First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

– Codziennie kąpać... – odpowiedział, tracąc na moment pewność siebie, która dzisiaj zdawała się go nie opuszczać. Czy to pytanie było podchwytliwe? Jarvis już coraz lepiej rozróżniał wypowiadane słowa od intencji, która za nimi stała – o dziwo te dwie rzeczy nie zawsze szły ze sobą w parze. – No przecież codziennie się nie brudzę! – Szybko zaczął się bronić. Bo nie zawsze wchodził w kałużę, błoto czy piach, czasem udawało mu się wracać do domu w czystych ubraniach, więc nie widział sensu, żeby tak często się myć. A pies na pewno przyznałby mu rację!
Zaśmiał się, uderzając tatę lekko w brzuch, kiedy ten pstryknął go w nos. Nie do końca wierzył jego słowom – włosy przecież nie mogły latać tak wysoko! – ale nawet jeżeli byłaby to prawda, nie zniechęciłoby go to do posiadania psa. Może mieć każdy posiłek doprawiony psią sierścią jeżeli nie ma innego wyjścia, tak był zdeterminowany! Miał tylko nadzieję, że Pan Płomyk nie zrobi się o niego zazdrosny.
– Dobra! – Aż podskoczył z radości, bo już nie mógł wytrzymać z ekscytacji. Te wszystkie zwierzęta, loteria, pies, miotełka! Tyle wspaniałości do dotknięcia, tyle cudownych wizji do spełnienia, marzeń do zrealizowania. Już nie wiedział od czego chciałby zacząć! Czy od tego szczeniaczka, z którym mógłby spać i bawić się każdego dnia, czy może jednak od tej miotły, na której mógłby każdego dnia latać gdzieś wysoko, a może powinien dalej namawiać tatę na hipogryfa, a hipogryf byłby jakby takim psem i jeszcze dałoby się na nim latać!
Tym bardziej zrobiło mu się smutno, kiedy po tych wszystkich wspaniałych wizjach wylosował taki brzydki kapelusz. – Proszę pani, można się wymienić? – Zapytał z nadzieją, która musiała być wyraźnie wymalowana na jego twarzy, bo nawet pani udzielił się jego smutek i z tym właśnie smutkiem pokręciła głową. Byłby się rozpłakał, gdyby nie to, że wokół było dużo ludzi, a on już był za duży na płakanie. Zacisnął więc mocno usta, nie pozwalając sobie na łzy.
– Może być – zgodził się, oplatając ojca rękami. – A naprawdę chcesz ten kapelusz? – Trochę nie chciało mu się wierzyć, że tacie się spodobał. Tata nie nosił takich dziewczyńskich rzeczy. – Może damy go cioci Adzie? – Zaproponował, opierając brodę na jego ramieniu. Z tej wysokości świat wyglądał trochę inaczej, zauważał więcej rzeczy. Wzrok znowu zaczął przeskakiwać ze stoiska na stoisko w poszukiwaniu kolejnego ekscytującego znaleziska. – A jutro też tu wrócimy? – Poza straganami było tutaj tyle atrakcji, że Jarvis miał ochotę spędzić tutaj cały tydzień. – Pójdziemy na plażę? – Chciał zbudować ogromny zamek z piasku.

