First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Nie sądził, że tak wiele czasu upłynęło, kiedy ostatni raz zawitał w progi kapryśnego Londynu. Właściwie trudno było mu przypuścić cokolwiek, skoro ostatni czas jawił się dla Cassiusa jako chwile zmarnowane na najgorszą ze znanych światu czynności. Bezczynność. Dlatego też skorzystał z pierwszej sposobności, kiedy mógł zniknąć spod zatroskanego spojrzenia ojca i trafił do stolicy Wielkiej Brytanii. Nie mógł jednak wkroczyć w świat obrzydliwych mugoli. Nade wszystko pozostawał w bezpiecznych granicach magii, odczuwając namiastkę bezpieczeństwa. I fakt ten postanowił uczcić w swój zwyczajowy sposób. Zakupem drogiego alkoholu. W końcu trwonienie galeonów na drogie, wystawne likiery czy nalewki było najlepszym, co mógł uczynić. Cała reszta niemalże leciała mu z rąk; dosłownie i w przenośni.
Krótki spacer po dzielnicy opływającej w znajomy dla Notta luksus nie mógł skończyć się inaczej aniżeli wizytą w Winiarni. Przebłyski wspomnień jednego z wielu sabatów, które miały tu miejsce niemal kaleczyły spokojne myśli, gdy przekroczył magiczną barierę mugolom wstęp wzbroniony i znalazł się tam, gdzie właściwie nie zamierzał przebywać. Otoczenie ludzi, którzy znali jego twarz, a nie widzieli jej od jakiegoś czasu, stanowiło zagrożenie, któremu musiał stawić czoła. Nie był przecież tchórzem uciekającym przed konsekwencjami, choć dla jednych zapewne stanowił jednostkę zasłaniającą się pięknymi słowami i kieszenią pełną galeonów. Może i nie brak mu było daru do kwiecistych przemów, jednak i one zaczęły go zawodzić. Właściwie nie potrafiłby w tej chwili przywołać wspomnienia, które zadowoliłoby jego ego. Z resztą i tak nie miało to większego znaczenia. Nie wyglądał dziś jak ktoś, po kim spływa bogactwo i pogarda dla całego świata. Trzymał się wątłego cienia, unikając gwaru oraz niepotrzebnej teraz uwagi, racząc się papierosowym dymem, którego w ostatnim czasie mu wzbraniano. Powoli, niemalże leniwie zmierzał w stronę zajętego stolika, pragnąc przepędzić niechcianego gościa. Powinien przecież wiedzieć, że to był jego stolik, nawet jeśli nie gościł tu zbyt często. Stanął jednak w niedużej odległości od eleganckiego krzesełka, lustrując uważnym spojrzeniem sprawne ruchy ręki po czymś, co dla niego było jedynie notatnikiem. Leniwym spojrzeniem powędrował ku górze, dostrzegając coraz więcej detali, a wraz z nimi identyfikując towarzyszkę wieczoru.
— Solange Baudelaire — wydobył z siebie nieco zachrypniętym tonem nazwisko kobiety, zajmując miejsce naprzeciwko niej. Uniósł delikatnie prawą dłoń, przywołując do siebie kelnera. Przecież nie śmiałby mu odmówić, kiedy z wyraźną butą poprosił o to, co zawsze.
— Nie sądziłem, że przyjdzie mi trafić dzisiejszego wieczora właśnie na ciebie, mademoiselle. — odezwał się, wziąwszy przerwę na porcję dymu. Wydmuchnął szarą smugę moment przed powrotem kelnera, posyłając pannie Baudelaire uważne spojrzenie. Spokojne dotychczas myśli zaczęły krążyć wokół powodów, które ściągnęły tę niepozorną osóbkę do tak wyrafinowanego miejsca. Na szczęście miał dostatecznie dużo czasu, by poznać powody tej wizyty.

