Syreni Ogon

Wyglądało na to, że musiała nastąpić zmiana – niezaplanowana, ale wciąż do obejścia. Zamiast oczekiwanego Norwega pojawiła się Norweżka, jednak w ostatecznym rozrachunku nie miało to dla Amadeusa najmniejszego znaczenia. Zarówno w jednym, jak i drugim przypadku zobowiązany był przyjąć gościa z należytym szacunkiem.
Nie mógł nie docenić przy tym urody kobiety – pełnych kształtów, lśniących blond włosów i błękitnych oczu przysłoniętych wachlarzem rzęs – lecz profesjonalizm nie pozwolił mu skupić się na jej fizycznych atrybutach dłużej niż wypadało. Gdy już usiedli, Amadeus obdarzył Evę szerokim uśmechem, po czym wysłuchał jej słów – norweski w żaden sposób nie przypominał znanych mu języków, nic więc nie zrozumiał – dlatego był rad, gdy z pomocą przyszła mu Caley.
- Miło mi to słyszeć. Departament Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów zawsze dba o to, aby zapewnić naszym zagranicznym gościom jak największy komfort – odpowiedział gładko, po czym zamilkł, by przyjąć przetłumaczony przez Caley komplement. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że wzmianka o samych walorach w połączeniu z dość natarczywym spojrzeniem pani Glede brzmiała dość osobliwie. - Cóż, staramy się, aby wszystko zawsze było dopięte na ostatni guzik – dodał dość skromnie, unosząc nieznacznie wargi.
Następnie gestem zachęcił Evę, a także Caley, aby przejrzały karty dań, które kelner uprzednio dostarczył do ich stolika.
- Pani Glede, obawiam się, że brytyjska kuchnia może nie dorównywać norweskiej, ale liczę na to, iż zdoła rozsmakować się pani w naszych regionalnych daniach – mówiąc to, spojrzał przez moment na dyplomatkę, a potem wymienił krótkie spojrzenie z panią Goyle; było trochę za wcześnie, by oceniać jej pracę, lecz do tej pory zachowywała nienaganny profesjonalizm. - Czy miała pani może okazję spróbować tego wyśmienitego węgorza w sosie beszamelowym? Podobno to specjał Wyspy Wight – zapytał norweską dyplomatkę. Z doświadczenia wiedział, że rzecz tak prozaiczna jak posiłek mogła mieć kluczowe znaczenie dla nastroju spotkania; zimne, przypalone bądź doniesione w opóźnieniem potrawy mogły zaważyć na ogólnym humorze, dlatego Amadeus liczył na to, że Syreni Ogoń zda egzamin – wizyta tak znamienitych gości była przecież dla tego przybytku niemałą nobilitacją.

Być może, gdyby towarzyszyła komukolwiek innemu, spotkanie z dyplomatką zamieniłoby się w początek romansu, a profesjonalizm zaginąłby gdzieś pomiędzy zawoalowanym flirtem a próbami zrozumienia obcego języka. Caley czułaby się wtedy niczym piąte koło u wozu, lecz na całe szczęście Amadeus zachował fason i nie wyglądało na to, by był Evą jako kobietą specjalnie zainteresowany. Oczywiście oboje docenili jej walory; była piękną kobietą i tylko ślepiec twierdziłby inaczej, ale nie potrzeba było dodatkowego przypomnienia by pamiętać, że obiad miał być czysto służbowym spotkaniem. Dekolty, uśmiechy i sugestie mogły być ciekawym dodatkiem, lecz w nadmiarze uczyniłyby więcej szkody niż pożytku. Goyle liczyła na to, że Crouch nie da się podejść, a rodaczka jej przodków w pewnym momencie skupi się na interesach, zamiast na komplementowaniu dyplomaty.
Przetłumaczyła jego słowa płynnie, obdarzając Evę lekkim, nienachalnym uśmiechem. Zgodnie z sugestią jedynego przy stoliku mężczyzny, sięgnęła po kartę i szybko zdecydowała się na wybór dania wiedząc doskonale, że czas jej decyzji uzależniony jest od płynności dyskusji z panią Glede; a ta nie zamierzała próżnować.
- Chętnie skuszę się wiec na węgorza – odpowiedziała Norweżka, utrzymując kontakt wzrokowy jedynie z Amadeusem – Czy wiedział pan, że jest on w moich stronach wspaniałym afrodyzjakiem?
Głos Caley nawet nie drgnął, gdy tłumaczyła swojemu przełożonemu słowa ich gościa; mimika twarzy pozostawała stosunkowo beznamiętna, lecz w gruncie rzeczy czarownica doceniała inność tego spotkania ponad wszystkie inne, w których uczestniczyła. Jeszcze nigdy na jej oczach nie dochodziło do tak jawnych zalotów. Skoro Eva nie czuła się niezręcznie, ona także nie zamierzała.
Cała trójka złożyła wreszcie zamówienia, a w oczekiwaniu na potrawy mogli raczyć się przyniesionym do stolika winem. Atmosfera, choć nie do końca swobodna, musiała przeistoczyć się wreszcie w nieco bardziej konkretną i do tego dążyła chyba Glede, podejmując następny temat.
- Minister Malfoy szybko zabrał się do pracy po przejęciu stanowiska – zaczęła spokojnym tonem, choć jej oczy czujnie obserwowały reakcję obojga Anglików – Oby za kolejne trzy miesiące nie musiał z niego ustępować, niestabilność nie wpływa dobrze na stosunki międzynarodowe – westchnęła, wygłaszając oczywistą oczywistość.
Tłumacząc, Caley nie mogła doczekać się odpowiedzi Amadeusza – chciała przekonać się jak prawdziwy dyplomata może podjąć takie wyzwanie.

