad, ale zatroszczy się o ciebie - zauważył lekko, zupełnie nie przejmując się tym, jaki portret nakreślił jej Soren - ale ty oczywiście znakomicie radzisz sobie sama - dodał bystro, bo choć małomówna, to przejawiała te irracjonalne feministyczne poglądy. Mógł śmiało wróżyć swemu bratu całkiem udane małżeństwo, choć osobiście przegnałby taką dziewkę lub skutecznie wbił jej do głowy, przekładając na język najprostszy, aby nie śmiała się wychylać.

Wynonna nie pijała często. A może bardziej – nie pijała dużo. Lubiła zapach winnych bukietów, kolor wiekowego trunku, jego smak, jednak doskonale zdawała sobie sprawę czym owocują zbyt duże jego ilości. Nadmiernie rozluźnienie mogłoby spowodować, że ktoś jeszcze uzna ją za osobę społecznie kompatybilną – a tego mogłaby nie znieść. Lubiła siebie w tej wersji w której prezentowała się światu. Chłodnej, milczącej i szorstkiej. Trzeźwość umysłu pozwalała jej na analityczne spojrzenie na otaczający ją świat. Pomagała dostrzegać ledwie dostrzegalną ułudę, którą karmili się nawzajem codziennie, aktorzy największego teatru. Oni sami, wyuczone gest, wywarzone słowa. Wszystko odpowiedni, dokładnie wykalkulowane, tak niepokojąco poprawne, że aż mdłe.
A Burke – choć jej zwyczajowa stateczna poza i wyuczone do perfekcji opanowanie wcale na to nie wskazywało – łaknęła emocji, adrenaliny, przyśpieszonego bicia serca. Zaspokojenia fizycznego, aż zwierzęcego głodu pragnącego doznań. Poza murami Durham, poza ulicami Londynu, na dzikich równinach nie wiele warte było jej nazwisko, status, urodzenie. Liczyły się umiejętności. Możliwość sprawdzenia się, pchnięcia na granicę, przetestowania, pozwalała jej potem wracać i pokornie odgrywać rolę, która przypadła jej w udziale w teatrze, które przez wielu nazywane było życiem.
Nie krzywiła się. Nie marszczyła nosa. Nie wylewała w poduszkę morza rzewnych łez na wieść o tym, że plany o jej zamążpójściu zostały faktem dokonanym. Gdy usłyszała, że powzięte zostały już odpowiednie uzgodnienia, a do nich należały tylko formalności przyjęła je – ze znajomym dla siebie – stoickim spokojem. Nie było sensu rozpaczać nad sprawami, na które nie miało się wpływu. Jeszcze mniej logiki posiadało w sobie oddawanie się przysłowiowemu rwaniu włosów z głosy. W tym świecie, ich świecie, należało być elastycznie nieugiętym. Umieć wpasowywać się w zmiany, które wchodziły z butami do życia, ale jednocześnie też pozostawać wiernym pielęgnowanym w sercu ideałom, o których – w momencie wsunięcia złotego krążka na palec – nie należało już mówić.
Samael, starszy brat Sorena. Zawiesiła na nim ponownie spojrzenie spokojnie, uważnie badając jego twarz. Odpowiednio zbudowany, odziany w szaty przystające człowiekowi jego pozycji. Z inteligencją błyszczącą w oczach, niewiele różnił się do reszty arystokratów. Tak samo, jak i ona przy pierwszym spojrzeniu nie wydawała się wiele inna od reszty bogato ubranych panien z dobrych domów. To malutkie niuanse, składowe charakteru, słowa które wypowiadali sprawiały, że nie byli jedynie kukłami, o odmiennym rozstawieniu i kolorze oczu.
Jedna brew Wynonny leciutko, tylko na ułamek sekundy, unosi się ku górze gdy padają słowa Samaela. Oczy zwężają się nawet nie o milimetr, gdy od nowa studiuje jego twarz. Uniosła kielich wypełniony ciepłym trunkiem ledwie nużąc w nich wargi. Odwróciła spojrzenie zawieszając je na przedmiocie na jednej ze ścian, pozostawiając Avery’emu swój profil do podziwiania.
-Każdy z nas obarczony jest ciężarem mankamentów własnego ja. Tylko głupcy pokładają wiarę w istnienie ideałów. – wyrokuje spokojnie, nadal nie odwracając twarzy w jego stronę. Pozwala, by cisza rozplotła na nowo swoje ramiona wokół nas. Otuliła Wynonnę. Przywitała tak znajomym dotykiem. Potem nieśpiesznie znów zwróciła głowę w jego stronę. Skrzyżowała z nim spojrzenie. – Wiem, jakie są moje obowiązki, póki jednak noszę na barkach swoje nazwisko, pozwalam wyrażać sobie zdanie, które należy do mnie. – tak długo jak nie kłóci się otwarcie z tym, co popiera moja rodzina. Wytrzymała spojrzenie. Odważnie, nawet wręcz hardo. Nie był w stanie nic jej zrobić. Niczym zagrozić. Największa zmora już zdążyła złapać ją w swoje sidła. Wynonna od urodzenia nazywała się Burke, chwilami była odrobinę nieokrzesana. A gdy przerywała milczenie odpowiadała zwięźle i zgodnie ze swoimi przemyśleniami. Czasem zbyt dosadnie. Ale nigdy też nie poświęcała nocy, by dokładnie badać wypowiedziane frazy i sprawdzać, czy znalazłaby lepsze. Za każdym razem bowiem wiedziała, że powiedziałaby dokładnie to samo.