Lustrując wzrokiem siedzącą przy stole Solange, pozwolił wargom ukształtować się w coś na pozór zawadiackiego uśmiechu. Nie obdarowywał jej żadnym z arystokratycznych spojrzeń. Nie prowadził dzisiaj swojej szlacheckiej gry konwenansów, a jednak w pewien sposób pozostawał sobą. Chociaż to też nie jest odpowiedź, której należałoby udzielić. Właściwie żadna odpowiedź nie byłaby satysfakcjonująca. Nawet dla niego samego.
— Któż by pomyślał, że to właśnie ja — odparł z niemal cierpiętniczą miną, sięgając po kieliszek z winem. Niedopałek papierosa zdążył już zająć swoje miejsce, a Cassius wziął niewielki łyk, z trudem powstrzymując się przed skrzywieniem z obrzydzenia. Wystarczająco dawno raczył się czymś, co smakowało jak przegniłe winogrona z dna beczki, i był prawdziwie zawiedziony, że jego wyrafinowany gust tym razem nie został zaspokojony. A może to jego smak oślepł od nadmiaru eliksirów?
Odstawiając kieliszek, rzucił krótkie spojrzenie kelnerowi, po czym utkwił wzrok w Solange. Przekrzywił głowę, oceniając swoją rozmówczynię, aż na policzkach pojawił się zarys uśmiechu, a w tęczówkach zagościł dziwny błysk. Nie powstrzymywał tego. Już wcześniej zdawał sobie sprawę, że ta młoda, zgoła niepozorna osóbka roztacza wokół siebie aurę, której się bał. Dziś jednak nie paraliżował go strach. Znał ją dostatecznie długo(i nie ją jedną), by wiedzieć, jak postępować, choć żaden z niego amant.
— Zasugerowałbym przyodzianie najpiękniejszej sukni, jaką posiadasz w swojej kolekcji i postępowanie jak prawdziwa dama — dopowiedział, wodząc opuszkami palców po kryształowej nóżce kieliszka. — W ostateczności możesz prosić mnie o towarzystwo w takich lokalach. — Dodał, po czym uszczknął niewielki łyk wina i wyciągnął kolejnego papierosa z wewnętrznej kieszeni marynarki. Wetknąwszy filtr między wargi, potarł palcami, odpalając tytoń i biorąc głęboki wdech, jakby przychodziło mu to z trudem. Chwilę później stolik spowiła chmura dymu, który przepędził niedbałym ruchem wolnej dłoni i rozsiadł się znacznie wygodniej, sugerując tym samym, że prawdziwej konwersacji nie powinien przerywać nikt.
— Panno Solange... żyjemy tak, by spełniać postawione przed nami oczekiwania. Nie zawsze mamy możliwość podążać własną ścieżką. Czasami ktoś ściąga nas w zupełnie inne miejsce i traktuje jak dziecko, któremu nie wpojono podstawowych zasad wychowania. I chyba to mi się przydarzyło. Muszę również nadmienić, że twoja troska jest doprawdy poruszająca, choć w moim wypadku powinna pozostać zbędna. Nie jestem takim lordem. Ty również zdajesz się być inna. Przeszkodziłem ci w twoim dotychczasowym zajęciu i skłamałbym, gdybym powiedział, że nie pragnę wiedzieć, czego takiego nie dostrzegłem. Czyżbyś tworzyła coś, czego moje oczy nigdy nie będą mogły ujrzeć? — Strzepnął popiół do eleganckiej popielniczki i zaciągnął się niewielką porcją dymu, obserwując Solange spod przymrużonych powiek. Intrygowała go swoim talentem. I tym czymś, czego mu nie wyjawiła. Wprawiała go w dziwną lekkość, choć nie zamierzał wspominać o tym słowem. Musiała zdawać sobie sprawę z tego, jakie uczucia wywoływała w innych i jakie niebezpieczeństwo się z tym wiązało.