– Brudzisz, brudzisz, tylko czasem aż tak tego nie widać – zaprzeczyłem miękko; powąchałby czasem swoje skarpety po całym dniu biegania tu i tam, to od razu zrozumiałby, o czym mówię. – Poza tym, gdybyś miał już psa, pewnie brudziłbyś się jeszcze bardziej – dodałem, bardziej do siebie niż do niego, pogrążając się w przelotnej zadumie. Nie miałem problemów z wyobrażeniem sobie sytuacji, w której szczeniak – biszkoptowy, podobny do Szałwii – zaczyna taplać się w kałuży błota, a mój potomek dołącza do niego z uśmiechem na ustach. W końcu jak się bawić, to się bawić. – Ale nie ma się co martwić, ze wszystkim damy sobie radę, jak zawsze – zakończyłem pozytywnie, z przekonaniem, bo szczerze wierzyłem w wypowiadane słowa. I z kąpielami, i z czesaniem, i z wychowaniem takiego małego czworonoga. Śmiech Jarvisa sprawił, że wygiąłem usta w jeszcze wyraźniejszym uśmiechu. Nie było dla mnie lepszej nagrody niż widok zrelaksowanego, zadowolonego syna.
Dlatego właśnie tak mocno zaciskałem kciuki za to, by wylosował upatrzoną nagrodę, latawiec, który moglibyśmy puszczać nad brzegiem morza, wszak doskonale zdawałem sobie sprawę z faktu, że rozczarowanie miało zatruć jego dobry nastrój, obrócić w niwecz dotychczasowe sukcesy. A przecież szło nam tak dobrze! Zgodziliśmy się na pewne kompromisy. Zakup hipogryfa miał zostać zastąpiony małą puchatą kulką oraz dziecięcą miotełką – pomijając kwestię finansów, która nie była najistotniejsza, jawiło się to w mych oczach jako wiele bezpieczniejsze rozwiązanie. Oczywiście, o ile dopilnuję, by Jarvis nie wybierał się na samowolne wycieczki do którejkolwiek z licznych cioć...
Zdradliwy błysk w oku chłopca nie umknął mej uwadze. Prędko porwałem go z ziemi, wziąłem w ramiona, by ukoić smutek nie tylko ojcowskim uściskiem, ale i propozycją wymiany nagród.
– Naprawdę. Słońce mocno grzeje, kapelusz może mi się przydać, gdy pracuję... – urwałem, nim wspomniałbym ciocię Evelyn; nie chciałem teraz o niej myśleć, ani też poruszać jej tematu w obecności małego. Znów zacząłby zadawać pytania, na które nie miałem dobrych odpowiedzi. – W sumie, cioci Adzie byłoby w nim do twarzy, co sądzisz? Na pewno ucieszyłaby się z takiego prezentu. – Pokiwałem z uznaniem głową, pozwalając, by syn ułożył się tak, jak mu wygodnie; z tej perspektywy mógł widzieć więcej, a przy okazji nie miał mi jak zniknąć w tłumie. Same plusy.
– Jeśli tylko będziesz chciał, to wrócimy. Tylko najpierw muszę załatwić kilka obowiązków, ale może w tym czasie potowarzyszy ci Jocunda – odparłem, bez choćby cienia zawahania lokując kapelusz na głowie, po co miał mi zajmować ręce, zaś kubek wciąż mając zahaczony o dwa palce. Dzielnie przedzieraliśmy się przez tłum festiwalowych gości z zamiarem odnalezienia szczeniaków. Gdzieś musiały tu być, przecież je słyszeliśmy.
– Ach! Widzisz je, tam na trawie, między drzewami? – zauważyłem po kilku chwilach, korygując kurs, kierując się w odpowiednią stronę. Psiaków było co najmniej tuzin, bawiły się i ze sobą, i z kilkoma rozczulającymi się nad nimi dziećmi. Wyglądało więc na to, że właściciele zwierząt nie mieli nic przeciwko zainteresowaniu; ba, pewnie chcieli wykorzystać tę okazję do socjalizacji szczeniaków. – Chcesz się z nimi zapoznać?

