First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Poruszała temat Judith zbyt często, by mogło to ujść uwadze Samaela. Oczywiście matczyne zainteresowanie wybranką serca (i rodziny) swego pierworodnego syna, zwłaszcza mając na uwadze nieszczęścia pierwszego małżeństwa, było jak najbardziej oczekiwane, jednak była pewna, że Sam wyczuwa jakieś zalążki niezdrowej zazdrości. Ukazywanej coraz częściej, blisko wstydliwej granicy zaborczości, której jednak z całych sił chciała uniknąć. Kobieta z klasą nie powinna być zazdrosna o jakąś śmierdzącą koniami młódkę, zwłaszcza tak skąpo obdarzoną przez swych protoplastów urodą, o miałkim intelekcie nie wspominając. Laidan potrzebowała jednak, mimo wszystko, zapewnień ze strony Samaela. Uwielbiała wsłuchiwać się w jego deklaracje, w komplementy, w stanowcze zapewnienia, padające prosto z tych perfekcyjnie wykrojonych ust, dających jej nieskończoną przyjemność. Nie tylko werbalną, bowiem wspomnienia wielu wspólnych nocy ostro rysowały się przed oczami Laidan, pomagając jej przetrwać nieszczęsny miłosny jarmark, przypominający raczej marny konkurs kucharzenia w nagrzanej do niemożliwości kuchni. Żałowała, że nie wzięła ze sobą dystyngowanego wachlarza, ale nie chciała robić z siebie omdlewającej matrony. W letniej sukience i dopasowanym kapeluszu prezentowała się przecież niezobowiązująco i młodo, a o taki efekt jej chodziło. Nieprzesadny. Nie należała do grona wariatek goniących za młodością wszelkimi dostępnymi sposobami, uciekając się niejednokrotnie do nielegalnych czy też niebezpiecznych praktyk. Co prawda pojawiające się zmarszczki sprawiały Laidan niemal fizyczny ból, lecz był on od razu kojony rozpalonym spojrzeniem Samaela, ocierającego się o nią swoim umięśnionym, twardym ciałem.
Widocznie upał nie tylko męczył jej ciało, co i nieco naciągał granice wyobrażeniowej przyzwoitości, bo znów czuła się jak nieco wstawiona młódka, mająca przed oczami same niegrzeczne obrazki. Kiedyś głównym ich bohaterem był jej ojciec, teraz jej syn, tak wspaniale wyznający jej wieczne przywiązanie.
Uśmiechnęła się do niego lekko, promieniejąc szczęściem, zalewającym całe wymarłe miasto bólu, niepokoju, dyskomfortu i fantomowego ciężaru Reagana na swoim ciele. Liczyło się wyłącznie towarzystwo Samaela, jego zapach i stanowcze poczynania. Mężczyźni często gubili się w tej trudnej do osiągnięcia sztuce zachowania stuprocentowej męskości przy jednoczesnym okazywaniu kobiecie swych uczuć, jednak jej syn posiadł tą wiedzę już dawno. Mogła czuć się przy nim drobna, bezpieczna, pożądana i jednocześnie posiadana. Każda przedstawicielka płci słabszej powinna mieć nad sobą mocną, męską rękę. Gotową do pieszczot i kierowania (życiem?) krokami swej partnerki.
Pozwalała mu się prowadzić a gdy dotarli do głośnego jarmarku nawet się nie skrzywiła, przystając przy jednym ze stoisk. Najpierw przyjrzała się leżącym na prowizorycznej ladzie przedmiotom, dopiero później przesuwając wzrok na przedstawianego jej mężczyznę. Wysokiego, postawnego, przystojnego - obdarzyła Colina łaskawym uśmiechem, odgarniając z czoła niesforne blond kosmyki.
- Nigdy nie opowiadałeś mi o swoim zachwycającym przyjacielu - powiedziała nieco karcąco  do Samaela, chociaż ciągle przyglądała się Fawleyowi z umiarkowanym zainteresowaniem. Bliscy jego syna powinni stanowić i dla niej istoty ważne, chociaż nie wyobrażała sobie szczerej rozmowy z młodym paniczykiem. Mogłaby dopytać o jego zajęcie, o narzeczoną lub o zdrowie rodziców, ale była zbyt słaba na toczenie głupiutkich pogawędek. Pogłaskała tylko bezwiednie Samaela po ramieniu, po czym oderwała się od jego ciała, powoli przeglądając oferowane na stoisku przedmioty. Perły, kamienie, drogie materiały - dobrze pamiętała, że kiedyś przyglądała się im rozpłomieniona, ale z biegiem czasu chęć gromadzenia pięknych rzeczy nieco przygasła. Teraz także zainteresowała się tylko białymi kryształami, chociaż nie wspominała nic na ich temat. Nie była przecież marną utrzymanką, łasą na prezenty.

Towarzystwo matki nadmieniłby na każde inne, nawet w obecnym etapie swojego życia. Ponoć nie wypadało, aby dorosły mężczyzna odczuwał taką więź ze swoją rodzicielką, lecz Avery już dawno złamał wszelkie stereotypy i podeptał kanony wraz ze wszelkimi świętymi prawami. Nie miał najmniejszych oporów przed pojawieniem się tutaj, w tłumie ludzi i okazywania Laidan najgorętszych uczuć. Tym razem jednak całkowicie platonicznych i nie wykraczających poza zdrową relację matki z synem. Niczego nie pragnął tak bardzo, jak obwieszczenie wszystkim wszem i wobec, iż Lai jest obiektem jego miłości i obsesyjnego wręcz pożądania… Wiedział wszakże, iż byłoby to równoznaczne ze skazaniem na banicję. Samael poddałby się wyrokowi bez słowa, lecz zdawał sobie sprawę, iż matka nie potrafiłaby żyć bez atencji oraz podziwu, do którego (słusznie) nawykła.