Poruszył delikatnie barkami, zaciągając się dymem papierosowym znacznie mocniej, po czym w akompaniamencie gęstej chmury zdusił połowę papierosa w popielniczce. Uważnie obserwował kłęby wędrujące ku sufitowi Winiarni, przez krótki moment poświęcając im całą swoją uwagę. Identyfikował kształty niczym dziecko, choć tak naprawdę analizował pytanie Solange, zastanawiając się nad właściwą odpowiedzią.
Zerknął jedynie na swoją rozmówczynię i chwyciwszy za kieliszek, odparł:
— Zadajesz trudne pytania, Solange — wziął niewielki łyk, sycąc się nad wyraz kwaśnym smakiem alkoholu — ale dla ciebie udzielę na nie odpowiedzi.
Dłoń odruchowo powędrowała do wewnętrznej kieszeni marynarki, gdzie trzymał tabakierkę z ostatnim papierosem, lecz powstrzymał się przed jej wyciągnięciem i zamarkował ruch strzepnięciem popiołu, który śmiał skalać drogi materiał odzienia.
— Otóż prawdziwa dama jest uosobieniem wszystkiego, czego może zapragnąć mężczyzna — zaczął, odsłaniając przed Solene rodzinny uśmiech. Coś, czego nie lubił praktykować. — Wchodząc tu, skupiłaby na sobie uwagę każdego. Ten niedorośnięty kelner jadłby jej z ręki, zanim zdążyłaby zdjąć płaszcz, a ona, prawdziwa dama, wykorzystałaby go i stłamsiła jednym spojrzeniem. Nie wiedziałby, kiedy owinęła go wokół palca. Usłużyłby, nawet jeśli kazałaby mu skoczyć w ogień. Posłuchałby i spełnił każdą zachciankę, byleby móc zyskać jej uwagę, a ona pokazałaby mu, gdzie jego miejsce. — Cassius nie był przekonany, że odpowiadał na pytanie Solange. Łudził ją słowami, które dotyczyły niej samej, choć i co do tego pewności mieć nie mógł. Nie chciał przecież robić wszystkiego podług uroku, z którym się urodziła. Był za to absolutnie pewien, że właścicielka tego daru wiedziała, jak z niego korzystać; nawet jeśli nie była do końca świadoma, w co nie dawał wiary. Musiała widzieć, jak ulegał, a ona tego nie wykorzystywała. Nie wiedział, czy być jej za to wdzięcznym, czy też przekląć ją w każdy możliwy sposób i, prawdę mówiąc, nie przejmował się tym. Wciąż miał dość opanowania, by postępować zgodnie z własną wolą, a nie było tym zerknięcie na dłonie Solange, kiedy podsuwała mu szkicownik.
Uważnie przyjrzał się liniom wyrysowanym na papierze, choć w oświetleniu lokalu wydawały się być dużo bledsze, jakby autorka rysunku nie była przekonana do swojego dzieła. Nie wiedział, co sądzić o szkicu marynarki. Jego pojęcie dotyczące mody kończyło się na szatach odzwierciedlających rodowe barwy oraz tym, co wpojono mu wiele lat temu. Nie podążał za trendami, ufając tradycji i osobom, które zajmowały się dbaniem o noszenie szat we właściwy sposób.
— Pozwolę sobie zostać właścicielem wyłącznie skrojonych na miarę garniturów wraz z kompletem odpowiednich szat wierzchnich. — odparł, unosząc wzrok na towarzyszkę. — Niemniej jednak muszę przyznać, że byłoby to interesujące doświadczenie, móc ujrzeć swe lustrzane odbicie w zupełnie innej odsłonie. — Dodał nieco ciszej, nachylając się ku niej, by wreszcie sięgnąć po kieliszek raz jeszcze i upić maleńki łyk.

Ledwie zauważalnym ruchem przytaknął słowom Solene. Wprawdzie nie poświęcił im zbyt wiele uwagi, jednak był na tyle osłuchany z poruszonym tematem, iż udzielenie odpowiedzi nie stanowiło problemu. Mimo to trwał przez chwilę w ciszy, pozwalając sobie na głębszą analizę wydźwięku wypowiedzi.