Ze spokojem przeglądał kartę dań, sunąc wzrokiem po elegancko wykaligrafowanych nazwach potraw i czekając, aż Caley powtórzy jego propozycję i przekaże mu odpowiedź pani Glede – nie był przy tym świadom intencji norweskiej dyplomatki ani tego, że przez nieuwagę podjął grę, którą prowadziła.
Gdy jednak pani Goyle przetłumaczyła słowa norweskiej dyplomatki, Amadeus przejrzał na oczy, a wszystkie elementy układanki – dość natarczywe spojrzenie Norweżki, uśmiechy, zawoalowane sugestie – złożyły się w jedną całość. Gdyby nie to, że był profesjonalistą, zapewne uniósłby ze zdziwieniem brwi i sprowadził kobietę na ziemię. Nie potrafił jednak przewidzieć jej reakcji i nie chciał, aby spotkanie przebiegło w nerwowej atmosferze, dlatego postanowił nie reagować – czy tego chciał, czy nie, miał związane ręce.
Zanim odpowiedział, przeniósł niewzruszone spojrzenie na Caley, perfekcyjnie spokojną i opanowaną, zupełnie jakby nie zdawała sobie sprawy z tego, co właśnie przetłumaczyła. A może i ona rozszyfrowała intencje dyplomatki? Była przecież kobietą, wyłapywanie podobnych niuansów leżało w jej naturze.
- Pani Goyle – choć zwrócił spojrzenie z powrotem ku Evie, zwracał się do Caley. - Czy węgorz faktycznie słynie w Norwegii jako afrodyzjak? – być może dla osoby postronnej ta sytuacja była komiczna, lecz Amadeus bynajmniej nie miał powodów do śmiechu. - Proszę nie tłumaczyć jej tego pytania – dodał szybko, prezentując Evie lekki uśmiech. Niczym aktor. - Doprawdy? To fascynujące – odpowiedział uprzejmie, tym razem kierując słowa do norweskiej dyplomatki.
Na szczęście z opresji wybawił go kelner, który przybył, by przyjąć zamówienia oraz przynieść im wino. Amadeus sączył je w milczeniu, zastanawiając się, jaki tor przyjmie teraz rozmowa i czy pani Glede miała do zaoferowania coś więcej niż tylko uwodzicielskie uśmiechy.
Odpowiedź na to pytanie nadeszła jednak stosunkowo szybko.
- Nie ma powodów do zmartwień – odrzekł, spoglądając na Evę, choć jego spojrzenie spoczęło na sekundę na Caley. Czy ona też nadstawiała ucha, chcąc usłyszeć jego odpowiedź? - Minister Malfoy cieszy się poparciem wielu wysoko postawionych urzędników ministerstwa, w tym członków szlacheckich rodów, które zawsze czuwają nad praworządnością w Wielkiej Brytanii.  Takiego poparcia nie mieli poprzedni ministrowie tacy jak Longbottom czy Tuft, co niestety doprowadziło do wielu przykrych wydarzeń, dlatego wszystko wskazuje na to, że teraz sytuacja się zmieni i można będzie liczyć na stabilizację – wytłumaczył ze spokojem, dbając o to, aby w jego głosie brzmiała niezachwiana pewność. - Wielka Brytania jest już zmęczona tragediami, które spadły na nią w ostatnim czasie. Zarówno ministrowi, jak i nam wszystkim zależy na spokoju i odbudowie.