Wyglądała cudownie, świeżo i młodo i przy jej urodzie każda mijana panna wypadała niezwykle blado. Nie omieszkał szeptać jej na ucho komplementów oraz niewybrednych uwag na temat przemykających między nimi dziewcząt; powinna mieć świadomość, iż nikt nie stanowi dla niej zagrożenia. Nawet Judith. Rychły ślub burzył uporządkowane życie Avery’ego, odbijając się krzywą rysą na szkle, oprawiającym idealny rodzinny obrazek, lecz on robił wszystko, by przekonać matkę, iż jest niezastąpiona. Nie mógł się powstrzymać, by nie snuć cicho opowieści o miłosnych uniesieniach, niezobowiązująco przesuwając dłonią po smukłej kibici Laidan i dzieląc z nią spojrzenia pełne wzajemnego oddania oraz troski. Uśmiech kobiety opromienił jej twarz niemal mistycznie i Samael kiwnął z aprobatą głową, niezauważenie przyciągając ją bliżej siebie. Mógł to przecież łatwo usprawiedliwić, powołując się na tłoczący się dookoła motłoch i niechęć separacji z ukochaną matką. Avery nie wątpił wprawdzie, by nie poradziła sobie z ciżbą maluczkich – była wszak nieodrodną potomkinią Marcolfa i miewał czasem wrażenie, iż posiada ona charakter silniejszy, niż wielu znanych mu mężczyzn. Leniwe skinienie ręki jasnowłosej królowej rozpędziłoby to bydło, które rozstąpiłoby się przed nią niby Morze Czerwone, torując drogę ku obietnicy, jaką złożył jej jeszcze stojąc na progu dorosłości. Zapragnął zabawić ją dzisiejszego dnia, słusznie wybierając do tego celu Colina. Mało brakowało, by przyczepił mu do pleców sznurki i zaczął sterować nim, niby lalkarz wprawiający w ruch swą marionetkę. Uznał wszakże, że daleko większej rozrywki dostarczą im samodzielne podrygi księgarza, znajdującego się w szponach dwójki Averych. Nie zareagował gniewem na nieudolny popis rzekomej niezależności Fawley’a (chyba nie wspominał mu, jak wielkim uczuciem darzy swą matkę), choć postanowił, że rozkaże mu poćwiczyć dyganie, które nie szło mu tak wprawnie jak opadanie na kolana. Praktyka czyni mistrza?
Obrazoburcze myśli, w jakie natychmiast jął wplatać własną ekscytację, nie wzburzyły jednak stoickiego spokoju Colina, co Samael natychmiast uznał za swój niepodzielny sukces. Do niedawna doszukiwałby się na jego obliczu zdradzieckich rumieńców i szukał błysku wstydu w nieśmiałym spojrzeniu, lecz teraz... Daremne żale, próżny trud…
- Wybacz, matko – rzekł (ze skruchą?) – jednakże pan Fawley jest raczej postacią nieinteresującą – dodał, obserwując zmieniającą się mimikę mężczyzny i uśmiechając się do niego wręcz promiennie. Nadal utrzymywał dystans, momentami zakrawający o nieznośny dysonans. Między mistrzem a przyjacielem, choć traktowanie Colina jak równego sobie odbywało się tylko w lustrzanym świecie, odbijającym groteskowo wykrzywiony obraz.
- Skoro już miałeś zaszczyt poznać moją matkę… Może zechciałbyś przyjąć zaproszenie na jej najbliższą wystawę? – spytał neutralnie, ignorując jego wcześniejsze, całkowicie zbędne pytanie. I niechętnie pozwalając, aby Lai wymknęła się z jego ramion, poddając dokładnym oględzinom kramy, na jakich wystawiono unikatowe towary. Ze spojrzenia, jakie jej posłał, mogła wyczytać, iż da jej znacznie więcej niż perły, klejnoty czy naszyjniki. Tuż po powrocie do domu.

Pierwsza drobna złośliwość skierowana w stronę Samaela, jakkolwiek przez tego ostatniego zbyta jedynie mrugnięciem oka, podbudowała pewność siebie Colina, który z sekundy na sekundę zamiast początkowego zaskoczenia i lekkiego zawstydzenia, począł odczuwać coś na kształt... radości? Z podjętej rękawicy i zapoczątkowania gry, w której zwycięzca był już ustalony, ale w której Colin dostrzegał ogromną przyjemność - możliwość rozegrania krótkiej uwertury nieposłuszeństwa była doskonałą sposobnością, by sprawdzić w praktyce wszystkie nabyte do tej pory umiejętności, nauki i całą wiedzę, którą Avery wpajał mu wszelkimi środkami. Nie myślał o konsekwencjach swojego zachowania, które zresztą same w sobie nie mogły być niczym nieprzyjemnym - wątpił, by Samael nagle zastosował kobiecą praktykę obrażania się na wszystko i ukarał go swoim milczeniem, a każda inna kara wzbudzała w Colinie raczej dreszcz podniecenia, niż strach. Tym przyjemniej więc brnął w bagno złośliwości, nieposłuszeństwa, drobnych przytyków, nie okazując ani grama uległości, jaka panowała między nimi prywatnie. Raz, że dążył dalej w postanowienie rozegrania tego pojedynku do końca; dwa, że w towarzystwie dziesiątek osób otaczających ich z każdej strony wszelkie inne zachowanie mogłoby zostać odczytane cokolwiek niepoprawnie.