— Istotnie — mruknął cicho, wodząc palcem po blacie stolika. — Nie możemy jednak zapomnieć, że przebywając w miejscach takich jak to, ciąży na nas wszystkich obowiązek bycia zauważonym. Wszak w jakimś celu zaszczycamy ich naszą obecnością. — Uniósł nieco lewą brew, kiedy posyłał Solange namiastkę piorunującego spojrzenia wymieszanego z cynicznym uśmiechem.
— Prawdziwa dama z pewnością nie istnieje — odparł, wzruszając przy tym ramionami, jakby mówił o pogodzie, a podjęty temat był zeszłorocznym śniegiem.
Z pewnością mógł dywagować o tym przez resztę wieczoru, jednak nie taki postawił sobie cel, opuszczając Nottinghamshire. Zapragnął przyjemności płynącej z towarzystwa kogoś niecodziennego, kogo widywał przelotnie, z kim nie utrzymywał głębokiej i zażyłej relacji. Trafił jednak na Solene, której prawdziwie francuskie imię brzmiało w jego ustach i myślach tak, jakby ćwiczył jego wymowę trzy razy dziennie. Wiedział też, że nic z tych wyobrażeń nie było prawdą. Umysł okalała zasłona złudzeń, których dostawał w jej obecności. Wprawdzie nie zmieniało to sposobu, w jaki patrzył na świat i jak postrzegał rzeczywistość, ale urok dawał mu poczucie lekkości, której od dawna nie zaznał. Trwał wraz z chwilą, która miała miejsce i powinien pragnąć jej końca, by z powrotem zatonąć w odmętach problemów nękających jego duszę.
— Z pewnością znajdę chwilę lub dwie, by odwiedzić twoją pracownię — rzucił, chwytając za kieliszek celem kolejnego łyka nawilżającego usta. — Muszę cię jednak uprzedzić, że jestem wyjątkowo wybredny, jeśli chodzi o kreacji, choć moje pojęcie o szczegółach mody jest nikłe — urwał, patrząc na ciemnoczerwony płyn skryty w kryształowej czaszy. — Myślisz, że w koszula w barwie dojrzałego wina podkreślałaby lepiej moją osobę? — spytał cicho, nie spuszczając wzroku z kieliszka. Zastanawiał się też, czy rzeczywiście pragnął poznać odpowiedź na to pytanie. Nigdy nie brał pod uwagę ubierania barw innych niż te, które otaczały go od dziecka. Wątpił, iż potrafiłby zmienić tak głęboko zakorzenione przyzwyczajenia.

Uniósł kąciki ust w znacznie szerszym, niż zamierzał, uśmiechu, mogąc słyszeć oskarżenia padające z ust Solange. Niewątpliwie posiadała rozum i skrzętnie z niego korzystała, wdając się w kolejną słowną potyczkę, czemu Cassius właściwie nie powinien się dziwić. Nie rozmawiał z pierwszorzędną, idealnie wychowaną arystokratką, lecz kimś nader intrygującym. Myśl, że mógłby stracić na swej bucie połączonej ze szlacheckim wdziękiem i wychowaniem, kłębiła się gdzieś w zakamarkach umysłu. Swoją uwagę poświęcał w całości swojej towarzyszce, słuchając jej słów, którym zamierzał zrewanżować się równie mocno.
