Winiarnia

- Poczułam się urażona - stwierdziła zupełnie poważnie, bo nie sądziła, że Craig odbierze jej obietnicę jako żart, o którym zapomni za kilka dni. Jeśli już coś obiecywała, to dotrzymywała tego, choćby świat się walił albo by umierała na siedząco - tak ją nauczyli w domu, a rodzinne wartości, tradycje i nauki pielęgnowała od zawsze, nie mając zamiaru tego zmieniać. Gdyby nie wkład rodziców w wychowanie sióstr to nie byłyby teraz świetnymi alchemikami, obytymi w świecie wyższych sfer. Właściwie, nie byłyby nawet w tym miejscu, w którym są teraz.
Kiedy zdążyła przyjrzeć się bliżej karcie uznała, że najlepiej będzie jeśli ktoś wybierze za nią - nie była pewna w którym kierunku podążały dzisiaj jej wybredne kubki smakowe.
- Ach, czyli jednak... - westchnęła pod nosem, prawdopodobnie niepokojąc Craiga jeszcze bardziej. Odłożyła kartę na stół, siadając odrobinę wygodniej. Etykieta etykietą, jednak siedzenie z wyprostowanymi nienaturalnie od linijki plecami nie sprzyjało długim rozmowom. - Czyli nie tylko ja miałam wrażenie, że coś jest z nią nie tak - domyślała się, że liczył na wyjaśnienia, słowo pokrzepienia, czy cokolwiek, co dałoby mu nadzieję, że Auriga zmieni swoje podejście. Cóż, była posłańcem złych wieści - szkoda, że to posłańcom ścinano przeważnie głowy.
- Auriga od pewnego czasu nie utrzymuje z nami kontaktu. To znaczy, widujemy się, ale nie bywa w naszym domu tak często jak dotychczas. Stała się dość tajemnicza i małomówna - wzruszyła mimowolnie ramieniem, przesuwając opuszkiem palca nad płomieniem świeczki. Płomień podążył za jej palcem, co było całkiem normalnym zjawiskiem, nieuwarunkowanym magicznie. Potem przesunęła ponownie i wreszcie zabrała dłoń, dzielnie broniąc się przed dziecinną zabawą woskiem.

Wysłuchała uważnie Craiga, nim jednak odpowiedziała na zadane przez niego pytanie złożyli zamówienie u kelnera, który do nich podszedł. A potem odczekała stosowną chwilę, wzdychając cicho.
- Nie pamiętam. Może w zeszłym tygodniu - nie chciała go skłamać, dlatego musiała się zastanowić.
Miała nadzieję, że lord Burke nie zapyta jej o przypuszczalny powód zniknięć kuzynki - nie była z nią w zażyłych stosunkach, więc niezbyt się tym interesowała. Naturalnie słuchała rodziców oraz Evelyn, ale i oni zdawali się być jak dzieci krążące we mgle. Zresztą, egoistyczna cząstka Estelle nawet się cieszyła: w końcu miała chwilę oddechu od rozmów o staropanieństwie i szukaniu jej kandydata na siłę.
- Nie wiem co ci więcej mogę powiedzieć, Craig. Wszyscy jesteśmy zdziwieni jej zachowaniem. Nie wspominając o zaniepokojeniu nestora takim obrotem sytuacji, patrząc na niedawne porozumienie naszych rodów - mimowolnie wysunęła dłoń, układając ją na wierzchu ręki mężczyzny w pocieszającym i przyjacielskim geście. Rzadko kiedy pozwalała sobie na takie gesty, dlatego nie potrwało to zbyt długo - po kilku sekundach z powrotem zabrała dłoń, układając ją na stoliku.