- Z przyjemnością skorzystam z zaproszenia, zwłaszcza że niejednokrotnie miałem już okazję podziwiać pani dzieła - skinął lekko głową w stronę kobiety, która nagle zainteresowała się przedmiotami leżącymi obok. Sprzedawca, jakby wietrząc nową ofiarę, począł zachwalać każdy z okazów, jakby było co najmniej na wagę brylatów, księżycowymi kamieniami zesłanymi w boskim darze ludzkości. Przewrócił oczami; doskonały sposób, by swoim beznadziejnym gadaniem zniechęcić klienta do jakiegokolwiek zakupu. Być może temu głupcowi również przydałaby się drobna nauka milczenia i powściągania języka, wszak o ile mowa jest srebrem, milczenie zawsze procentowało złotem. Rzucił spojrzenieje Samaelowi - powstrzymał się od błysków zachwytu i uległości, skupiając się na bezczelnej prowokacji. Mnie nauczyłeś zachowywać szlacheckie milczenie i szczędzić słów tam, gdzie nie były one potrzebne i jestem za to wdzięczny, ale nie sądź, że będę twoją marionetką do zabawy także i tutaj. Nie tak prędko, Samaelu, moja nauka jeszcze się nie skończyła. Trzeba czegoś więcej, by ujarzmić narowiste zwierzątko, niż dziecinne popisywanie się przed matką.
Spojrzenie Colina przesunęło się z syna na matkę, otaczając jej sylwetkę uprzejmym, zaciekawionym wzrokiem; zastanawiał się, czy kobieta wie o poglądach swojego syna, o jego prywatnym życiu i zainteresowaniach, o stosunku, jaki miał do płci przeciwnej. W jego myślach tańczyły dziesiątki hipotez, dopiero teraz gotowych ujrzeć światło dzienne, a do tej pory ze strachem skrywane w podświadomości, by Avery nigdy do nich nie dotarł: czy jego postawa wynikała z przeżyć z dzieciństwa, wpajanych od urodzenia wartości? Czy ta nieskrępowana nienawiść do kobiet miała coś wspólnego z tą, która stała obok, uprzednio wspierając się na ramieniu syna, jakby stanowili jedność rzadko spotykaną w świecie powszechnego egoizmu?

Poznawanie rówieśników Samaela nie stanowiło dla Laidan czynności nieprzyjemnej - przywykła przecież do ciągłego przebywania w towarzystwie, i jeśli tylko znajomi jej pierworodnego syna mogli pochwalić się odpowiednim rodowodem, traktowała ich obecność z autentyczną sympatią. Pełną typowej dla poważnej, arystokratycznej lady powściągliwości, jednak i tak przychylniejszą od dystansu, jaki stwarzał wokół siebie pozorny władca poważanego nazwiska. To Laidan przecież przed laty przyjmowała wizyty swoich przyjaciółek i organizowała przyjęcia dla najmłodszych szlacheckich latorośli - Reagan omijał te bankiety z daleka, woląc poświęcić się pracy, na co właściwie wcale nie narzekała. Nic nie stało na przeszkodzie wprowadzania młodziutkiego Samaela na salony, ucząc go ogłady, doskonałego wychowania ale i - momentami nieco zbyt megalomańskiej - charyzmy. Jakiej jednak Laidan nie potrafiła wytępić, rozkochana w swym jedynaku do szaleństwa. Niezależnie od towarzystwa, pojawiającego się na rodzinnych wydarzeniach, z tymi wszystkimi atrakcjami w stylu jazdy na specjalnie do tego przystosowanych kucykach (dzieci) i rozsiewania podłych plotek (rozochocone skrzacim winem matki), to jej syn stawał się gwiazdą popołudnia. Będąc dzieckiem najmądrzejszym, najwdzięczniejszym, najpiękniejszym. W oczach matki Sam nie miał żadnych wad, i nawet jeśli zachowywał się czasem niegrzecznie, strasząc wrażliwsze dzieci, to Laidan uznawała to za oznakę siły charakteru.
Rozwijającą się z wiekiem, pilnie pielęgnowaną przez nią samą, niezauważającą, że ta niewinna zaleta wymyka się spod kontroli. Dalej pozostawała zaślepiona miłością, w ogóle nie pozwalając sobie na chłodne spojrzenie na swego pierworodnego i jego dokonania. Tragiczny los wątłej Cecile i jej dziecka powinien wstrząsnąć światem nawet tak zdeprawowanej kobiety, brutalnie odsłonić przed nią prawdziwą twarz Samaela, ale nawet to wydarzenie tylko upewniło Laidan w bezgranicznej miłości, jaką obdarzał ją jej syn. Nie było czynu, który przekreśliłby go w jej oczach, a przynajmniej nie zdawała sobie teraz z tego sprawy, zaczynając wręcz czerpać radość z tego upalnego dnia.
W podcieniu rozstawionych straganów słońce aż tak jej nie drażniło, ledwie muskając odkryte ramiona, i tak ocienione rondem kapelusza. Pozwalającego jej w pewien sposób odciąć się od skwaru, a także zbyt namolnych spojrzeń sprzedających, których po królewsku ignorowała, przesuwając między palcami jedwabne chustki, jakby to oferowane błyskotki interesowały ją bardziej od towarzystwa dwójki mężczyzn. Do których stała odwrócona bokiem, ciągle uczestnicząc jednak w przemiłej rozmowie.