— Czyż prawdziwa dama nie może istnieć tylko w naszych wyobrażeniach? — spytał iście retorycznie, unosząc dłoń władczym gestem w stronę kelnera. Nie zamierzał raczyć go uwagą, słowem czy spojrzeniem. Znał swoje zadania i tym razem musiał napełnić oba kieliszki, gdy Cassius jął dalej: — Każda kobieta, która spełni niewypowiedziane oczekiwania swojego lorda, będzie dla niego damą. Jedynie ta, która zostanie przez niego pokochana, zostanie prawdziwą damą. Czyż to nie piękny wpływ tego, co nazywamy miłością? — Dokończył kolejnym pytaniem, wkraczając na grząski grunt silnych emocji, a mimo to blask na jego twarzy nie zniknął. Wydawał się być zadowolony z tego, w jaki sposób toczył rozmowę z Solene. Niemniej jednak coś w wyraźnie Cassiusa mówiło, że nie chciał kończyć wypowiedzi takim tonem, jakby pragnął skierować rozmowę poza sferę uczuć. Może to ten uśmiech, który powoli przeradzał się w sztuczną minę?
— Pozwolę sobie jednak stwierdzić, że istnieją dwa rodzaje kobiety: damy oraz te, które damami nie są — dodał, upijając nieco większy łyk. — A ty bez wątpienia jesteś damą.
Kieliszek wylądował z wdziękiem na stoliku, a Cassius utkwił spojrzenie w szkicowniku, który bez chwili namysł porwał we własne ręce, by móc bliżej przyjrzeć się dziełu rąk Solange. Definitywnie posiadała talent do tego, co ujrzał.
— Owszem, bardzo wysoko stawiam poprzeczkę temu, co ma sprawić mi przyjemność — odparł, unosząc wzrok znad szkicownika. — Nie wypada przecież, by poważany lord zadowalał się byle czym. Stąd też uważam, że nie docenianie innych jest dużo bardziej interesujące, kiedy ma się pewność, że ten ktoś na pewno postara się zyskać moją aprobatę. Ty, droga Solange, nie powinnaś jednak obawiać się porażki.
Odłożył szkicownik na stół, rzucając ostatnie(prawie tęskniące) spojrzenie w stronę kreacji stworzonej na papierze. Niewątpliwie zaintrygowanie kimś takim jak Solange przekraczało granice ustalone lata temu i, wbrew wszystkiemu, nie odczuwał panicznego lęku, który towarzyszył mu w tego typu sytuacjach.
— Bylebyś nie próbowała przyodziać mnie w coś pomarańczowego — dodał z wyraźnym rozbawieniem znad kieliszka, w którym natychmiast zanurzył wargi. Zerknął w stronę Solange, szukając w jej twarzy zrozumienia tego, co powiedział, bowiem Merlin mu świadkiem, że zaczynał tracić rozum i wygadywać głupoty.

Cassius nie był w stanie odpowiedzieć na pytanie, które usłyszał. Nigdy nie darzył nikogo tym uczuciem i nie przypuszczał, że kiedykolwiek to nastąpi. Owszem, czuł ogrom wdzięczności i szacunku do własnego ojca, czy lojalność do rodu, z którego pochodził, ale nie śmiałby przyrównywać tego do czegoś, co było mu obce. Nawet matczyna miłość ani trochę nie mogła być tym, co mówiono o miłości. Wszystko to stanowiło elementy całości, którą potrafił złożyć w jedno, jak i rozłożyć na jeszcze mniejsze składowe. Logicznie pasowały do siebie; każdy z nich oddzielnie nie znaczył czegoś, czego nie mówił w całości.
— Jeśli to prawda, co mówią o miłości — odezwał się cicho — to niech ich wszystkich pożoga pochłonie, nie jest to warte mego zachodu.
W tym jednym mógł – i chciał – przyznać rację Solange. Trucizna, która spowijała człowieka z każdym miłosnym wyznaniem była dużo silniejsza, zabijała. Kumulowała się w najmniej oczekiwanym momencie, atakowała z całą siłą i wysysała z ofiary wszystko, pozostawiając jedynie skorupę niezdolną do samodzielnej egzystencji. Mało to historii o tragicznej miłości, które świetnie posłużyłyby za przykład? Z pewnością przydałaby się jeszcze jedna, zrodzona z głupoty i nieumiejętnego życia albo czegoś równie żenującego.