- Może po prostu o tym nie rozmawiajmy? Nic nie wymyślimy, a pogniewany lord nie jest dobrym towarzyszem do kosztowania wina - uśmiechnęła się półgębkiem, chwytając napełniony przed chwilą kieliszek. Oglądnęła jego zawartość okiem znawcy, po czym przeniosła spojrzenie na swojego towarzysza. - To jak? - nie chciała, żeby Craig miał zły humor, a poza tym nie miała ochoty na rozmawianie o Aurigi, która skutecznie zgarnęła całą swoją uwagę rodziny.

Jakaś złośliwa cząstka jej duszy śmiała się po kryjomu z całego zamieszania. W końcu Auriga zawsze była tą zdolną, tą wygadaną, tą ułożoną... zawsze była "TĄ" i zabierała jej siostrę. Odkąd Estelle pamiętała ich kuzynka w pewnym sensie stała się ich trzecią siostrzyczką, której sama nie chciała zaakceptować. Nie wiedziała skąd wynikała ich obopólna niechęć względem siebie i również nie miała zamiaru gniewać się na Evelyn o jej dobre relacje z Aurigą. Tymczasem pokiwała głową ze zrozumieniem i choć na jej różowe wargi cisnęła się niezbyt taktowna odpowiedź, była kobietą z dobrze wyrobionymi manierami. Między innymi dlatego też do tej pory nie spytała Craiga wprost, co jest z nim nie tak, skoro w takim wieku jeszcze nie doczekał się potomka - uważała to za jawną zniewagę względem, bądź co bądź, lorda. W związku z tym zachowywała swoje śmiałe myśli tylko dla siebie, nie wypuszczając ich na światło dzienne. Z drugiej strony doskonal wiedziała, że jeszcze chwila i w końcu ludzie zaczną się nad tym zastanawiać. Tak jak i nad nią - sama przecież powoli dobiegała do progu staropanieństwa, a kandydatów jak nie było, tak dalej żaden się nie pojawił. Samej Estelle niespecjalnie paliło się do zamążpójścia, uciekając niemal codziennie w swoją cudowną pracę w zakurzonych pracowniach Munga. Być może dalej czekała na to piękne uczucie, o którym kiedyś dużo czytała, uderzające w nią jak grom z jasnego nieba? Chociaż w jej przypadku tym gromem musiałoby być porządne zaklęcie, by spostrzegła, że w ogóle coś się dzieje w jej sferze uczuciowej i dookoła niej.
- Nie chciałabym snuć błędnych teorii, ale może Auriga coś przed nami ukrywa? Może się rozmyśliła? Może po prostu pomyliła uczucia? Ciężko mi domniemywać, skoro nie rozmawia nawet z najbliższymi - powtórzyła poniekąd swoje wcześniejsze słowa. Na całe szczęście słuchaczem była całkiem dobrym - skoro sama niewiele mówiła od pewnego czasu, wyrobił się w niej niezwykły talent do słuchania drugiej osoby i obserwowania towarzystwa. W gruncie rzeczy sytuacja związana z jej kuzynką w jakiś bliżej nieokreślony sposób wynagradzała wszystkie te lata, kiedy świadomie spychała Estelle na drugi plan. Dlatego jeszcze nie przerwała rozmowy.
- Przykro mi Craig, ale nie umiem ci odpowiedzieć na to pytanie. Nie bywałam z wami we dwoje, jednak wydawaliście się sobą zainteresowani - w życiu nie pomyślałaby, że kiedykolwiek przyjdzie jej słuchać zasmuconego i zdezorientowanego zawodem miłosnym mężczyzny. To dopiero było ciekawe zjawisko! Zaczęła nawet wysuwać pewne analogie między przeżywaniem zranionych dam, a zranionego lorda, kiedy Craig uniósł kieliszek. Idąc w ślad za nim, wniosła toast, kosztując potem zaserwowanego wina-niespodzianki.