- Och, nie sądzę, synu, byś nazwał kogoś nieinteresującego swoim przyjacielem - odparła lekko, nieświadomie oferując Colinowi niezamierzony komplement. Przelotnie powróciła wzrokiem do Samaela, uśmiechając się znacząco i robiąc krok w jego stronę, w końcu poświęcając całą swoją uwagę nowo poznanemu mężczyźnie. Najpierw biżuteria, potem drogie materiały, w końcu wysoki brunet. Należało znać swoje priorytety. -Dlatego myślę, że pan Fawley musi mieć w sobie coś wyjątkowego...Może, na przykład, doskonale zna się na sztuce? Zwłaszcza mojej?- zasugerowała z ledwo wyczuwalną ironią, wyjątkowo nie wpadając w otchłań samozadowolenia, kiedy ktoś okazywał się zaznajomiony z jej galerią, będącą drugim ukochanym dzieckiem Laidan. Aczkolwiek, mimo względnego dystansu, Colin i tak mile połechtał ego Avery. Posłała mu uroczy uśmiech, na nowo przystając u boku Samaela, po raz pierwszy tego dnia żałując braku szpilek. Mogłaby oprzeć głowę na ramieniu syna, może nawet - w półcieniu bliskiego zagajnika - musnąć ustami delikatną skórę jego szyi. Ograniczona spojrzeniami setek ludzi nie mogła pozwolić sobie jednak na żadną słabość, dlatego też wolała koncentrować uwagę na Colinie, niż zapędzać się w masochistyczne wyobrażenia. - Co podobało się panu najbardziej? Akty? Martwa natura? - spytała powoli, poprawiając wysuwające się spod kapelusza loki, ciągle cała w uśmiechach, jakby właśnie to miejsce na ziemi i to towarzystwo czyniło ją najszczęśliwszą na świecie, a dokuczliwy upał wcale nie utrudniał oddychania.

Stoję nad kramem prezentującym piękne chusty, a sprzedawczyni zapewnia mnie, że którakolwiek kobieta ją włoży, zaraz wypięknieje. Przydałoby się to niektórym pannom, chociaż akurat te, które mam w głowie, nie muszą ich wkładać, a na pewno nie muszą ich wkładać z potrzeby upiększania się. Zatrzymałem się tutaj po tym, jak Rosalie w chłodzie postanowiła mi towarzyszyć. Zerkam na nią ukradkiem, lecz nie widzę tego zadowolenia, które zwykło jej twarz upiększać (jeżeli da się jeszcze trochę). Szliśmy te kilka metrów zamieniając ze sobą grzeczności bardzo formalne i uprzejme. Dopiero po kilkunastu krokach zorientowałem sie, że nie było żadnego chłodu. To była fala gorąca, która od niej biła tak mocno, że aż mnie to paraliżowało. Poza tym, Rosalie nie była ani trochę obrażona, tylko raczej skrępowana, albo po prostu się chciała pilnować, nim wybuchnie, wszak nie miała nawet okazji skomentować jakoś tego co stało się tak dawno, że prawie zapomniałem.
Jak mógłbym zapomnieć.
Bałem się zadać pytania o powód dla którego chciała się ze mną oddalić. Bałem sie, że odpowie mi na to pytanie zgodnie z tym, co mi wciąż w głowie kołotało. Więc stoję nad kramem i przeglądamy piękne chusty, co chwila macam kolejną, chociaż wszystkie mają ten sam materiał. Natomiast podtykają mi je pod nos, więc je dotykam, nie mogę tego nie czynić.
- Która bardziej przypadła panience do gustu?
Byłbym zapomniał nadmienić, że mimo potrzeby zamienienia kilku słów z panną Yaxley, bardzo zasmuciłem się, kiedy uświadomiłem sobie, że nie będę mógł dalej wpatrywać się w Cedrinę R o s i e r Crouch. Cóż za rozczarowująca świadomość. Nie mogłem jednak narzekać, wszak u mego boku kroczy półwila.

po wszystkim

Jakkolwiek nie zakończyła się twoja wizyta poza festiwalem, wróciłaś do ludzi pod sam koniec dzisiejszych zabaw. Większość z nich była już odurzona sfermentowanym sokiem z winogron, przed Twoimi oczami pojawiały się więc bardzo specyficzne widoki. Jak zataczające się białogłowy, które nie mogły zataczać się, bowiem opierały się wygodnie o swoich narzeczonych, ci bowiem umieli zapanować nad zmysłami i nawet po trzecim drinku wykazywali trzeźwość. Przynajmniej jeżeli mowa o utrzymywaniu pionu. W tym tłumie rzeczą zabawnie łatwą było rozpoznanie członków najwyższej warstwy społecznej uprzywilejowanej dzięki urodzeniu i bogactwu. Wystarczyło dojrzeć grupki trójosobowe, gdzie do wyżej pokazanej pary dołączona była przyzwoitka. Jeżeli kiedykolwiek w twoim sercu pojawiłaby się tęsknota za nazwiskiem, które przez pół zycia nosiła matka, zastanów się, czy dałabyś radę funkcjonować w społeczeństwie narzucającym tak poważne zasady. Będąc za granicą spróbowałaś już wszystkiego, natomiast będąc członiknią tego elitarnego grona ludzi nie miałabyś szans nawet na wycieczkę, już bez wspominania o doświadczeniach.
Do kolorowych jarmarków podchodzisz w typowych dla siebie powolnych krokach. W czasie tego tańca niepozorów mijają cię miljony par, których jedyne prawdziwe myśli zostaną dziś w ostępach leśnych spełnione. Znów przypominasz sobie lekki wiatr, który spowijał twoją twarz, kiedy siedziałaś do rana na plażach zachodniego wybrzeża. Zatrzymałaś się przy stoisku z sukniami, bo oczarowały twe zmysły. Jak każda kobieta na tym świecie, oddałabyś wszystko, by móc wystąpić tak pięknie odziana. W milczeniu dotykasz każdego koralika, celebrując te chwile, kiedy ty i sukienka patrzycie na siebie. Daj sobie spokój, marzenia.