— Nie oczekuję, że rozumiesz korzyści, które płyną z aranżowanego małżeństwa — odparł powoli, obserwując reakcje Solange. Nie było jego celem wywołanie awantury, skoro toczyli wyjątkowo przyzwoitą konwersację. — Za tym stoją wieki polityki, układów i wszelakich konszachtów, których nie jesteśmy w stanie w pełni zrozumieć. Oczywistym jest, że takich związków nie zawiera się z miłości i każdy, kto odebrał dobre wychowanie, o tym wie. Zdaję sobie sprawę, że dla większości kobiet to przykry obowiązek, który spełniają wobec rodu, ale czyż nie zyskują przy tym, uwalniając się spod ciężaru własnego rodu? — Wzruszył lekko ramionami, nim kontynuował dalej. — Znajdują się w zupełnie obcym miejscu i oczekuje się od nich bycia przykładną żoną oraz matką. Nic więcej. Choć historia w tym miejscu uwielbia płatać figle. Mamy tyle przekazów, czy opowieści, jak to żona zostaje wykorzystana w okrutny sposób albo uwięziona w murach rezydencji. Ale zdaje się, że to dało pretekst tym z nich, które zdołały usidlić męża i być głową rodziny. Cóż możemy poradzić, droga Solange? — Zapytał, wziąwszy niewielki łyk wina. — Możemy z podniesioną głową pełnić obowiązki rodu albo wystawić się na ostracyzm i pozbawienie wszystkich przywilejów. Gdybyś była na miejscu którejś ze szlachcianek, nie brakowałoby ci wygód, do których były przyzwyczajane od dziecka? Pragnęłabyś to wszystko stracić?
Zamilkł, składając dłonie w piramidkę, jakby właśnie zakończył udzielanie lekcji. Ale przecież tak nie było, przynajmniej nie do końca. Solange na pewno była świadoma tego, o czym właśnie mówił, a zdaniem Cassiusa, kiedy obserwował jej mimikę, musiała przeżyć coś podobnego. Ton jej głosu nie musiał zdradzać zbyt wiele, skoro twarz potrafiła powiedzieć wszystko. Dziś jednak nie ciągnął za język. Z własnej woli podzieliła się z nim fragmentem życia, o którym nie miał pojęcia, a on był z tego jedynie zadowolony. Rozumiał dramatyzm towarzyszący nieznanym mu wydarzeniom, ale nie potrafił prawdziwie współczuć. Okazywanie litości czy współczucia było słabością, którą wypleniało się z dziecka zanim nauczyło się je manier. W końcu należało mu wpoić, że mówienie tak mi przykro to tylko pusty frazes, który wypada powiedzieć w obliczu tragedii. Cóż, tak na pewno czynił on sam. Ojciec zadbał, by to potrafił i był mu za to niezmiernie wdzięczny.
— Stoi zatem przed tobą nie lada zadanie, panno Baudelaire — rzekł z udawaną powagą. — W jaki sposób wyciągniesz prośbę od kogoś, kto nie zadowoli się byle czym ani nie ma pojęcia, co chciałby otrzymać, wiedząc jedynie, że pomarańczowy na pewno nie jest tym, czego pragnie?
Utkwił zadowolone spojrzenie w Solange, oczekując jej ruchu. Był niezmiernie ciekaw, jak uda jej się uzyskać to, czego potrzebowała, by spełnić jego zachciankę.

Uważnie obserwował mimikę Solange, jak z każdym wypowiadanym słowem ulegała tym subtelnym zmianom. Sycił się urokliwym widokiem, który miał szansę oglądać tego wieczoru i ewidentnie sprawiał wrażenie młodziaka, stawiającego swoje pierwsze kroki pośród znacznie bardziej doświadczonego towarzystwa. Myśl tę jednak odpychał od siebie, bowiem wprowadzała ona niepotrzebny chaos w uporządkowany tok, którym podążał.