W tym skomplikowanym świecie trzeba było szybko nauczyć się żonglować emocjami. W jednym momencie świat się wali przez nieudany los na loterii, brzydki dziewczyński kapelusz. Oczy się czerwienią, nagle dziwnie szczypią, smutek przybiera na sile – bo co zrobić z takim kapeluszem, przecież nie będzie go nosić. Nie dość, że ma dużo kolorowych koralików, to jeszcze wydaje się za duży i niewygodny. Na pewno szybko spadnie z głowy. A Jarvis marzył o tym latawcu, widział jak biega z nim dookoła domu i puszcza wysoko-wysoko-wysoko, może aż do gwiazd. Niesprawiedliwość, smutek, złość. A potem przykre pogodzenie się z zaistniałą sytuacją – może kapelusz przyda się na prezent, komuś przecież musi się spodobać, może właśnie cioci, ona z pewnością lubi takie dziewczyńskie rzeczy. Szybkie przetarcie oczu nieco brudną dłonią, głęboki wdech, złapanie wygodnie ojca. A potem znowu wystrzał emocji! Ale tym razem pozytywnych, które odstawiły poprzednie tragedie w zapomnienie. Szczeniaczki? Nie było tajemnicą, że Jarvis marzył o posiadaniu psa (tak naprawdę marzył o adopcji wszystkich stworzeń świata, w tym psa).
– Tam są! – Krzyknął, wskazując palcem przed siebie. – A nie, jednak nie... – westchnął. Ułożył dłoń w lunetę, rozglądając się dookoła. Mimo wszystko niełatwo było wypatrzeć szczeniaki w takim tłumie.
– A co takiego musisz jutro zrobić? – Zapytał z lekka obrażony, bo wydawało mu się, że w tej chwili nie można mieć ważniejszych zadań niż przebywanie na jarmarku. Tyle się tutaj działo, tyle rzeczy można było tutaj robić, po co tracić czas na inne obowiązki?
– Tak, widzę! – Krzyknął niemalże Everettowi do ucha, ale trudno było poskromić taką ekscytację. – Tak, tak, tak – no ba, głupie pytanie, tato. Stanął na trawie pomiędzy szczeniakami, pozwalając jednemu z nich do niego podbiec. Puchata łaciata kulka od razu zaczęła gryźć mu sznurówki w butach, ale Jarvisowi w ogóle to nie przeszkadzało – ciągnął stopę w drugą stronę, bawiąc się z psem w przeciąganie liny. – Tato, widzisz to?! – Zaśmiał się. Kiedy tylko psiakowi znudziło się niszczenie butów, Jarvis usiadł na ziemi po turecku. Wziął do ręki ułamany patyk, który leżał gdzieś nieopodal. – Weźmiemy go do domu? Tato, proszę, proszę, proszę – posłał Everettowi błagalne spojrzenie. – Jak nie mogę hipogryfa to może chociaż psa? – Jarvisowi wydawało się, że to uczciwa wymiana. Nie czekając na odpowiedź zaczął bawić się ze szczeniakami i pozostałymi dziećmi w berka, czerpiąc wyłącznie radość z pozostałego czasu spędzonego na jarmarku.

Nie negowałem emocji chłopca, doskonale rozumiałem, że zawód musiał wywołać w nim dotkliwy smutek, na co wskazywały zaczerwienione oczy czy ociężałe kąciki ust, cieszyłem się przy tym, że szybko odszedł on w niepamięć – naprawdę liczyłem na to, że pełen atrakcji festiwal skutecznie poprawi Jarvisowi humor, i nie chciałem, by takie drobnostki jak los na loterii ścierały mu uśmiech z ust. Nie brakowało nam, mi, powodów do zmartwień, zaś te dwa tygodnie letniej beztroski stanowiły najlepszy wypoczynek, na jaki mogliśmy teraz liczyć. No, może nie taki całkowity, bo nadal musiałem pracować – jak nie przy hodowli, to wykonując talizmany – miło było jednak wracać później do namiotu wypełnionego członkami naszej rodziny i spędzać czas w gronie, w którym widywaliśmy się nie aż tak często, jak bym sobie tego życzył.
– Muszę pomóc przy hodowli – wyjaśniłem, siląc się na neutralny ton głosu; ostatnim, czego mi teraz było trzeba, to poruszanie tematu Evelyn. – Zajść do handlarza ingrediencjami alchemicznymi. Wpaść na targ... Ale później, oczywiście, będę cały twój – rozwinąłem, kończąc pozytywem, by przypadkiem nie rozsierdzić małego Sykesa. Wyglądało jednak na to, że jego uwaga pomknęła już gdzieś dalej, w kierunku obiecanych szczeniąt – i dobrze.
Drgnąłem, odruchowo odsuwając głowę o cal, gdy syn – wyraźnie podekscytowany wizją nadchodzącej zabawy z psiakami – krzyknął mi wprost do ucha, albo nie do końca świadom, jak głośno mówi, albo po prostu zbyt poruszony, by przejmować się takimi detalami. Na Merlina, szkoda, że liga Quidditcha znalazła się w opłakanym stanie, gdyby nie to, zabrałbym go na najbliższy mecz i zachęcił do wzięcia udziału w jakimś krzyczanym pojedynku z kibicami drużyny przeciwnej.
– Dobra, tylko ostrożnie, pamiętaj o zasadach. – Postawiłem go na trawie, kawałek od obleganej przez tłumy ścieżki, przelotnie podchwytując spojrzenie Jarvisa. Albo raczej próbując je podchwycić, bo trudno było oderwać jego uwagę od poszczekujących cieniutko kulek. Nie wątpiłem jednak, że syn zachowa się jak należy; od najmłodszych lat zapoznawałem go z różnymi stworzeniami i dbałem o to, by traktował je z łagodnością oraz szanował ich granice.
Poprawiłem założony na głowę kapelusz i parsknąłem cicho w reakcji na zachowanie drobnego psiaka, który postanowił wziąć na cel sznurówki. Cóż, nie cechowała go nieśmiałość, to na pewno.
– Och, no wiesz, porozmawiam z hodowcami... – Nie mogłem niczego obiecać, albo raczej nie chciałem; większość festiwalu mieliśmy przemieszkać w namiocie, nie był to dobry moment na adopcję. Lecz później, gdy wrócimy już do normalniejszego trybu życia – kto wie. – Na pewno łatwiej będzie upchnąć w Gawrze psa, Wilfred mógłby nie zaakceptować hipogryfa – mruknąłem już bardziej do siebie niż do syna, pozwalając mu wybiegać się i wybawić, nie tylko ze szczeniakami, ale i innymi dziećmi. W tym czasie uciąłem sobie krótką pogawędkę z wąsatym czarodziejem, który okazał się właścicielem zwierząt, by uzyskać od niego dane kontaktowe; kiedyś nam się przydadzą. Pewnie nawet prędzej niż później.