- Chciałabym ci pomóc, ale nie znam nawet miejsca jej pobytu. Mogę ewentualnie spróbować się czegoś dowiedzieć od wspólnych dostawców ingrediencji, chociaż nie sądzę, żeby mieli informacje na ten temat - och, jak ona nie lubiła kiedy ludzie się smucili. Może nie dawała tego po sobie poznać na co dzień, ale negatywne emocje szczególnie psuły jej humor. Estelle zamilkła, nie zaczynając nowego tematu - w razie gdyby jej towarzysz dalej chciał rozmawiać o uciekającej narzeczonej. Z kieliszkiem wina wszystko stawało się w tym momencie wyraźnie znośniejsze.

Słodka Roweno, widzisz i nie grzmisz! Wprawdzie Estelle nie miała pojęcia, w którym momencie swojego życia zrobiła się tak uczuciowa, że drażniło ją podobne myślenie. Nie, żeby sama wiedziała co to miłość i czym się ją je, skoro miała z nią tyle wspólnego co puszek pigmejski z albionem. Ale przecież nie było żadnej relacji bez uczuć, prawda? Szczególnie tej relacji zawieranej do końca życia. Dlatego wciąż obstawała za tym, że jednym z powodów tajemniczego zniknięcia Aurigi była zmiana decyzji i złe odczytanie swoich emocji. Póki co innej ewentualności do siebie nie dopuszczała. W końcu jednak zadała nurtujące ją pytanie.
- Wierzysz w miłość? Nawet tą zaaranżowaną? - była ciekawa jego punktu widzenia, bo jakieś zdanie w tej kwestii musiał posiadać. Zważywszy na to, że mężczyźni z pewnością mieli więcej swobody w życiu, niż one, zamknięte w domach szlachcianki, jego opinia zaciekawiła Estelle jeszcze bardziej, niż powinna. Nie wierzyła w mit o mężczyznach, którzy nie mieli uczuć.
Upijała akurat łyk wina, kiedy padło to jakże niezręczne w jej odczuciu pytanie. Na szczęście była na nie przygotowana, więc nie opluła się nieelegancko zawartością ust. Nie śpieszyła się nawet do odpowiedzi, przeciągając ten moment najdłużej jak mogła.
- Kobiet nie pyta się o takie rzeczy, mój miły - stwierdziła oschle, przechwytując spojrzenie szarych oczu swojego towarzysza. Postanowiła jednak odpowiedzieć, skoro byli na niezobowiązującej pogawędce i nikt ich nie inwigilował. Z tego względu usiadła nawet wygodniej, a nie tak jak jej przeważnie kazano; przesadne prostowanie pleców wcale nie było takie zdrowe, jakby się wszystkim dookoła wydawało! - Cóż, mój nestor już dawno przestał mnie informować o tych sprawach. Albo stracił nadzieję na znalezienie mi dobrego kandydata, albo upadł na głowę myśląc, że znajdę sobie go sama - mimo wszystko ściszyła głos mówiąc to. Bo o ile darzyła ojca, nestora i rodzinę szacunkiem, tak temat przyszłego męża był dla niej drażliwy. Nie dość, że zbliżała się do progu staropanieństwa, tak dodatkowo nie było nikogo godnego uwagi. Przynajmniej ona nie widziała nikogo, kto usatysfakcjonowałby jej ród. Nim zdążyła ugryźć się w język, rzekła:
- Obawiam się, że w końcu dostanę pierwszą lepszą osobę byleby ludzie nie gadali za plecami. A bardziej od tego obawiam się, że zabroni mi mojej pracy - marszcząc czoło i przesuwając opuszkiem palca po rancie kieliszka.

Jej gładkie czoło zmarszczyło się jeszcze bardziej pod wpływem zadanego pytania. Nie rozumiała tego zarzutu; w końcu - każdy mógł wierzyć w miłość, niezależnie od wieku. Ale wynikało to głównie z charakteru danej osoby i tego, co doświadczyła.
Wysłuchała słów Craiga, chociaż nie była pewna czy dobrze zrozumiała przekaz. To w końcu wierzył, czy chciał wierzyć? Czy w ogóle nie wierzył, ale nie wiedział jak wybrnąć z sytuacji? Unosząc ładnie zarysowaną brew ku górze, zwilżyła usta w winie.