17.04

Unoszącego się w powietrzu słodko gorzkiego aromatu, kuszącego przechodniów kwiatowymi tonami nie dało się pomylić z żadnym innym. Oto tutaj znajdowała się jedna z lepszych winiarni, jakie Craig odwiedzał w Anglii. Tak szczerze, mimo iż kochał swój kraj z całych sił, nie mógłby się przemóc i skłamać, mówiąc, że Anglicy robią lepsze wino niż Francuzi. Bo nikt nie potrafił tak obrabiać owoców winorośli, jak właśnie żabojady.
Całe szczęście, że Craig posiadał swój zmysł handlowca i wiedział, gdzie można zamówić dostawy najlepszego wina znad Loary. Jego dom był więc zawsze dobrze zaopatrzony. Jego kuzynostwo nieco krzywo patrzyło na ten rodzaj alkoholu, on jednak bardzo chętnie wypijał od czasu do czasu wieczorem jedną lampkę. Zdecydowanie łatwiej się potem spało.
Już przy wejściu dostrzegł kilka znajomych twarzy. Przywitał się z kilkorgiem znajomych, jednak już po chwili ruszył do wolnego stolika, znajdującego się nieopodal kominka. Ponoć w karcie pojawiło się kilka nowych gatunków win, a on nie mógł opuścić okazji, by ich nie spróbować. Jeśli któreś z nich by mu zasmakowało, zaraz na pewno zamówiłby kilka beczek do swojej rezydencji.
Kiedy przeglądał kartę, pomyślał o tym, że na pewno będzie musiał zabrać tutaj kiedyś Rowan. A także swoją żonę, kiedy już będzie ją miał. Oczywiście każdą z osobna. A może taki wspólny wypad również byłby czymś przyjemnym? Och, chyba jednak lepiej nie. Rowan jeszcze by wypiła za dużo i powiedziała jego wybrance, co o niej myśli. A Craig doskonale zdawał sobie sprawę, że nie ważne, kogo by poślubił, Rowan i tak tej kobiety nie polubi. Tak samo jak on nie lubił Longinusa, chociaż jego szwagier był całkiem w porządku człowiekiem.
Westchnął cicho, odganiając te myśli a potem wrócił do przeglądania karty.

Jego wybór w sumie był dość oczywisty. Dwa nowe gatunki wina, które ściągnięto tutaj z Francji. Jak każdy szlachcic lubił otaczać się tym co nowe, modne i pożądane. Na to wino oczywiście stać było każdego z arystokracji, niemniej nie wszyscy potrafili je docenić. Ignoranci.
Już kątem oka widział jednego z pracowników, który ruszył ku niemu by zapytać, które wino Craig sobie wybrał, kiedy nagle jego kark owiał czyjś ciepły oddech a w uchu zabrzmiał znajomy, kobiecy głos. Zamrugał, zaskoczony, odwracając minimalnie głowę, by móc zerknąć kątem oka na Estelle.
Spotkać ją? Tutaj? Los naprawdę potrafił czasem płatać figle. Jak to się stało, że najpierw natknął się na nią na totalnym odludziu, a w niedługim czasie potem znowu, tym razem w lokalu wypełnionym szlachtą?
- Oczywiście, że tak. Dopiero teraz się domyśliłaś? Zamierzałem cię spetryfikować i porwać do domu - wzruszył ramionami, przywołując na twarz delikatny uśmieszek.
Był to oczywiście stek bzdur. Nie mógł jednak po prostu zaprzeczyć, o nie. Nie byłby sobą. Gdy spytała go o wolne miejsce, wstał i odsunął jej krzesło, pomagając usiąść. Potem zaś wrócił na swoje miejsce i spojrzał na nią uważniej, przekręcając lekko głowę. On również zastanawiał się, co Estelle tu robiła. Z pewnością nie śledziła jego, o nie. Może więc i ona na kogoś czekała? Kobiety zwykle nie chodziły do takich miejsc samotnie. Ale zapewne gdyby kogoś oczekiwała, nie dosiadałaby się do niego... Interesujące.
Pracownik lokalu podszedł by podać kobiecie kartę.
- A ja myślałem, że po moich ostatnich docinkach będziesz mnie unikać jak ognia. Może to jednak ty mnie śledziłaś, hę?