Ożywiasz się czując czyjś wzrok na sobie, zerkasz przez ramię i dostrzegasz, że znalazł się u Twego boku Ignatius. - Wciąż tu jesteś - mówisz, bo to nawet nie było pytanie. Z uśmiechu delikatnego uformowały się te słowa, zabarwione ulgą i szczęściem, zadowoleniem, że udało się wam spotkać na osobności.

Nie było we mnie złości, aczkolwiek nie patrzyłam na pana Carrowa i nie zajmowałam go swoją zwyczajową paplaniną. Szliśmy ten kawałek w pełnej ciszy, w końcu zatrzymaliśmy się przy straganie z chustami. Zajęłam nimi swój wzrok i umysł, a dopiero, gdy Deimos zapytał mnie o zdanie, wróciłam na ziemię.
– Ta fiołkowa, myślę, że jest śliczna – stwierdziłam, nie wiedząc, czy kupuje ją dla swojej przyszłej małżonki czy dla mnie.
Odwlekałam naszą rozmowę jak najdłużej mogłam. W końcu jedna trzeba było się za to zabrać, mimo że nie było ani miłe, ani przyjemne. Po wykonaniu zakupu przez Deimosa odeszliśmy kawałek, w bardziej puste miejsce, nie oddalając się jednak zbytnio od samego jarmarku. Spojrzałam mu w oczy, zacisnęłam mocniej usta nie bardzo wiedząc jak mam zacząć.
– Przepraszam, że tak Pana odciągnęłam od mojej cioci i ojca, aczkolwiek uważam, że to nie było dobre spotkanie – zaakcentowałam ostatnie słowo. – Chciałam z Panem porozmawiać. Właściwie przeprosić, za to co się wydarzyło na stypie. Nie było okazji, aby zrobić to wcześniej, a sową nie chciałam.
Posłałam mu delikatny uśmiech. Cóż, najważniejsze formalności mieliśmy już chyba z głowy, nawet lżej mi się trochę zrobiło, aczkolwiek wiedziałam, że najważniejsza rozmowa była jeszcze przed nami. Znów zacisnęłam usta, zastanawiając się, co by tu powiedzieć. Stwierdziłam więc, że chwilę pomilczę i zobaczę jego reakcję. Może pan Carrow sam zacznie na temat naszego przed ostatniego spotkania i ściągnie ze mnie ten ciężar?

Stoicie już obok siebie, coś stało się w powietrzu. Tak jakbyś zamarła na moment, bo nie czujesz upływu czasu, ile sekund minęło od jego ostatniego znaku zapytania w Ignatiusowym głosie? Spoglądasz bezwstydnie prosto w jego oczy, tak prosto jak pozwala na to zadzieranie głowy na wyższego o dwadzieścia jeden centymetrów. Twoim atutem w tej rozgrywce są buty na wysokim obcasie, które dodają ci całych ośmiu centrymetrów. Poczekaj jeszcze trzydzieści lat, to zaczniesz nosić koturny. Lecz gdzie będziecie za trzydzieści lat?
- Ktoś nie chce dać ci spokoju? - współczujesz mu chociaż odrobinę? Gdyby było można, rozkazałabyś niebiosom, by składniki jego przyszłości ubrały w ciągłą ucieczkę, bo to właśnie zbiegów zdarza ci się najczęściej dostrzegać. Kim jest osoba przed która się chowa, czy chodzi tu o pannę, której towarzyszył? Przyjaciółki bywają natrętne. Bo ty jeszcze nie wiesz, że jego aktualnie wszyscy goście mogą szukać, skoro jest głównym organizatorem. Ale skąd masz wiedzieć, nie przedstawił ci się oficjalnie, poznaliście pobieżnie Imiona. Prawdę powiedziawszy byłaś zaskoczona całą sytuacją, która zaistniała przy misach. I tym, że cię rozpoznał.
- Myślisz, że byłoby mi w niej ładnie? - powracasz spojrzeniem do wciąż trzymanego materiału najpiękniejszej z sukni, które są do kupienia. Twoje dziecinne pytanie na pewno rozczuli go do reszty, ale w żadnym wypadku to nie było Twoim celem. Pragniesz jedynie tych kilku chwil, które przyniesie ze sobą wasze przyszłe spotkanie. Liczysz na nie mocno, gdybyś wiedziała kiedy nastąpi, odliczałabyś minuty. Przysuwasz rękaw czarnej sukni z koronkowymi wykończeniami do twarzy i spoglądasz w górę, by dowiedzieć się, co też on tym sądzi. Przez jakiś czas zastanawiasz się, czy nie weźmie cię za natrętną, lecz czy doprawdy narzuciłaś mu się w jakiś sposób? Twoje oczy go lubią, to nic szkodliwego póki nie zejdzie na inne narządy i organy.

Megarze fiołki nie pasują. Mój wzrok prześlizguje się pomiędzy kolejnymi wystawionymi produktami, by wreszcie natrafić na tę, która rzuciła mi sie na oczy zaraz po tym, jak tu podszedłem. Jej krzykliwe zestawienie barw ożywi nieco tę zmęczoną swym żywotem pannę-już-niedługo-zonę-mą. Jasny turkus na tle i kwiaty w kolorach mojego rodowego pomarańczu. Czarna plątanina. Kiwam głową na ten fiolet i biorę go w dłoń. Oceniam jakiś czas, aż w końcu przykładam do twarzy Rosalie, lecz szybko opuszczam dłoń i proponuję, żeby to ona sprawdziła, jak w tym wygląda. Jeżeli więc tylko wzięła chustkę, to ja zająłem się płaceniem, natomiast ona zajęta przymierzaniem podarunku nie widziała (jak mam nadzieję), że kupiłem także tę turkusowo-kwietną.