- Nie do końca zrozumiałam twój przekaz. Ale jak mniemam chodziło ci o to, że nawet z zaaranżowanego małżeństwa może wyjść silne uczucie. Nie mogłeś tak od razu? - no dobrze, może chciał popisać się elokwencją. To nie zmieniało faktu, że do niej należało czasami mówić prosto.
Wreszcie westchnęła głęboko jak dziecko, unosząc wzrok znad kieliszka na swojego rozmówcę.
- Skąd wysnułeś wniosek o mojej bezpośredniości? Chętnie posłucham jakie masz ku temu podstawy - w rzeczy samej zaciekawiła się tymi słowami. Lordzie Burke, przecież damom nie wypadało być bezpośrednimi! Sama Estelle raczej ukrywała ten fakt; być może nie do końca jej to wychodziło tak, jak powinno, jednak nie mogła przypomnieć sobie momentu, w którym zachowała się tak nietaktownie wobec Craiga. - Każdy musi w coś wierzyć. Czy to w pokój na świecie, czy to w prawdziwą miłość, o której tak pięknie pisano w książkach - pamiętała jak zaczytywała się w tomikach poezji miłosnej zastanawiając się, czy kiedykolwiek i ona pozna smak tego uczucia. W tamtym okresie swojego życia bardzo często snuła fantazje sentymentalnej dziewczyny i faktycznie, raz miała okazję poznać coś na kształt miłości; z perspektywy czasu widziała w tym jednak silne zauroczenie, czy zafascynowanie chłopcem o brzydkiej krwi. Ale w towarzystwie tamtego słodkiego chłopca czuła się jak bohaterka jednej z powieści, czy kobieta, do której napisane były te wiersze. A potem wszystko skończyło się z dnia na dzień.
- W każdym razie wolałabym uniknąć małżeństwa bez miłości z mężem, który zabroni mi pracować. To całkowicie złamałoby mi serce - powtórzyła wreszcie to, o czym wcześniej mówiła. Praca była dla niej teraz najważniejsza. W inny sposób nie potrafiła nie myśleć o otaczającym ją świecie.

Zauważyła, że Craig powoli zaczął plątać się w miłosnych zeznaniach, co przywołało na jej usta lekki uśmiech. Z pewnością nie potrafił mówić o miłości tak pięknie, jak niegdyś jej chłopiec, a jeśli potrafił to szczerze by ją zaskoczył. Chociaż lady Slughorn była zdania, że niewiele rzeczy w ich magicznym półświatku jest w stanie zrobić na niej wrażenie.
- Na swój sposób oba jednocześnie. Gorzej, jeśli trafisz na osobę wyprutą z uczuć i odrzucającą twoje - nie wiedziałaby czy odnalazłaby się w takiej relacji. W gruncie rzeczy każda z kobiet - niezależnie od statusu krwi i charakteru - odczuwała emocje, ceniąc sobie nawet najmniejsze, miłe gesty.
Dostrzegła ten gest, po raz kolejny mimowolnie się rumieniąc. Naturalnie wizja tamtego wieczoru dalej ją nawiedzała, jednak nie tak często jak wcześniej, a poza tym nie nazwałaby tego bezpośredniością. Musiałaby mu zakomunikować wprost, że chciałaby go pocałować, a potem to zrobić; tutaj raczej zadziałał niekontrolowany odruch, impuls, czy inny chochlik, komplikujący jej wówczas życie. Westchnęła znowu, na chwilę odwracając wzrok od ust Craiga, które w jakiś bliżej nieokreślony sposób dalej ją kusiły, nawet jeśli miała sposobność zakosztowania ich. Jednak teraz nie powtórzyłaby tamtej sytuacji. Nawet jeśli bardzo by chciała - nie mogła. I chodziło tu o zwykłe odruchy samozachowawcze, jak i to, że lord Burke dalej figuruje jako narzeczony jej kuzynki.