| 2xzt

Lawirując pomiędzy szczęśliwymi ludźmi bił się z własnymi myślami. Z początku myślał, że wydostanie się spomiędzy tłumu przyniesie mu ulgę, jednak szybko poczuł, że oddalenie się od istot ludzkich było błędem. Wejście na leśną ścieżkę samotnie przyniosło mu ciszę i to nie jej potrzebował. Milczenie zawsze było początkiem dla trudnych rozmyślań. Uśmiech nie mógł zakwitnąć na jego twarzy, jednak chciał wsłuchiwać się w śmiechy innych. Rozmawiać nie chciał, nie potrafił właściwie dobierać słów, ale cudze dysputy wysłuchane szczątkowo i pobieżnie brzmiały w jego uszach całkiem przyjemnie. Było coś pokrzepiającego w letniej aurze wszechobecnej radości, jakby wszyscy niczym jeden mąż uznali, że podtrzymywanie nadziei jest kluczem do przetrwania.
Uniósł głowę ku bezchmurnemu niebu i spojrzał wprost na słońce, świadomie dając się porazić jasności dziennej gwiazdy. Wciąż osłabione ciało nagrzewało się niemiłosiernie pod płaszczem, jednak ciężar materiału na ramionach był znajomy, dawał poczucie godności, o jakiej podczas wojny w ciężkich chwilach decyduje schludny ubiór. Żaden człowiek nie chce trwać w beznadziei – w brudzie, chłodzie, głodzie. Chłonął sierpniowe ciepło, ponieważ w głębi duszy, gdzieś na jej dnie, wciąż czaiły się najmroczniejsze obawy. Co przyniesie koniec celebracji? Wszyscy wokół niego, skupieni na wesołej zabawie, zdawali się jeszcze nie wpadać w panikę, jednak Kieran nie potrafił nie wychodzić myślami w przyszłość. Rozejm nie mógł trwać wiecznie, jego kres już się zbliżał.
Nogi znowu poniosły go w stronę jarmarku, ale pomiędzy straganami nie dostrzegł już wysokiej sylwetki Vincenta. Gdyby się na siebie natknęli – po wcześniejszym przejawie tchórzostwo ze strony starego Rinehearta – zrobiłoby się niezręcznie. Chyba jednak nie chciał psuć synowi ostatnich chwili swobody, do wojny jeszcze przyjdzie im wrócić, niestety.
Ponownie przeglądał wystawione na sprzedaż książki, kadzidła, przedmioty codziennego użytku oraz rzadziej spotykane artefakty. Jego spojrzenie w końcu natrafiło na muszle, było ich całkiem sporo, według sprzedawcy każda wyjątkowa, lecz auror miał inne zdanie na ten temat. Sięgnął po jedną z tych, które ponoć miały zapewniać umysłowi spokój i koncentrację. Dobrze byłoby mieć głowę wolną od zmartwień. Zgodnie ze słowami sprzedawcy wybrał muszlę porcelanki, za którą zapłacił wyliczoną kwotę. Ułożył muszlę w kieszeni płaszcza, aby tam dołączyła do czarnej perły.

| kupuję muszlę porcelanki, z tematu