- Rzeczywiście jest piękna - mówię olśniony spotęgowaną urodą Rosalie, bo oczywiście o ukrytej mocy chusty nie mogłem dowiedzieć się od sprzedawczyni, bo nie słucham osób niżej urodzonych. Dlatego zwykle nie ja robię zakupy, tylko mój służący.
Wpatruję się w Rosalie jak w obrazek, jeżeli ktoś teraz zrobi mi zdjęcie, to będzie miał twarz prawdziwego głupka przed sobą. Ona zaś ciągnie mnie od stoiska, odruchowo chowam drugą chustkę do kieszeni, ale w tym momencie trudno mi jest powiedzieć, dla kogo ją kupiłem. Ciotka, ojciec, spotkanie. Czuję się, jakbym był pijany, więc mrugam, by się ocucić.
- Ależ oczywiście, nie.. nie, nic sie nie stało. Na pewno spędzą uroczo razem resztę wieczoru - ciekawe w jakiż to sposób, może szydząc z plotek na temat młodych panien z dobrych domów. Mógłbym kilka plotek im podrzucić, ale czy teraz nie czeka mnie coś o wiele lepszego? Jak rozmowa z piękną Rosalie? Marszczę czoło, nie do końca rozumiejąc. - Przeprosić? Ależ za co, panno Yaxley, przecież to nie z panienki winy zdarzyły się te wszystkie nieprzyjemności. A ochranianie panienki poczuwam jako obowiązek - tu przykładam rękę gdzieś na serce, żeby zdawała sobie sprawę, jak się cieszyłem mogąc odciągnąć ją od całego tego zgiełku. Chociaż może przeprasza, że tak szybko uciekła i mi nie podziękowała?
Więc kupiłem jej chustę. Zachowuję się co najmniej dziwnie.

Czekało go zadanie trudne: połączyć towarzyską grę (przypominającą raczej krwawe igrzyska) z sielankową atmosferą festiwalu miłości. Zjawił się na nim przecież z osobami, odgrywającymi w jego życiu rolę niebagatelną. Matka, stawiana na złotym cokole od początku oraz Colin, który niedawno dołączył w poczet jego pomniejszych bóstw. Ją darzył uczuciem tak idealnym, że niemal platonicznym, on był zaś drzazgą, słodko burzącą mury jego powściągliwości. Kochaj, chcąc być kochanym; nie mógł odmówić słuszności Senece, jednakowoż był zdania, iż pokolenia opacznie interpretowali myśli filozofa. Avery zaś chyba jako pierwszy zrozumiał i uchwycił jej prawdziwy sens. Siebie darzył miłością bezgraniczną, wybujałą, własną, elektryzującą, co rzeczywiście przyciągało doń ludzi spragnieni obdarzenia ich czymś równie wspaniałym. Prawdziwe względy zachowywał jednak tylko dla Lai, afirmując ją tak duchowo, jak fizycznie, percepcje innych zamykając w prymitywnym akcie posiadania i bolesnego skradnięcia duszy. Mimo wszystko bezpieczniej było wzbudzać strach. Wiązała się z nim nieuchronność kary, co nie zawodziło nigdy – miłość zaś niezwiązana żadnymi zobowiązaniami sypała się w proch, gdyż ludzie z natury byli nikczemni. Avery zaś nie różnił się (akurat tym) od nich, co przyznawał otwarcie, chełpiąc się całkowitą wiarą w rodową dewizę. Zdawałoby się, iż powinien bardziej postraszyć Colina i wzbudzić w nim nie tyle lęk, ile obawę. Zerwanie znajomości ugodziłoby w niego najbardziej, gdyż mimo trwających nauk, nadal nie był do końca przystosowany do szlacheckiego życia. Oczywiście, mógł zadowolić się szacunkiem podrzędnych urzędniczyn, lecz mógł też osiągnąć zdecydowanie więcej. Uśmiechnął się przyjaźnie, choć jego brew kpiącym gestem powędrowała w górę. Doprawdy, niejednokrotnie miałeś okazję podziwiać d z i e ł o mojej matki, pomyślał ze szczerym rozbawieniem, wychwytując słyszalną tylko dla nich dwuznaczność jego wypowiedzi. A może… i sam Colin nie zdawał sobie z niej sprawy?
-Pan Fawley bardzo się stara, matko – odparł po prostu, już nie walcząc z chęcią obdarzenia jej pieszczotą i po prostu się jej poddając. Opiekuńczym ruchem przygarnął ją do siebie, lekko obejmując w talii i ignorując natarczywe, pytające spojrzenie Colina. Zapewne zdumionego tak jawnym przywiązaniem i okazywaną troską. Nie, Avery nie wyrzekł się swych poglądów… Matka po prostu zawsze była kobietą, którą szanował i kochał bezgranicznie (wzorem swego ojca), a do tego nie odznaczała się żadną irytującą niewieścią cechą. Objawiane w pełnej krasie przez Colina, czemu musiał zapobiec, najlepiej od razu. Samael obojętnie prześlizgnął wzrokiem po jego sylwetce, skupiając się na towarach wystawionych na kramie. Palce zsunęły się z talii kobiety i powędrowały ku niewielkiemu przedmiotowi, wyłożonemu na ladzie, który porwał z niebezpiecznym błyskiem w ciemnoniebieskich oczach.