Najwidoczniej mieli różne zdania w tej materii, bo chwilę potem Estelle zakrztusiła się upijanym winem. I to on ją nazywał bezpośrednią? Z tej dwójki zdecydowanie przegrywała w przedbiegach. Czy on w ogóle kiedykolwiek kontrolował swoje słowa? Gdy uspokoiła się, zwracając na siebie prawdopodobnie uwagę połowy lokalu, nie miała pojęcia jak zareagować. Nie mogła puścić tego pytania mimo uszu, chociaż nie była też specjalnie nim urażona. Skoro jednak podjął się tak dziwnej gry, czemu miałaby do niej nie dołączyć? W towarzystwie tego człowieka czuła się dość swobodnie, co sobie ceniła. Nie oceniał jej i nie pilnował, gdy ze sobą przebywali; ach, ciekawe jak bardzo by się to zmieniło, gdyby dowiedział się o jej chorobie i kruchym zdrowiu.
- W porządku - stwierdziła nagle, zastanawiając się jak zareaguje. W końcu - nie takiej odpowiedzi się spodziewał, prawda?

Widząc tę reakcję roześmiała się nagle, perliście, serdecznie, z pewnością nie tak, by lord Burke mógł poczuć się urażony. Wbrew pozorom to, co teraz tu zaprezentował, czyli romantyzm na poziomie puszka pigmejskiego urzekł jej serce, chociaż i po tym nieszczęsnym puszku zjadającym odpadki spodziewałaby się więcej. Chociażby odrobiny prywatności i żadnego plucia winem.
- Doprawdy, jeśli w taki sposób oświadczyłeś się Aurigi, to chyba serdecznie jej współczuję - uznała, spoglądając roześmianymi oczami na swojego towarzysza. W końcu jednak postanowiła zareagować na jego zdziwienie i zmieszanie, przez które prawie się udławił.
- Nie rozumiem twojego zdziwienia, Craig. Jakiej reakcji się spodziewałeś? - mogła wstać i wyjść; mogła go wyśmiać, co nie było w ogóle w jej stylu; a równie dobrze mogła się podroczyć, skoro świetnie się bawiła. Bynajmniej nie brała jego słów na poważnie - w końcu dalej był zaręczony i przeciągu ostatnich kilku minut się to nie zmieniło. A nawet jeśli kiedyś przyszłoby mu do głowy rzeczywiście brać ją za żonę, to nie miała zamiaru tolerować takiego typu wystąpienia.
- Ja bym cię miała poślubić? Ach, co za pomysł! To byłby wyjątkowy masochizm z twojej strony, mój drogi, wiązać się z kolejną Slughornówną, nie uważasz? - dopiła wreszcie resztę wina, odsuwając kieliszek wgłąb stołu. Chociaż do tej pory była wyjątkowo rozweselona całą sytuacją, w pewnym momencie na jej twarz wkradła się nuta powagi. - Poza tym, co my o sobie wiemy? Prawie nic! Cóż to za absurdalny pomysł zaręczać się z kimś, o kim się nic nie wie? - wcale nie było tak, jak to przedstawiała, bo wiedzieli o sobie całkiem sporo, mimo różnicy wieku i tego, że się nie widzieli przez pewien czas. Były to z pozoru niewiele znaczące szczegóły, ale czyż nie jest tak, że to te szczegóły miały największy wpływ na całokształt? Przyłapując się na tym, że być może zbyt wybiegła w przyszłość, która raczej nie miała możliwości urzeczywistnienia, westchnęła, machnąwszy ręką. - Zresztą, co to za temat? Przecież nasze zaręczyny nie mają nawet prawa bytu - dodała, rozglądając się za kelnerem. Chyba potrzebowała więcej wina. Lub szybkiej ucieczki.