— Oboje posiadamy doświadczenia, które nas od siebie różnią — zaczął cicho, wędrując spojrzeniem w stronę powoli pustoszejącej sali. Nie wątpił, że pora robiła się coraz późniejsza i niektórych z gości wołały inne obowiązki. — Po twoich słowach wnioskuję jednak, że to, co dla nich jest obietnicą szczęścia i dostatku, dla ciebie będzie złotą klatką. Rozumiem to. — Prawie skłamał. Prawie, ponieważ bez względu na status społeczny, wszystkich nękały te same problemy w mniejszym bądź większym stopniu. Niektórzy po prostu przekuwali je w zalety lub ignorowali i żyli w ułudzie szczęścia, które sami sobie stworzyli.
— Szczęście? — zapytał nagle rozweselony. — Wszyscy mamy go tyle, ile zapragniemy. Nie każdy musi przecież żądać niemożliwego, by być zadowolonym. Wystarczy spojrzeć na mnie. Idealny przykład tego, że na szczęście trzeba ciężko pracować. — Wskazał na siebie, uśmiechając się z pełną aprobatą dla stwierdzenia, że arystokracja wiodła smutne życie. Gdyby tylko Solange wiedziała, jakie problemy utrudniały im wszystkim osiągnięcie stanu zadowolenia i odczuwania przyjemności, bez wątpienia padłaby śmiechem tak jak stała. Ale nie musieli rozmawiać o bolączkach najbogatszych, skoro niektórzy pozwalali sobie ukazywać je w każdej sekundzie swojego życia. Wystarczyło rozejrzeć się po sali winiarni, aby dostrzec każdy najmniejszy problem, który dla nich był wierzchołkiem góry lodowej.
Poruszając barkami, rzucił jeszcze jedno, nieco dłuższe spojrzenie na szkicownik. Był zagorzałym zwolennikiem tradycyjnej mody i mógłby wytoczyć dziesiątki zmyślnych argumentów, by kogoś przekonać do takiego stylu noszenia się. W obecności Solange ich siła i waga straciły na znaczeniu tak, że dla niej był gotów wziąć udział w kolejnym przedstawieniu wzajemnego wtykania szpilek. Delikatnie kuło, nie sprawiało bólu, a jednak pozostawiało po sobie wrażenie oraz wspomnienie, które trudno zapomnieć. Dzisiaj, pozwalał sobie na dawno odrzuconą swobodę. Pozwalał jej mówić o modzie i krawiectwie, a sobie przyzwalał wysłuchać każdej uwagi, wszak toczyli prostą dyskusję na pograniczu dwu bardzo podobnych światów. Niemalże identycznych, jeśli wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności. Jednak to Cassius stał wyżej w tej hierarchii, będąc mężczyzną i potomkiem poważanego rodu. Odbierał jej wszystko to, czego zdawała się pragnąć, lecz nie odczuwał z tego powodu współczucia, bo i nie było na nie miejsca. Nie wątpił, że Solange była na tyle silna, żeby po wszystko sięgnąć własnymi rękami i napawać się sukcesem tak, jak skrzętnie zwodziła go, obiecując niespodziankę.
— Nie wszystkie niespodzianki są warte zachodu — a ja nie znoszę niespodzianek, dopowiedział w myślach, podążając za spojrzeniem Solange. — Ale może masz w sobie dość odwagi, by złożyć mi – tu i teraz – obietnicę, że się nie zawiodę? — Stwierdzeniem tym stawiał przed nią wyzwanie. Głośno i jawnie pytał, czy była w stanie dać mu coś, co jej zdaniem zadowoli go i sprawi, że odczuje potrzebę posiadania tego. Uśmiechał się przy tym w swój klasyczny, iście cyniczny sposób, jakby próbował zmusić ją do kapitulacji, choć miał wrażenie, że było już za późno na złożenie broni, choć dążył za wzrokiem Solange, próbując ją zatrzymać w miejscu. Nie chciała przecież przed nim uciekać, czyż nie?