- Powinna pasować – stwierdził zadowolony, wykorzystując bezwolność Fawley’a, aby zapiąć mu na szyi inkrustowaną szafirami (a jakże) obrożę. Idealnie dopasowaną (jakby zrobioną na zamówienie) i przepięknie podkreślającą ich wzajemne relacje. Przecież się ich nie wstydził? Avery sypnął złotem, nie żałując galeonów na ten niecodzienny prezent, po czym z enigmatycznym uśmiechem ujął matkę pod ramię, jakby nie potrafił znieść dłuższej separacji. Widząc jej lekko omdlewającą minę, wyczarował parasol i wręczył go Colinowi, aby łaskawie raczył osłaniać ich od słońca w trakcie uroczego, rodzinnego spaceru.

Nie było łatwo zachować wyprostowaną sylwetkę, gdy całe ciało krzyczało w błagalnym geście o to, by ugiąć kolana. Zachowanie twarzy i szlacheckiej postawy dumy, uprzejmości i dobrego wychowania zawzięcie kłóciło się z wewnętrznym uporem, by znów postępować wbrew wszelkim konwenansom. Skoro chcę pokłonić głowę, czemu mam tego nie robić? Z powodu bałwochwalczego tłumu wyznającego wiarę w bożka dwulicowości? Walczył sam ze sobą, kuszącemu pragnieniu przeciwstawiając zdobyte nauki; podświadomie pewny, że w tym przypadku Samaelowi mógłby nie do końca podobać się jego poddańczy gest. Czyż nie byłoby to zaprzepaszczeniem wszystkich jego starań, by stworzyć z Colina prawdziwego szlachcica, znającego swoje miejsce w hierarchicznej drabinie? Czy z mozołem budowana pozycja nie zostałaby zburzona jak dom na piasku, gdyby otaczający ich tłum dojrzał, że ten sam, który niedawno wdarł się na salony, kłania się teraz poddańczo - nawet jeśli ukłon adresowany był wyłącznie do pana i mistrza? Nie, Colin nie mógł się zdobyć na to, by ulec przemożnej pokusie; może później, gdy znów go wezwie, odda mu należny szacunek, ale teraz... teraz była pora, by wykorzystać zdobyte nauki i zaprezentować je w całej krasie. Nawet jeśli miały być to tylko nieudane podrygi w buńczucznej próbie wyrażenia swojej niezależności.
Spojrzenie niebieskich oczu znów powędrowało do Laidan, znów zastanawiając się nad rolą tej kobiety w życiu Samaela; w jego przyszłości i teraźniejszości. Patrząc na łączącą ich bliską więź, dotyk, który był udziałem matki i syna, ciężko było choćby podejrzewać, że ta drażniąca niechęć Avery'ego do kobiet wynika z dziecięcych problemów z matką. Nie skomentował tego jednak, ani nie zapytał; życie Samaela, jakkolwiek interesujące mogłoby być - szczególnie że ten niechętnie dzielił się szczegółami - było wszak jego prywatną sprawą. A nawet największa ciekawość powinna mieć swoje granice. Zwłaszcza tam, gdzie dotykają one niejako przyjaciela. W przeciwieństwie do młodszego mężczyzny Colin nie myślał o tym w kategoriach zjadliwej ironii i nawet uległy szacunek, jakim darzył Avery'ego, nie zmieniał nic w relacji, jaką między nimi widział. Zalążek przyjaźni, która złączona była wspólną tajemnicą; wspólnymi naukami i wiedzą, którą Samael nie z każdym się dzielił; wspólnymi przekonaniami, które w końcu uczyniły Colina - po latach ulotnej bylejakości, w czasie której pozostawał pod wpływem matki - szlachcicem godnym swojego stanu i pozycji.
- Ciężko stwierdzić, patrząc na pani wszechstronność - odrzekł dyplomatycznie, unosząc kąciki ust w uśmiechu. Bez przesadyzmu w komplementach, pierwsza zasada dobrego wychowania. Kobiety zawsze wykryją nieszczerość intencji. - Jednakże skłamałbym, nie doceniając głównie aktów - tym razem uśmiechnął się wyraźnie, nie kryjąc zwykłego męskiego zakłopotania, zupełnie jakby przyznanie się do najbardziej naturalnych reakcji było czymś wstydliwym i niegodnym. Jego zakłopotanie ustąpiło jednak błyskawicznie miejsca zdziwieniu (szokowi), wyzwalając go spod konieczności tłumaczenia, czemuż właśnie akty zrobiły na nim wrażenie najsilniejsze, wzburzając stonowane emocje. Nic dziwnego - gdy szanowany w magicznym świecie szlachcic zapina ci na szyi obrożę, mrucząc coś o idealnym dopasowaniu, a przy tym wręcz a dłoń wyczarowany parasol, możliwości reakcji jest naprawdę niewiele. Ot, chociażby pozwolenie, by na twarzy pojawił się rumieniec, którego pozazdrościłaby z pewnością niejedna nadobna (i mniej nadobna) dziewica (i nie dziewica). Zanim Colin zorientował się w zdradliwych reakcjach swojego ciała, jego twarz zaczęła błyskawicznie płonąć, demonstrując (uroczą?) mieszankę zawstydzenia i złości. Opanował się szybko (cóż, Samaelu, jesteś dumny ze swoich nauk?), obdarzając mężczyznę spojrzeniem cokolwiek niechętnym, podczas gdy jego wolna dłoń powędrowała do obróżki, zręcznie ją odpinając - czyżby jakieś doświadczenie w tym zakresie? - i unosząc w górę jak jakieś mroczne trofeum. W drugiej ręce trzymał wciąż parasol, usłużny sługa w kobiecej potrzebie, tworząc paradoksalny kontrast.
