First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Nie od razu zareagował, gdy wspomniała o nauczycielu z Rumunii; jeszcze nie wiedziała, ale wkrótce się dowie, sam fakt, że weszli w kadrę tek renomowanej szkoły jak Beuxbatons, świadczył przecież na ich korzyść. W przeciągu ostatnich spotkań wielokrotnie przekonywał się o ich kompetencji, był zadowolony z początkującej współpracy - i zaiste wierzył, że wkrótce zdołają ją zacieśnić silniejszym węzłem.
- Pamiętasz nazwisko? W ostatnich miesiącach bardzo się do siebie zbliżyliśmy. Choć Rumunia wydaje się dzika, może przez tę dzikość jej mieszkańcy potrafią zrozumieć więcej. Zaskakuje mnie ich sposób myślenia, współpraca jest bardzo owocna. Poprzez inną metodykę osiągamy podobne rezultaty, lecz zwracamy uwagę na odmienne detale. Wzajemne wsparcie może pchnąć smokologię do przodu o całe lata - snuł, z pewną dozą obojętności, nie wdając się w szczegóły, które nie mogłyby jej zainteresować. - Wybieramy się z Evandrą do Rumunii końcem miesiąca - przyznał, na końcu języka tańczył mu zawoalowany cel tej wizyty. Polityczny cel mimo wszystko powiązany był również z ich poślubną podróżą - mocno odsuniętą w czasie przez chaos panujący w kraju. - Mam nadzieję zobaczyć ten zachwycający rezerwat. Największy na świecie - Czy mieli szansę pewnego dnia doprowadzić własne rodowe dziedzictwo do takiej wielkości? Albionów na białych klifach żyło zapewne za mało w porównaniu do rozległych pustelniczych terenów wschodniej Europy. Kiwnął głową na jej słowa. Jego pozycja w istocie nadała mu wiele nowych obowiązków, ale jednocześnie czasowe zawieszenie broni znacznie wydłużyło dobę. - Może zwiedzmy wybrzeże. Papillon uwielbia wodę, dobrze prowadzi się plażą - zastanowił się na głos, spoglądając na siostrę. Czuł, że powinni wykorzystać czas, który wciąż im został, rozważne słowa Melisande dźwięczały z tyłu głowy. Nie istniało nic ważniejszego od krwi.
- Będziesz bała się wstydu i poczucia winy tylko tak długo, jak długo będziesz o niej pamiętała. - Gdy utraci wspomnienia, sumienie się nie odezwie, bo i ono zapomni. Tristan czasem przestawał już o niej myśleć. Wspomnienia mętniały. Były jak sen, piękny, lecz coraz bardziej mglisty, którego strzępy umykały na jawie. Pomagając jej zejść z wierzchowca, natrafił na jej orzechowe spojrzenie. Jej prośba kuła serce. - Marie nigdy nie odejdzie całkiem, Vivienne. Żyje w nas, w naszej krwi. Przebudzi się w naszych dzieciach i wnukach. Jest częścią naszej siły. - Chyba naprawdę szczerze w to wierzył, w potęgę rodu trwającą przez wieczność, istniała przed nimi, istnieć będzie też po nich, patrzyła na nich z rozwieszonych w pałacu portretów. Byli częścią tej wielkości. Kwiatami różanego krzewu, starszego od niejednego angielskiego miasta. Marie też była jego częścią, nigdy nie przestanie.
- Uwiąż konie do płotu - poprosił. - Kilka miesięcy temu sytuacja wyglądała gorzej, niż teraz - przyznał, szarpiąc klamką opuszczonego lokalu; w końcu pchnął drzwi bokiem ciała, ramieniem, stary zamek puścił, pozostawiając wejście otwarte. Stanął w przejściu, spoglądając do wnętrza i przepuścił siostrę przodem. Jego spojrzenie pozostało czujne, pochwycił też w dłoń różdżkę, by móc w razie potrzeby zareagować. - Rebelianci mieli swoje obozy na naszych ziemiach, nie chcieliśmy niepokoić cię w listach. Ale teraz, gdy jest już bezpiecznie, powinniśmy zająć się tym, co pozostało nieodzyskane. Rozejrzyjmy się w środku, może uda znaleźć się coś, co pozwoli namierzyć właścicieli. Mam nadzieję, że obfita darowizna pozwoli im stanąć na nogi, ale nie dokonamy jej, jeśli pozostaną anonimowi. - Do środka wszedł wolnym krokiem, bez zdumienia odkrywając, że jego stopy pozostawiają ślady w gęstym kurzu. - Może zostały tu jakieś dokumenty - mruknął, klinując drzwi pobliskim krzesełkiem - wolał słyszeć, co działo się na zewnątrz.