Jarmark

Mam ochotę powiedzieć jej, że sam sobie tego życzę. Chciałbym, żeby panna Black¸ pomimo zaaranżowanego małżeństwa czerpała z zaistniałej sytuacji jakąkolwiek satysfakcję. Nie jestem naiwny i nie wierzę, że zakochamy się w sobie do szaleństwa. Łudzę się, że będę dla niej choć przyjacielem. Obawiam się jednak, że potraktuje mnie wrogo i zamiast konsensusu wypracujemy otwartą wojnę na wszelkiej maści drobiazgi. Nie dodaję jednak nic na głos do zdań, które już powiedziałem. Uważnie słucham jej kolejnych słów, gdy opowiada o Londynie, który ciągle pozostaje dla niej zagadką. Właśnie dlatego zazdroszczę jej odkrywania. Po tylu latach ciągłej obecności w stolicy jestem zmęczony jej wielobarwnością. Przeżywałem jednak okres niezdrowej fascynacji. Samotnie zwiedzając mugolską część miasta czułem się oszołomiony kulturą, którą znałem pobieżnie. Moją uwagę szczególnie w tych pierwszych tygodniach przykuwały samochody. Wcześniej widziałem je w przelocie, gdy razem z dziadkami przeciskaliśmy się do wejścia na Pokątną. Dopiero w drodze do Biura miałem czas, by przyjrzeć im się z bliska. To nie było chwalebne dla czarodzieja czystej krwi, ale przez ponad cztery miesiące studiowałem prospekty, by dowiedzieć się więcej o ich pojazdach.
 
To był wrzesień, gdy po raz pierwszy spotkałem Cadilaca. Miał przeogromne skrzydła z tyłu, które nadawały mu niezwykłego dynamizmu. Chociaż stał na parkingu przed mugolskim urzędem wyglądał tak, jakby ciągle pędził. Nie mogłem sobie odmówić i podszedłem bliżej, detale czarowały jeszcze bardziej niż korpus. Kilka miejsc dalej stał Buick, o niesamowicie zaokrąglonych liniach karoserii i sporą ilością chromów, które podkreślały jego klasę. Po miesiącu zdobywania wiedzy dowiedziałem się, że poza samym wyglądem liczy się jeszcze silnik. To była niezdrowa fascynacja, po nocach rozszyfrowywałem rysunki techniczne aut, jakie spotkałem na drodze do pracy. Prawie zawsze zatrzymywałem się na Downing Street by podziwiać Bentley’a, którego mugolski Autocar nazwał nowoczesnym latającym dywanem. Przez cały ten czas nie mówiłem nikomu o swojej słabości. Często analizowałem jak zachowałaby się rodzina, gdybym kupił samochód i postanowił go używać. Wybrałem już nawet model i markę. Byłem gotowy podjąć się kosztownej operacji zdobycia w legaln sposób mugolskiej waluty, by pozwolić sobie na czerwone Porsche 356 w wersji cabrio. Roiłem sobie, jak razem z Esusem jedziemy wzdłuż wybrzeża tym małym, sportowym samochodem. Może i konstrukcja nie pozwalała oderwać się od ziemi tak jak miotła, nie miałem jednak nic przeciwko, by przemieszczać się w ten mniej magiczny sposób.
 
– Przed tobą wiele godzin odkrywania miasta. To miłe z jego strony, że będzie dotrzymywał ci towarzystwa  – opowiadam, uśmiechając się na wspomnienie jak sam błądziłem pośród ulic, zirytowany, ze pewnych rzeczy nie mogę wykonać za pomocą magii. – Pierwszą rzecz jaką widziałem w Londynie były królewskie ogrody, nieporadnie próbowałem dostać bilet do zoo. Zrobiłem z siebie skończonego kretyna, ale nie żałuję uporu. Niesamowite miejsce dzięki któremu później trafiłem do Bushy Park. Mieści się tam rezerwat jeleni, urocze miejsce. – Po chwili wahanie dodaję. – Jeśli starczy wam czasu i nie macie nic przeciw nie magicznym rozrywką, warto wybrać się do Electric Cinema. Jestem pod wielkim wrażeniem mugolskich filmów, nie mów jednak nikomu, to otwarta herezja – dodaję udawanym szeptem.
 
– O tanie i dobrze ulokowane mieszkanie w Londynie jest dosyć trudno. Oczywiście wszyscy wolą okolice Pokątnej, tyle że tam ceny są nieadekwatne do jakości. Pamiętam poszukiwania mojego brata, spędził ponad pół roku na mojej kanapie, nim znalazł coś dla siebie. A i tak w ostateczności po niespełna trzech miesiącach miał dość i wyprowadził się do posiadłości dziadków. To chyba klątwa Prewettów, że duszą się w dużych miastach. Jeśli chcesz, mogę zapytać swoich znajomych, czy nie słyszeli o lokum do wynajęcia – proponuję, w myślach mając rozmowę z Lyrą o możliwości zmuszenia Garretta do wyprowadzki po przypieczętowaniu małżeństwa. Problem analogicznie odnosi się do mnie. Jestem gotowy bronić swojego kąta, nie wyobrażam sobie przeniesienia się do zbyt wielkiego domu tylko dlatego, że tak będzie korzystniej dla wizerunku rodziny. Rozmyślania przerwa mi Mathilda, która opowiada o swoich obrazach.
 
– Więc czyste emocje? – Pytam myśląc o jej płótnach. – Nie są jednak zbyt ulotne? Zdążysz oddać je w całości? – Ten aspekt pochłania mnie w całości. Mając na uwadze swoje własne wyobcowanie i problemy z rozszyfrowaniem gestów rozmówców, jestem ciekawy jej techniki. Sposobu w jaki potrafi przenieść coś, co trwa czasem nie całą sekundę. – Zgadzam się z twoją opinią, będąc w domu nie nosimy wyjściowych szat, o wiele łatwiej poznać… – Nie kończę, gdy słyszę jej słowa. Znów się gubię i nie wiem co te kilka wyrazów oznacza. Niepewnie obserwuję jej twarz, szukając oznak nastroju w jakim jest w tej chwili. Nie wiem co odpowiedzieć, zastanawiam się czy popełniłem jakikolwiek nie takt. Na szczęście Mathilda podejmuje wątek i zdejmuje ze mnie odpowiedzialność reakcji. Z opóźnieniem zgadzam się na jej propozycję. – Tak… umówimy się wcześniej, szykuje się spoty tłum kibiców. – Rozluźniam się, gdy widzę uśmiech na jej twarzy.