- Doprawdy, Samaelu - zdążył wysyczeć, obracając obrożę w dłoniach i skupiając się na połyskujących kamieniach. Prawdziwe? Czy tylko dobrze zrobione imitacje, które miały skusić niewprawne oko? Obstawiał drugą wersję; żaden z handlarzy tak drogim towarem nie wystawiałby na sprzedaż w miejscu, które nie było doskonale strzeżone. - Mam nadzieję, że poczucia humoru nie odziedziczyłeś po matce - dodał po chwili z wyraźnym chłodem w głosie. Bardziej niż urażona duma bolała go świadomość, że Avery zadrwił sobie z niego w towarzystwie własnej matki; wystawiając niejako na widok publiczny ich wspólną relację, nie bojąc się klątwy zesłanej przez ziemskie bóstwa i moralnych strażników. Sam gest, jakkolwiek podniecający i burzący zmysły i krew w żyłach w innej sytuacji, wprowadził niemałe zamieszane w poukładany świat zasad, do których Colin był przyuczany. Jak zachować szlachecką postawę, do której zachęcał do Samael, gdy sam tę postawę burzył prostymi gestami?

Zakłopotany i płoniący się jak panienka Colin stanowił całkiem ciekawy obiekt uważnej obserwacji, tym wyraźniej oświetlany na tym swoistym cokole, im więcej zależności Laidan wyczuwała pomiędzy nim a swoim synem. Wyczuwała było tutaj słowem kluczowym, bowiem nie miała żadnych racjonalnych przesłanek wskazujących Fawleya jako kogoś na tyle interesującego, by poświęcić mu choć sekundę swego cennego czasu. Ludzie pojawiali się w pobliżu Samaela i znikali, rzadko goszcząc na ich królewskiej orbicie na dłużej niż niezauważalną właściwie chwile. Nie, porównanie do spadających gwiazd byłoby wręcz nie na miejscu: delikwenci przecież nie zachwycali swoim blaskiem, nie płonęli, opadając gdzieś poniżej wzroku, tam, gdzie należeli. Do brudu, pyłu, kurzu, niewartego strzepnięcia z błyszczącego obcasa wysokiej szpilki. Ktoś, kto zasługiwał na miano przyjaciela Samaela - nawet nazwanego tak w kulturalnej grze niezobowiązującej pogawędki - także i w oczach Laidan prezentował się nieco lepiej, uaktywniając matczyny instynkt, prześwietlający delikwenta w poszukiwaniu ewentualnego niebezpieczeństwa. Opcja wyłącznie negatywna, Lai nie ufała przecież nikomu, ukrywając swoje sekrety przez wiele-wiele lat i nie pozwalając im ujrzeć światła dziennego. Jej jedyny powiernik stał tuż obok niej, przyciągając ją do siebie zaborczo. Tak, jak lubiła, czując się drobna, bierna i zawłaszczana, chociaż jej prawdziwy charakter przedstawiał się zupełnie inaczej. Doskonale ociosany jednak na potrzeby tej wspaniałej sceny, rozgrywającej się w promieniach sierpniowego słońca i w odurzającym zapachu kwiatów, niosącym się nawet do nadmorskich straganów.
- Tak myślałam - skwitowała w końcu wypowiedź Colina dość skromnie, nie odrywając jednak intensywnie niebieskich oczu od jego przesadnie zakłopotanej twarzy. Zmieniającej się w totalny obraz zdemoralizowanej niewinności chwilę później, kiedy jeden ruch Samaela mocno zburzył sacrum antycznej tragedii i trójpodziału swoistej towarzyskiej władzy. Kiedy na szyi Fawleya zacisnęła się bogato zdobiona obróżka, uniosła tylko wysoko jasne brwi, na sekundę zaciskając krwistoczerwone usta w wąską linię. Typowa mina zdziwienia, zdezorientowania i statecznej dezaprobaty dla wyczynów syna. Zerknęła na Samaela znacząco, chociaż nikt postronny nie odczytałby z tego spojrzenia jakichkolwiek oznak dezaprobaty czy też karcenia - nikt postronny, bo sam dziedzic Avery na pewno mógł dostrzec iskrę niezadowolenia w identycznie błękitnych tęczówkach. Surowe wychowanie, jakie przecież obydwoje otrzymali od swojego ojca, powinno powstrzymać niefrasobliwą chęć zabawienia się kosztem Colina. Chociaż, gdzieś w głębi nieposłusznej duszy, Laidan uznała niezwykle zawstydzonego Fawleya za widok warty tej drobnej niesubordynacji. Nie skomentowała jednak w żaden sposób zachowania Sama, po chwili znów uśmiechając się do Colina sympatycznie i czysto, chociaż z nieprofesjonalną nutką czystej kpiny. - Na szczęście żywiołowy charakter Samael odziedziczył po swoim ojcu. Ja równoważę ten cały rozbuchany testosteron swoją artystyczną wrażliwością - odparła lekko, swobodnie, z teatralną niemalże nieśmiałością, uprzejmym skinieniem głowy dziękując za roztoczenie nad nią zbawiennej opieki parasolki. Oraz opieki dwóch postawnych mężczyzn, stanowiących rozkoszną eskortę w rozbawionym miłośnie tłumie. - Czym, oprócz zachwytu aktami i przymierzaniu zwierzęcych akcesoriów, zajmuje się twój drogi przyjaciel? - spytała bardzo kulturalnie, swe słowa kierując właściwie do Samaela, spojrzeniem obdarzając jednak Colina, któremu przypatrywała się z ukosa, jednocześnie mimowolnie gładząc ramię syna.