First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

– Codziennie kąpać... – odpowiedział, tracąc na moment pewność siebie, która dzisiaj zdawała się go nie opuszczać. Czy to pytanie było podchwytliwe? Jarvis już coraz lepiej rozróżniał wypowiadane słowa od intencji, która za nimi stała – o dziwo te dwie rzeczy nie zawsze szły ze sobą w parze. – No przecież codziennie się nie brudzę! – Szybko zaczął się bronić. Bo nie zawsze wchodził w kałużę, błoto czy piach, czasem udawało mu się wracać do domu w czystych ubraniach, więc nie widział sensu, żeby tak często się myć. A pies na pewno przyznałby mu rację!
Zaśmiał się, uderzając tatę lekko w brzuch, kiedy ten pstryknął go w nos. Nie do końca wierzył jego słowom – włosy przecież nie mogły latać tak wysoko! – ale nawet jeżeli byłaby to prawda, nie zniechęciłoby go to do posiadania psa. Może mieć każdy posiłek doprawiony psią sierścią jeżeli nie ma innego wyjścia, tak był zdeterminowany! Miał tylko nadzieję, że Pan Płomyk nie zrobi się o niego zazdrosny.
– Dobra! – Aż podskoczył z radości, bo już nie mógł wytrzymać z ekscytacji. Te wszystkie zwierzęta, loteria, pies, miotełka! Tyle wspaniałości do dotknięcia, tyle cudownych wizji do spełnienia, marzeń do zrealizowania. Już nie wiedział od czego chciałby zacząć! Czy od tego szczeniaczka, z którym mógłby spać i bawić się każdego dnia, czy może jednak od tej miotły, na której mógłby każdego dnia latać gdzieś wysoko, a może powinien dalej namawiać tatę na hipogryfa, a hipogryf byłby jakby takim psem i jeszcze dałoby się na nim latać!
Tym bardziej zrobiło mu się smutno, kiedy po tych wszystkich wspaniałych wizjach wylosował taki brzydki kapelusz. – Proszę pani, można się wymienić? – Zapytał z nadzieją, która musiała być wyraźnie wymalowana na jego twarzy, bo nawet pani udzielił się jego smutek i z tym właśnie smutkiem pokręciła głową. Byłby się rozpłakał, gdyby nie to, że wokół było dużo ludzi, a on już był za duży na płakanie. Zacisnął więc mocno usta, nie pozwalając sobie na łzy.
– Może być – zgodził się, oplatając ojca rękami. – A naprawdę chcesz ten kapelusz? – Trochę nie chciało mu się wierzyć, że tacie się spodobał. Tata nie nosił takich dziewczyńskich rzeczy. – Może damy go cioci Adzie? – Zaproponował, opierając brodę na jego ramieniu. Z tej wysokości świat wyglądał trochę inaczej, zauważał więcej rzeczy. Wzrok znowu zaczął przeskakiwać ze stoiska na stoisko w poszukiwaniu kolejnego ekscytującego znaleziska. – A jutro też tu wrócimy? – Poza straganami było tutaj tyle atrakcji, że Jarvis miał ochotę spędzić tutaj cały tydzień. – Pójdziemy na plażę? – Chciał zbudować ogromny zamek z piasku.

– Brudzisz, brudzisz, tylko czasem aż tak tego nie widać – zaprzeczyłem miękko; powąchałby czasem swoje skarpety po całym dniu biegania tu i tam, to od razu zrozumiałby, o czym mówię. – Poza tym, gdybyś miał już psa, pewnie brudziłbyś się jeszcze bardziej – dodałem, bardziej do siebie niż do niego, pogrążając się w przelotnej zadumie. Nie miałem problemów z wyobrażeniem sobie sytuacji, w której szczeniak – biszkoptowy, podobny do Szałwii – zaczyna taplać się w kałuży błota, a mój potomek dołącza do niego z uśmiechem na ustach. W końcu jak się bawić, to się bawić. – Ale nie ma się co martwić, ze wszystkim damy sobie radę, jak zawsze – zakończyłem pozytywnie, z przekonaniem, bo szczerze wierzyłem w wypowiadane słowa. I z kąpielami, i z czesaniem, i z wychowaniem takiego małego czworonoga. Śmiech Jarvisa sprawił, że wygiąłem usta w jeszcze wyraźniejszym uśmiechu. Nie było dla mnie lepszej nagrody niż widok zrelaksowanego, zadowolonego syna.
Dlatego właśnie tak mocno zaciskałem kciuki za to, by wylosował upatrzoną nagrodę, latawiec, który moglibyśmy puszczać nad brzegiem morza, wszak doskonale zdawałem sobie sprawę z faktu, że rozczarowanie miało zatruć jego dobry nastrój, obrócić w niwecz dotychczasowe sukcesy. A przecież szło nam tak dobrze! Zgodziliśmy się na pewne kompromisy. Zakup hipogryfa miał zostać zastąpiony małą puchatą kulką oraz dziecięcą miotełką – pomijając kwestię finansów, która nie była najistotniejsza, jawiło się to w mych oczach jako wiele bezpieczniejsze rozwiązanie. Oczywiście, o ile dopilnuję, by Jarvis nie wybierał się na samowolne wycieczki do którejkolwiek z licznych cioć...
Zdradliwy błysk w oku chłopca nie umknął mej uwadze. Prędko porwałem go z ziemi, wziąłem w ramiona, by ukoić smutek nie tylko ojcowskim uściskiem, ale i propozycją wymiany nagród.
– Naprawdę. Słońce mocno grzeje, kapelusz może mi się przydać, gdy pracuję... – urwałem, nim wspomniałbym ciocię Evelyn; nie chciałem teraz o niej myśleć, ani też poruszać jej tematu w obecności małego. Znów zacząłby zadawać pytania, na które nie miałem dobrych odpowiedzi. – W sumie, cioci Adzie byłoby w nim do twarzy, co sądzisz? Na pewno ucieszyłaby się z takiego prezentu. – Pokiwałem z uznaniem głową, pozwalając, by syn ułożył się tak, jak mu wygodnie; z tej perspektywy mógł widzieć więcej, a przy okazji nie miał mi jak zniknąć w tłumie. Same plusy.
– Jeśli tylko będziesz chciał, to wrócimy. Tylko najpierw muszę załatwić kilka obowiązków, ale może w tym czasie potowarzyszy ci Jocunda – odparłem, bez choćby cienia zawahania lokując kapelusz na głowie, po co miał mi zajmować ręce, zaś kubek wciąż mając zahaczony o dwa palce. Dzielnie przedzieraliśmy się przez tłum festiwalowych gości z zamiarem odnalezienia szczeniaków. Gdzieś musiały tu być, przecież je słyszeliśmy.
– Ach! Widzisz je, tam na trawie, między drzewami? – zauważyłem po kilku chwilach, korygując kurs, kierując się w odpowiednią stronę. Psiaków było co najmniej tuzin, bawiły się i ze sobą, i z kilkoma rozczulającymi się nad nimi dziećmi. Wyglądało więc na to, że właściciele zwierząt nie mieli nic przeciwko zainteresowaniu; ba, pewnie chcieli wykorzystać tę okazję do socjalizacji szczeniaków. – Chcesz się z nimi zapoznać?